ΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ

Το οικολογικό κίνημα αναφέρθηκε στην «ομορφιά του μικρού» (ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ !) σε μια εποχή που οι «αναπτυξιοκεντρικές» δυνάμεις ερωτοτροπούσαν με τα μεγάλα, εντυπωσιακά, υπερφίαλα, φαραωνικά μεγέθη. Στη πραγματικότητα η ομορφιά ανήκε πάντοτε στο «άριστο μέγεθος», αλλά η υπερβολή των οικολόγων και οικολογούντων ήταν ως ένα βαθμό θεμιτή, ως αντίδοτο στο μανιακό κυνηγητό του «υπέρμετρου»...
Με κάπως ανάλογο σκεπτικό θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την ομορφιά του «κοντινού», του εύκολα προσπελάσιμου. Γιατί στις οποιεσδήποτε πολεοδομικές συνθήκες η εγγύτητα των «ήπιων» χρήσεων ήταν αρετή, ποιότητα ζωής, σωτηρία χρόνου, περιβάλλουσα ομορφιά. Και ο Υμηττός ήταν – ή μπορούσε να είναι – όλα αυτά τα πράγματα. Για τον πολεοδομικό ιστό μπορούσε να είναι συλλογικός κήπος, πεδίο ορειβασίας, ανοικτό σχολείο περιβαλλοντικής αγωγής, εστία ρεμβασμού, καταφύγιο θρησκευομένων και μοναχικών, πρόκληση φυτογνωσίας και αρχαιογνωσίας.. Μπορούσε να είναι μαθητεία στην αξία και στην αρτιότητα του τοπίου, στοιχείο ποικιλότητας του αστικού χώρου, συλλογικό εισόδημα των πολιτών.
Η προοπτική της χρήσης του Υμήττειου χώρου για την κατασκευή κυκλοφοριακών αγωγών αντανακλούσε την αντίληψη των ιδιοτελών ή των «παραμυθιασμένων» μικρονοϊκών κάθε απόχρωσης. Επί τρεις περίπου δεκαετίες τη ζήσαμε, την αντιμετωπίσαμε, την αποστομώσαμε, πλην όμως αυτή αναδυόταν έστω και χωρίς επιχειρήματα για να ψελλίσει τις αδέξιες κουβέντες της για «ρεαλισμό» και «συγκοινωνιακές ανάγκες». Και τώρα , μετά την απομάκρυνση της ΝΔ και του κ. Σουφλιά από τους μηχανισμούςαποφάσεων, αυτή η ίδια προσπαθεί να επαναφέρει το ζήτημα, ευθέως και πλαγίως, εντός εκτός και επί τα αυτά ΠΑΣΟΚικά κυβερνητικά πόστα.Επιδιώκει να κάνει ό,τι έγινε και στις αρχές της δεκαετίας του 90, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, όταν η τότε μείζων αντιπολίτευση διαμαρτυρόταν για την περιφερειακή του Υμηττού φυτεύοντας δέντρα πάνω στα χωματουργικά έργα της Αττικής Οδού, για να «μεταπεισθεί» δυό χρόνια αργότερα και για να προωθήσει το έργο.
Σήμερα που η υπόθεση παίζεται για μια ακόμη φορά, χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση. Κυρίως όμως και προπάντων, να είμαστε έτοιμοι για επίθεση, να αντιπαρέλθουμε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και να αξιώσουμε έναν Υμηττό χωρίς οχλούσες χρήσεις, ακραιφνώς δασικό: Χωρίς κεραίες , πυλώνες της ΔΕΗ, στρατιωτικές βάσεις, καταπατήσεις, «κοινωφελείς εγκαταστάσεις».Σαν μια κιβωτό φύσης και ποιότητας ζωής, μέσα στην πλημμυρίδα της αστικοποίησης ...