ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ,ΠΕΡΙ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

Η "φυσικότητα" της παραλίας είναι μια κρίσιμη υπόθεση, στην εποχή της γενικευμένης πλεονεξίας και κερδοσκοπίας. Κινδυνεύουμε να "εισπράττουμε" καταστάσεις όπως αυτή της φωτογραφίας - που τραβήχτηκε σε μια τεχνητή πισίνα στη Γερμανία : Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ήπια σχέση με το κύμα, την αμμουδιά, τα βότσαλα.Κινδυνεύουμε από την "μετάσταση" του ανθρωπογενούς στοιχείου προ και επί της παραλίας, από την επικυριαρχία της ξαπλώστρας, της εξημερωμένης και τετραγωνισμένης αμμουδιάς. Κινδυνεύουμε στο άμεσο μέλλον από την αφόρητη νοσταλγία για το τι είχαμε και τι χάσαμε, έστω και σήμερα. Γι αυτό και ο αγώνας για ένα μέλλον χωρίς νοσταλγία παραμένει δραματικά επίκαιρος. Ιδού ένα από τα μέτωπα ποιότητας ζωής, στο Ξυλόκαστρο της Πελοποννήσου, όπως το προσέγγισε ο Αρχιτέκτονας Γρηγόρης Κλαδούχος με κείμενό του στις 26.7.2010. Αφετηρία του ήταν μια μικρή "νίκη", όπως η απομάκρυνση κάποιων "τσαντιριών" από τον προ της παραλίας χώρο :

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ

ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

Ένα βήμα έγινε. Τα τσαντίρια, που έκρυβαν τη θάλασσα στο κεντρικό Ξυλόκαστρο, έπεσαν. Ένα χαμηλής ποιότητας αισθητικό και λειτουργικό περιβάλλον είναι παρελθόν. Ανολοκλήρωτο βέβαια, τόσο ως λειτουργικός χώρος, όσο και στο γεωγραφικό του εύρος.

Ανολοκλήρωτο πρώτα στα μυαλά όσων, το σκέφθηκαν, σχεδίασαν, ασχολήθηκαν μ’ αυτό. Η ανάγκη παρέμβασης στη παραλία της πόλης δεν είναι αναχωροθέτηση τραπεζοκαθισμάτων. Είναι ισχυρό στοιχείο ενοποίησης σημαντικών χώρων της πόλης: από τον Πευκιά, στον Σύθα μέχρι την Παναγία Φανερωμένη. Συνομιλητής του δήμου είναι η ιστορία, ο φυσικός, ο τεχνικός πλούτος που έχει διαμορφώσει ο άνθρωπος και που χρειάζεται φροντίδα και επένδυση.

Στο όλο ζήτημα, ο δήμος, οι παρατάξεις ανέδειξαν σε μοναδικό τους συνομιλητή τους καταστηματάρχες. Ο χώρος, όμως, της παραλίας είναι κοινωνικός χώρος, του δήμου, των πολιτών. Άρα πρέπει να βρίσκεται υπό κοινωνικό έλεγχο και σχεδιασμό. Η απόδοση του χώρου αυτού στους πολίτες επιφέρει νέες ισορροπίες.

Σήμερα μια κρίση δημιουργείται με αφορμή τα στέγαστρα των χώρων εξυπηρέτησης πελατών εμπρός στα καταστήματα. Όλοι στο δημοτικό συμβούλιο συμφώνησαν σε κάποια στέγαστρα. Σε αναντιστοιχία με την ποιότητα περιβάλλοντος που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Είναι οι ανολοκλήρωτες αντιλήψεις της δημοτικής αρχής για την αισθητική ποιότητα και επίπεδο των κατασκευών. Χρειάσθηκε να «κάνει πίσω» μετά από τις κριτικές πολιτών γι’ αυτό που έβλεπαν. Όταν θέλεις να λύσεις τα ζητήματα και «γρήγορα» και «πρόχειρα» και «οικονομικά» είναι αναπόφευκτες οι αρνητικές συνέπειες.

Περάσαμε ένα σχεδόν χρόνο με κουτοπονηριές των αντιπολιτεύσεων της συμφοράς, που υπέθαλπαν, χάιδευαν το εγωιστικό υπογάστριο του επιχειρηματικού κόσμου της παραλίας. Τι δεν ακούσαμε! Από το δικαίωμα του πελάτη να πίνει καφέ κοντά στη θάλασσα (ενώ τώρα στα 8μ. είναι μακριά!), ότι μειώνεται η κίνηση στα καταστήματα λιανικής(!), ότι θα δημιουργηθεί κυκλοφοριακό αδιέξοδο, γιατί κόβονται θέσεις στάθμευσης. Ενώ δεν υπήρχε καμία θέση στάθμευσης! «Φτιάχνουν πεζοδρόμια 2,5μ., οπότε, αν διασταυρωθούν δυο καρότσια με μωρά, πρέπει η μια μαμά να πάρει αγκαλιά το μωρό της και να περιμένει να περάσει η άλλη.» έλεγε κάποιος άλλος. Όλοι έβαλαν πλάτη στην μουρμούρα και στην «υπεράσπιση των κεκτημένων».

Είναι βέβαια και οι ανολοκλήρωτες αντιλήψεις των καταστηματαρχών για το ειδικό κοινωνικό τους βάρος και τη θέση τους, τις υποχρεώσεις τους προς την κοινωνία του Ξυλοκάστρου. Σε πολλά έχουν δίκιο. Για το χειρισμό του θέματος από τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο. Απειλούν λόγω « οικονομικής τους ζημίας» από τις ενέργειες του δήμου «με ένδικα μέσα».

Από την πρώτη τους ανακοίνωση, πριν το Πάσχα, ως νεοσυσταθείς σύλλογος, απειλούσε: «…αναρτούμε μαύρες σημαίες έξω από τους επαγγελματικούς μας χώρους…». Έγινε και συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, όπου μίλησαν εκ μέρους των ενδιαφερομένων καταστημάτων ο αντιπρόεδρος του συλλόγου κ. Γιάνναρος, σύμβουλος του κ. Κουρτζή αλλά και ο πρόεδρος κ. Κραββαρίτης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον κ. Σκούρα (όπως δηλώνει). Μπράβο σ’ αυτή την επαγγελματική ομάδα που συζητά ο δήμος γι’ αυτούς ενώ η μεγάλη κοινωνική και παραγωγική πλειοψηφία των αγροτών δεν είδε ποτέ να συζητείται κάποιο θέμα της…

Η κρίση στις σχέσεις καταστηματαρχών – δήμου είναι κρίση ενός μοντέλου ζωής που έχει κυριαρχήσει : αυτού που αγνοεί ότι το μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό των σχέσεων, της συνεργασίας. Σ’ αυτό πρέπει να λέμε ναι, γιατί είναι κοινωνικό.

Οι υψηλές σταθερές στην ποιότητα του περιβάλλοντος, την παροχή υπηρεσιών εστίασης, γαστρονομίας, συνθηκών εργασίας θα προέλθουν από μια υψηλού επιπέδου επιχειρηματική παιδεία. Δεν δείχνουν παιδεία οι συντεχνιασμοί, η παροχή τυποποιημένης γαστρονομικής προσφοράς. Πόσοι από τους παραλιακούς καταστηματάρχες έχουν εκπαιδευτεί σ’ αυτό που κάνουν; Πόσοι αγοράζουν, χρησιμοποιούν πρώτες ύλες από την τοπική αγορά; Πόσοι σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα ασφάλισης των εργαζομένων τους; Σ’ όλα αυτά τα ζητήματα πρέπει ν’ ανεβάσουν τους ποιοτικούς δείκτες.

Η πιο σοβαρή τουριστική υποδομή της εικοσαετίας, η ανάπλαση της παραλίας, έστω και ανολοκλήρωτη, έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις στην οικονομία.

Υποχρέωση των πολιτών είναι η διεκδίκηση ανοιχτών και ωραίων δημόσιων χώρων. Οι πολίτες, αλλάζοντας, ομορφαίνοντας το χώρο, ομορφαίνουν τη ζωή τους. Μ’ αυτό τον τρόπο πρέπει να σκεφθούν και οι καταστηματάρχες. Πρέπει ως πολίτες και αυτοί να διεκδικούν την αισθητική ποιότητα. Η σχέση ποιότητας και οικονομίας είναι αναλογική.