“AVAAZ” σε πολλές γλώσσες σημαίνει «φωνή» .Είναι μια ανεξάρτητη, μη κερδοσκοπική , διεθνής οργάνωση, που συντηρείται από τις συνδρομές των μελών και υποστηρικτών της. Το AVAAZ στην τρέχουσα περίοδο «εκστρατεύει» για τη συλλογή υπογραφών με σκοπό την άσκηση πίεσης στην «Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για το Διατροφικό πρόβλημα», που θα πραγματοποιηθεί σύντομα στη Ρώμη .. Σε ανακοίνωσή της η καλή οργάνωση θυμίζει ότι αν και 1 στους 6 ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη υποσιτίζονται σε καθημερινή βάση, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, αρνούνται να συμβάλλουν στη συγκέντρωση 20 δις δολλαρίων που απαιτούνται για την ενίσχυση της γεωργίας των φτωχών. Έτσι η υπόσχεση των «20δις» που έδωσαν τον περασμένο Ιούλιο οι G8 παραμένει μετέωρη, καθώς το μέχρι στιγμής συγκεντρωθέν ποσό δεν ξεπέρασε το επίπεδο των 3 δις δολλαρίων ....
Φυσικά πολλά από αυτά τα δολλάρια , εάν δοθούν, θα επανακάμψουν στις τσέπες των μεγαλων βιομηχανιών του «πρώτου κόσμου», αποτελώντας κατ’ αυτό το τρόπο ένα είδος «χορηγίας» του δημόσιου τομέα προς τις επιχειρήσεις μέσα σε συνθήκες ύφεσης..Πρόκειται ουσιαστικά για ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» - δηλαδή αυτό που διαμορφώθηκε μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο για την ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών οικονομιών - το οποίο επίσης δεν ήταν τόσο ανιδιοτελές, όσο φαινόταν από πρώτη όψη...
Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά του ζητήματος, πολύ αξιοπρόσεκτη. Το AVAAZ , σε συνεργασία με το Action Aid και τα Παγκόσμια Δίκτυα Γεωργών, υποστηρίζουν ότι οι μικρομεσαίοι παραγωγοί τροφίμων στον τρίτο κόσμο πρέπει να υποστηριχθούν κατά προτεραιότητα, δεδομένου ότι συμβάλλουν πολύ περισσότερο στην αντιμετώπιση της διεθνούς πείνας από ότι οι «χρήστες» των μοντέλων εντατικής γεωργίας. Αυτά τα τελευταία , παρά την φαινομενική αποτελεσματικότητά τους, προκαλούν μεγάλες καταστροφές στο περιβάλλον και στους φυσικούς πόρους....
Όσοι λοιπόν συμφωνούν με τις στοχεύσεις των παραπάνω οργανώσεων μπορούν να προσθέσουν τη φωνή τους «μπαίνοντας» στο http://www.avaaz.org/en/world_hunger_pledges/?cl=366482376&v=4443 .Ταυτόχρονα όμως δεν θα ήταν άτοπο το να «μπουν» σε γενικότερες σκέψεις όσον αφορά τη συλλογιστική πολλών και διαφόρων σχετικά με την ευθύνη των πρωτοκοσμικών χωρών απέναντι στους φτωχούς του πλανήτη, και ιδιαίτερα τη συλλογιστική σχετικά με την μετανάστευση.
Κάποτε ο πλειοψηφικός πολιτικός λόγος για τον τρίτο κόσμο, αναφερόταν στις καταστρεπτικές πολιτικές της νεοαποικιοκρατίας, στην χειραγώγηση των τριτοκοσμικών οικονομιών, στην εξαγωγή όπλων, στην κρεοφαγική κουλτούρα των πλουσίων που αποστερούσε αγροτικούς πόρους, στη επιβολή καταστρεπτικών αναπτυξιακών προτύπων. Σήμερα η προβληματική για την μη ικανοποίηση των θεμελιακών αναγκών των μισών και περισσότερο ανθρώπων αυτού του κόσμου, έχει σε μεγάλο βαθμό υποκατασταθεί από τους προβληματισμούς για την προώθηση και εξυπηρέτηση του μεταναστευτικού ρεύματος. Η οφειλόμενη διεθνής αλληλεγγύη φαίνεται να έχει «σπάσει» σε πολλές εξατομικευμένες μορφές αλληλεγγύης, οι προτεινόμενες δημόσιες και διακρατικές πολιτικές φαίνεται να έχουν υποκατασταθεί από την ατομική, συλλογική και ενίοτε κομματική «φιλανθρωπία» προς τους παρίες των φτωχών χωρών.
Τα πράγματα βέβαια δεν θα ήταν άσχημα εάν η «όσμωση» πρώτου και τρίτου κόσμου πειθαρχούσε σε ένα κάποιο σχεδιασμό ή έστω σε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, δημιουργώντας τις συνθήκες για μια «ήπια» συνεύρεση των δύο μερών, για τη διακίνηση της τεχνογνωσίας, της Παιδείας του πολιτισμού. Η ελεγχόμενη και περιορισμένη μετανάστευση, από ποσοτική αλλά και «ποιοτική» άποψη, θα μπορούσε να είναι παράγων διαμόρφωσης θετικών σχέσεων, μεταλαμπάδευσης τρόπων ζωής, εγκαθίδρυσης ισχυρών διεθνικών δεσμών.Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι η «όσμωση» του «πρώτου» και των υπολοίπων κόσμων παραμένει πρωτίστως ιδιοτελής, ίσως περισσότερο από ότι στην εποχή της αποικιοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ότι δια μέσου αυτής το κεφάλαιο επιδιώκει την καταβύθιση των εργασιακών μισθών και δικαιωμάτων. Κι ακόμη πρόβλημα είναι η ιδιοτέλεια ενός κομματιού της κοσμοπολίτικης αριστεράς, που αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό ρεύμα ως παράγοντα κατεδάφισης των εθνικών ιδιατεροτήτων και ως πελάτη της δικής της πολιτικής.
Ο αριστερός τυχοδιωκτισμός παραγνωρίζει τις συγκρουσιακές καταστάσεις που δημιουργεί στον κοινωνικό ιστό ο «εισοδισμός» πληθυσμών, η συνεύρεση ανθρώπων άσχετων, η υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας των εγχώριων κοινωνιών για φιλοξενία, η αποξένωση γηγενών και ξενοφερμένων. Ακόμη δεν φαίνεται να έχει συνείδηση ότι το εξελικτικό «όραμά» του είναι ένα όραμα ισοπέδωσης, ομογενοποίησης ανθρώπων και συλλογικοτήτων. Ανεύθυνα λοιπόν και ανεγκέφαλα, φαντασιώνει μια «μεταεθνική εποχή», αγνοώντας ότι οι συλλογικότητες και ιδιαιτερότητες μετεξελίσσονται, ποτέ δεν πεθαίνουν....
Φυσικά πολλά από αυτά τα δολλάρια , εάν δοθούν, θα επανακάμψουν στις τσέπες των μεγαλων βιομηχανιών του «πρώτου κόσμου», αποτελώντας κατ’ αυτό το τρόπο ένα είδος «χορηγίας» του δημόσιου τομέα προς τις επιχειρήσεις μέσα σε συνθήκες ύφεσης..Πρόκειται ουσιαστικά για ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» - δηλαδή αυτό που διαμορφώθηκε μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο για την ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών οικονομιών - το οποίο επίσης δεν ήταν τόσο ανιδιοτελές, όσο φαινόταν από πρώτη όψη...
Όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά του ζητήματος, πολύ αξιοπρόσεκτη. Το AVAAZ , σε συνεργασία με το Action Aid και τα Παγκόσμια Δίκτυα Γεωργών, υποστηρίζουν ότι οι μικρομεσαίοι παραγωγοί τροφίμων στον τρίτο κόσμο πρέπει να υποστηριχθούν κατά προτεραιότητα, δεδομένου ότι συμβάλλουν πολύ περισσότερο στην αντιμετώπιση της διεθνούς πείνας από ότι οι «χρήστες» των μοντέλων εντατικής γεωργίας. Αυτά τα τελευταία , παρά την φαινομενική αποτελεσματικότητά τους, προκαλούν μεγάλες καταστροφές στο περιβάλλον και στους φυσικούς πόρους....
Όσοι λοιπόν συμφωνούν με τις στοχεύσεις των παραπάνω οργανώσεων μπορούν να προσθέσουν τη φωνή τους «μπαίνοντας» στο http://www.avaaz.org/en/world_hunger_pledges/?cl=366482376&v=4443 .Ταυτόχρονα όμως δεν θα ήταν άτοπο το να «μπουν» σε γενικότερες σκέψεις όσον αφορά τη συλλογιστική πολλών και διαφόρων σχετικά με την ευθύνη των πρωτοκοσμικών χωρών απέναντι στους φτωχούς του πλανήτη, και ιδιαίτερα τη συλλογιστική σχετικά με την μετανάστευση.
Κάποτε ο πλειοψηφικός πολιτικός λόγος για τον τρίτο κόσμο, αναφερόταν στις καταστρεπτικές πολιτικές της νεοαποικιοκρατίας, στην χειραγώγηση των τριτοκοσμικών οικονομιών, στην εξαγωγή όπλων, στην κρεοφαγική κουλτούρα των πλουσίων που αποστερούσε αγροτικούς πόρους, στη επιβολή καταστρεπτικών αναπτυξιακών προτύπων. Σήμερα η προβληματική για την μη ικανοποίηση των θεμελιακών αναγκών των μισών και περισσότερο ανθρώπων αυτού του κόσμου, έχει σε μεγάλο βαθμό υποκατασταθεί από τους προβληματισμούς για την προώθηση και εξυπηρέτηση του μεταναστευτικού ρεύματος. Η οφειλόμενη διεθνής αλληλεγγύη φαίνεται να έχει «σπάσει» σε πολλές εξατομικευμένες μορφές αλληλεγγύης, οι προτεινόμενες δημόσιες και διακρατικές πολιτικές φαίνεται να έχουν υποκατασταθεί από την ατομική, συλλογική και ενίοτε κομματική «φιλανθρωπία» προς τους παρίες των φτωχών χωρών.
Τα πράγματα βέβαια δεν θα ήταν άσχημα εάν η «όσμωση» πρώτου και τρίτου κόσμου πειθαρχούσε σε ένα κάποιο σχεδιασμό ή έστω σε κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, δημιουργώντας τις συνθήκες για μια «ήπια» συνεύρεση των δύο μερών, για τη διακίνηση της τεχνογνωσίας, της Παιδείας του πολιτισμού. Η ελεγχόμενη και περιορισμένη μετανάστευση, από ποσοτική αλλά και «ποιοτική» άποψη, θα μπορούσε να είναι παράγων διαμόρφωσης θετικών σχέσεων, μεταλαμπάδευσης τρόπων ζωής, εγκαθίδρυσης ισχυρών διεθνικών δεσμών.Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι η «όσμωση» του «πρώτου» και των υπολοίπων κόσμων παραμένει πρωτίστως ιδιοτελής, ίσως περισσότερο από ότι στην εποχή της αποικιοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ότι δια μέσου αυτής το κεφάλαιο επιδιώκει την καταβύθιση των εργασιακών μισθών και δικαιωμάτων. Κι ακόμη πρόβλημα είναι η ιδιοτέλεια ενός κομματιού της κοσμοπολίτικης αριστεράς, που αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό ρεύμα ως παράγοντα κατεδάφισης των εθνικών ιδιατεροτήτων και ως πελάτη της δικής της πολιτικής.
Ο αριστερός τυχοδιωκτισμός παραγνωρίζει τις συγκρουσιακές καταστάσεις που δημιουργεί στον κοινωνικό ιστό ο «εισοδισμός» πληθυσμών, η συνεύρεση ανθρώπων άσχετων, η υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας των εγχώριων κοινωνιών για φιλοξενία, η αποξένωση γηγενών και ξενοφερμένων. Ακόμη δεν φαίνεται να έχει συνείδηση ότι το εξελικτικό «όραμά» του είναι ένα όραμα ισοπέδωσης, ομογενοποίησης ανθρώπων και συλλογικοτήτων. Ανεύθυνα λοιπόν και ανεγκέφαλα, φαντασιώνει μια «μεταεθνική εποχή», αγνοώντας ότι οι συλλογικότητες και ιδιαιτερότητες μετεξελίσσονται, ποτέ δεν πεθαίνουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου