ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ , τεύχος Νο. 5

Για 5η συνεχή φορά το ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ απευθύνεται στους σπασίκλες της οικολογίας και γενικά σε όσους αντιπαθούν τα ξεφυλλίσιμα (αλλ’ ουχί αναγνώσιμα) έντυπα, που εκτός από καθοδήγηση για ταβέρνες και μπαρ , πιστεύουν ότι μπορούν να πουλάνε και ιδεολογική καθοδήγηση.

Ορισμένες από τις ατάκες του τεύχους είναι ικανές να διασκεδάζουν και να σώζουν φρένας.

Η υπ’ αριθμόν μία από τις ατάκες ανήκει στην ΒΙΟΖΩ, που συνεχίζοντας την παράδοση από την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ («Καλός Βιετκόγκ είναι ο νεκρός Βιετκογκ») ως την περίοδο των ώριμων συνταξιοδοτήσεων («καλός συνταξιούχος είναι ο ετοιμοθάνατος συνταξιούχος»), φτάνει να γνωματεύει σε κείμενό της : «Καλή ενέργεια είναι αυτή που δεν καταναλώνεται.............»...

Στο ίδιο τεύχος ο Βαλαωρίτης – βραβευμένος πρόσφατα με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας, «Νάνος» κατά το όνομα αλλά με τη χάρη γίγαντα καλλιτέχνη ολικής αλέσεως, γνωστός και ως στόχος διαφόρων μικρονοϊκών οικολογιζόντων – απαριθμεί τις επτά πληγές της γραφής :

Έλλειψη μπρίου. Λείπει το ύφος,η γλώσσα θυμίζει ρεπορτάζ με την κακή έννοια, αδιάφορη, χωρίς στυλ
Στειρότητα πλοκής,περιστάσεων και χαρακτήρων.
Μεταφράζονται χίλια δυό βιβλία χωρίς κριτήρια.
Πρωτάρηδες γράφουν σαν να έχουν πιάσει τον Πάπα από τα γένια..
Εγωϊστική στάση νέων αλλά και μεγαλυτέρων συγγραφέων, ,που δεν γράφουν για τους συναδέλφους τους.
Ανεπαρκείς μεταφράσεις.
Ασύλληπτη φιλοδοξία να γράψουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τη λογοτεχνία – πολιτικοί μηχανικοί, δικαστές, κομμώτριες ...

Και σε όλα αυτά προσθέτει μια αξιοσημείωτη «ατάκα» : Για να κάνεις καριέρα πολιτικού πρέπει να έχεις ηθική και νευρική αναισθησία.....

Η στήριξη του «Ευρωπαϊκού Έτους Οινοτουρισμού» από τους «Οικολόγους Πράσινους» παρέχει την ευκαιρία στο ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ για μια αναφορά στο παλιό ΚΚΕ(Κίνημα Κρασοπατέρων Ελλάδος...). Το οποίο διέθετε σειρά κανονιστικών διατάξεων, με στόχο την ευρυθμία του κρασοκινήματος : Λόγου χάρη, άρθρο πρώτο : « Όταν πίνης να πληρώνης. Η τράκα απαγορεύεται. Οι πατήρηδες δικαιούνται βοηθήματος....»

Σε κείμενό του για τα περίχωρα των Αθηνών στα φίφτις και τα σίξτις («Ο κήπος μου»), ο υποφαινόμενος αναφέρεται στο οικιστικό χάος, στα διάσπαρτα μπάζα, στη σκόνη, στη λάσπη του χειμώνα, στα κακόφημα κονσερβοκούτια (ως χρησιμοποιηθέντα στον εμφύλιο, για εκτελέσεις χαμηλού κόστους...) αλλά και στα «λειβάδια του χαμομηλιού» που δέσποζαν την Άνοιξη, που ήταν ισοδύναμα με τα «λειβάδια της φράουλας» των Beatles. Για να αναρωτηθεί κι αυτός, κοντά σε άλλους, κριτικούς της ανάπτυξης : «Μήπως περνούσαμε καλύτερα τότε που περνούσαμε χειρότερα;»

Στην Ελλάδα οι κεντρομόλες δυνάμεις κάνουν τους αγρότες λιγότερους έως απειλούμενους με εξαφάνιση. Όμως οι «Νέοι Αγρότες» (Πανελλήνια Ένωση Νέων Αγροτών , ΠΕΝΑ)συνεισφέρουν μια πενιά αισιοδοξίας κόντρα στο τσουνάμι της αποαγροτοποίησης . Και με μια «πένα» καθόλου ευκαταφρόνητη, δείχνουν το δρόμο που οδηγεί μακριά από το θρίαμβο του μεταπραττισμού, που θέλει τη χώρα το πολύ πολύ να διαθέτει «ντόπιο στριπτιζ» - κατά την μαρτυρία του Μάνου Στεφανίδη...

Στο χωριό Λευκαδίτι του Λιδωρικίου, η κοπή μιας υπεραιωνόβιας βελανιδιάς προκαλεί τη θλίψη και την αντίδραση της τοπικής κοινωνίας. Εξ ου και ένα μικρό ρεπορτάζ για δένδρα –μαθουσάλες, που ακόμη κι αν αναπτύσσονται σε περιοχές με περίσσεια βλάστησης, ούτε καταστρέφονται ούτε περνάνε απαρατήρητα.

Στο 5ο τεύχος ο Αλέξης Τσίπρας, διόλου ευρισκόμενος στα πρόθυρα πολιτικού θανάτου, αναφωνεί «ποδήλατο, περισσότερο ποδήλατο», αναφερόμενος στην πείρα ευρωπαϊκών χωρών όπως η Γαλλία και η Ολλανδία.Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος θυμίζει την υπόθεση του τραίνου και κάπου εκεί κοντά ενδημεί και η πρόταση της ΤΟΥΟΤΑ για ένα άκρως οικονομικό όχημα , δύο αφορολόγητων όνων...

Ο Γιώργος Κολέμπας γράφει για τα αγροτικά, ο Μιχάλης Μιχελής για τον Πολιτισμό, ο Δημήτρης Κούνδουρος ολοκληρώνει το δοκίμιό του για την «Τέχνη στην εποχή της κλιματικής απορρύθμισης». Κείμενα μεγάλα, δυσανάγνωστα σε σχέση με μυθιστορήματα αντίστοιχου μεγέθους, αλλά προτεινόμενα ως άσκηση και ως αντίδοτο στη διανοητική τεμπελιά της εποχής μας....

ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΟΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Ο ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ κ. Φιλιππίδης, πολεοδόμος , συγγραφέας, σχολιαστής της «αστικής λογοτεχνίας», έχει διακριθεί και στο παρελθόν για την επιλογή «μοναχικών διαδρομών» (εις την καθομιλουμένην : «Σνομπάρισμα»...) όσον αφορά την προσέγγιση των αθηναϊκών προβλημάτων. Έχει χλευάσει ουσιαστικά τους κριτικούς της «αισθητικής» , της μιζέριας και της υπολειτουργικότητας της ελληνικής πρωτεύουσας. Έχει "πυροβολήσει" εναντίον αυτών που επιδίδονταν «στη μονότονη επανάληψη των ιερεμιάδων ενάντια στην αβίωτη τσιμεντούπολη» ( Eισαγωγή στο «Αθήνα, διαδρομές και στάσεις», εκδ.Πατάκη). Και έχει εκφράσει χαρακτηριστικά την μεταμοντέρνα και κομφουζιονιστική αντίληψη περί του ότι «η αταξία και η προβληματική ποιότητα ζωής στην πραγματικότητα δεν συνιστούν παρά έναν άλλο τρόπο ζωής» (Αθήνα 2002 : «Απόλυτος ρεαλισμός», έκδοση ΥΠΠΟ).
Τώρα ο κ.Φιλιππίδης έρχεται να σχολιάσει τη θεώρηση του «πρασίνου ως πανάκεια» (ΒΗΜΑ21.2.2010) , σουτάροντας ουσιαστικά προ ανυπεράσπιστης εστίας, με δεδομένο ότι ουδείς υπερασπίζεται μια τέτοια υπερβολή. Η άποψή του έχει μακρινή ομοιότητα με κάποια παλιά συνηγορία του Τσαρούχη υπέρ των αττικών (κατσα)βράχων σε κείμενο υπό τον τίτλο «Η νεύρωσις του πρασίνου» . Όμως σε αντίθεση με την τσαρουχική άποψη, η άποψη του κ. Φιλιππίδη εκφέρεται σε έναν άλλο χώρο και χρόνο, που χαρακτηρίζεται από τη δόμηση υψηλής πυκνότητας , από τη ριζική ανατροπή των αναλογιών του ανθρωπογενούς με το φυσικό στοιχείο. Ορθώς ο κ.Φιλιππίδης βλέπει κάποια ατοπήματα στην αστική μικροκλίμακα (συντριβάνια, πισίνες), όμως ορθότατα θα έκανε εάν εγκαθίστατο και αυτός στον «κοινό τόπο» χιλιάδων επιστημόνων, μελετητών και αγωνιστών για μια πόλη πιο πράσινη - επομένως πιο λειτουργική. Για μια καλύτερη τωρινή πόλη , που ποσώς μας ενδιαφέρει αν προσομοιώνει αυτήν της εποχής του Τσαρούχη, του Μπαϊρακτάρη ή του Όθωνα....

Ο ΚΛΕΨΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΨΑΝΤΟΣ *

Μας εγκαλούν για την έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας και για την συστηματική εξαπάτηση των εταίρων μας, μας θυμίζουν τον πακτωλό των κοινοτικών πόρων που εισέρευσαν στην Ελλάδα . Βάζουν ακόμη χέρι και στην Αφροδίτη της Μήλου(πρόσφατο εξώφυλλο του FOCUS) για να δηλώσουν τη δική μας απατεωνιά , ξεχνώντας τη δική τους όσον αφορά το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων – που τις καταβύθισαν στο επίπεδο τροχαίου ατυχήματος. Φυσικά τηρούν επιμελώς σιγή για τα χρήματα που διέρευσαν στην Γερμανία υπό τη μορφή πολεμικών παραγγελιών, και δεν λένε τίποτε για την μακρόχρονη αδρανοποίηση της ελληνικής παραγωγικής οικονομίας, για την σιωπηλή καθήλωση της Ελλάδας ως χώρας τουριστικών και ψυχαγωγικών υπηρεσιών μέσα στον ευρωπαϊκό καταμερισμό έργων..

Βολεύθηκαν με την κατάληψη του λιανικού εμπορίου, βολεύθηκαν με τις διεφθαρμένες γραφειοκρατίες του δικομματισμού, με τους πολιτικούς που τη μια μέρα τους λένε γίγαντες με μιαλό παιδιού και την άλλη τα μασάνε (Πάγκαλος). Βολεύτηκαν με τήν «εγγυημένη τεχνική» της Ζήμενς και με τους ημέτερους προγραμματοφάγους, «λικβινταριστές» (=διαλυτιστές) της εθνικής συλλογικότητας, κι ακόμη με τη λειτουργία της Ευρωζώνης ως νοφιλελεύθερης αρένας - με κάποιους υποβαθμιζόμενους και άλλους αναβαθμιζόμενους, χωρίς ουσιαστική παρέμβαση εναντίον της ύφεσης.
Και τώρα επιμένουν να αλληθωρίζουν προς τα οικονομικά της Ελλάδας, χωρίς να βλέπουν την τρέχουσα αντιυφεσιακή πολιτική παροχών στις ΗΠΑ. Συνεχίζοντας σαν αμετανόητοι μακάκες να μην κατανοούν αυτό που δεν κατανοούσαν και στις απαρχές του ευρώ : Ότι δηλαδή «το ευρώ εκτός από κεντρική τράπεζα χρειάζεται και υπουργείο Οικονομικών», όπως διαπίστωσε μέχρι και ο διαβόητος Τζωρτζ Σόρος ( «Ναυτεμπορική» 23.2.2010 ).

Μας λένε κλέφτες και δεν έχουν άδικο, όμως ξεχνούν ότι η δική τους κλεψιά προηγήθηκε της δικής μας..

*Τίτλος ταινίας του Μάριο Μονιτσέλι, του 1958

ΜΙΑ ΦΥΣΗ ΑΦΥΣΙΚΗ

Στις 10.2.2010 η Αστυνομία συνέλαβε 14 κατοίκους στο Αποπηγάδι της Κρήτης, διότι προσπάθησαν να παρεμποδίσουν την εγκατάσταση αιολικών σταθμών . Με δεδομένο ότι το συγκεκριμένο σενάριο του συγκεκριμένου επεισοδίου προβλέπεται να παιχθεί και σε άλλες περιοχές, το ΔΙΚΤΥΟ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ εξέδωσε ανακοίνωση-διαμαρτυρία (19.10.2010) και προχωρεί στη συλλογή υπογραφών (http://windwatch.gr/) .
Σημειώνει το Δίκτυο :

« Για πρώτη φορά οι τελευταίες παρθένες περιοχές των βουνών και τα νησιών μας απειλούνται να υποστούν πρωτοφανή αλλοίωση και μάλιστα να περάσουν σε χέρια μεγάλων επιχειρήσεων με άλλοθι τη «σωτηρία» της γης από την κλιματική αλλαγή...... θεωρούμε ότι για οποιαδήποτε απόφαση εγκατάστασης ΑΠΕ, βασικό στοιχείο κάθε πραγματικής δημοκρατίας παραμένει, η νομιμότητα των διαδικασιών και των διοικητικών πράξεων, η πλήρης και εμπεριστατωμένη πληροφόρηση των τοπικών κοινωνιών καθώς και η ενεργή συμμετοχή τους στη λήψη των τελικών αποφάσεων. Εάν πάλι η Κυβέρνηση δεν έχει λάβει το μήνυμα, ας περιμένει ότι οι κάτοικοι και άλλων περιοχών δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην επιχειρούμενη καταστροφή των τόπων τους».

Μερικοί προσπαθούν να ευτελίσουν το ζήτημα παρουσιάζοντάς το ως ζήτημα προστασίας ορισμένων ειδών της ορνιθοπανίδας – ενδεχομένως και ως ζήτημα αγραμματοσύνης των αποδημητικών πουλιών, που δεν γνωρίζουν να διαβάζουν τις πινακίδες της αιολικής βιομηχανίας! Είναι αυτοί που παραγνωρίζουν τη δυσμορφία του τοπίου, από τη ζεύξη των τερατωδών μηχανικών συστημάτων και του φυσικού αναγλύφου.. Που παραγνωρίζουν τα φυσιο-κτονικά «συνοδά» έργα των ανεμογεννητριών, την οδοποιία, τις γραμμές μεταφοράς του ηλεκτρισμού, τους υποσταθμούς της ΔΕΗ που ρυθμίζουν τη ροή της ηλεκτρικής ενέργειας. Και που αδιαφορούν για την αυξανόμενη εξάρτηση της χώρας από εισαγωγές υλικών και τεχνογνωσίας – επομένως την επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου - αντί της ανάπτυξης εσωτερικών ενεργειακών συστημάτων.
Και ενώ οι «ρεαλιστές» παραγνωρίζουν όλα αυτά παίζοντάς το εντός /εκτός της νομιμότητας - κατά βούληση και κατά περίπτωση - ο ολιστικός λόγος της οικολογίας αδυνατεί προς το παρόν να συνεγείρει όλες εκείνες τις αντιστάσεις, που θα έκαναν την «κρίσιμη μάζα» και θα έβαζαν στη θέση τους τους «αεριτζήδες». Αυτό οφείλεται ως ένα βαθμό στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της συγκυρίας, όπως και στην επαμφοτερίζουσα στάση κάποιων μεγάλων περιβαλλοντικών οργανώσεων. Όμως επίσης οφείλεται στο βροντερό ΑΠΩΝ της καλλιτεχνικής κοινωνίας : Της κοινωνίας που θα έπρεπε να είναι μπροστά και να μάχεται, σε αυτό το μεγάλο, αισθητικό και οικολογικό μετερίζι.
Στη δεκαεία του 1980 η αυστριακή κυβέρνηση προωθούσε ένα σχέδιο μερικής εκτροπής του ποταμού Δούναβη σε παράλληλο αγωγό , πράγμα που σήμαινε τη καταστροφή μεγάλου τμήματος του αντίστοιχου παραποτάμιου δάσους του Χάϊνμπουργκ. Το δάσος αυτό διέθετε ασύγκριτη ποικιλότητα βλάστησης, τόση ώστε να κάνει τον νομπελίστα Κόνραντ Λόρεντζ - βιολόγο αλλά και ακτιβιστή- να το ονομάζει «τροπικό δάσος σε εύκρατη ζώνη» . Γι αυτό το δάσος, ένας Αυστριακός ζωγράφος και ακτιβιστής επίσης, που δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομά του, έκανε μια αξέχαστη δήλωση ενάντια στους περιβαλλοντοκτόνους «ρεαλιστές» της ενέργειας, που περίμεναν με αναμένες μηχανές στις μπουλντόζες για να εισορμήσουν:

«Εάν ένας τρελός έμπαινε σε ένα μουσείο και κατέστρεφε κάποιους πίνακες Φλαμανδών ζωγράφων με θέμα τα εξαίσια δάση της χώρας τους, τότε προφανώς θα συλλαμβάνονταν και θα οδηγείτο στο τρελοκομείο. Τώρα τι πρέπει να γίνει με αυτούς που ετοιμάζονται να επιτεθούν , όχι σε απεικονίσεις αλλά στο ίδιο το ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ δάσος;»

Θα περίμενα κι εγώ στη δική μας περίπτωση, κάποιους από τον καλλιτεχνικό κόσμο να βγούν στο κλαρί και να υπερασπίσουν την απειλούμενη ελληνική γραφικότητα. Να καταγγείλουν τη φρανκεσταϊνική τερατογένεση , που εκμαιεύει μια ιδιοτελής βιομηχανία. Μια βιομηχανία που αντί να προσαρμόσει τη παραγωγή της στις εδαφικές και οικολογικές ιδιαιτερότητες της χώρας, επιδιώκει σαν νέος Προκρούστης την ακριβώς αντίθετη προσαρμογή ! Που παρά την πράσινη ρητορική της, θέλει να κάνει την ελληνική φύση αφύσικη....
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΩΡΑΣ

Η «κακιά ώρα» είναι στις 14 και 21 Μαρτίου, στη Γαλλία, όπου γίνονται περιφερειακές εκλογές . Η υπό συζήτηση Αριστερά είναι το «Νέο Αντι-καπιταλιστικό Κόμμα» (ΝΡΑ)- πολιτικό σχήμα τροτσκιστικών τάσεων, με επικεφαλής τον Ολιβιέ Μπεζανσενό, «σεσημασμένο» εχθρό της παγκοσμιοποίησης.

Το ΝΡΑ λοιπόν περιέλαβε στα ψηφοδέλτιά του και μια μαντηλοφορεμένη νεαρή γυναίκα, αδιαφορώντας για τη κοινωνική κατωτερότητα και υποταγή των γυναικών, που δηλώνει η περιβολή της μουσουλμανικής μαντήλας . Η κατακραυγή που εγέρθηκε λόγω της επιλογής αυτής, έκανε τον Μπεζανσενό να υποστηρίξει ότι η μαντήλα είναι απλώς και μόνον θρησκευτικό σύμβολο, όμως πολλοί – μεταξύ των οποίων και η Τ.Παπαδοπούλου στην «Ελευθεροτυπία» της 19.2.2010 - αναρωτήθηκαν γι αυτό το περίεργο πάντρεμα υπερεπαναστατικότητας και Θρησκείας.

Προφανώς ο Μπεζανσενό και οι όμοιοί του δεν έτυχε να διαβάσουν μια σοβαρή επισήμανση του Φρειδερίκου Ένγκελς , όσον αφορά τη σχέση ανάμεσα στη θέση των γυναικών και στη συνολική κατάσταση της κοινωνίας. Ή, ακόμη κι αν πήραν χαμπάρι αυτή τη «συστημική» προσέγγιση , μάλλον θα φρόντισαν να την απωθήσουν για να εξυπηρετήσουν τις τρεχουσες ψηφοσυλλεκτικές ανάγκες του ΝΡΑ.

Με άλλα λόγια οι κύριοι σύντροφοι λειτούργησαν όπως οι δυνάμεις της κοινωνικής συντήρησης : Ο μακιαβελισμός τους «κάνει μπαμ» από χιλιόμετρα , η αντίθεση των μέσων και των διακηρυγμένων σκοπών τους βγάζει μάτι. Η χρήση μεταναστών με στόχο την κάρπωση πολιτικής υπεραξίας, έγινε για μια ακόμη φορά φανερή. Και η κατάσταση εν τέλει αναπαρήγαγε μια παλιά ιστορία που ολοφάνερα δεν έχει τέλος - δηλαδή την ιστορία των Χ σταδίων και των Ψ φάσεων , που υποθετικά παρεμβάλλονταν μεταξύ του παρόντος χρόνου και του κομμουνισμού : Των σταδίων και των φάσεων που «αυγάταιναν» συνεχώς, των μέσων που γίνονταν όλο και πιο εχθρικά με το σκοπό. Και των υπερεπαναστατών "καλών προθέσεων", που οδηγούσαν ολόκληρες κοινωνίες στην κόλαση.....
.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΟΤΑ

Πολλοί και διάφοροι σπεύδουν προς ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας, με συμβουλές, υποδείξεις, με επιβολή περιορισμών και ελέγχων - εν είδει διαιτητικής αγωγής από αυταρχικό Κέντρο Αδυνατίσματος. Όλοι κάτι έχουν να πουν για την χώρα που μέχρι πριν λίγο καιρό το έπαιζε "μεγαλοπαράγων" της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γυρίζοντας από το ένα διεθνές forum στο άλλο και τάζοντας θετική γνωμάτευση στους "πτωχούς συγγενείς" για την αποδοχή τους στον ευρωπαράδεισο.Και τώρα; Τώρα η κατάσταση θυμίζει τους στίχους ενός τραγουδιού του Σαββόπουλου,σχετικά με το πουλί που στις καλές ημέρες αυτοπροσδιορίζονταν ως "Σταύρος και κυρ Σταύρος και αφέντης τσουτσουλομύτης", ενώ στις κακές ημέρες περιορίστηκε στο όνομα Σταύρος...

Σε αυτό το πικρό κοκτέϊλ συγκατάβασης, ταπείνωσης, απαξίωσης δίκην κλεφτοκοτάδων , ψιλοεκδίκησης και τιμωρίας για πανευρωπαϊκό φρονηματισμό, που καταπίνουμε το τελευταίο διάστημα , η εξοικονόμηση πόρων θα ήταν προφανώς η μόνη ελπιδοφόρα διέξοδος..Γι αυτό και η παραπάνω πρόταση της ΤΟΥΟΤΑ , ( μοντέλο 2010 δύο αφορολόγητων όνων...),είναι αναμφίβολα λύση που κινείται σε θετική κατεύθυνση....

ΒΕΓΓΑΛΙΚΑ

Τελικά η δήλωση των Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και Ρεμπέκα Χαλμς (17.2.2010), συμ-προέδρων της ομάδας των Πράσινων/E.F.A. στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, κατάφερε να μας βάλει σε σκέψεις, καθότι οι επικεφαλής των πρασίνων προτίμησαν κατά κύριο λόγο να προτείνουν στην χώρα μας - με αφορμή την πρόσφατη οικονομική κρίση - μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών αντί μισθολογικών περικοπών. Με άλλα λόγια, οι κκ Συμπρόεδροι πρότειναν, εμμέσως πλην σαφώς, την περικοπή των ελληνικών παραγγελιών προς τις ευρωπαϊκές πολεμικές βιομηχανίες, κυρίως Γαλλίας και Γερμανίας, προφανέστατα δε και την αντίστοιχη μείωση της απασχόλησης και του κύκλου εργασιών στις εν λόγω χώρες.
Η άποψη αυτή φαίνεται πολύ αλληλέγγυα και ευρωπαϊστική, αλλά μόνο από πρώτη όψη. Πολλοί και μεταξύ άλλων και ο υποφαινόμενος, θα προτιμούσαν σαφώς την ύπαρξη ενός «άλλου» στρατού, εξοπλισμένου με καριοφίλια και αφιερωμένου σε «αγαθοεργίες» - με την ευρεία έννοια της λέξεως. Ταυτόχρονα όμως θα προτιμούσαν και την ύπαρξη μιας «άλλης Βαλκανικής», χωρίς αυτοκρατορικά όνειρα, διχαστικές πρακτικές και πασίδηλους μικρο-μεγαλο- ιδεατισμούς.
Όμως ακόμη πιο προτιμητέα κι από τα καριοφίλια, θα ήταν η εγγύηση των συνόρων και των νομίμων δικαιωμάτων των 27, από μια ενιαία ευρωπαϊκή συλλογικότητα. Θα ήταν η αμετακίνητη εγγύηση του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» και η περιφρούρηση του νομικού και πολιτικού πολιτισμού, στην Κύπρο, στο Αιγαίο,στην Τουρκία, σε όλα τα ευρωπαϊκά μήκη και πλάτη. Ελλείψει αυτών των εγγυήσεων,οι μεν εξοπλισμοί της χώρας μας είναι αναπόφευκτοι, οι δε πολιτικές βολές των Κον Μπεντίτ και Χαλμς απλά πυροτεχνήματα....

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙ.....

Αυτός ο κόσμος έχει διαφορές. Από την αποδοχή ομοφυλοφίλων σε ύψιστα πολιτειακά αξιώματα σε κάποιες δυτικές χώρες, έως την επιχειρούμενη ψήφιση νόμου στην Ουγκάντα για την επιβολή ποινής κάθειρξης ή και θανάτου στους ομοφυλόφιλους, υπάρχει τεράστια απόσταση. Είναι η απόσταση που δημιουργεί η ομοφοβία, η σωματοφοβία, η καταστολή της επιθυμίας, η προτυποποίηση της προσωπικότητας, ο «εισοδισμός» της εξουσίας στη προσωπική ζωή των πολιτών.

Και ναι μεν μπορούμε πάντοτε να εκθέτουμε τις ιστορικές ευθύνες της αποικιοκρατίας, την μετέπειτα επιβολή δυτικοπρεπών και προκρούστειων αναπτυξιακών μοντέλων στον τρίτο κόσμο, την διχαστική πολιτική των υπερδυνάμεων. Μπορούμε να αγωνιζόμαστε για την παραγραφή του τριτοκοσμικού χρέους , για την αναδιανομή του διεθνούς εισοδήματος , για την ενίσχυση των γηγενών παραγωγικών δυνάμεων των φτωχών χωρών .Μπορούμε όλα αυτά να τα κάνουμε θέματα συζήτησης ή αγώνων : Όμως δεν μπορούμε, είτε από ανθρωπιστική «συμπάθεια» είτε από πολιτική ιδιοτέλεια, να κάνουμε εκπτώσεις στις αρχές της ελευθερίας . Δεν μπορούμε να χαριζόμαστε στους «διαφορετικούς» πολιτικούς της Δημοκρατίας της Ουγκάντα, δεν μπορούμε να τους συμπεριφερόμαστε με το γάντι, υπονομεύοντας τα δικά μας, πολιτικά και δημοκρατικά κεκτημένα. Δεν μπορούμε να αναζητούμε συμβιβασμούς και «μέσους όρους», θυμίζοντας τον «προοδευτικό» και επαναστατικό συρμό που μάσαγε τα λόγια του όταν γινόταν συζήτηση για τα Δανέζικα σκίτσα το 2007, όντας πρόθυμος να διαπραγματευθεί περικοπές στην ελευθερία της έκφρασης...

Προτείνω να επιμείνουμε στην φιλο-τριτοκοσμική και αντιιμπεριαλιστική μας άποψη, υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τον δυτικό σωματικό πολιτισμό. Και να υπογράψουμε – το γρηγορότερο – την έκκληση που απευθύνει η οργάνωση AVAAZ (http://www.avaaz.org/en/uganda_rights_3/?cl=478513335&v=5390 ) προς το Κοινοβούλιο της Ουγκάντα, για να μην ψηφίσει ο,τιδήποτε εναντίον των ομοφυλοφίλων σ’ αυτή τη χώρα....

ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΠΥΡΑ ΚΑΙ ΑΜΒΩΝ.....

Ένας Χριστιανός Άγιος του Έρωτα, δεν μπορεί να έχει σχέση με την Αγία της Θρησκείας του Δωδεκαθέου, που είχε σάρκα, αμεσότητα, ευθύτητα, απενοχοποιημένη σεξουαλικότητα, κι ακόμη διέθετε άτομα που «το έκαναν» για χατήρι της όχι απλώς «για να το κάνουν» - όπως λέμε η «Τέχνη για την Τέχνη» - αλλά για να συλλέξουν πόρους και να στηρίξουν τα θρησκευτικά ιδρύματά της....Ήταν η Αφροδίτη του Δωδεκαθέου, κι ακόμη ήταν οι θεές του έρωτα των λεγόμενων ειδωλολατρικών συστημάτων, που δεν μασούσαν τα λόγια τους και δεν ξεχώριζαν την αγάπη από το σωματικό της υπόβαθρο...
Τώρα το πως ένας Χριστιανός Άγιος βρέθηκε να είναι εκπρόσωπος του έρωτα, κι ακόμη πως η 14η Φεβρουαρίου βρέθηκε να είναι στη σημερινή Σαουδική Αραβία στο στόχαστρο των εχθρών της ασέβειας και ανηθικότητας, είναι πράγματα παράξενα , επακόλουθα χοντρών παρεξηγήσεων......
Οι μονοθεϊστικές θρησκείες είχαν γενικά μια εχθρική σχέση με το σώμα, τον ερωτισμό και την ερωτική ελευθεριότητα - την οποία και συκοφαντούσαν ασυστόλως, πλάθοντας ιστορίες για Σόδομα και Γόμορρα και άλλα τινά. Ταυτόχρονα έβαλαν συστηματικά εναντίον του κριτικού πνεύματος και απαιτούσαν συμμόρφωση με τις δοξασίες τους. Το πρόσφατο κινηματογραφικό έργο «ΑΓΟΡΑ» με θέμα τη ζωή της φιλοσόφου Υπατίας (4ος μΧ αιώνας) δείχνει το απέραντο μίσος μιας πληβειακής θρησκείας εναντίον του κριτικού λόγου και της επιστήμης, που καταλήγει στον βανδαλισμό, στην καταστροφή του πολιτισμού και στην εξαχρείωση των ηθών. Παρουσιάζοντας ανάγλυφη μια θρησκεία (αφηρημένης) αγάπης, που εκφυλίζεται στην απόλυτη μισαλλοδοξία.
Το βαθύτερο βάθος της ιστορίας για την Υπατία παραπέμπει σε πολιτικά συστήματα «καλών προθέσεων», που οδήγησαν λαούς στην κόλαση και κατασυκοφάντησαν την ιδέα της πολιτικής αλλαγής. Αν όμως μείνουμε στη περίπτωση της επιστημόνισας , φιλοσόφου και διακηρυγμένης άθεης γυναίκας, τότε θα βρούμε έδαφος για να συσχετίσουμε την υπόθεσή της με το θέμα ενός βιβλίου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα..Είναι το βιβλίο του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ «Από την πυρά στον Άμβωνα», που αναφέρεται στην μεταστροφή μιας αρχικά εχθρικής σχέσης μεταξύ Θρησκείας και Επιστήμης, σε μια σχέση χειραγώγησης της δεύτερης από την πρώτη με στόχο τη στήριξη διαφόρων μεταφυσικών αντιλήψεων.

Γράφει ο Ευτύχης Μπιτσάκης για το συγκεκριμένο έργο του :

«..... δεν αποτελεί «πραγματεία» περί θρησκείας. Δεν επιχειρεί να ερμηνεύσει συνολικά το θρησκευτικό φαινόμενο ως μορφή κοινωνικής συνείδησης. Στόχος του είναι να αναδείξει και να ερμηνεύσει την ιστορικά διαφοροποιούμενη σχέση των επιστημών με τη χριστιανική θεολογία και την πρακτική της εκκλησίας, η οποία αντιμετώπισε με εχθρότητα τις αναδυόμενες επιστήμες και σήμερα επιχειρεί να τις ιδιοποιηθεί για να στηρίξει το Δόγμα: ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΜΒΩΝΑ! Από τους διωγμούς, στην ιδεολογική χρησιμοποίηση της επιστήμης.

Στο βιβλίο αναλύονται κριτικά οι προσπάθειες επιστημόνων, φιλοσόφων, ιερωμένων και θεολόγων να εκμεταλλευτούν τα δεδομένα των σημερινών επιστημών, και κυρίως των θεωριών του Αϊνστάιν, της μικροφυσικής και της κοσμολογίας, για να «αποδείξουν» την εξαφάνιση της ύλης, την ύπαρξη αθάνατης ψυχής, τη δημιουργία του Σύμπαντος. Μάλιστα, κατά την απίστευτα αφελή «ανθρωπική αρχή» το Σύμπαν δημιουργήθηκε τότε και τέτοιο που είναι, για να υπάρξει ο άνθρωπος! Και ο επιστημονικοφανής μυστικισμός προβάλλεται ως επιστημονική αλήθεια".......

ΥΠΕΡΟΨΙΑΝ ΚΑΙ ΜΕΘΗΝ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

«Υπεροψίαν και μέθην» είχε ο Δαρείος του καβαφικού ποιήματος, υπεροψία και ενδεχομένως μέθη φαίνεται να είχαν οι Αμερικανοί της παρακάτω ιστορίας. Την αναμεταδίδω παρά τις επιφυλάξεις μου για τέτοιου είδους αφηγήσεις – που έχουν κάτι το συγγενικό με το περιβόητο ΜΑΛΤΑ ΓΙΟΚ του Τούρκου Ναυάρχου, ή με την εν όψει φωτογραφία του Προέδρου Μπους...Το σίγουρο πάντως είναι ότι η διατύπωσή της ιστορίας αυτής είναι οπωσδήποτε αληθοφανής και δεν έχει καμιά απολύτως αστοχία σε σχέση με τη τυπική διεκπεραίωση των επικοινωνιών, που πραγματοποιούνται μεταξύ αεροπλάνων ή πλοίων με τη χρήση συχνοτήτων. Πρόκειται μάλλον για μια χοντρή αμερικανική γκάφα, που θα έκανε κάποιους από τους "δράστες" να θέλουν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί. Και η οποία γκάφα αξίζει να λέγεται, μέσα στο σατυρικό και καρναβαλικό περιβάλλον των ημερών που περνάμε....

ΜIΛΟΥΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 106 (Finisterra/ Galicia ) ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

Ισπανοί:
Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση, παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.

Αμερικανοί:
Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί:
Αρνητικόν! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες, 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί:
Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί:
Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική, ούτε εφικτή.Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί:

(Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana, του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών.Δεν κάνω ΥΠΟΔΕΙΞΗ, αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ!Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας.Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!

Ισπανοί:

Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα.Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι.Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα.Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna.
Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-835 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε.Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις γ... απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ... σκάφους σας, που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας.Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί:ΟΚ κατανοητόν, ευχαριστούμε.

ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ !

Στις 9.2.2010 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος και του Δικτύου Οργανώσεων Αιγαίου, σχετικά με την υπόθεση του Νομοσχεδίου των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Ακούστηκαν πολλά και διάφορα , κάποια ενδιαφέροντα και κάποια εκτός του κυρίου θέματος. Στην πρώτη κατηγορία ανήκε αναμφίβολα η ομιλία του κ.Αλέξανδρου Μαβή, εκπροσώπου του Δικτύου Οργανώσεων Αιγαίου. Ο ΑΜ έδωσε μια συνοπτική αλλά εμπεριστατωμένη εικόνα των προβλημάτων που παρουσιάζει η αιολική ενέργεια και ιδιαίτερα οι χερσαίες εγκαταστάσεις των αιολικών σταθμών – κατ’ ευφημισμόν «πάρκων».Οι ενδιαφερόμενοι για το ζήτημα, θα περίμεναν βέβαια και μια εξήγηση γιατί η παραπάνω πρωτοβουλία δεν συνταυτίστηκε ή έστω δεν συντονίστηκε με την πρόσφατη πρωτοβουλία της Ορνιθολογικής Εταιρείας για το Ν/Σ περί ΑΠΕ, που προσυπογράφηκε από 172 οργανώσεις. Και τούτο γιατί μια ενδεχόμενη διαφοροποίηση των δύο πρωτοβουλιών, δεν θα αναιρούσε (από ό,τι υποθέτω) την κοινή τους συστράτευση για μια πολιτική χωροθέτησης των ΑΠΕ - στη θέση του προβλεπομένου «μπάχαλου» επί της ελληνικής φύσης . Αντίθετα η διαφωνία θα έδινε την ευκαιρία για μια «εποικοδομητική » αντιπαράθεση , που θα ανέβαζε.τη γνώση και το επίπεδο όλων μας.
Έχοντας την πεποίθηση ότι τα επιχειρήματα κατά της αιολικής ασυδοσίας είναι ό,τι πολύτιμο διαθέτει το κοινωνικό κίνημα και επομένως πρέπει να είναι επιμελημένα και εμπεριστατωμένα, ο υποφαινόμενος ζήτησε την απόσυρση του άστοχου επιχειρήματος περί του ότι οι αιολικές εγκαταστάσεις προξενούν προβλήματα στο σύστημα εποπτίας του εναέριου χώρου με ραντάρ. Όμως από αυτή τη σκοπιά της ποιότητας των επιχειρημάτων, θα μπορούσε να πει πολύ περισσότερα σχετικά με από τις θέσεις του κ. Δεκλερή , τόσο σχετικά με την ορθότητά τους όσο και σχετικά με την επιλογή του χωροχρόνου της διατύπωσής τους..
Ο κ. Δεκλερής εκφράστηκε απαξιωτικά έως χλευαστικά για την «Πράσινη Ανάπτυξη» που ευαγγελίσθηκε στην προεκλογική περίοδο το κυβερνών κόμμα, χωρίς τουλάχιστον να περιορισθεί στην συγκεκριμένη αναντιστοιχία του Ν/Σ περί ΑΠΕ με το πνεύμα της «πράσινης ανάπτυξης», και προφανώς χωρίς να έχει διαθέσιμο εκείνο το μέγεθος του χρόνου (π.χ. 1-2 έτη) που θα του επέτρεπε πιο «ώριμα» να κάνει μια γενικευτική κριτική. Αποκάλεσε «μπαρούφα» τη θεωρία του θερμοκηπίου, που υποστηρίζεται από τα εμπειρικά δεδομένα και από τη μεγάλη πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας, ανοίγοντας ένα μεγάλο ζήτημα που δεν θα μπορούσε να χωρέσει στα όρια όχι μιας αλλά χιλιάδων εκδηλώσεων του είδους της 9.2.2010 . Επέμεινε στις ιδιόμορφες αντιλήψεις του περί πρωτοκαθεδρίας της δικαστικής εξουσίας και ειδικά του Συμβουλίου της Επικρατείας στο σημερινό σύστημα διάκρισης των εξουσιών, θέτοντας ακόμη και τον «κυρίαρχο»(βάσει του Συντάγματος) λαό υπό «δικαστική επιτροπεία».
Ουσιαστικά το πνεύμα αυτό καταλήγει στην υποκατάσταση του κοινωνικού κινήματος και στην «μονοκαλλιέργεια» δικανικών επιχειρημάτων, με τελική συνέπεια την εξάρτηση από τις αποφάσεις «πεφωτισμένων» δικαστικών σωμάτων. Ακόμη δε χειρότερα, αρθρώνεται με ένα φαινόμενο «Λεγκαλιστικής αυταπάτης» , που θεωρεί ότι η παραγωγή νόμων και δικαστικών αποφάσεων μπορεί να περιφρουρήσει αποτελεσματικά το περιβάλλον. Ο οιοσδήποτε ενδιαφερόμενος ήθελε να μάθει κάτι περισσότερο από το σοφό και διαχρονικής ισχύος γνωμικό του Σουρή ( «Δεν έχουμε ανάγκη νέων νόμων αλλά την ψήφιση ενός νόμου που να προβλέπει την τήρηση των υπαρχόντων νόμων !»), θα μπορούσε άνετα να προσφύγει στον δικτυακό τόπο nomosphysis.org., που εν πολλοίς οργανώθηκε από τον αείμνηστο Γιώργο Παπαδημητρίου. Δικτυακό τόπο που εμπεριέχει αρκετά κείμενα και γνώμες με θέμα την απόκλιση της υπαρκτης νομιμότητας από την πραγματική κατάσταση και διαχείριση του περιβάλλοντος.
Με δεδομένο ότι ο λαός έχει σε τελευταία ανάλυση «το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής που του αξίζει» - θα λέγαμε τροποποιώντας σχετικό χεγκελιανό γνωμικό – ο αγώνας εναντίον της αιολικής ασυδοσίας περνάει από την προώθηση της λαϊκής παρέμβασης και από την αναβάθμιση των αισθητικών και περιβαλλοντικών κριτηρίων της κοινωνίας. . Αυτό σημαίνει διαρκή δράση σε όλα τα κοινωνικά fora και ιδιαίτερη αντίδραση σε κάποιες σοφιστείες που υποστηρίζουν τον «ρελατιβισμό» της αισθητικής , για να σπρώξουν τα αιολικά συμφέροντα από τα Μετέωρα (!) έως τα βουνά του λεκανοπεδίου Αττικής. Κυρίως όμως και προπάντων σημαίνει επιχειρήματα ποιοτικά και εμπεριστατωμένα, απαλλαγμένα «ξένων προσμίξεων», αποσυνδεδεμένα από επισφαλείς και ελιτίστικες αντιλήψεις που μόνο ζημιά μπορούν να προκαλέσουν στην κοινωνική συστράτευση... ...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΙΖΑΣ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν θέλουμε την Ελλάδα περίκλειστο φρούριο. Αλλά δεν θα αφήσουμε ποτέ να γίνει και ξέφραγο αμπέλι... Αντώνης Σαμαράς 8.2.2010 «Όταν σε χειροκροτούν οι εχθροί σου, κάτι δεν πάει καλά» - έλεγε μια φορά κι έναν καιρό ο Λένιν. Θα έλεγα κι εγώ ότι το ίδιο ισχύει, όταν κάποιος χειροκροτά τους εχθρούς του. Το θέμα όμως που προέχει εδώ, είναι το αντικείμενο της έχθρας. Και δευτερευόντως είναι το ερώτημα για το αν υπάρχουν κάποιοι εχθρικότεροι των εχθρών σου.... Να σταθούμε λοιπόν στους εχθρούς ή στην έχθρα; Να γυρίσουμε την πλάτη στον αρχηγό της «επάρατης» ή να εστιάσουμε στο «επίμαχο θέμα», δηλαδή στην έχθρα; Εγώ προσωπικά προτίμησα να σταθώ στο δεύτερο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η ελληνική μεταναστευτική πολιτική και το συζητούμενο στη Βουλή Ν/Σ περί ιθαγένειας. Και βρήκα πολλές από τις απόψεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας συνετές, κάθε άλλο παρά ρατσιστικές ή κοινωνικά ανάλγητες. Βρήκα πως οι ιδέες του για τις συγκρουσιακές καταστάσεις που δημιουργεί η «Πολυπολιτισμικότητα» κινούνται προς σωστή κατεύθυνση, αν και χαρακτηρίζονται από μεγάλα ελλείμματα. Και διαπίστωσα για άλλη μια φορά την ανάγκη να διακηρυχθεί – προς γνώση και συμμόρφωση διαφόρων «προοδευτικών» δυνάμεων που αναζητούν «μέσους όρους» έστω και επί θυσία των αρχών τους - ότι υπάρχουν πολιτιστικές ασυμβατότητες μη «θεραπεύσιμες» στη βραχυχρόνια περίοδο : Ότι οι αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας στη κοινωνία, για την αυταρχική ή αντιαυταρχική ανατροφή των νέων , για τα δικαιώματα στον έρωτα, για τον κριτικό ή θεοκρατικό λόγο στην εκπαίδευση, για τον πολιτικό και νομικό πολιτισμό, νοούμενες κατά μέσο όρο, συνιστούν συγκρουσιακά στοιχεία μεταξύ μεταναστών και εγχωρίων. Στοιχεία που έχουν ειπωθεί από πολλούς αλλά και από τον υποφαινόμενο, με τις αναρτήσεις στην oikonikipragmatikotita .blogspot.com της 28.1.2010, 8.1.2010 , 25.5.2009 και 12.5.09. Που όμως είναι αναγκαίο να επαναλαμβάνονται, για να ξεχωρίζουν τα άτομα φιλανθρωπικών καλών προθέσεων από τους κερδοσκοπικούς ή πολιτικούς «χρήστες» της μετανάστευσης.... Ιδού λοιπόν ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το λόγο του Αντώνη Σαμαρά στη συνεδρίαση της Βουλής, στις 8 Φεβρουαρίου 2010 . …… «.......Υποστηρίζει ηκυβέρνηση ότι αν δώσουμε ιθαγένεια στα παιδιά θα τα ενσωματώσου με πιοεύκολα. Αυτή η άποψη κυριάρχησε, πράγματι, σε κάποιες χώρες με μεγάληαποικιακή παράδοση για κάποια χρόνια.Όπως, όμως, έδειξαν τα δραματικά γεγονότα στο Λονδίνο και στα προάστιατων γαλλικών πόλεων, το 2005, δεν αρκεί η εύκολη ή αυτόματη χορήγησηιθαγένειας για να ενταχθούν τα παιδιά των μεταναστών. Χρειάζεται και η ψυχολογική ενσωμάτωσή τους, σταδιακά και ομαλά. Πράγμα που προφανώςδεν είχε συμβεί στις χώρες αυτές. Κι αυτό πλήρωσαν οι κοινωνίες τους...Το πλήρωσαν, κατάλαβαν το σφάλμα τους και τώρα το διορθώνουν:-- Στη Βρετανία κάνουν στροφή τώρα - επί Εργατικής κυβέρνησης μάλιστα- και διακηρύσσουν των ενσωμάτωση των παιδιών των μεταναστών στη «βρετανικότητα», έννοια άγνωστη ως το 2005.-- Στη Γαλλία πάνε ένα βήμα πιο πέρα: δημιουργούν υπουργείο Εθνικήςταυτότητας και μετανάστευσης. Επικεντρώνοντας την προσοχή τους στηναναβάθμιση της εθνικής ταυτότητας ως μέσου για την ομαλή ενσωμάτωσητων μεταναστών.-- Ανάλογα και στην Ισπανία, επί Πρωθυπουργίας του ΣοσιαλιστήΘαπατέρο, μιλούν για Ισπανικότητα...Εμείς δεν λέμε τίποτε διαφορετικό: Μιλάμε για ενσωμάτωση τωνμεταναστών στην ημετέρα παιδεία, δηλαδή την «ελληνικότητα».Εδώ, όποιον μιλάει για ελληνικότητα κάποιοι τον στέλνουν στην πυρά!Δηλαδή πάμε αντίθετα με όσα ανακαλύπτουν και θεσπίζουν ευρωπαϊκέςκυβερνήσεις, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές.Κι όταν εμείς υποδεικνύουμε στην κυβέρνηση τη θετική και αρνητικήευρωπαϊκή εμπειρία, μας κάνει και μαθήματα... πολύ-πολιτισμικότητας!Δεν έχει καταλάβει η κυβέρνηση ότι η πολύ-πολιτισμικότητα είναι έναιδεολόγημα που καταρρέει παντού. Και εγκαταλείπεται όπου τουιοθέτησαν, έστω και πειραματικά.Να διευκρινίσουμε ότι πολύ-πολιτισμικότητα δεν είναι <<η ανοχή προς τοδιαφορετικό>>. Αν ήταν αυτό, θα συμφωνούσαμε όλοι...Πολύ-πολιτισμικότητα είναι δύο άλλα πράγματα, πολύ επικίνδυνα: Πρώτονέχει ως συνέπεια - έστω και αθέλητη - να αναπαράγονται οι<<διαφορετικοί>>, δηλαδή οι ξένοι μετανάστες, σε γκέτο. Εμείς επιλέγουμετο αντίθετο: Επιδιώκουμε να εντάξουμε τους μετανάστες στην κοινωνίαμας και στον Πολιτισμό μας. Θέλουμε να τους ενσωματώσουμε, ώστε νανιώθουν κι εκείνοι και να τους νιώθουν όλοι οι συμπολίτες τους ως μέλητης κοινωνίας, ως Έλληνες. Η ενσωμάτωση είναι η καλύτερη ασπίδα για τορατσισμό. Η πολύ-πολιτισμικότητα αναπαράγει το ρατσισμό.Δεύτερον, η πολύ-πολιτισμικότητα διακηρύσσει ότι όλοι οι πολιτισμοίμπορούν να συμβιώσουν αρμονικά. Αλλά αυτό έχει διαψευστεί. Υπάρχουνπολιτιστικά στοιχεία που δεν μπορούν να συμβιώσουν.Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η μπούρκα σε μια φιλελεύθερη δυτικήκοινωνία.Δεν γίνεται αποδεκτή η πολυγαμία ή έθιμα που οδηγούν σε βάναυσημεταχείριση της γυναίκας στις δικές μας κοινωνίες.Γιατί όλα αυτά ακυρώνουν το δικό μας Πολιτισμό.Δημοκρατικές χώρες της Δύσης βάζουν ήδη φραγμούς σε πολιτισμικάστοιχεία που φέρνουν κάποιοι μετανάστες από τις χώρες καταγωγής τους.Για να μη λειτουργούν αυτοί οι φραγμοί κατασταλτικά, πρέπει τοσυντομότερο να ενσωματωθούν ομαλά οι μετανάστες και κυρίως τα παιδιάτους, στις βασικές αξίες του δυτικού πολιτισμού……... Θέλουμε τους μετανάστες που επιλέγουν να ριζώσουν στη χώρα μας, να αφήσουν πίσω τους στοιχεία του πολιτισμού τους που είναι ασύμβατα μετο δικό μας, να ενταχθούν στην κοινωνία μας, να νιώσουν Έλληνες, ναγίνουν Έλληνες μέσω της <<ημετέρας παιδείας>>. Δεν θέλουμε απλώς να<<πάρουν τα χαρτιά τους>> με συνοπτικές διαδικασίες και να αναπαράγονταιως διαφορετικά γκέτο...Θέλουμε την ενσωμάτωση των ξένων, για να καταπολεμήσουμε τηνξενοφοβία. Για να τελειώσουμε το ρατσισμό.Δεν θέλουμε τα γκέτο που τροφοδοτούν κι αναπαράγουν το ρατσισμό... - Η ενσωμάτωση είναι πολύ ευρύτερη έννοια. Απευθύνεται στους ίδιους τουςμετανάστες, αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία. Ενισχύει την κοινωνικήσυνοχή, δεν την κατακερματίζει σε αναρίθμητα γκέτο.Η ενσωμάτωση έχει ως κεντρικό άξονα την Εκπαίδευση, αλλά εκτείνεταιπολύ πέρα από την Εκπαίδευση. Ομαλή ένταξη των μεταναστών δεν γίνεται όταν δημιουργείται καχυποψίαστην υπόλοιπη κοινωνία. Αυτή την καχυποψία θέλουμε να καταπολεμήσουμε.Αυτή την καχυποψία τροφοδοτεί η πολιτική της κυβέρνησης, η οποία θέλεινα πολιτογραφήσει τους πάντες, χωρίς να εντάξει κανένα. Οι μετανάστες που θέλουν να ριζώσουν πραγματικά στην Ελλάδα - κι αυτοί και τα παιδιά τους - παίρνουν την ένταξή τους πολύ σοβαρά. Και γι'αυτό είναι οι πρώτοι που επιθυμούν ομαλή ένταξη. Όχι βιαστική μαζική πολιτογράφηση.Θέλουν να ενταχθούν σε μια συνεκτική κοινωνία και να νιώσουν τηθαλπωρή της. Δεν θέλουν να γίνουν ένα <<γκέτο νόμιμων>>, σε μια κοινωνία όλο και πιο ξενόφοβη.........»

ΑΓΡΟΤΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ....

Στου σπιτ’ στου Κακουσάλεσ’
δεν ματαξαναγυρνώ
και στάνες και βοβάλες
όλα να γίνουν ρημαδιό

Γιάννης Μηλιώκας

Στη δεκαετία του 50 και του 60, το σύνδρομο του εθνικόφρονος ρεβανσισμού και της ανέχειας έσπρωχνε τους αγρότες στο «να παίρνουν των ομματιών τους» και να μεταναστεύσουν εντός ή εκτός της χώρας. Εκεί και τότε , η κοινωνία από κεκτημένη ταχύτητα εξακολουθούσε να είναι αγροτοκεντρική, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου με τα «Ψηλά βουνά» του (1) και με τον ηθικό εγκωμιασμό του ανθρώπου της υπαίθρου δεν είχε βγει εκτός μόδας, ενώ το αναγνωστικό του Δημοτικού Σχολείου με τη Λόλα και τα άλλα τρυφερά όντα έδειχνε σαφή προτίμηση σε αγροτικά σκηνικά : Στα πρωτοβρόχια και στη σπορά, στο θερισμό και στον τρύγο...Φυσικά υπήρχε και ο «εκσυγχρονιστικός» λόγος της εποχής και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που αναφερόταν στην «ευλογία της μετανάστευσης», όμως τότε οι προοδευτικές δυνάμεις διατηρούσαν εν μέρει τας φρένας και μπουγέλωναν με κάθε δυνατή ευκαιρία αυτό το «γνωμικό» του Ηπειρώτη πολιτικού, αποδοκιμάζοντας τη συναίνεσή του στην ερήμωση της υπαίθρου και στην καταδίκη χιλιάδων ανθρώπων στην «μαύρη ξενητειά»...
Τα χρόνια πέρασαν, ο αγροτικός πληθυσμός και γενικότερα ο πληθυσμός της υπαίθρου έγινε μειοψηφικός, η ανοδική ποιότητα ζωής στις πόλεις έφτασε να κάνει προτιμότερη ακόμη και την κατοίκηση των παλιών γεωργών σε θλιβερά ημιϋπόγεια πολυκατοικιών. Από τη μια πλευρά το «αθηναϊκό κράτος» έφτανε σε τρομερά πληθυσμιακά μεγέθη και λειτουργούσε όλο και περισσότερο σαν οικονομική «μαύρη τρύπα» στη συνολική διαχείριση των εθνικών πόρων, από την άλλη πλευρά η ελληνική περιφέρεια βίωνε μιαν αυξανόμενη απόκλιση από το μέσο εθνικό επίπεδο προσπελασιμότητας, πολιτιστικών και ψυχαγωγικών γεγονότων, υποδομών υγείας και προστασίας απέναντι σε έκτακτα γεγονότα. Ήταν η εποχή της απαξίωσης και της απομάγευσης της υπαίθρου, που επέτρεπε σε τραγουδοποιούς όπως ο Μηλιώκας να ομνύουν κατά της βουκολικής ζωής, ή σε «διασκεδαστές» όπως ο Χάρυ Κλυν να παράγουν γέλιο, διαχειριζόμενοι τον πρωτογονισμό ενός κτηνοτροφικού τύπου όπως ο Χαράλαμπος Τραμπάκουλας...
ΜΠΡΙΖΟΛΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΟ ΣΤΡΙΠΤΙΖ ....
Το χειρότερο όμως δεν είχε έλθει, και το «χειροτερότερο» δεν είχε διαφανεί..Η απαξίωση της «αγροτικής τάξης πραγμάτων», η υστέρηση του μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής περιφέρειας έναντι του κέντρου, η διαφθορά και λεηλασία των συνεταιρισμών, προπάντων δε η ανυπαρξία μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής με στόχο την «ενεργητική προσαρμογή» στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά, κατέληξε στη δραματική υποχώρηση της ελληνικής γεωργίας. Χαρακτηριστική ήταν η εξέλιξη του κτηνοτροφικού τομέα : Η χώρα με τα 80 εκατ. στρέμματα «δυνάμει» βοσκοτόπων, έφτασε το 2007 να έχει έλλειμμα σε κρέατα, αυγά, γάλα κλπ. ύψους 1594 εκατομμυρίων ευρώ, μόνο στις συναλλαγές της με τις χώρες της ΕΕ (2). Οι τομάτες Βελγίου, τα λεμόνια Αργεντινής , το μέλι Βουλγαρίας, οι πατάτες Αιγύπτου και τα ρόδια από το Ιράν, έγιναν κλασικές μορφές μιας παταγώδους εγχώριας αποτυχίας. Από τη μια πλευρά η «μπριζολοκρατία» στους ανά την επικράτεια ταβερνοχώρους, ήθελε τον Έλληνα αποστασιοποιημένο από τη παραδοσιακή διατροφή και επεφύλασσε άκρα περιφρόνηση στο πάλαι ποτέ «λιτοδίαιτο του Έλληνος». Από την άλλη πλευρά δεν απουσίαζε και μια ψευτοεπιστροφή στη παράδοση (“return to the roots”, θα το έλεγε ο Τζίμης Πανούσης), με κάποια καθαρόαιμα ελληνικά κρέατα ή προϊόντα, που δεν μπορούσαν όμως να αναστρέψουν την κατάσταση. Όπως ακριβώς δεν θα μπορούσε να αναστρέψει την κατάσταση το «ντόπιο στιπτιζ», αγνώστου ευρεσιτεχνίας , που έφερε στην επιφάνεια ο Μάνος Στεφανίδης(3) - χωρίς υποθέτω να έχει πρόθεση να το εντάξει σε μια λογική αντιμετώπισης του ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου....

ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΗ ΨΕΥΤΟΥΠΑΙΘΡΟΣ

Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, ο νόμος του συγκριτικού πλεονεκτήματος στη διαμόρφωση του καταμερισμού των έργων - σαν ένας Νευτώνειος νόμος περί παγκόσμιας έλξης - φαίνεται να προκαθορίζει το μέλλον της ελληνικής υπαίθρου : Ένα μέλλον «αποαγροτοποίησης» , με ορισμένους αγροβιομηχανικούς θύλακες στα πεδινότερα σημεία της χώρας και την υπόλοιπη να αποδίδεται σε χρήσεις αναψυχής και τουρισμού. Ιδού μια προέκταση των προβλέψεων της «Καταστασιακής Διεθνούς», για την επερχόμενη «ψυχαγωγική ψευτούπαιθρο»! Η δυναμική προς τη κατεύθυνση αυτή είναι εν μέρει αυθόρμητη, εν μέρει χαλκεύεται από μεγαλοπαράγοντες της ευρωπαϊκής οικονομίας, εν μέρει ενισχύεται από την κομφορμιστική προσχώρηση των πολιτικών ευρείας κατανάλωσης, εν μέρει τρέφεται από την παθητικότητα της κοινωνίας των πολιτών.
Και όμως, σ’ αυτή τη περίοδο έξαρσης των προβληματισμών για τα αγροτικά, υπάρχουν και περισσεύουν τοποθετήσεις για τη δυνατότητα μιας άλλης πορείας. Έγκυροι αναλυτές του ΕΘΙΑΓΕ (4)και όχι μόνο, επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα μιας «παραγωγικής ανάτασης» της γεωργικής υπαίθρου, με την πολυαπασχόληση των αγροτών, με την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων ταυτοποιημένων, με την άρθρωση της ποιοτικής γεωργικής παραγωγής και του τουριστικού τομέα – με το τσίπουρο, τις φρέσκες τομάτες και τα αλανιάρικα κατσίκια, να καταλαμβάνουν τη θέση του τζιν τόνικ και της «ξενόφερτης» μπριζόλας..Υπάρχει η δυνατότητα του αγροτουρισμού, κι ακόμη η δυνατότητα μιας «καθαρής» βιολογικής παραγωγής, σε ένα υψηλής ποιότητας περιβάλλον, με μια νέου τύπου αγροτιά της γνώσης, σε αντιπαράθεση με την ιδεολογική αγκύλωση στις « οικονομίες κλίμακας» , στην «απόλυτη εξειδίκευση» , στον ακραίο καταμερισμό έργων.
Ο απασχολούμενος στην ύπαιθρο μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από τον τύπο που ενσάρκωνε ο Τσάρλυ Τσάπλιν στους «Μοντέρνους Καιρούς» - ως καρικατούρα του μονοδιάστατου εργαζόμενου. Οι δε προβληματιζόμενοι και βλέποντες τα πράγματα σκούρα λόγω της επιδιωκόμενης «ευθανασίας» της παραδοσιακής ελληνικής γεωργίας – το 2013 γαρ εγγύς(5), που θαλεγε ο Λιακόπουλος - μπορούν να κάνουν μια θεραπευτική χρήση του Σαιξπηρικού γνωμικού : «Η θλίψη είναι μια μορφή οκνηρίας».

Γιάννης Σχίζας

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.Ζαχαρία Παπαντωνίου, «Τα ψηλά βουνά», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Αθήνα 1919
2. Γιάννη Τόλιου, «Περιβάλλον και αγροτική πολιτική σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης»,εκδόσεις ΚΨΜ, Αθήνα 2009
3. Μάνος Στεφανίδης, «Στιπτιζ ντόπιο!», Ελευθεροτυπία 21.1.2005
4. Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικών Ερευνών
5. Τέλος της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και των αγροτικών επιδοτήσεων

Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται στην ΡΗΞΗ, 6.2.2010 . Η φωτοσύνθεση , που πάρθηκε από το διαδίκτυο και είναι αγνώστου καλλιτέχνη, δείχνει κατεξοχήν την «βαθμιαία» άνοδο του παραδοσιακού αγρότη στους ουρανούς...

Ο ΜΑΡΞ ΑΠΟ ΤΑ ΘΥΜΑΡΑΚΙΑ

Λονδίνο, 4 Μαίου 1866

"Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας. Οι εργοδότες κοίταξαν πως θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες από το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ελβετία. Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία. Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε. Αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’ ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας από την Σκωτία. Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%. Την ίδια στιγμή όμως έστειλαν μυστικά στην Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά από τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο. Η πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί. Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στην Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας. Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. Κι αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στην Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι από τους εργάτες των άλλων εθνών της Ηπειρωτικής Ευρώπης....... "

Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών

Καρλ Μαρξ

ΥΓ

Κάποιοι στην εποχή μας θέλουν να επαναφέρουν τον δεκατοέννατο αιώνα στον εικοστοπρώτο. Θέλουν την αναδιανομή της φτώχειας - μια που είναι ταγμένοι ή πεισμένοι για το ότι δεν μπορεί να αναδιανεμηθεί ο πλούτος, στο εσωτερικό των κοινωνιών αλλά και στη διεθνή κοινωνία.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ «ΚΡΙΤΙΚΗ»

Ξέρετε ότι κάποτε ο Σεφέρης, σε μια παρτίδα τάβλι με τον Ελύτη, όπου ο δεύτερος κέρδιζε ασυστόλως, του είπε πως το λογοτεχνικό του έργο και όχι μόνο, «έχει μεγάλο φάρδος»; Ξέρετε ότι ο Σκαρίμπας ήτανε δεινός παίχτης πρέφας, ότι ο Ντίνος Σιώτης οδηγούσε στις ερημιές της Αυστραλίας ένα αρχαϊκό LADA και μάλιστα δήλωνε ενθουσιασμένος από τις αποδόσεις του, ότι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν στα νεανικά του χρόνια συλλέκτης γραμματόσημων ; Ότι ο Εμπειρίκος μάζευε τους φίλους του στο καφέ ΦΡΑΠΕ της Άνω Θεσσαλονίκης, ότι ο Αντώνης Σουρούνης πόνταρε και έχασε 20.000 μάρκα στο νούμερο 77 μιας γερμανικής ρουλέτας, καθοδηγούμενος από γκόμενα τινά, χαρτορίχτρα-μελλοντολόγα κατά δήλωσίν της, που είχε γνωρίσει την προηγούμενη βραδιά, και την οποία στη συνέχεια κυνήγαγε για να τον ξεπληρώσει σε «είδος»;
Ξέρετε ότι ο Γιώργος Κακουλίδης βίωσε στην εφηβεία του «ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας» και καταστάσεις αλητείας, «να φαν κι οι κότες»; («Ελευθεροτυπία» 5.2.2010, «μια ασεβής συνομιλία του Γιώργου Κακουλίδη με τον Σταύρο Σταυρόπουλο περί κριτικής ή τυφλότητας»)
Αν δεν ξέρετε αυτά ή όσα παρεμφερή κυκλοφορούν περί διαφόρων καλλιτεχνών, τότε είστε παντελώς άσχετοι με την λογοτεχνική κριτική. Διότι η λογοτεχνική κριτική θέλει πρωτίστως ενασχόληση με τα χούγια ή τα κατορθώματα και τις παρέες του κόσμου των γραμμάτων και των τεχνών – ενίοτε και των περιστοιχιζόντων αυτούς, διασημοτήτων ή ματσωμένων «ημετέρων» , με καλλιτεχνικές ευαισθησίες.
Τώρα βέβαια ο Σ.Σταυρόπουλος στην παραπάνω «ασεβή συνομιλία» , συμπεριφέρεται σαν «τον δάσκαλο που δίδασκε και λόγο δεν εκράτει», όταν παρατηρεί : «Η ‘΄κριτική’’ , όταν δεν μπορεί να δει το προς κρίσιν έργο, γιατί πιθανότατα δεν το καταλαβαίνει, βλέπει και κρίνει τον τρόπο ζωής του δημιουργού του». Η διαπίστωσή του είναι ορθοτάτη. Καλό θα ήταν όμως να την εφάρμοζε εκεί και τότε, στη σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» που κατέλαβε με τον Κακουλίδη . Κι ακόμη καλό θα ήταν να απέφευγε τις ριπές εναντίον αγνώστων, που θυμίζουν κρητικές «μπαλωθιές» στον αέρα, που δεν ενοχλούν κανένα και δεν διεγείρουν αντίπαλα πυρά – αυτά που θα είχαν μια κάποια πιθανότητα να προκαλέσουν και έναν εποικοδομητικό αντίλογο.
Λέει ο ΣΣ :
«….Γνωρίζουμε όσους δεν θα έπρεπε να γνωρίσουμε και δεν γνωρίζουμε αυτούς που πρέπει να γνωρίσουμε. Τα ίδια πρόσωπα παντού».
Απαντά ο ΓΚ :
«Μας τους επιβάλλουν. Τους ασήμαντους και τους μέτριους. Και τους αόρατους. Γιατί δεν θεωρούνται ΄΄επικίνδυνοι’’. Δεν τους χαλάνε τη σούπα»
Λέω κι εγώ : Το ξέρουμε ρε παιδιά, είστε κι εσείς «θύματα» της επικοινωνιακής «Γιάλτας». Αλλά σας παρακαλώ, ονοματίστε και κανέναν «θύτη», έτσι, για να ξέρουμε κι εμείς…

*Οι συχνοί αναγνώστες αυτού του μπλογκ κατανοούν απολύτως ότι οι ιστορίες περί Σεφέρη, Ελύτη, Σκαρίμπα, Σιώτη, Χριστιανόπουλου, Εμπειρίκου και Σουρούνη, είναι «της πλάκας». Αυτός δε ο «επεξηγηματικός» αστερίσκος είναι προφανώς για τους υπόλοιπους - μην τη πάθουν και εμφανίσουν τον Σεφέρη ως ταβλαδόρο….

ΧΟΡΤΟΦΑΓΙΚΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ !

Ο Πάνος Μπαλτάς, εφευρέτης του ως άνω όρου ή τουλάχιστον χρήστης, προτείνει μέσα από το facebook συγκέντρωση σήμερα, 4 Φεβρουαρίου του Σωτήριου Έτους 2010, και ώρες 7-10μμ, συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Πλατεία Μοναστηρακίου, όπου ως γνωστόν ενδημεί το είδος SUVLAKIUM HOLISTERIENS και όπου εδρεύει ο διεθνούς φήμης οίκος Μπαϊρακτάρη...
Καθώς η «συμβατική» Τσικνοπέμπτη αυτοϋπονομεύεται όλο και περισσότερο λόγω της άτακτης διασποράς της κρεοφαγίας και στις 365 ημέρες του χρόνου, μια εορταστική διαδικασία «υπέρβασης ορίων» θα είχε νόημα μόνο εφόσον αντλούσε ιδέες από μια μειοψηφική συμπεριφορά , όπως η χορτοφαγία. Αν συνεκτιμήσουμε τώρα και τις επιπτώσεις που έχει η κτηνοτροφία στην παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου, στην υγεία πολλών ανθρώπων , στο έλλειμμα του ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου (μόνο 1,1 δις ευρώ το 2007 και μόνο στις συναλλαγές με χώρες της ΕΕ!) και γενικότερα στην κατάσταση του τρίτου κόσμου (εξάγει ζωοτροφές για τη κτηνοτροφία των ανεπτυγμένων και αυτός ο ίδιος καταδικάζεται στην πείνα!), θα βλέπαμε ότι έχουμε πολλούς λόγους για να αλλάξουμε το περιεχόμενο του συγκεκριμένου εθίμου. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μετριάσουμε την κατανάλωση κρέατος, όσοι δε από εμάς χρειάζονται την τσικνοθεραπεία των οσμών , θα μπορούσαν κάλλιστα να προτείνουν στη βιομηχανία την παρασκευή ενός νέου σπρέϋ με κρεατολογικής φύσεως μυρωδιές!
Για την ιστορία πάντως, θα ήθελα να αναφερθώ στην περυσινή εκπομπή του υποφαινόμενου από το κανάλι ΤΗΛΕΦΩΣ , την Τσικνοπέμπτη ανήμερα, με συνομιλητή τον Τάκη Ιωάννου. Τους τα είχαμε πει και τότε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, χωρίς οπωσδήποτε να προβλέψουμε την επερχόμενη λιτότητα , τις περικοπές των μισθών, τα σύμφωνα σταθερότητας, την επίθεση των κερδοσκόπων κατά της χώρας κλπ.: Δηλαδή όλα όσα περιορίζουν την κρεοφαγία, ακόμη και χωρίς τη συνδρομή της οικολογικής ιδεολογίας...

ΗΘΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Το εμπόριο του χρήματος δεν είναι λιγότερο κακόφημο από το εμπόριο του σώματος. Παρ’ όλα αυτά κάποιοι επιμένουν να χρησιμοποιούν τον όρο ΤΡΑΠΕΖΑ μετά το επίθετο ΗΘΙΚΗ, για να περιγράψουν μια νέα μορφή παρέμβασης στον υπαρκτό καπιταλισμό : Παρέμβαση που γίνεται με φτηνές δανειοδοτήσεις «αναξιοπαθούντων» ανθρώπων και παραγκωνισμένων – περιβαλλοντικά και κοινωνικά - δραστηριοτήτων.
Ο πρόσφατος ερχομός του Fabio Salviato, Ιταλού Προέδρου της BANCA ETIKA, προσέδωσε μια νέα ώθηση στην υπόθεση ενός «εναλλακτικού» χρηματοδοτικού σχήματος. Οι ρεαλιστές αστοί αλλά και οι παλαιοκομμουνιστές έχουν κάθε λόγο να θεωρούν ουτοπικό το εγχείρημα – οι πρώτοι γιατί πιστεύουν στη λογική της ισχύος, οι δεύτεροι γιατί δικαιώθηκαν από τα αποτυχημένα πολεοδομικά εγχειρήματα των Όουεν, Φουριέ κλπ. τον 19ο αιώνα. Οι υπόλοιποι όμως καλά θα κάνουν να δοκιμάσουν τη βιωσιμότητα της όλης προσπάθειας, προσφέροντας την εθελοντική τους εργασία σε πολλά και διάφορα πεδία.. Τις τετάρτες λοιπόν (ώρα 6μμ), γίνεται συνήθως συζήτηση και ενημέρωση στην αίθουσα της ECOVISION(ecovision@amke.gr), Παπαδά 1-3 και Μεσογείων, τηλ. 211 18 20 460. Κατά το «Λενονιστικό» στυλ (προέρχεται από τον Τζων Λέννον και είναι διαφορετικό από το Λενινιστικό...) θα λέγαμε : «ΔΩΣΤΕ ΣΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ» - όπως ο Λέννον έλεγε «δώστε στην ειρήνη μια ευκαιρία»....