ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Αυτό κι αν είναι από τα άγραφα, ή μάλλον από τα ανείπωτα και ανεκδιήγητα.....Την Παρασκευή 4.6.10, ο Πρωθυπουργός παρακολούθησε τη συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη στο Ηρώδειο, όπου και αποδοκιμάστηκε από ένα μεγάλο πλήθος , τη στιγμή που η τραγουδίστρια ανήγγειλε από το μικρόφωνο την παρουσία του ! Για το σοβαρό αυτό επεισόδιο, για το οποίο υπήρχαν αυτήκοοι μάρτυρες 3000 άτομα – οπωσδήποτε όχι και συμμέτοχοι στις αποδοκιμασίες- δεν ειπώθηκε τίποτε από κανένα κανάλι. Το συμβάν έγινε γνωστό κυρίως από ένα σχόλιο συνεργάτη της «Ελευθεροτυπίας», ενώ το ευρύ κοινό άκουσε στην τηλεόραση τις πρωθυπουργικές δηλώσεις για τη συγκεκριμένη συναυλία στο συγκεκριμένο χώρο, σε μια συνέντευξη «man to man» , απαλλαγμένη οιουδήποτε γιουχαϊσματος...
Δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο η πρωθυπουργική «νότα» στη Βουλή («θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες») προηγήθηκε του «κραξίματος» στον ιερό χώρο του Ηρωδείου, το σίγουρο όμως είναι ότι αντανακλούσε ένα είδος πρωθυπουργικής αυτογνωσίας για το κοινωνικό περιβάλλον του. Ενδιαφέρον βέβαια θα είχε να γνωρίζαμε την ιδέα που έχει ο Πρωθυπουργός για το πολιτικό περιβάλλον του, με άλλα λόγια για το «ρετιρέ» των υπουργών, πολιτικών και τραπεζικών παραγόντων, ηγετικών κύκλων της ΕΕ και των ΗΠΑ κλπ.. Βάζω στοίχημα ότι και εκεί θα αισθάνεται απειλή, έστω και με πιο κομψή μορφή από αυτήν του πετροπολέμου : Γιατί είναι δεδομένο ότι δεν θέλει να ρισκάρει τίποτε και δεν θέλει τίποτε περισσότερο από το να μείνει Πρωθυπουργός....
Αφήνοντας όμως τα του Πρωθυπουργού και περνώντας στα της δημοσιογραφίας, διαπιστώνουμε μια ιδιότυπη και επικίνδυνη κατάσταση. Όχι γιατί το κάθε κανάλι έπρεπε σώνει και καλά να δημοσιοποιήσει το συμβάν με τα «ουου» ή έστω να κάνει γνωστό ότι ένα μέρος του κοινού του Ηρωδείου «δεν ήθελε ουου» - για να θυμηθούμε και τον Γεώργιο Ράλλη, που είχε αφήσει ιστορία ενιστάμενος κατά του «ουου» των δικών του οπαδών εναντίον των αντιπάλων...Αλλά γιατί το συμβάν άξιζε πραγματικά να κοινοποιηθεί, έστω και αποδοκιμαζόμενο, ή έστω από κουτσομπολίστικη διάθεση. Οπότε φυσιολογικά προκύπτει το ερώτημα : Μήπως οι ρεπόρτερ έχουν αρχίσει να φοβούνται τη «μεγάλη εξουσία» και προτιμούν να ξεδίνουν με κύκλους που θεωρούν ότι είναι μάλλον του χεριού τους; Λέω, μήπως...