ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Οι διακοπές ήταν πάντοτε συνάρτηση όχι μόνο του μεγέθους, αλλά και της ποιότητας του ελεύθερου χρόνου. Μια φορά κι ένα καιρό οι «διακοπές του λαού» ήταν ανύπαρκτες, ενώ τα ωράρια εργασίας ήταν τεράστια και εξοντωτικά : Τόσο ώστε να μην αφήνουν ενέργεια για φυγή από τον χώρο κατοικίας. Ο ελεύθερος χρόνος καταναλωνόταν κοντά σε αυτό τον χώρο……

Η όλη κατάσταση «πήγαινε σετ» με μια άλλη ύπαιθρο, πρωτίστως παραγωγική και ελάχιστα ψυχαγωγική, με ασήμαντες υποδομές για τους ταξιδιώτες.. Οι ταξιδευτές ήταν κυρίως άνθρωποι της άρχουσας τάξης , συμβατικοί τις περισσότερες φορές αλλά κάποτε-κάποτε και αντισυμβατικοί τόσο ώστε να αφήνουν εξαίσιες περιγραφές .

Στις αρχές του 19^ου αιώνα, στα παράλια της Αδριατικής, οι ποιητές Μπάϊρον και Σέλεϋ «μπορούσαν να ιππεύουν και να καλπάζουν μεθυσμένοι από το χώρο και τη μοναξιά, μέσα στον άνεμο και στη μυρωδιά της θάλασσας», έγραφε ο ιστορικός της Μεσογείου Φερνάντ Μπρωντέλ. Στην τρίτη δεκαετία του αιώνα που μας πέρασε, στην παραλία του Ζουάν Λε Πεν της Γαλλίας, με τους πευκόφυτους λόφους και τα λίγα γραφικά καλύβια, ο Πικάσο και μια ολόκληρη αποικία καλλιτεχνών από το Μονπαρνάς ζούσαν τα δημιουργικά όνειρα και τις αισθητικές τους αναζητήσεις – μέχρι που οι οικοπεδάδες της περιοχής ανέλαβαν την αναδιαμόρφωση του χώρου....Στα Μάταλα της Κρήτης της δεκαετίας του 60, οι «αναχωρητές» και «πρακτικοί κριτικοί» της βιομηχανικής κοινωνίας , ζούσαν τον «ολικής αλέσεως» χαβαλέ τους μέσα στα φυσικά σπήλαια της περιοχής. Μέχρι που περικυκλώθηκαν και εξώσθηκαν από την «καθώς πρέπει» τουριστική ανάπτυξη....

Η μεγάλη «ταξιδιωτική επανάσταση» του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα, με τις στρατιές των εφήμερων επισκεπτών ή των συστηματικών «εποίκων» του παραλιακού χώρου, σκότωσε απαράμιλλες ομορφιές και υπαγόρευσε αναρίθμητα μνημόσυνα. Η υπερσυγκέντρωση πληθυσμού και δραστηριοτήτων στον συγκριτικά μεγάλο ελληνικό παραλιακό χώρο με την ακτογραμμή των 15.000 χιλιομέτρων και περισσότερο, προκάλεσε έντονες αλλοιώσεις στο τοπίο και στη φύση. Για τους πλέον ευαίσθητους, ή εν γένει για όσους αδυνατούσαν να ζήσουν ως χαζοχαρούμενοι καταναλωτές υπηρεσιών , οι αλλοιώσεις αυτές βιώθηκαν ως τραυματικές εμπειρίες. Εμπειρίες που εισήγαγαν δόσεις μελαγχολίας στην χαρά των καλοκαιρινών διακοπών, που προκαλούσαν άγχος εν όψει της συνάντησης με παλιούς αγαπημένους χώρους: Θα τους ξαναδούμε όπως ήταν κάποτε; Ή θα τους συναντήσουμε «γερασμένους», δηλαδή «ανακαινισμένους» βάναυσα , αφύσικα εκπολιτισμένους και εκσυγχρονισμένους – όπως περίπου ο Κηλαηδόνης σε ένα τραγούδι του συναντούσε κάποιες παλιές φιλενάδες ;

Ο Μπρωντέλ ικέτευε τη Βενετία – αυτήν που ονόμαζε «το αγαθό όλων μας, το όνειρό μας, τη σιωπηλή καταφυγή μας» : Την ικέτευε «να μην αλλάξει, να μην κινηθεί, να μείνει η Ωραία Κοιμωμένη του Δάσους» .Και τούτο ήταν μια υπερβολή, που ήταν όμως δηλωτική της ανάγκης για «ήπιες» αλλαγές ,που δεν πλήττουν το αίσθημα της συνέχειας του χώρου, που δεν αποξενώνουν τους «χρήστες» αυτών των χώρων.....Κι εμείς που βιώσαμε μέσα από πικρές εμπειρίες την ανάγκη μιας ανάπτυξης φιλικής με τη φύση και το τοπίο, που διεκδικήσαμε όχι την ταρίχευση και μουμιοποίηση του χώρου αναψυχής αλλά ούτε την έξαλλη μεταλλαγή και διάρρηξη της συνέχειάς του, προσφύγαμε πολλές φορές σε «πιλοτικά σκηνικά» όπως αυτό της Βενετίας : Για να αξιοποιήσουμε τη δύναμη του παραδείγματος και για να υποστηρίξουμε τη συντήρηση της παράδοσης, για να επιτρέψουμε στον χώρο αναψυχής να είναι «διαφορετικός» και φαντασιογόνος – έδρα πολλών ζωών στο περιτύλιγμα της μοναδικής, δικής μας ζωής...

Οι καλοκαιρινές διακοπές φορτίζονται με πολλές προσδοκίες, οδηγούν πολλούς στη διεκδίκηση μιας απόλυτης φυγής, ενώ για άλλους σημαίνουν διακοπές «δορυφορικές», υπηρετικές της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής τους. Οι καλοκαιρινές διακοπές σημαίνουν χαλάρωση, η υπερχορήγηση της οποίας μπορεί να μετατρέπει τον τουρίστα σε «υπνοβάτη» - σύμφωνα με ένα ιδεολογικό «τρίποντο» του Εντγκάρ Μορέν. Όμως στην πραγματικότητα δεν εξαλείφουν την ανάγκη της σύνεσης, την ανάγκη ενός προβληματισμού για την διαχείριση του προσωπικού μας χωροχρόνου : Την ανάγκη μιας τεχνογνωσίας ζωής. Αντιγράφω από τα «Ταξίδια» του Κώστα Ουράνη : «Το ταξίδι αυτό καθεαυτό δεν έχει καμία αξία, αν εκείνος που το κάνει δεν είναι προετοιμασμένος – από την ποιότητα της ψυχής του, της ευαισθησίας του, του πνεύματός του – να διακρίνει, να χαρεί, να αποταμιεύσει, ...ό,τι το ταξίδι μπορεί να προσφέρει...»

Οι καλοκαιρινές διακοπές μοιάζουν με το Πάσχα, τα Χριστούγεννα και άλλες μεγάλες εορταστικές περιόδους, που διαμορφώνουν ένα κοινό πνεύμα, που μπορεί κατά περίπτωση να είναι πνεύμα αγάπης, αλτρουϊσμού, στοχασμού για το πέρασμα του χρόνου κλπ., που όμως δεν διαχέεται στο σύνολο του χρόνου μας, που δεν επηρεάζει τις υπόλοιπες ημέρες του έτους, αλλά παραμένει έγκλειστο σε ένα θύλακα - όπως το έθιμο της γυναικοκρατίας για μια ημέρα στη Βόρεια Ελλάδα αφήνει άθικτη την ανδροκρατία των άλλων 364 ημερών...Μέσα στις συνθήκες των καταστροφών ή προσβολών της φύσης που γίνονται ορατές στην ύπαιθρο, οι καλοκαιρινές διακοπές σκορπίζουν ένα οικολογικό πνεύμα, κάνουν για λίγο πολλούς από εμάς οικολόγους - ακόμη και βαθυπράσινους! Το θέμα όμως της διάρκειας και βαθύτητας αυτού του πνεύματος παραμένει ....

***Ta στοιχεία αυτού του κειμένου αντλήθηκαν από το βιβλίο του Γιάννη Σχίζα «Ο ΑΛΛΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ», Εναλλακτικές Εκδόσεις 1998

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ ΓΕΛΑΣΕ...

Είμαστε στα μέσα του καλοκαιριού και η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη από την άποψη των πυρκαγιών. Μακάρι τα πράγματα να πάνε καλά, μακάρι να μην εκδηλωθεί εκείνο το δολοφονικό «σύνδρομο» των υψηλών θερμοκρασιών και των ισχυρών ανέμων, που δημιουργεί συνθήκες ανεξέλεγκτες. Που προκαλεί τον γνωστό «ανταρτοπόλεμο» της φωτιάς , με τα πολλαπλά μέτωπα εναντίον του δάσους, εναντίον των καλλιεργειών, των εξοχικών σπιτιών, των οικισμών που περιστοιχίζονται από πράσινο. Που αποδιοργανώνει την αντιπυρική δράση, μεταφέροντας το κέντρο βάρους της από την προστασία της ολότητας στην προστασία των περιουσιών .
Και ενώ μέχρι στιγμής οι απώλειες είναι μικρές – όσο κι αν στη μικροκλίμακα κάποιων κοινωνιών φαίνονται ολέθριες - η Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΔΔΥ) βρίσκει θετικό έδαφος για τις ετήσιες βολές της εναντίον της κακοδιαχείρισης του δασικού περιβάλλοντος . Αυτή τη φορά η ανακοίνωσή της στο ξεκίνημα της «διακεκαυμένης» περιόδου (30.6.2010) θέτει σωρεία ζητημάτων μπροστά σε ένα νέο Υπουργείο (ΥΠΕΚΑ), που παρήγαγε σωρεία προσδοκιών.

Προηγείται όλων η αναφορά στην «απωλεσθείσα» Γενική Δνση Δασών εντός του Υπουργείου Περιβάλλοντος, στην εγκατάλειψή της χωρίς διοικητική και οικονομική υποστήριξη, στην αφαίρεση από αυτήν κάθε ρόλου για τη σύνταξη δασικών χαρτών. Και έπεται η καταγγελία της ανάθεσης αυτών των χαρτών – που αποτελούν πολύτιμα εργαλεία για την αποτύπωση του δασικού χώρου και τη «διαφάνεια» των χωροταξικών αποφάσεων - σε ιδιωτικά γραφεία, χωρίς δευτεροβάθμιο έλεγχο του δημόσιου παράγοντα, χωρίς αξιοποίηση των επιστημόνων δασολόγων που «τυχαίνει» να είναι και δημόσιοι υπάλληλοι…Αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας είναι η «εξυγίανση» του δημόσιου τομέα δια μέσου της αχρήστευσης ή αδρανοποίησής του, που με τη σειρά τους προσφέρουν επιχειρήματα στην ρηχή «αντικρατικιστική» ιδεολογία. Την ιδεολογία - ή για την ακρίβεια τον ιδεολογικό συρμό- που σε συναινεί στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.

Η ΠΕΔΔΥ καταγγέλλει τις θεσμισμένες πλέον δυνατότητες εγκαταστάσεων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μέσα στους πυρήνες Εθνικών Δρυμών, που οδηγούν στην καταστρατήγηση της ίδιας της έννοιας της χωροθέτησης – ως έννοιας που συνίσταται στη ζεύξη ή αντίθετα στην αποστασιοποίηση χρήσεων, ανάλογα με τη συμβατότητά τους. Η Ακρόπολη με ένα φαναρτζίδικο, η έκθεση καλλιτεχνικής αφίσας πλάϊ στις κρεμασμένες κουτάλες και στα τηγάνια μιας κουζίνας, η γραβάτα στον λαιμό ενός γυμνιστή, το ψυχιατρείο σε ένα μεγάλο συγκοινωνιακό κόμβο, συνιστούν άστοχες χωρο-θετήσεις αντικειμένων και λειτουργιών, από την άποψη της κοινής λογικής. Από αυτή ακριβώς την άποψη ελέγχονται οι τοποθετήσεις ΑΠΕ στους πυρήνες των Εθνικών Δρυμών – όσο και αν το ΥΠΕΚΑ κάνει πως δεν καταλαβαίνει την ασυναρτησία και δυσλειτουργία που προκαλούν στη φύση. Όσο κι αν εμφανίζεται ως ανίδεο για τον απειλούμενο χωροταξικό «τραγέλαφο» - τη ζεύξη τράγου και ελαφιού, τη συνεύρεση άσχετων λειτουργιών…..

Να αποθέσουμε τις ελπίδες μας για μια ακόμη φορά στις προσφυγές ιδιωτών και φορέων στη Δικαστική Εξουσία, για τη διατήρηση της αρτιότητας των Εθνικών μας Δρυμών; Τα πράγματα πηγαίνουν μάλλον προς τα εκεί. Εν τω μεταξύ, μπορούμε να κρατάμε στο νου μας ορισμένα μαθήματα από τα παθήματα του παρελθόντος. Να βάζουμε το ζήτημα της προληπτικής εγρήγορσης, αλλά και της αγωνιστικής «πανστρατιάς» εναντίον της εκδηλωμένης φωτιάς. Το ζήτημα της ενορχήστρωσης εθελοντικών δυνάμεων στην όποια αντιπυρική προσπάθεια. Να προτάσσουμε την «πιλοτική σημασία» που έχουν οι πρωτοβουλίες πολιτών όπως η ΕΔΑΣΑ και οι «Φίλοι του Δάσους» στην Πάρνηθα. Και οπωσδήποτε να τελούμε σε κατάσταση διανοητικής ετοιμότητας μπροστά στις άναρθρες κραυγές που εκβάλλουν διάφοροι «φυσιολάτρες της ώρας»: Ιδιαίτερα εκείνοι που με βάση τις κηπουρικές τους αντιλήψεις περί δάσους εμφανίζονται μετά από κάποιες πυρκαγιές ζητώντας περισσότερους αποψιλωμένες «ζώνες» και δασικούς δρόμους, αγνοώντας ότι η φωτιά μπορεί να πετάει και να μεταφέρει σε απόσταση τη καταστρεπτική της λειτουργία…

Y.Γ Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 30.7.2010

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΑΔΟΥΧΟΣ,ΠΕΡΙ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

Η "φυσικότητα" της παραλίας είναι μια κρίσιμη υπόθεση, στην εποχή της γενικευμένης πλεονεξίας και κερδοσκοπίας. Κινδυνεύουμε να "εισπράττουμε" καταστάσεις όπως αυτή της φωτογραφίας - που τραβήχτηκε σε μια τεχνητή πισίνα στη Γερμανία : Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ήπια σχέση με το κύμα, την αμμουδιά, τα βότσαλα.Κινδυνεύουμε από την "μετάσταση" του ανθρωπογενούς στοιχείου προ και επί της παραλίας, από την επικυριαρχία της ξαπλώστρας, της εξημερωμένης και τετραγωνισμένης αμμουδιάς. Κινδυνεύουμε στο άμεσο μέλλον από την αφόρητη νοσταλγία για το τι είχαμε και τι χάσαμε, έστω και σήμερα. Γι αυτό και ο αγώνας για ένα μέλλον χωρίς νοσταλγία παραμένει δραματικά επίκαιρος. Ιδού ένα από τα μέτωπα ποιότητας ζωής, στο Ξυλόκαστρο της Πελοποννήσου, όπως το προσέγγισε ο Αρχιτέκτονας Γρηγόρης Κλαδούχος με κείμενό του στις 26.7.2010. Αφετηρία του ήταν μια μικρή "νίκη", όπως η απομάκρυνση κάποιων "τσαντιριών" από τον προ της παραλίας χώρο :

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ

ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ

Ένα βήμα έγινε. Τα τσαντίρια, που έκρυβαν τη θάλασσα στο κεντρικό Ξυλόκαστρο, έπεσαν. Ένα χαμηλής ποιότητας αισθητικό και λειτουργικό περιβάλλον είναι παρελθόν. Ανολοκλήρωτο βέβαια, τόσο ως λειτουργικός χώρος, όσο και στο γεωγραφικό του εύρος.

Ανολοκλήρωτο πρώτα στα μυαλά όσων, το σκέφθηκαν, σχεδίασαν, ασχολήθηκαν μ’ αυτό. Η ανάγκη παρέμβασης στη παραλία της πόλης δεν είναι αναχωροθέτηση τραπεζοκαθισμάτων. Είναι ισχυρό στοιχείο ενοποίησης σημαντικών χώρων της πόλης: από τον Πευκιά, στον Σύθα μέχρι την Παναγία Φανερωμένη. Συνομιλητής του δήμου είναι η ιστορία, ο φυσικός, ο τεχνικός πλούτος που έχει διαμορφώσει ο άνθρωπος και που χρειάζεται φροντίδα και επένδυση.

Στο όλο ζήτημα, ο δήμος, οι παρατάξεις ανέδειξαν σε μοναδικό τους συνομιλητή τους καταστηματάρχες. Ο χώρος, όμως, της παραλίας είναι κοινωνικός χώρος, του δήμου, των πολιτών. Άρα πρέπει να βρίσκεται υπό κοινωνικό έλεγχο και σχεδιασμό. Η απόδοση του χώρου αυτού στους πολίτες επιφέρει νέες ισορροπίες.

Σήμερα μια κρίση δημιουργείται με αφορμή τα στέγαστρα των χώρων εξυπηρέτησης πελατών εμπρός στα καταστήματα. Όλοι στο δημοτικό συμβούλιο συμφώνησαν σε κάποια στέγαστρα. Σε αναντιστοιχία με την ποιότητα περιβάλλοντος που θέλουμε να δημιουργήσουμε. Είναι οι ανολοκλήρωτες αντιλήψεις της δημοτικής αρχής για την αισθητική ποιότητα και επίπεδο των κατασκευών. Χρειάσθηκε να «κάνει πίσω» μετά από τις κριτικές πολιτών γι’ αυτό που έβλεπαν. Όταν θέλεις να λύσεις τα ζητήματα και «γρήγορα» και «πρόχειρα» και «οικονομικά» είναι αναπόφευκτες οι αρνητικές συνέπειες.

Περάσαμε ένα σχεδόν χρόνο με κουτοπονηριές των αντιπολιτεύσεων της συμφοράς, που υπέθαλπαν, χάιδευαν το εγωιστικό υπογάστριο του επιχειρηματικού κόσμου της παραλίας. Τι δεν ακούσαμε! Από το δικαίωμα του πελάτη να πίνει καφέ κοντά στη θάλασσα (ενώ τώρα στα 8μ. είναι μακριά!), ότι μειώνεται η κίνηση στα καταστήματα λιανικής(!), ότι θα δημιουργηθεί κυκλοφοριακό αδιέξοδο, γιατί κόβονται θέσεις στάθμευσης. Ενώ δεν υπήρχε καμία θέση στάθμευσης! «Φτιάχνουν πεζοδρόμια 2,5μ., οπότε, αν διασταυρωθούν δυο καρότσια με μωρά, πρέπει η μια μαμά να πάρει αγκαλιά το μωρό της και να περιμένει να περάσει η άλλη.» έλεγε κάποιος άλλος. Όλοι έβαλαν πλάτη στην μουρμούρα και στην «υπεράσπιση των κεκτημένων».

Είναι βέβαια και οι ανολοκλήρωτες αντιλήψεις των καταστηματαρχών για το ειδικό κοινωνικό τους βάρος και τη θέση τους, τις υποχρεώσεις τους προς την κοινωνία του Ξυλοκάστρου. Σε πολλά έχουν δίκιο. Για το χειρισμό του θέματος από τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο. Απειλούν λόγω « οικονομικής τους ζημίας» από τις ενέργειες του δήμου «με ένδικα μέσα».

Από την πρώτη τους ανακοίνωση, πριν το Πάσχα, ως νεοσυσταθείς σύλλογος, απειλούσε: «…αναρτούμε μαύρες σημαίες έξω από τους επαγγελματικούς μας χώρους…». Έγινε και συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, όπου μίλησαν εκ μέρους των ενδιαφερομένων καταστημάτων ο αντιπρόεδρος του συλλόγου κ. Γιάνναρος, σύμβουλος του κ. Κουρτζή αλλά και ο πρόεδρος κ. Κραββαρίτης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον κ. Σκούρα (όπως δηλώνει). Μπράβο σ’ αυτή την επαγγελματική ομάδα που συζητά ο δήμος γι’ αυτούς ενώ η μεγάλη κοινωνική και παραγωγική πλειοψηφία των αγροτών δεν είδε ποτέ να συζητείται κάποιο θέμα της…

Η κρίση στις σχέσεις καταστηματαρχών – δήμου είναι κρίση ενός μοντέλου ζωής που έχει κυριαρχήσει : αυτού που αγνοεί ότι το μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό των σχέσεων, της συνεργασίας. Σ’ αυτό πρέπει να λέμε ναι, γιατί είναι κοινωνικό.

Οι υψηλές σταθερές στην ποιότητα του περιβάλλοντος, την παροχή υπηρεσιών εστίασης, γαστρονομίας, συνθηκών εργασίας θα προέλθουν από μια υψηλού επιπέδου επιχειρηματική παιδεία. Δεν δείχνουν παιδεία οι συντεχνιασμοί, η παροχή τυποποιημένης γαστρονομικής προσφοράς. Πόσοι από τους παραλιακούς καταστηματάρχες έχουν εκπαιδευτεί σ’ αυτό που κάνουν; Πόσοι αγοράζουν, χρησιμοποιούν πρώτες ύλες από την τοπική αγορά; Πόσοι σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα ασφάλισης των εργαζομένων τους; Σ’ όλα αυτά τα ζητήματα πρέπει ν’ ανεβάσουν τους ποιοτικούς δείκτες.

Η πιο σοβαρή τουριστική υποδομή της εικοσαετίας, η ανάπλαση της παραλίας, έστω και ανολοκλήρωτη, έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις στην οικονομία.

Υποχρέωση των πολιτών είναι η διεκδίκηση ανοιχτών και ωραίων δημόσιων χώρων. Οι πολίτες, αλλάζοντας, ομορφαίνοντας το χώρο, ομορφαίνουν τη ζωή τους. Μ’ αυτό τον τρόπο πρέπει να σκεφθούν και οι καταστηματάρχες. Πρέπει ως πολίτες και αυτοί να διεκδικούν την αισθητική ποιότητα. Η σχέση ποιότητας και οικονομίας είναι αναλογική.

HEAVY ΜΑΓΚΙΑ, ΟΠΩΣ HEAVY METAL...

Η υπόθεση είναι λίγο "παλιοκαιρισμένη", όμως επανέκαμψε στο προσκήνιο ύστερα από δικαστική απόφαση που "αναγνώρισε" τον χαρακτήρα του χώρου στη διασταύρωση Κύπρου και Πατησίων (Αθήνα) ως πάρκου...Η απόφαση χαιρετίσθηκε ως "νίκη" από αυτούς που αγωνίστηκαν εναντίον των αποφάσεων του Δημάρχου Κακλαμάνη,για τη δημιουργία γκαράζ : Όμως η προβληματική για την υπογειοποίηση της στάθμευσης των οχημάτων με στόχο την διάθεση του επιφανειακού χωρου προς χρήση των πεζών, παρέμεινε μετέωρη. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτή η προβληματική ενισχύθηκε από τη στιγμή που και το Παναττικό Δίκτυο Οργανώσεων για την προστασία των ελεύθερων χώρων, μπήκε σε σκέψεις για τη παραγωγή ύπογείων θέσεων στάθμευσης στον ευρύτατο χώρο της Αθήνας.
Όμως το κείμενο αυτό δεν υπηρετεί την αναψηλάφιση του πολεοδομικού ζητήματος των υπογειοποιήσεων και των γκαράζ, αλλά τη "σωτηρία" μιας μισο-κουτσαβάκικης μισο-χιουμοριστικής προσέγγισης, που έγινε από κάποιο άγνωστο φίλο. Ανεξάρτητα από την ορθότητα ή μη ορθότητά της και το σεξιστικό περιεχόμενό της, επρόκειτο για μια αντισυμβατική βολή υπέρ της "παρκοποίησης" του χώρου Πατησίων και Κύπρου . Βολή από εκείνες που σπανίζουν στον λόγο των περιβαλλοντικών κινήσεων και του γενικότερου ακτιβισμού.

Να τι έλεγε , σε άψογο παλαιορεμπέτικο ύφος, ο άγνωστος συντάκτης του κειμένου, που εντόπισα να ¨συνορεύει" με κάποια ανακοίνωση της Δημοτικής Κίνησης ¨Συμπαράταξη για την Αθήνα":


Μόρτες & μόρτισσες,

ζόρικοι μαγγίτες και χαβαλέδες της γειτονιάς.Άμε να μπεγλερήσουμε αντάμα στο κουρκούτιασμα της Επιτροπής για τη ζόρικη αλάνα μας με τα ψηλά τα δέντρα και τα γκομενικά στα παγκάκια।
Μας τη βγήκανε με κόκκινο και μας τσαμπουκαλέψανε !Αγνάντι στην αλάνα μας στουμπώσαν κι’ ένα πάσαλο λελέκι για το μπανιστιρτζή του μαχαλά μας ! Τον αδερφό μας τον μεγάλο, για να μας παίρνει μάτι με τα μαραφέτια του, κάθε που μπαλαμουτιάζουμε το γκομενάκι στα παρτέρια... αμα λάχει να 'ούμε !Από ζήλια η κακιά αδερφή έχει βάλει στο κακό της μάτι την αλάνα του μαχαλά μας, και γροικάει και μπόλικο παρά για τους αργολάβους। Κι άμα λάχει λέει, θα στείλει και τα καλόπαιδα με τα σιδερικά και τα ρόπαλα να μας μπαγλαμαδιάσουνε στο σαματά που θα σηκώσουμε αμαναξάπαντως !
Ολα άσπρα μάγγες ! Κολώνει η ομάδα ;;;
Αλανιάρες και αλανιάρισες,

νταβατζή στον οντά μας δε θα χώσουμε, αλλά θα τους τα χώσουμε ζόρικα και μόρτικα σ’ όλους τους κουραδόμαγκες μπουχέσες, τους λεφτάδες κι αγριόφλωρους και στα πολιτικά τους τακίμια.Θα τους ξεφωνίσουμε !

Η αλάνα ανήκει στους αλανιάρηδες !

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΑΜΠΙΝΓΚ….

Η χρήση του δημόσιου χώρου από όλους τους πολίτες είναι αναφαίρετο, συνταγματικό και ανθρώπινο δικαίωμα, Ελλήνων και μη Ελλήνων «χρηστών» αυτής της χώρας. Το δικαίωμα αυτό πάει αναμφίβολα «πακέτο» με ένα σύνολο υποχρεώσεων όσον αφορά τον σεβασμό του συγκεκριμένου δημόσιου χώρου – όπως είναι η υποχρέωση της τήρησης της καθαριότητας. Με αυτή τη τελευταία επιφύλαξη, κάθε πολίτης έχει δικαίωμα στο χώρο, στην απόλαυση της υπαίθρου, στην αυτοσχέδια κατοίκηση. Όλα τα αντίθετα είναι Ιησουητισμός και τοποθέτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε νομικίστικους νάρθηκες με ευτελή προσχήματα.

Στην Ελλάδα η απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ με τον νόμο 2160 του 1993 ωφελούσε κυρίως τους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων και τους μικροξενοδόχους, που ήταν οι δυνάμει πωλητές υπηρεσιών στους ελευθεροκατασκηνωτές…Από την άλλη όμως πλευρά η ίδια κίνηση δημιουργούσε μια απολύτως μπακαλίστικη κατάσταση στο πεδίο των δικαιωμάτων και ελευθεριών, παράγοντας ένα κάκιστο προηγούμενο για μελλοντικές παραχαράξεις δικαιωμάτων και παράλληλα αποστερώντας ανθρώπους με προχωρημένες ευαισθησίες από τη δυνατότητα άμεσης επαφής με τη φύση. Υποθέτω ότι οι εμπνευστές αυτού του νόμου ουδέποτε έζησαν την ομορφιά μιας διανυκτέρευσης κοντά στη θάλασσα, στο θρόϊσμα των φύλλων και στο τραγούδι των τζιτζικιών….

Σε ένα συνέδριο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με θέμα την «Διεκδίκηση της Υπαίθρου»(Μάρτιος 2008), οι Κωστής Μασούρας και Πασχάλης Σαμαρίνης ανέλαβαν σε μια εισήγησή τους («Ελεύθερη Κατασκήνωση») να καταδείξουν την ιδιοτελή εμπλοκή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην υπόθεση της απαγόρευσης, μέσω των «αργυρίων» που εισέπραττε από την επιβολή προστίμων στους ελευθεροκατασκηνωτές. Η υπόθεση της ελεύθερης κατασκήνωσης μέχρι πρότινος αφορούσε ένα μικρό μερίδιο της «τουριστικής αγοράς», όμως το ενδιαφέρον για την υπόθεση αναζωπυρώθηκε στην τελευταία περίοδο της οικονομικής κρίσης. «Η ιδέα του ελεύθερου κάμπινγκ κερδίζει οπαδούς», ήταν ο τίτλος ενός άρθρου της Λίνας Γιάνναρου στην «Καθημερινή» της 8.7.2010. Παράλληλα

το «Κίνημα για την Ελεύθερη Κατασκήνωση». (http://freecampgr.blogspot.com/) προχώρησε στην διοργάνωση ενός καλοκαιρινού καραβανιού σε εννέα διαφορετικούς προορισμούς σε όλη την Ελλάδα, από το Σάββατο 24 Ιουλίου μέχρι την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου .

Υπογράμμισαν οι εκπρόσωποι αυτής της κίνησης, που υποστηρίζεται μάλιστα και από τους «Οικολόγους Πράσινους»:

«Οι ελεύθεροι κατασκηνωτές συμβάλλουν στην τουριστική ανάπτυξη συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά με τις υπόλοιπες μορφές τουρισμού, καθώς συμμετέχουν στην οικονομική τόνωση των τοπικών κοινωνιών, σε αντίθεση με τους έχοντες μόνιμη παραθεριστική κατοικία ή με όσους αγοράζουν πλήρη παραθεριστικά πακέτα. Η υπεύθυνη κατασκήνωση, που αυτοοργανώνεται με γνώμονα την διατήρηση του τοπίου για τους επόμενους επισκέπτες και για την επόμενη χρονιά,οδηγεί όχι σε υποβάθμιση, αλλά σε αναβάθμιση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος».

ΤΖΙΠ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η «Εθελοντική Ομάδα Δράσης Νομού Πιερίας» καταγγέλλει για άλλη μια φορά (13.7.2010) τη διείσδυση των τζιπ μέσα στα όρια του Εθνικού Δρυμού Ολύμπου, σε αρχαιολογική περιοχή και μάλιστα περιοχή NATURA… Ο ορειβάτης Στέφανος Σταμέλλος καταγγέλλει στις 24.2.2010 τα τζιπ «που αλωνίζουν τη λίμνη Καλλιδρόμου»( http://kallidromo-oros.blogspot.com) - καταπατώντας μια γοητευτική επιφάνεια στα υψίπεδα ενός υπέροχου βουνού. Ο ορειβάτης και πρόεδρος Σπηλαιολογικού Συλλόγου Γιάννης Κοφινάς, καταγγέλλει την παρανοϊκή οδοποιία στον Όλυμπο για την εξυπηρέτηση των 4Χ4 – διακινώντας σωρεία φωτογραφιών. Οι αναλυτές των επεισοδίων μεταφοράς σκόνης από τη Σαχάρα προς τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, υπογραμμίζουν το ρόλο των τζιπ στην «κονιορτοποίηση» των επιφανειών της ερήμου και στις αμμοθύελλες που έχουν δεκαπλασιασθεί από την άποψη της συχνότητας εμφάνισης τα τελευταία 50 χρόνια.Επιβεβαιώνοντας μάλιστα τις απόψεις και τις πρακτικές του Ρενέ Ντυμόν, ενός πρωτοπόρου του οικολογικού κινήματος, που εκστράτευε ήδη την δεκαετία του 70 εναντίον του περίφημου ράλυ Παρίσι – Ντακάρ, λόγω του θρυμματισμού της επιφάνειας του εδάφους και της διάβρωσης που προκαλούσε στην αφρικανική ήπειρο.

Και από την άλλη πλευρά οι μεγάλες εταιρείες – όπως λόγου χάρη η Daihatsu - με τις διαφημίσεις τους προβάλουν τζιπ που μπορούν να πάνε παντού, ακόμη και μέχρι την Αρκτική ή μέχρι τις κορυφές κάποιων ορέων… Όπως παλιά οι άνθρωποι του ΚΑΜΕΛ, σήμερα οι «Τζυπάνθρωποι» διαφόρων κατηγοριών και ποικίλλουσας ευ(αν)αισθησίας, θέλουν να πάνε «οπουδήποτε παντοιοτρόπως» - όπως έγραφε ο υποφαινόμενος σε ένα άρθρο του στο ηλεκτρονικό περιοδικό greekarchitects.

«Πρέπει οι δρόμοι να οδηγούν παντού;» - σημείωνε πριν λίγα χρόνια ο Ζήσης Κοτιώνης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, σε σχετικό άρθρο του στην «Καθημερινή». Το ερώτημα διατηρεί στο ακέραιο την αξία του, και μάλιστα χρήζει διεύρυνσης : Πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένοι περιορισμοί στην άτακτη και οικοκτονική κινητικότητα στον υπαίθριο χώρο;

YΓ. Η φωτογραφία (από τον ΄Ολυμπο)είναι της 'Εθελοντικής Ομάδας Δράσης" Νομού Πιερίας

ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΖΗΜΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Όταν υπάρχει το Ποινικό Δίκαιο και όταν επιβάλλονται κυρώσεις σε όσους υβρίζουν ή συκοφαντούν, γιατί χρειάζεται να υπάρχει και ένα σύστημα οικονομικών κυρώσεων μέσω αγωγών, που μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στην κατάσχεση της περιουσίας του «αδικοπραγήσαντος»; Τι νόημα έχει η έννοια της «επιείκειας» στο Δίκαιο, της αναλογικότητας της ποινής, της αποβολής των εξοντωτικών και υπερβολικών ποινών από το δικαιοδοτικό σύστημα; Πως συμβιβάζεται ο Νομικός Πολιτισμός μιας χώρας που δεν τουφεκίζει πολίτες, δεν ακρωτηριάζει τα χέρια των κλεπτών, δεν επιβάλλει ποινές μαστίγωσης, να σπρώχνει στην απόλυτη απόγνωση πολίτες μέσω εξωφρενικών οικονομικών κυρώσεων;

Για την υπόθεση αυτή ο υποφαινόμενος έχει αρθρογραφήσει σε διάφορα έντυπα,όπως και στον δικτυακό τόπο της ppol.gr στις 14.2.2008, αλλά και σ’ αυτό τον ιστότοπο στις 22.11.2009, με αφορμή την αγωγή αποζημίωσης του Ιταλού Προέδρου Ρενάτο Σκίφανι,που ζήτησε 1,3 εκατ. Ευρώ(!) από τον συγγραφέα Αντόνιο Ταμπούκι, εξαιτίας ενός άρθρου που δημοσίευσε ο δεύτερος στην «Ουνιτά» τον Μάϊο του 2008.

Υπογράμμιζα τότε

« την ανάγκη μιας γεναίας νομοθετικής πρωτοβουλίας, πολύ πιο βαθιάς και τολμηρής από αυτήν που είχε προωθήσει το ΛΑΟΣ πριν ένα χρόνο, ζητώντας από την Βουλή την μη εκδίκαση αγωγών αποζημίωσης αν δεν έχει τελεσιδικήσει η ποινική διαδικασία καθώς και την κατάργηση του κατωτάτου ορίου αποζημίωσης των θιγέντων δια του Τύπου»

Υποθέτω ότι εκείνη η αναφορά στο ΛΑΟΣ – που έγινε μάλιστα και από τις στήλες της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗ,("Το παρόν του παρελθόντος",9.11.2008)ενόχλησε κάποιους συντρόφους, αλλά η υπόθεση έμελλε να ξαναχτυπήσει και να προκαλέσει τη πρωτοβουλία ενός χώρου με τον οποίο επίσης διατηρώ απόσταση.

Έτσι πρόσφατα, ο Στρατής Μπαλάσκας, γνωστός δημοσιογράφος στην «Ελευθεροτυπία», αρχισυντάκτης στην τοπική εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης και αντιπρόσωπος για το Β. Αιγαίο στη Γενική Συνέλευση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών, καταδικάστηκε από το Εφετείο Αιγαίου σε αποζημίωση ύψους 185.000 ευρώ, δεκαπλάσια από εκείνη που είχε επιδικάσει το Πρωτόδικο Δικαστήριο.

Στο επίμαχο ρεπορτάζ, ο Στρατής Μπαλάσκας είχε αναπαραγάγει κατηγορητήριο της Εισαγγελίας του Ναυτοδικείου Πειραιά σύμφωνα με το οποίο έξι λιμενικοί είχαν παραπεμφθεί ενώπιον του Πενταμελούς Ναυτοδικείου Πειραιά, για να δικαστούν, και ήδη κάποιοι από αυτούς καταδικάστηκαν.

Για την υπόθεση αυτή ο Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πρασίνων Μιχάλης Τρεμόπουλος δήλωσε

: «Ως δημοσιογράφος επί πολλά χρόνια αλλά και ως ενεργός πολίτης γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο σημαντική είναι η ελευθερία του Τύπου και η δυνατότητα κριτικής σε πράξεις κρατικών λειτουργών. Περιπτώσεις όπως αυτή του Στρατή Μπαλάσκα δείχνουν ότι είναι απαραίτητο να κάνουμε ακόμα πολλά βήματα για να κατοχυρώσουμε τα δικαιώματα αυτά για όλους, και στην πράξη. Χρειάζεται λοιπόν επαγρύπνηση ώστε η δικαστική προστασία κάποιων δικαιωμάτων να μη μετατρέπεται σε δικαστική προσβολή της ελευθερίας του Τύπου»

,

Εξ άλλου σε ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών σημειώνεται ότι απόφαση άλλου ελληνικού δικαστηρίου για το ίδιο περιστατικό έχει δεχθεί την ακρίβεια των περιστατικών που ανέφερε ο δημοσιογράφος στο δημοσίευμά του.

Ενώσεις Ελλήνων δημοσιογράφων απευθύνθηκαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρώντας ότι τέτοιες δικαστικές αποφάσεις υπονομεύουν τόσο την ελευθερία του Τύπου, όσο και τη δυνατότητα των πολιτών να ασκούν κριτική στη δημόσια διοίκηση και να προστατεύονται από αυθαιρεσίες δημόσιων λειτουργών.

Οι ελευθερίες αυτές κατοχυρώνονται και σε ευρωπαϊκό επίπεδο βάσει του άρθρου 9 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (2) και του άρθρου 11 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης .

Έτσι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ερωτήθηκε:

Αν είναι ενήμερη για το περιστατικό. Αν θεωρεί τέτοιες διώξεις δημοσιογράφων συμβατές με τις υποχρεώσεις των κρατών μελών από τις ανωτέρω διεθνείς συμβάσεις

Αν παρακολουθεί περιστατικά που δημιουργούν απειλές για την ελευθερία του Τύπου σε χώρες μέλη....

ΜΕΤΑ 2500 ΕΤΗ….

Υποθέτω ότι το περίφημο μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου Δουμά «Μετά 20 έτη» - που είχε σαν θέμα το «ξαναντάμωμα» των «τριών σωματοφυλάκων» (οι οποίοι ήταν τέσσερεις…) δύο δεκαετίες μετά την ένδοξη εποχή των κατορθωμάτων τους - πρέπει να ενέπνευσε αρκετές καθυστερημένες «συναντήσεις» στη πραγματική ζωή και στη λογοτεχνία. Στην Ελλάδα ένα πολύ πιο διάσημο «ξαναντάμωμα» όπως αυτό με το Μαραθώνιο αγώνισμα, έμελλε να γίνει μετά από 23μισι αιώνες : Αν φυσικά υποθέσουμε ως πρώτο «σύνδεσμο» Μαραθωνίου και νεώτερης εποχής τον Σπύρο Λούη, νικητή της Ολυμπιάδας του 1896.

Θυμάμαι ότι όταν είχε διεξαχθεί ο διαγωνισμός για τους «100 μεγαλύτερους Έλληνες όλων των εποχών»,μια ομάδα μερικών δεκάδων ατόμων είχε δημοσιεύσει κείμενο στην «ΑΥΓΗ», διαμαρτυρόμενη για την συν-υποψηφιότητα του Περικλή με τον Καραϊσκάκη, του Θουκυδίδη με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, του Λεωνίδα με τον Κολοκοτρώνη και πολλών άλλων, αρχαίων και νέων, στο ίδιο ψηφοδέλτιο….Οι άνθρωποι αυτοί δεν δέχονταν την ιδέα του «ενιαίου ψηφοδελτίου» των διασημοτήτων διότι αμφισβητούσαν τη συνέχεια της ελληνικότητας από την κλασική έως την σύγχρονη εποχή, αν και ουδέποτε είχαν υποδείξει μια ιστορική περίοδο πλήρους εξαφάνισης του ελληνικού στοιχείου και επομένως άρσης της συνέχειας. Υποθέτω ότι η ιδέα του Μαραθωνίου Δρόμου και της νομιμοποίησης του νέου Ελληνισμού στην «διαχείριση» της επετείου των 2500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, θα ενοχλεί κάποιους από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο . Ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι πεισμένοι ότι ο νέος ελληνισμός αναδύθηκε εκ του μηδενός στα τέλη του 18^ου αιώνα, για να σφετερισθεί στη συνέχεια το παρελθόν των προγενέστερων κατοίκων της περιοχής…..

Θέλω να πω σε τελευταία ανάλυση ότι στο χώρο της ευρείας αριστεράς υπάρχουν κάποιοι που εκλαμβάνουν το «πνεύμα αντιλογίας» ως κριτικό πνεύμα. Πρόκειται για λάθος τεραστίων διαστάσεων, αλλά επειδή δεν μπορούμε διαρκώς να ασχολούμαστε με τους διάφορους ανώριμους που ισχυρίζονται ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο αντιλέγοντας σε ο,τιδήποτε λέγεται, πρέπει να προχωρήσουμε.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Στις 30 Οκτωβρίου 2010 γίνεται ο Διεθνής μαραθώνιος Αθηνών, ενώ παράλληλα διεξάγεται η MARATHON EXPO 2010, στις 28, 29 και 30 Οκτωβρίου στο Ζάππειο Μέγαρο. Η ιδέα μιας σημαντικής εορταστικής διαδικασίας έχει προχωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια, μάλιστα δε ο υποφαινόμενος είχε την ευκαιρία να βιώσει άμεσα το ενδιαφέρον του Δήμου Μαραθώνα αλλά και το «σνομπάρισμα» της υπόθεσης από διάφορους παράγοντες από το 2009, σε μια επίσκεψη στην περιοχή μετά την περίοδο των καταστρεπτικών πυρκαγιών στη βόρεια Αττική. Λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων, θα μπορούσα τώρα πλέον να πω :Καλό είναι να εορτάσουμε, αλλά να εορτάσουμε με τρόπο λιτό, συνετό, χωρίς ταρατατζούμ και αρχαιοπληξίες, χωρίς έπαρση. Να εορτάσουμε τονίζοντας τη μεγάλη σχέση της δημοκρατίας με τη σωματική ένταση. Με την υπέρβαση των ορίων, που δεν υπηρετεί την αυταρέσκεια, αλλά την κοινωνία…

Ο Σάχης της Περσίας οργάνωσε τις εορτές για τα 2500 χρόνια της δυναστείας των Αχαμαινιδών και μάλιστα ανέθεσε στον Ιάνη Ξενάκη τη σύνθεση ενός πολύ-καλλιτεχνήματος, που ονομάσθηκε «Περσέπολις». Η Ελλάδα θα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί από τέτοιες «αναθέσεις» σε προσωπικότητες και να βασισθεί σε μια μεγάλη, ιστορική και καλλιτεχνική προσέγγιση του συμβάντος. Αναδεικνύοντας το πνεύμα που διαχώριζε τους μεγάλους αντίπαλους της μάχης του Μαραθώνα – που ήταν ο πατριωτισμός ενάντια στην ισχύ, η δημοκρατία ενάντια στον αυταρχισμό μιας αυτοκρατορίας, η αφοσίωση στο σκοπό ενάντια στον τυχοδιωκτισμό…….

Τω καιρώ εκείνω, τότε που δεν υπήρχαν τα ι-μεϊλ για τη μεταβίβαση και των πιο στοιχειωδών πληροφοριών («νενικήκαμεν») και που οι δρομείς αντοχής ήταν καλύτεροι αγγελιαφόροι μεγάλων αποστάσεων και από αυτούς τους ιππείς, οι στρατευμένοι πολίτες σαν τον Φειδιππίδη δεν πρέπει να σπάνιζαν. Τα κατορθώματα ενός τέτοιου δρομέα σκοπεύουν να «προσομοιώσουν» δύο νέοι αθλητές, η Μαρία Πολύζου και ο Τάκης Σκουλής , κάνοντας την απίθανη διαδρομή των 520 χιλιομέτρων (Αθήνα- Σπάρτη-Αθήνα-Μαραθώνας) και προφανώς συντρίβοντας τα ρεκόρ του Γιάννη Κούρου στο «Σπάρταθλον» - που ήταν Αθήνα – Σπάρτη χωρίς επιστροφή…

Τα ρεκόρ υπάρχουν για να συντρίβονται, όμως επίσης υπάρχουν για να εκπέμπουν μηνύματα όσον αφορά τις κρυμμένες δυνατότητες του ανθρώπου πέρα από τους επίδικους τομείς. Μήπως λοιπόν όλη αυτή η ενασχόληση με το Μαραθώνιο, την ιστορία και το παρόν του,, την αναβίωσή του κλπ., μήπως όλο αυτό μας δείξει την ανάγκη για μια άλλη , διαρκή, επίμονη, σκληρή, «μαραθώνια» πολιτική ; Μια πολιτική που δεν θα εξαντλείται σε «κατοστάρια»;

ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ….

Και όμως κινείται : Είναι το ρεύμα του φιλελληνισμού, που ανεξάρτητα από φραστικές καταδίκες και αναλύσεις και θεωρητικούρες πάσης φύσεως, κατανοεί ότι αυτή η κλυδωνιζόμενη χώρα – που τη βγάζει- δε- τη- βγάζει ως το τέλος του τρέχοντος αιώνα - έχει ανάγκη από υποστήριξη συγκεκριμένη, υλική και χειροπιαστή . Είναι το ρεύμα των Ελλήνων φιλελλήνων, που αντιπαλεύει το ρεύμα της συμφεροντοκρατίας, του πρεσβυωπικού διεθνισμού και της

« προκαταρκτικής προσαρμογής στους ισχυρούς».

Είναι σε δράση εδώ αλλά και στη Κύπρο, όπου κάποιοι δείχνουν την πρακτική αλληλεγγύη τους με τον Ελλαδικό Ελληνισμό. Να τι βεβαιώνει ο Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος σε αποστρατεία, από τους μαχητές εναντίον του Αττίλα το πικρό καλοκαίρι του 1974- αυτό που έκανε τον ποιητή Κώστα Μόντη να πει

«Πρώτη φορά δε γύρισε κανένας μας –

να κοιτάξη το καλοκαίρι-

πρώτη φορά πέρασε τόσο απαρατήρητο» .

Σημειώνει λοιπόν ο Δ.Αλευρομάγειρος :

Στο πρόσφατο ταξιδι μου στην Κυπρο διαπίστωσα οτι υπάρχουν στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους της Κυπρου , τεράστιες αφίσες που καλουν τους Κυπριους να πάνε διακοπές στην Ελλάδα για την τόνωση της οικονομίας μας.

Μεγαλες αντιστοιχες αφίσες υπάρχουν και σε πολλες εφημερίδες και σε διάφορα "σποτ' σε τηλεοπτικους σταθμούς

Να λοιπον που ο Κυπριακος Λαός δεν έπαψε ποτέ να αισθανεται καθαρα Έλληνας ,σε πείσμα των όποιων ενδοτικών σειρήνων[ και εδω και στην Κύπρο], έστω και αν η Ελλάδα -οπως τραγουδάει και ο Σεφέρης- τους έχει πολλές φορές πληγωσει.

Άλλωστε ειναι πολύ πρόσφατο το παράδειγμα της ανοικοδόμησης από την Κυπριακη πολιτεία κατεστραμμένου χωριού στην Πελοπονησσο απο τις πυρκαιες του 2007.

Επειδη όμως πρόσφατα η Κυπριακη οικονομία τέθηκε σε επιτήρηση απο την Ευρωπαικη Ενωση,καλον είναι και εμείς να αναρτήσουμε αντιστοιχες αφίσες καλωντας τους Έλληνες που επιθυμουν να πάνε διακοπές στο εξωτερικο , αυτες να τις κάνουν στην Κυπρο,

Ετσι αυτη η αμφιδρομη βοήθεια σε εναν τεραστιο ελληνικο χώρο , οχι μονον θα ενισχυση την οικονομία αλλά θα δωσει-δινει- και το πολιτικο μηνυμα της απο αρχαιοτάτων χρόνων υπαρξης του Ελληνισμου σ αυτον τον υπέροχο χώρο[Κυπρου και Ελλάδας,]

Ευχαριστουμε, με συγκινηση τον Κυπριακο Λαο και καλουμε τους οποιους τουριστικους φορείς της Ελλάδας, σε ολα τα επίπεδα ,να εκτιμησουν αυτην την προσφορά και να τους φερθουν αναλογως οπως αρμοζει στην πατροπαραδοτη ελληνικη συμπεριφορα και να καταγγείλουν τυχον εκμεταλλευτες αυτης της πολυ συγκινητικης ενέργειας……

ΔΙΟΔΙΑ

Η υλοποίηση της αρχής της ευθύνης του ρυπαίνοντος στον οδικό χώρο, θα συνεπαγόταν το «πόρισμα» «ο κυκλοφορών να πληρώνει». Κι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να επιτελείται μέσω της τιμής της βενζίνης. Μέσω της τιμής της βενζίνης θα μπορούσαν να συλλέγονται πόροι για τη συντήρηση του υπάρχοντος οδικού δικτύου ,καθώς και για την επέκτασή του. Θα μπορούσαν να «εξοφλούνται» κάποιοι λογαριασμοί του κράτους και ταυτόχρονα να αποθαρρύνεται η υπερκινητικότητα. Οι οδηγοί θα είχαν κίνητρο να οδηγούν πιο συνετά και «οικονομικά», κοντά στο “optimum” σημείο της λειτουργίας του κινητήρα.

Αυτή η ίδια η ύπαρξη και - πολύ χειρότερα ακόμη - η παραχώρηση των διοδίων σε ιδιωτικές εταιρείες, δεν είναι μόνο ένα δώρο της κρατικής εξουσίας στους επιχειρηματίες, και συνακόλουθα μια απώλεια δημόσιων πόρων. Είναι ακόμη μια ανορθολογική δομή, που δημιουργεί προσκόμματα στην κυκλοφορία, που προκαλεί συμφορήσεις και καθυστερήσεις, απώλειες χρόνου, εκνευρισμούς. Που επιβάλλει έναν ακριβό εισπρακτικό μηχανισμό, για κάτι που θα μπορούσε να εισπραχθεί πολύ εύκολα….

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΥΒΡΙΔΙΑ …

Η χώρα περνάει δεινή τουριστική κρίση, οι πληρότητες πάνε κατά διαόλου, ενώ ακόμη και υπερπολυτελή ξενοδοχεία πολύ «ντιστεγκέ» περιοχών κάνουν εκπτώσεις μέχρι και 70% (!) για να προσελκύσουν επισκέπτες: Όχι βεβαίως για να βγάλουν τα έξοδά τους- που δε βγαίνουν με τίποτε ! - αλλά για να υπηρετήσουν το «φαίνεσθαι» και να μη δυσφημιστούν στην αγορά. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες , όπου κυριαρχεί το αλτρουϊστικό πρόταγμα «Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΩΘΗΤΩ», το να συζητάει κανείς για «είδη» και «μορφές» τουρισμού φαίνεται μάλλον πολυτέλεια. Παρ’ όλα αυτά η συζήτηση έχει σημασία για διάφορες κοινωνικές ομάδες που «συνορεύουν» με τον τουριστικό κλάδο. Και μια τέτοια ομάδα είναι οι αγρότες με ξενοδοχειακές βλέψεις, οι ενεργεία ή δυνάμει φορείς του αγροτουρισμού.

Οι συγκεκριμένοι αγρότες υφίστανται, μαζί με τους υπόλοιπους, τη γενικότερη ύφεση και μιζέρια του ελληνικού γεωργικού τομέα, του οποίου το έλλειμμα εν σχέσει με τις αντίστοιχες συναλλαγές ΜΟΝΟ με τις ευρωπαϊκές χώρες είχε φτάσει το επίπεδο των 2,7 δις ευρώ το 2007 . Και ενώ η στροφή προς τη «ζεύξη» παραγωγικών δραστηριοτήτων και στη δημιουργία «υβριδικών δομών» φαινόταν ως παράγων ανάκαμψης , η αειφορική ελληνική κομπίνα προκαλεί μια άλλη ματαίωση και απογοήτευση.

Διαβάζοντας ένα άρθρο του Δημήτρη Μιχαηλίδη στον δικτυακό τόπο Peegep, κατανοεί κανείς τη διαφορά μεταξύ «αγροτουρισμού» και «τουρισμού της υπαίθρου». Το πρώτο είδος συνδέει τον ενεργό αγρότη με τις δραστηριότητες φιλοξενίας, εστίασης, ξενάγησης κλπ. κάποιων επισκεπτών. Το δεύτερο είδος είναι κάτι που απλώς διεξάγεται στην ύπαιθρο, στον ανοιχτό χώρο, από οποιουσδήποτε επιχειρηματίες - ίσως και από κάποιους των οποίων οι γνώσεις περιορίζονται στο ότι τα φυτά βγάζουν ρίζες στο έδαφος….Προφανώς, αυτό το δεύτερο είδος δεν μπορεί να αξιώνει την ίδια μεταχείριση με τους ενεργούς αγρότες, που συμβάλλουν καθοριστικά στη διατήρηση του πληθυσμού, του τοπίου, της βιοποικιλότητας της υπαίθρου.

Σημειώνει ο Δ. Μιχαηλίδης :

«Δεν μπορεί οι πιστώσεις που εξασφαλίσθηκαν από όλους τους Ευρωπαίους πολίτες για να ενισχυθούν οι Αγρότες, τελικά, με διάφορα τεχνάσματα, να πηγαίνουν σε μη αγρότες, ή σε «μερικώς» αγρότες ή, λόγω τεχνητά νομικού κενού, σε οποιονδήποτε δηλώσει «επενδυτής αγροτουρισμού». Ο ΔΜ υπογραμμίζει την άποψη που εξέφρασε στο συνέδριο «Νέοι Αγρότες & Πολιτισμός» 27-28/6/2010( Νέα Κίος Αργολίδας),ο Γενικός Γραμματέας του Τουρισμού κ. Γ. Πουσσαίος, θεωρώντας ως « κοινά αποδεκτό ότι ο αγροτουρισμός είναι δραστηριότητα που αφορά στους αγρότες και μόνο».Ταυτόχρονα όμως ο ΔΜ καταγγέλλει το Υπουργείο Πολιτισμού & Τουρισμού γιατί «προσπαθεί να «χαρίσει» τον αγροτουρισμό σε μη αγρότες»…

Κοντά σε αυτή τη προσέγγιση έρχεται και μια ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Νέων Αγροτών(ΠΕΝΑ) που στοχεύει στην αποσαφήνιση της έννοιας του αγροτουρισμού μέσω της αναφοράς στον Ιταλικό Νόμο. Είναι ο νόμος 730/85, που καθορίζει ως αγροτουριστικές δραστηριότητες

«τις δραστηριότητες υποδοχής και φιλοξενίας που εξασκούν αγροτικοί επιχειρηματίες κατά το άρθρο 2135 του Αστικού Κώδικα, μεμονωμένοι ή σε συνεταιρισμούς, καθώς και τα μέλη της οικογένειάς τους κατά το άρθρο 230 του Αστικού Κώδικα, με χρήση της επιχείρησής τους, με σχέση σύνδεσης και αλληλοσυμπλήρωσης της δραστηριότητας της καλλιέργειας του εδάφους, της δασοπονίας, της εκτροφής ζώων, οι οποίες πάντως πρέπει να παραμένουν οι βασικές δραστηριότητες»

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Το αγροτικό και τουριστικό προϊόν μπορούν να «συμπαράγονται» και κατ’ αυτό τον τρόπο να ωφελούν τον αγρότη, την ελληνική ύπαιθρο, και φυσικά την ίδια την ταξιδιωτική εμπειρία – που χειραφετείται από τις «πλαστικές» καταστάσεις του συμβατικού τουρισμού και προσλαμβάνει στοιχεία της αυθεντικής ζωής…Εδώ συναντάμε την ανάγκη εμπλουτισμού του τουριστικού προϊόντος, την ανάγκη της ζεύξης του με στοιχεία ποιοτικά, την ανάγκη της υπέρβασης του ελεύθερου χρόνου ως χρόνου αφασίας. Παράλληλα όμως είναι αξιοσημείωτο το ότι ένα «πλούσιο» και «σύνθετο» τουριστικό προϊόν μιας ορισμένης περιοχής, επιλέγει τους ίδιους τους τουρίστες, αποδιώχνοντας τους «μπανάλ» και προσελκύοντας αυτούς που διαθέτουν ενδιαφέροντα, ευαισθησίες, σεβασμό στην εγχώρια ζωή . Τα φαινόμενα των μεθυσμένων τουριστικών ορδών στη Χερσόνησο της Κρήτης ή στο Φαληράκι της Ρόδου, δεν είναι καθόλου άσχετα με τη σύνθεση του «τουριστικού πληθυσμού» όπως καθορίστηκε από τις μονοκαλλιέργειες και τις εμμονές της συμβατικής τουριστικής βιομηχανίας στα τέσσερα “s” : sun, sand , sea, sex. Αντίθετα η αύξηση της δοσολογίας πολιτισμού υπό τη μορφή της διοργάνωσης φεστιβάλ, εκδηλώσεων, κοινωνικών γεγονότων κάθε είδους, συμβάλλει στην αλλαγή της σύνθεσης του τουριστικού πληθυσμού, στην οικονομική αλλά και πολιτιστική ωφέλεια του συγκεκριμένου τόπου.

Ο τουρισμός αποκτάει πρόσθετη δυναμική, μέσα από την σύνδεσή του με άλλες δραστηριότητες. Με βάση αυτό το σκεπτικό μπορούμε να πούμε ότι γεγονότα όπως αυτό του «ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ» στην Κω, που θα πραγματοποιηθεί 1-6 Σεπτεμβρίου του 2010 για δεύτερη χρονιά, συμβάλλουν στην παραγωγή όχι μόνο ενός νέου τουριστικού προϊόντος, αλλά και ενός νέου τουρίστα. Για τη συγκεκριμένη διοργάνωση έχουμε επανειλημένα αναφερθεί σε αυτό τον ιστότοπο, δεδομένου ότι αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα «ζεύξης» τουρισμού και στοχασμού για τα μεγάλα ζητήματα της υγείας και της αρρώστιας. Είναι ένα «υβρίδιο» με υψηλή παραγωγικότητα αλλά και με δυνατότητες «ανάδρασης», καθώς η πολιτιστική εισφορά του Δήμου της Κω και των «φεστιβαλιστών» μπορεί να προκαλέσει πνευματικές «αντιπροσφορές» από τη πλευρά τουριστών «υψηλής πολιτιστικής στάθμης».

YΓ

Στις φωτογραφίες τουριστικά "χωριά" στην Ισπανία - όσο εγώ είμαι Κινέζος....

ΣΑΚΗΣ ΚΟΥΡΟΥΖΙΔΗΣ

Τι θέλει να γίνει το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, μέσα σε συνθήκες κακοποίησης της Δημοκρατίας και παρα- χάραξης του Ελληνικού Συντάγματος , «τοις ΔΝΤ ρήμασι πειθόμενοι»;

Μέσα σε μια κατάσταση υποταγής του ευρωπαϊσμού στη δολιότητα του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου;

Μέσα σε ένα τοπίο σύνδεσης του «πράσινου» με τη νερόβραστη κριτική της διεθνούς χρηματιστικής λωποδυσίας και των εμπόρων όπλων;

Ας δούμε πως βλέπει το ζήτημα ο Σάκης Κουρουζίδης, δντης και ιδρυτής της «Ευώνυμης Βιβλιοθήκης», ιδρυτικό μέλος του νέου κόμματος που προέκυψε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.

"Θέλουμε να γίνουμε η σύγχρονη δημοκρατική, ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική, πράσινη αριστερά.

Αυτή που έχει επίγνωση των ορίων που η γενικευμένη ταξική οπτική έχει στην ανάλυση των μεγάλων σύγχρονων οικουμενικών προβλημάτων. Η αριστερά που αναζητά να φωτίσει τα προβλήματα αυτά πέρα από την ομπρέλα του καθολικού «οικονομισμού» της κλασικής αριστερής σκέψης. Η αριστερά που πιστεύει ότι το αδιέξοδο κυνήγι της αυξημένης οικονομικής διεκδίκησης φτωχαίνει την ποιότητα της ζωής, την καθηλώνει σε μη δημιουργικά πεδία, απονευρώνει την πολιτική διεκδίκηση από αιτήματα που εμπλουτίζουν τα ποιοτικά στοιχεία της ζωής, αυτά με δημιουργικό, πνευματικό, πολιτιστικό περιεχόμενο.

Ο φαύλος κύκλος που το μοντέλο του καταναλωτισμού επέβαλε στις σύγχρονες κοινωνίες, φέρει και τη σφραγίδα της αριστεράς.

Είμαστε η αριστερά που έχει κατανοήσει την ανάγκη στρατηγικής σύμπλευσης με τον οικολογικό χώρο, τώρα που η περιβαλλοντική διάσταση ξεπέρασε τα στενά κλαδικά της πλαίσια και απέκτησε τη σημασία της καθολική οπτικής στην αναπτυξιακή προοπτική.

Να γίνουμε η αριστερά της αειφόρου ανάπτυξης στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της κλιματικής αλλαγής και μάλιστα στην εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης.

Η αριστερά στην εποχή της «Κοινωνίας των Πολιτών», η οποία απευθύνεται σε πολίτες με άποψη, με εκφρασμένη δημιουργική διάθεση, με αυτονομία, δημοκρατία και ελευθερία στην οργάνωση και δημόσια παρουσία τους. Η οποία έχει κατακτήσει την αξία του πλουραλισμού και της διαφορετικότητας ως αναγκαίου χαρακτηριστικού για το νέο πλαίσιο συνύπαρξης των πολιτών οι οποίοι επιθυμούν να ασκήσουν τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του ενεργού πολίτη. Να είμαστε η αριστερά που σέβεται, θα στηρίζει και ακουμπά διακριτικά στο χώρο αυτό, αποδεχόμενη τον διακριτό του ρόλο.

Η αριστερά των ισχυρών μεταρρυθμιστικών αλλαγών, των μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών για το κλίμα, το οποίο θεωρεί ως πρόβλημα που συμπυκνώνει όλες τις αντιφάσεις ενός στρεβλού αναπτυξιακού προτύπου που κυριάρχησε και σφράγισε τη φάση της «βιομηχανικής κοινωνίας».

Η αριστερά που θα αναδείξει το νέο ενεργειακό πρότυπο που θα στηρίζεται στην εξοικονόμηση, τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τις καθαρές τεχνολογίες, τις καινοτομίες μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο οργάνωσης του χώρου, των φυσικών πόρων και οικοσυστημάτων.

Η αριστερά που θα ανακηρύξει την «αυθαιρεσία» κάθε είδους, ως τον μεγαλύτερο εχθρό του περιβάλλοντος, φυσικού, γεωργικού και οικιστικού.

Η αριστερά που θα αντιπαρατεθεί με το παρακμασμένο της παρελθόν και όσους το εκπροσωπούν σήμερα, με τις συντηρητικές αγκυλώσεις της, το λαϊκισμό της, τον αδούλευτο αντιευρωπαϊσμό της, τον απλοϊκό αντι-διπολισμό της, τον ισοπεδωτισμό των αναλύσεών της, τον παραλυτικό βολονταρισμό της, ειδικά στα θέματα του περιβάλλοντος.

Η νέα φάση της ανανεωτικής αριστεράς στοχεύει στη δημιουργία μιας Πράσινης Αριστεράς, αυτή που θα πάρει τις αποστάσεις και θα οριοθετηθεί απέναντι στον «επαναστατισμό», στην ιδεολογία της «φυγής της σε έναν ανύπαρκτο μελλοντικό παράδεισο» . Και πολύ περισσότερο απέναντι στην αριστερά που ψάχνει το μέλλον στο παρελθόν της.

Η αριστερά που θα πολεμήσει το «θηρίο» της παρατεταμένης διανοητικής οκνηρίας, μέσα στο οποίο ασφυκτιά η ελπίδα της ανανέωσης. Που θα το μεταφέρει στο χώρο των πραγματικών προβλημάτων αλλά και των υπαρκτών εναλλακτικών απαντήσεων, σήμερα, για να έχει νόημα και λόγο αύριο.