ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η μέθοδος της χρησιμοποίησης «αλλεπάλληλων δημοψηφισμάτων» και της δημιουργίας κλίματος ανησυχίας και ανασφάλειας, με τελικό στόχο την καθυπόταξη της κοινωνίας , είναι γνωστό ότι απέφερε καρπούς στην περίπτωση της Ιρλανδίας. Το θέμα στη χώρα αυτή ήταν η «με το στανιό» υπερψήφιση της Συνθήκης της Λισαβώνας, που είχε αποδοκιμασθεί από το ιρλανδικό εκλογικό σώμα στις 12 Ιουνίου του 2008. Ένάμισι μήνα αργότερα , και ενώ είχε αρχίσει η διαδικασία της υπονόμευσης της λαϊκής ετυμηγορίας πρωτοστατούντος του Κον Μπεντίτ - ιδιαίτερα μάλιστα με τις απειλές «έξωσης της χώρας» από την Ευρωπαϊκή Ένωση – το 71% των πολιτών υποστήριζε ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί το δημοψήφισμα, το δε 67% συμφωνούσε με τη φράση: «Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν σέβονται το ιρλανδικό ΟΧΙ». (πηγή in.gr, Reuters κλπ., 27.7.2008). Παρ’ όλα αυτά το δημοψήφισμα έγινε, και μάλιστα την επόμενη χρονιά, και κερδήθηκε από τους οπαδούς του ΝΑΙ με την ισχυρή υποστήριξη «εξωγηπεδικών παραγόντων» - κοντολογής ανθρώπων της Νέας Τάξης...

Στην Κύπρο η ετυμηγορία του Απριλίου του 2004 με το 76% του ελληνοκυπριακού λαού να τάσσεται έναντίον του Σχεδίου Ανάν, δεν άφηνε περιθώρια για ένα νέο και χρονικά «κοντινό» εγχείρημα. Το θέμα εδώ δεν ήταν μια απλή, «νομικώς υπερκείμενη» συνταγματική ρύθμιση, που θα μπορούσε να ανατραπεί κάποτε από μια νέα πολιτική διαδικασία μεταξύ των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης : Το θέμα ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της από ένα δυσλειτουργικό κρατίδιο, χωρίς τη κατοχυρωμένη ισότητα των πολιτών από τον τρέχοντα νομικό πολιτισμό, με κομφουζιονιστικές (=ανύπαρκτες) δυνατότητες αναθεώρησης στο μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και οι Θεόδωρος Πάγκαλος και Ευάγγελος Βενιζέλος ,είχαν χλευάσει αρχικά την καρικατούρα συντάγματος που αποτελούσε το Σχέδιο Ανάν, ο δε πρώτος μάλιστα είχε θεωρήσει την προβλεπόμενη ρύθμιση περί εναλλαγής στην κυπριακή Προεδρία ανά τακτά διαστήματα, ως ρύθμιση που θύμιζε οργάνωση στρατιωτικού σώματος με τα εναλλασσόμενα καθήκοντα «Λοχία» ή «Αξιωματικού Υπηρεσίας»..

Η προ μηνών δήλωση του προέδρου Χριστόφια για την μη αναγκαιότητα τέλεσης ενός νέου δημοψηφίσματος - εάν και εφόσον προέκυπτε συμφωνία μεταξύ ελληνικοκυπριακής και τουρκοκυπριακής πλευράς – αποτέλεσε χαρακτηριστική έκφραση της ανασφάλειας διαφόρων ηγετικών παραγόντων στη Κύπρο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και της αδυναμίας τους να πείσουν την εκλογική βάση.Εν τέλει η τουρκική πλεονεξία και η τουρκική απαίτηση ολικής παράκαμψης της Διεθνούς και Ευρωπαϊκής νομιμότητας, ανέλαβαν την υπόθεση της «συνέγερσης» της ελληνοκυπριακής κοινής γνώμης ..Χαρακτηριστικό ήταν το προϊόν δημοσκόπησης που πραγματοποιήθηκε από την Εταιρεία ALCO(Εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 24.1.2010).
Σημειώνει σε σχετικό ρεπορτάζ ο Μάκης Πολάτος :
«Ποσοστό 74% των ερωτηθέντων τοποθετείται αρνητικά στην εισήγηση του κ. Χριστόφια για παραχώρη­ση της προεδρίας -εκ περιτροπής- και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η αντί­δραση των Ελληνοκυπρίων είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν τίθεται το ερώτημα εάν αποδέχονται την πρόταση του προέδρου της Κύπρου να παραμείνουν στο νησί 50.000 Τούρκοι έποικοι ακό­μη και μετά την επανένωση (εννοείται όποτε αυτή επι­τευχθεί). «Όχι» στην παραμονή των Τούρκων εποίκων είναι η άποψη που έχει το 78% των συμμετεχόντων στην έρευνα. Αυτό ίσως να εξηγεί και το εύρημα που προκύπτει από την απάντηση στο ερώ­τημα τι πρέπει να κάνει ο πρόεδρος Χριστόφιας αν στις εντατικές συνομιλίες δεν υπάρξει θετικό αποτέλεσμα. «Να καταγγείλει διεθνώς την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς και να αποχωρήσει από τη διαδικασία» τον παροτρύνει το 61% των Κυπρίων που συμμετείχαν στην έρευνα της «Alco».

Προφανώς οι Ελληνοκύπριοι δείχνουν καλύτερο χαρακτήρα σε αντίθεση με τους Ιρλανδούς, όμως θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι άνθρωποί μας είχαν την ευκαιρία να «προπονηθούν» και να εμπεδώσουν στο μιαλό τους την τουρκική αδιαλλαξία και πλεονεξία. Ας δούμε λόγου χάρη ένα δημοσίευμα σε ένα έντυπο υπεράνω υποψίας για «εθνικισμό». Είναι η ΑΥΓΗ της 5.6.2009 και συντάκτης είναι ο Θανάσηs Αθανασίου, που γράφει υπό τον τίτλο «ΟΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» Και χωρίς υπερβολή, «μέσα στη συσκευασία» ενός άρθρου και με τη χρήση ενός παραδείγματος, τα λέει όλα :

« Όποτε και να ταξιδέψεις στην Κύπρο θα πληγωθείς και θα μελαγχολήσεις παρά την όποια «περιηγητική» σου διάθεση. Θα απολαύσεις τις ομορφιές της, αλλά οι εικόνες τις κατοχής θα σε στοιχειώνουν. Όταν μάλιστα και ο πλέον αισιόδοξος, όπως είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Δ. Χριστόφιας, έχει στιγμές απογοήτευσης και απαισιοδοξίας, τότε ο σκεπτικισμός σε διακατέχει.
«Αυτοί οι αχόρταγοι Τούρκοι» , έτσι εξέφρασε την απογοήτευσή του ο κ. Δ. Χριστόφιας μετά τη συνάντησή του με τον εγκάθετο της Άγκυρας κ. Μεχμέτ Αλή Ταλάτ για τη διαπραγμάτευση για το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη.
Αρχικά, οι Τούρκοι είχαν ζητήσει -προκειμένου να συναινέσουν στο άνοιγμα- να αναλάβει η Ελληνοκυπριακή (Ε/κ) πλευρά το κόστος κάποιων τμημάτων του οδικού δικτύου της περιοχής τους, ύψους δέκα περίπου εκ. ευρώ.
Μόλις η Ε/κ πλευρά αποδέχτηκε το αίτημά τους, πιστοί στο ανατολίτικο παζάρι, ζήτησαν και την ηλεκτροδότηση του Κόκκινου. Μόλις και αυτό το αίτημά τους έγινε αποδεκτό, ζήτησαν, άκουσον-άκουσον, να αναλάβει η Ε/κ πλευρά και τον εφοδιασμό της περιοχής με πετρέλαιο που, ουσιαστικά, θα χρησιμοποιούνταν από τα κατοχικά στρατεύματα αφού εκεί τίποτα άλλο δεν υπήρχε! »