Περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ, 2ο τεύχος

Το δεύτερο τεύχος του ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ κυκλοφορεί με θέματα επίκαιρα και διαχρονικά, σε μόνιμη αντιπαράθεση με τη σοβαροφάνεια, τον (ευρω)επαρχιωτισμό, τον «τεχνοσνομπισμό» και τη μικρόνοια . Το τεύχος διαθέτει μεγάλη ποικιλία θεμάτων και γενικώς αντενδείκνυται για όσους ανήκουν στο «ξεφυλλιστικό κοινό» (δηλαδή όχι στο αναγνωστικό....). .

Από τα «ελαφρών βαρών» κείμενα ξεχωρίζει το εκδοτικό σημείωμα , με την βολή εναντίον των εχόντων μπάρμπα εις την Κορώνη του οικολογισμού αλλά ποιούντων την πάπια στα μεγάλα υπαρξιακά θέματα Ευρώπης και Ελλάδας. Από κοντά έρχεται το χρονικό «Διυλίζοντας το περιβάλλον-καταπίνοντας την ΠΕΤΡΟΛΑ», τα «Ουρο-λογικά» ως συγκριτική προσέγγιση της ελληνικής ούρησης με την ανακύκλωση των αστροναυτικών ούρων στο διάστημα, η κάθοδος των σινεφίλ στη κινηματογραφική Ρόδο («Και τα μυαλά στα Ecofilms»), η εισαγωγή της αρχής Ο ΚΑΠΝΙΖΩΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ , το πονεμένο γράμμα ενός απατημένου γιωταχή , η «πολιτιστική» επανάσταση του Δεκεμβρίου του 2008, οι νεκροί με οικολογικές ευαισθησίες....

Στα «βαρέων βαρών» κείμενα αξιοσημείωτη είναι «Η πράσινη ανάπτυξη (που) είναι η έξυπνη ανάπτυξη» από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σπύρο Κουβέλη, η προσέγγιση του πανεπιστημιακού Σωτήρη Χτούρη στα «Δεκεμβριανά», ο «Πτερωτός Ιωάννης Πρόδρομος» του Β.Π. Καραγιάννη, τα γηπεδο-γραφήματα του Μιχάλη Μιχελή και το αφήγημα του ίδιου για το ΚΑΣΜΙΡ, η «Εναλλακτική πρόταση αγροτικής ανάπτυξης» του Θεόδωρου Μπατρακούλη, «Η τέχνη στα χρόνια της κλιματικής απορρύθμισης» του Δημήτρη Κούνδουρου, «Ο άλλος Υμηττός που είναι εφικτός», από τον Γιάννη Σχίζα.

Στο τεύχος φιλοξενούνται κείμενα από τη Κύπρο (Κώστας Παπασταύρος, Μαρία Ολυμπίου), κείμενα πολιτικών ( Περικλής Κοροβέσης, Θάλεια Δραγώνα, Μανώλης Στρατάκης, Γρηγόρης Ψαριανός, Ντόρα Μπακογιάννη, Σπύρος Κουβέλης, Γιώργος Σουφλιάς), του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, της Επιτροπής Αγώνα για το Θριάσιο, της Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης, της Ελληνικής Εταιρείας, των Οικολόγων Πρασίνων ,του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Ρεθύμνου. Κι ακόμη υπάρχουν αναφορές στα βιβλία των Μπιτσάκη, Τόλιου, Stern, Σκλαβούνου, Massey.

Κοντολογίς: αφθονία και ποιότητα, σε μία μόνο συσκευασία...

.

"Διυλίζουν" το περιβάλλον, καταπίνουν την ΠΕΤΡΟΛΑ...

H ΠΕΤΡΟΛΑ διεκδικεί επέκταση σε περιοχή που παλιότερα είχε χαρακτηριστεί αγροτική-δασική. Η περιοχή αυτή συνορεύει με το εργοστάσιο της Πυρκάλ και αποτελεί ζώνη ασφαλείας ανάμεσα στην Πυρκάλ και την ΠΕΤΡΟΛΑ.
Η σχεδιαζόμενη επέκταση δημιουργεί μια βραδυφλεγή βόμβα στην είσοδο της Ελευσίνας, απειλώντας χιλιάδες ζωές . Ας σημειωθεί επίσης ότι η περιοχή της Ελευσίνας παρουσιάζει μεγάλη σεισμογένεια, γεγονός που κάνει την κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη.

Για την νέα επέκταση επιστρατεύονται επιχειρήματα περί ανάπτυξης, νέων θέσεων εργασίας, περιβαλλοντικού εκσυγχρονισμού κ.λπ. Όμως είναι χαρακτηριστική η μείωση των θέσεων απασχόλησης στην ίδια την ΠΕΤΡΟΛΑ -το 1992 ήταν γύρω στις 1.200 για να φτάσουν το 1999 στις 550- παρά τις υποσχέσεις που δίνονταν κάθε φορά.

Τονίζει η Επιτροπή Αγώνα :

"Δεν μπορούμε να βασιστούμε σε υποσχέσεις του κάθε βουλευτή «Καλοχαιρέτα», ούτε να επαναπαυτούμε στον «αγώνα των δημάρχων»ή στη λογική των ξεχωριστών κομματικών συγκεντρώσεων" ....

Από το περιοδικό ΟΙΚΟΛΟΓΕIΝ, τεύχος 2

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Σήμερα η οικολογία υπηρετείται από διάφορες συλλογικότητες και άτομα. Το δυναμικό της είναι ποικίλο , εντός ή εκτός κομμάτων και οργανώσεων.

Η «χαρτογράφηση» του μεγάλου αυτού δυναμικού, που έχει ως κοινή «στρατηγική » τη συμβιωτική σχέση ανθρώπου και φύσης, είναι μια υπόθεση δημοκρατίας και πολιτικής αυτογνωσίας. Μας επιτρέπει να γνωρίζουμε τι επιτελείται και σε ποιο πολιτικό μικροπεριβάλλον, ποιοί μπορούν να συνεργασθούν και ποιοί μπορούν να έχουν τουλάχιστον «δημιουργικές αντιπαραθέσεις.». Με τη γνώση αυτή αντιμετωπίζονται τα όποια εγχειρήματα στήριξης τίτλων χωρίς αγωνιστικό υπόβαθρο.

Σήμερα η οικολογία δεν είναι παντού και δεν έχει πείσει τους πάντες. Από την άλλη όμως πλευρά δεν είναι οριοθετημένη σε μια μικρή περιοχή της κοινωνίας και της πολιτικής. Με βάση αυτό το δεδομένο, το εγχείρημα επιβολής «πολιτικο- οικολογικής πατέντας» από οποιονδήποτε, συνιστά υπεξαίρεση αλλότριου πολιτικού έργου .

Αυτό το έντυπο επιχειρεί να καταγράψει τις ποικίλες συμβολές στην οικολογία.. Προσπερνώντας φυσικά τον επαρχιωτισμό, που αναζητάει ερείσματα εις τας Ευρώπας για να προωθήσει το κύρος του μεταξύ των «ιθαγενών». Και αντιπαλεύοντας όσους παραγνωρίζουν τη σημασία των «υπαρξιακών» μας θεμάτων : Της ασφάλειας μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, του casus belli υποψήφιας χώρας έναντι της δικής μας, της κατοχής εδάφους της κυπριακής δημοκρατίας, της διεκδίκησης που υποκρύπτει η υπόθεση του ονόματος της Μακεδονίας.

Στη συγκυρία των ευρωεκλογών, όλα τα θέματα, από την κοινή αμυντική πολιτική μέχρι τις βιοκαλλιέργειες και τον εναλλακτικό τουρισμό, έχουν το βάρος τους . Όμως μερικά βαραίνουν περισσότερο - όπως είναι η υπόθεση μιας Ευρώπης χωρίς εξαρτήσεις από αμερικανονατοϊκά κέντρα, xωρίς εισοδισμούς ή βραχυκυκλώματα από κράτη με επεκτατικές ή αυτοκρατορικές επιδιώξεις.....

από το εκδοτικό σημείωμα του 2ου τεύχους του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ

Εικαστικοί καλλιτέχνες κατά των οδικών έργων στον Υμηττό

Oι εικαστικοί καλλιτέχνες που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, θέλουμε να εκφράσουμε τη βαθειά ανησυχία μας για τα μεγάλα οδικά έργα που προγραμματίζονται στον Υμηττό, το βουνό που συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με την ιστορική διαδρομή της Αθήνας.

Με δεδομένα τα μεγάλα αισθητικά ελλείμματα του αστικού και περιαστικού τοπίου, θα περιμέναμε σχεδιασμούς προς την αντίθετη κατεύθυνση, με στόχο την απελευθέρωση του χώρου από χρήσεις δύσμορφες και βλαπτικές για την ποιότητα του περιβάλλοντος. Όμως παρά τις προσδοκίες μας ακούμε για μια ακόμη φορά ότι «υπάρχουν λόγοι» για την περιστολή και υποβάθμιση του πράσινου.

Για μας δεν υπάρχει κανείς λόγος σοβαρότερος και υπέρτερος από την ανάγκη μιας περιαστικής φύσης με ομορφιά, αρτιότητα, με αξία για τους φυσιολάτρες και τους ορειβάτες, με νόημα για όσους στοχάζονται το ιστορικό παρελθόν, με ένα φυσικό «σκηνικό» αντάξιο των μνημείων που είναι διάσπαρτα στην περιοχή του Υμηττού.

Γι αυτό και ζητάμε έργα ανάκτησης των ποιοτήτων που θυσιάσθηκαν από την ανεγκέφαλη ανάπτυξη. Όχι έργα καταστροφής !

Στέλλα Καλαμαρά

Βασιλική Σοφρά

Ηρώ Νικοπούλου

Συλλογή υπογραφών στο email oikoniki@hotmail.com τηλ210 86 64 335

* Ο παραπάνω πίνακας είναι της ζωγράφου Νέτας Γαζίλα

Ένας άλλος Υμηττός είναι εφικτός

*Η μπροστινή μας πόρτα θάπρεπε να βλέπει σε μια πολυσύχναστη πλατεία και η πίσω σε ένα απομονωμένο πάρκο

K.Lynch

Πολεοδόμος

Τουλάχιστον τα τελευταία τριάντα χρόνια, υπήρχαν «σοβαροί λόγοι» για να εκχωρείται το περιαστικό πράσινο σε άλλες χρήσεις, πέρα από αυτές της φυσικής του αποστολής .Το επίσημο κράτος εκθείαζε τη συμβολή των δασών, οι πολιτικοί πλειοδοτούσαν σε αιτήματα προστασίας, η εγκύκλιος παιδεία κατήγγελε τις βλαβερές συνέπειες της αποδάσωσης, ο κοινωνικός λόγος καυτηρίαζε τις πρακτικές της καταστροφής .. Και όμως, την ίδια περίοδο, το περιαστικό δάσος και ιδιαίτερα αυτό του Υμηττού, κατακερματιζόταν από δρόμους, μειωνόταν ως μέγεθος από διάφορες αιτίες, υποδεχόταν παράταιρες χρήσεις . Άλλοτε ήταν στρατιωτικές εγκαταστάσεις, άλλοτε κεραίες τηλεοπτικών σταθμών και λατομικές δραστηριότητες, άλλοτε άτυποι σκουπιδότοποι, άλλοτε πυλώνες της ΔΕΗ και νεκροταφεία. Τελικά η σχέση της ελληνικής πρωτεύουσας με το περιαστικό δάσος του Υμηττού ήταν «κροκοδείλια».

Και τώρα ένας ακόμη «σοβαρός» λόγος εμφανίζεται στον ορίζοντα των συμβατικών πολιτικών, των εργολάβων, των δημοτικών παραγόντων χωρίς φαντασία. Είναι η «ανάγκη» εξυπηρέτησης της αυξημένης κινητικότητας με τα ιδιωτικά μεταφορικά μέσα, είναι η υπόθεση της κατασκευής ενός συγκροτήματος οδεύσεων, κόμβων, παρακάμψεων, είναι μια ακόμη χωρική επέκταση των κυκλοφοριακών υποδομών. Το υπάρχον οδικό δίκτυο κηρύσσεται ως ανεπαρκές χωρίς να αναλαμβάνεται καμιά απολύτως δράση για τη βελτίωση της λειτουργικότητάς του : Χωρίς να προωθείται καμιά απολύτως ρύθμιση για το διαχωρισμό της υπερτοπικής από την τοπική κυκλοφορία, για κάποιες ανισόπεδες λύσεις που θα πρόσφεραν ασφάλεια στους «παρόδιους» κατοίκους, για υπογειοποιήσεις κάποιων ειδικών τμημάτων που θα αναβάθμιζαν την ποιότητα ζωής της τοπικής κοινωνίας.

ΟΧΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ «ΟΧΙ»

Η Ακρόπολη έχει την Πλάκα και τον λόφο της Πνύκας ως προστατευτικό περίγυρο, οι Δελφοί περιστοιχίζονται από ένα τοπίο ανέπαφο από βιομηχανικά στοιχεία, ο Ναός του Ποσειδώνος στο Σούνιο περιβάλλεται και υποστηρίζεται από τους θαμνώνες της ανατολικής Αττικής. Ο Υμηττός με τα βυζαντινά μοναστήρια του 11^ου αιώνα, με τα διάσπαρτα κατάλοιπα των αρχαίων λατομεύσεων μαρμάρου, με τα ίχνη της πελασγικής και πρωτοελλαδικής παρουσίας, με τα σπηλαιοβάραθρα, έχει επίσης ανάγκη από ένα αισθητικό «περιβάλλον» ποιότητας, υποστηρικτικό της ιστορικής του διαδρομής. Συμβατό με τα σχήματα, τις γραμμές και τα μεγέθη του χώρου.

Όμως ο Υμηττός δεν είναι μόνο φορέας μνημειακής λειτουργίας, δεν είναι μόνο «ανάμνηση». Είναι και ενεργός φύση.Είναι μια χαρακτηριστική μορφή αττικής φύσης , λειτουργική και αυθύπαρκτη, με όλα εκείνα τα ευώδη φυτά που συγκινούσαν τον Εβλιγιά Τσελεμπή – Τούρκο περιηγητή του κόσμου του 17^ου αιώνα – ή που εισάγονταν από τον Παπαδιαμάντη στο πασχαλιάτικο αφηγήμά του για μια υμήττεια πηγή. Φιλοξενεί τα ίδια έντομα που προσέγγιζαν τον νεογένητο Πλάτωνα για να του προσδώσουν ευγλωτία, σύμφωνα με την εικασία που διέσωσε ο Ρωμαίος συγγραφέας Αιλιανός.Για περισσότερους από 1 εκατ. κατοίκους, ο Υμηττός είναι πεδίο φυσιογνωσίας και αυτογνωσίας δια μέσου της απόδρασης από τα τετριμένα αστικά σκηνικά . Είναι πεδίο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, πεδίο ορειβατικών εξορμήσεων, πολιτιστικής εμπειρίας, αθλητισμού, ανατροφοδότησης ιδεών, ξεσκονίσματος ιστορικών πληροφοριών, ζωντανής γαιογνωσίας, εποπτίας του αθηναϊκού χώρου. Η μετάλλαξή του σε μια σκηνοθετημένη κατάσταση «πάρκου» τεμνόμενου από οδεύσεις πάσης φύσεως, είναι «έκπτωση».

Σε αυτή την ειδική περίοδο που διανύουμε, την περίοδο των οικονομικών στενοτήτων που όμως δεν αναχαιτίζουν την όρεξη του ΥΠΕΧΩΔΕ για υπόγειες διαδρομές της τάξεως δεκάδων χιλιομέτρων(!),δεν χρειάζεται μια παραπέρα άρνηση.

Όχι, δεν χρειάζεται ένα ακόμη ΟΧΙ - με στόχο τη διατήρηση του «κακού» έναντι του «χειρότερου» ή αυτού του τελευταίου έναντι του «χειροτερότερου».

Δεν χρειάζεται μια ακόμη επιχειρηματολογία που θα καταλήγει σε αποφάνσεις του τύπου ΜΗ ΑΥΤΟ, ΟΧΙ ΕΚΕΙΝΟ, ΚΑΤΩ ΤΟ ΑΛΛΟ, ΤΟ Χ Ή ΤΟ Ψ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ κλπ. κλπ.

Δεν χρειάζεται ένας ακόμη αμυντικός αγώνας, ίσως για να περισωθούν κάποια οικο-ψίχουλα από το μεγάλο τραπέζωμα του περιβάλλοντος .

Δεν χρειάζεται καμιά απολύτως ψυχολογική προετοιμασία για ένα ακόμη επερχόμενο μνημόσυνο – σ’ αυτή τη τρελλή πορεία της αστικοποίησης.

Αντίθετα χρειάζεται να βάλουμε τους μικρόνοες «καλοθελητές» και τους ιδιοτελείς στη θέση τους. Να αφήσουν κατά μέρος τους γκλαμουροειδείς σχεδιασμούς , να σταματήσουν το τεχνο-«σνομπάρισμα» της ευρύτερης κοινωνίας ! Κι εμείς να προχωρήσουμε σε ένα θετικό σχέδιο δράσης, αναδεύοντας τη κοινωνική δημιουργικότητα και εγείροντας προσδοκίες , συσπειρώνοντας νοήμονες ανθρώπους, εκφέροντας απαιτήσεις απέναντι σε φορείς που έχουν το όνομα ( «Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάδειξης Υμηττού» – ΣΠΑΥ) αλλά όχι πάντοτε και την χάρη....

Να ορθωθούμε λοιπόν ενάντια στην κυκλοφοριακή εντροπία και στο «χρύσωμά» της με τις «συνήθεις» μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Να συνθέσουμε ένα λιτό και κατανοητό από την κοινωνία σχέδιο, πιθανόν με την ακόλουθη μορφή:

- Ο Υμηττός να αναγνωρισθεί σε όλη την έκτασή του, αποκλειστικά και χωρίς

εξαιρέσεις, ως χώρος δασικής αναψυχής με ήπιες πολιτιστικές χρήσεις

- Να καταγραφούν μέσα στα πλαίσια ειδικών μελετών ΟΛΕΣ οι οχλούσες και ασύμβατες χρήσεις στον ευρύτατο χώρο του Υμηττού των 81 τετρ. χιλιομέτρων

- Να διατυπωθούν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα για την απομάκρυνση ΟΛΩΝ των οχλουσών χρήσεων.

Και τέλος, απέναντι σε όλους τους απογοητευμένους, στους γενικά αποθαρρημένους που είδαν καταστροφές επί καταστροφών με δικαιολογίες επί δικαιολογιών κι εν τέλει μετατράπηκαν σε φυγάδες στα πλαίσια μιας ατέρμονης φυγής , στους απαιτητικούς που αναζητούν την άθικτη φύση μέσα από ψυχοφθόρους και χρονοβόρους εθνικούς δρόμους, να συνοψίσουμε το σχέδιό μας με μια φράση : ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΥΜΗΤΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ !

Γιάννης Σχίζας ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ Νο 2

*ΠΙΝΑΚΑΣ της ΜΥΡΤΟΥΣ ΔΗΓΟΝΗ : "ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ"

.

«Κορμοράνος και σταχτοτσικνιάς στη λίμνη Κερκίνη»

Δημήτρης Κούνδουρος

Φωτογραφίζαμε αυτό που σε λίγα χρόνια, ίσως, δεν θα υπάρχει, αφού το δάσος μειώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Η εποχιακή αυξομείωση της στάθμης της λίμνης κατά 4,5-5 μέτρα έχει ως αποτέλεσμα να μεταβάλλεται η επιφάνεια της λίμνης από 50.000 στρέμματα περίπου, σε 73.000 στρέμματα. Όπως μας ενημέρωσε ο βαρκάρης-ξεναγός, αποτέλεσμα των μεταβολών αυτών είναι τα αβαθή και πλέον παραγωγικά μέρη της λίμνης να περιορίζονται, οι καλαμιώνες (τόποι φωλιάσματος πουλιών και καταφύγιο ψαριών), να έχουν πρακτικά εξαφανιστεί, οι νησίδες, τα υγρά λιβάδια και τα λασποτόπια να κατακλύζονται με νερό, το παραποτάμιο δάσος να νεκρώνεται και τα νούφαρα στο βορειοδυτικό άκρο της λίμνης να συρρικνώνονται.

Απέκτησα τη συνήθεια να φωτογραφίζω τους βιότοπους και γεώτοπους της χώρας μας, κατά τη διάρκεια επισκέψεων μου σ’ αυτούς, με περιβαλλοντικές ομάδες σχολείων τις οποίες συνόδευα. Όντας μάλλον απαισιόδοξος για το μέλλον αυτών των εθνικών θησαυρών της χώρας, αξιοποίησα την αγάπη μου για τη φωτογραφία, προκειμένου να διασώσω τη μνήμη τους. Σταδιακά η ενασχόληση μου αυτή έγινε πιο συστηματική και (ιδιαίτερα μετά την συμμετοχή μου σε δυο εικαστικές εκθέσεις), πήρε τη θέση της δίπλα στην πεζογραφία και την ποίηση, (με ένα πεζό και δυο ποιητικές συλλογές στα ράφια των βιβλιοπωλείων), που ήταν οι άλλες μου παράλληλες και εξίσου έντονες συναισθηματικές σχέσεις.

Η οπτική της πραγματικότητας την οποία επιδιώκω είναι λιτή, συχνά μονόχρωμη, χρησιμοποιώντας περισσότερο ένα παιχνίδι με τις σκιές και το φως, με τα περιγράμματα και τις τρισδιάστατες φόρμες, παρά με την έντονη ζαλιστική πολυχρωμία που συχνά χρησιμοποιείται στην καρτποσταλική φωτογραφία τοπίου. Η αλήθεια είναι ότι μέσα στη φωτογραφία προσπαθώ να εντοπίσω και να καταγράψω στιγμές, συναισθήματα ή ψυχικές καταστάσεις, όχι μόνο ανθρώπινες. Για το σκοπό αυτό δεν χρησιμοποιώ εξεζητημένες τεχνικές ή σκηνοθετημένες λήψεις.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία έχει τραβηχτεί στη λίμνη Κερκίνη, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, σε μια στιγμή που η χορωδία των πουλιών ήταν τόσο εκκωφαντική, που εμείς οι άνθρωποι αισθανόμαστε σαν ανεπιθύμητοι εισβολείς σε ξένο σπίτι. Ποια είναι άραγε τα συναισθήματα των δυο φτερωτών πρωταγωνιστών της λήψης; Από τι έχει αιχμαλωτιστεί το βλέμμα τους; Δεν γνωρίζω. Όπως δεν γνωρίζω πλέον τις άλλες όψεις, οσμές, γεύσεις, … τον καπνό απ’ το τσιγάρο του ξεναγού ή την ψύχρα εκείνου του απομεσήμερου, της συγκεκριμένης στιγμής - πραγματικότητας, παρά μόνο ατελώς, … μέσα από την μνήμη. Που ασφαλώς και η μνήμη πλήρη δικαιώματα έχει απέναντι στην τωρινή στιγμή πραγματικότητα.

Η μνήμη της φωτογραφίας. Των απόντων. Των βλεμμάτων. Που όπως κάθε αιχμαλωτισμένο βλέμμα αποτελείται σε ίσα ποσοστά από αιωνιότητα και από τον κίνδυνο του ύστατου βλέμματος, του βλέμματος που θα μας συνδέει με την συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μας, η οποία πέρασε ανεπίστρεπτη. Ένας μικρός θάνατος κι αυτός. Θεωρώντας τη ζωή σαν ένα άθροισμα άπειρων μικρών θανάτων-στιγμών, και την φωτογραφία, το αποθησαύρισμα τους.

Από το ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ, 2ο ΤΕΥΧΟΣ

Μην αγοράζετε το θάνατό του, είναι παιδί...

Ο λαγός κλαίει σα μωρό στα τελευταία του. Σας προειδοποιώ μητέρες, πως οι συμπάθειές μου δεν κάνουν τις συνηθισμένες φιλανθρωπικές διακρίσεις

Henry David Thoreau (1817-1862), Αμερικανός φυσιολάτρης και στοχαστής( Walden , or life in woods)

Φιλοξενείται στις φιλοζωϊκές σελίδες του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ, τεύχος2, υπό τον γενικό τίτλο : ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Μια εκπομπή του Γιάννη Κοφινά στο ΤΗΛΕΦΩΣ

Κάθε Τετάρτη, 7-8 μμ, ο Γιάννης Κοφινάς παρουσιάζει στο τηλεοπτικό σταθμό ΤΗΛΕΦΩΣ (κανάλι 54 Υμηττού, 35 Πάρνηθας) ανθρώπους, ιδέες, και γεγονότα από το χώρο της φύσης.

Ο ΚΑΠΝΙΖΩΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ

Εν αρχή ην η Ιατρική : Η οποία μετά από πολλές έρευνες απέδειξε ότι ο καπνίζων (την) πληρώνει. Και η οποία στη συνέχεια επιβεβαίωσε ότι και ο παθητικός καπνιστής, δηλαδή ο παραστεκάμενος του καπνίζοντος, (την) πληρώνει επίσης.

Αυτό που ομολογουμένως δεν απασχόλησε την Ιατρική ήταν το ότι ο «εφαπτόμενος» του καπνιστή (την) πληρώνει με ένα ιδιαίτερο τρόπο....Ευτυχώς όμως , κάποιοι οικολογίζοντες ανέλαβαν την υπόθεση και από τις αρχές της δεκαετίας του 80 εξεστράτευσαν με κεντρικό σύνθημα «ΣΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ»: Δηλαδή τη διαφορά μεταξύ της στοματικής κοιλότητας καπνίζοντος ατόμου και μη καπνίζοντος.Για την ιστορία, αυτή η έμμεση καμπάνια υπέρ του αρωματικού φιλιού εκπονήθηκε από τους «Φίλους της Γης» Νέας Ζηλανδίας , αλλά δεν πέρασε σε ευρύτερα ακροατήρια.....

Εν συνεχεία ήλθε η περιβόητη οικολογική αρχή : «ο ρυπαίνων πληρώνει......

H συνέχεια στο 2ο τεύχος του περιοδικού ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ (Σημείωση : Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι στην οροφή του καπνιστηρίου μιας εταιρείας(!), επινοήθηκε δε από την αμερικανική "Ενωση Αρωγής Καρκινοπαθών". Η οροφή θέλει να δείξει το πως θα δει την ταφή του(!) ένας αμετανόητος καπνιστής...Κινδυνολογική για τους καπνιστές , αλλά και αποτρεπτική για όσους είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν υγιείς.... )

IX UBER ALLES! (ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ ΤΟ ΙΧ)

Αγαπητό περιοδικό

Χρειάζομαι τη συμβουλή σου για κάτι τρομερά σημαντικό, μια που έχεις και την πείρα: Εδώ και λίγο καιρό υποψιάζομαι πως η γυναίκα μου με απατά. Βλέπω όλα τα"κλασικά" σημάδια: Xτυπάει το τηλέφωνο και όταν το σηκώνω εγώ το κλείνουν.
Βγαίνει συχνά έξω"με τα κορίτσια" και όταν τη ρωτήσω με ποια κορίτσια, μου απαντά "κάτι φίλες από τη δουλειά, δεν τις ξέρεις".Όταν επιστρέφει έχω πάντα το νου μου για να δω αν έρχεται με ταξί με κάποιον άλλο αλλά πάντα κατεβαίνει στην προηγούμενη γωνία και έρχεται με τα πόδια.Μια φορά έπιασα το κινητό της για
να δω την ώρα και μου τοάρπαξε αμέσως φωνάζοντας πως δεν είναι σωστό
να ψαχουλεύω τα πράγματα των άλλων.
Μέχρι τώρα δεν της μίλησα γι' αυτές τις υποψίες.
Ίσως βαθιά μέσα μου δεν θέλω να μάθω την αλήθεια. Χθες όμως,
ξαναβγήκε "με τις φίλες της"και δεν κρατήθηκα.Λίγο πριν την ώρα που μου είχε πει πως θα επέστρεφε, βγήκα στο δρόμο και κρύφτηκα πίσω από το αυτοκίνητό μου για να δω αν θα την έφερνε κάποιος .
Εκεί λοιπόν που καθόμουν σκυφτός και περίμενα, παρατήρησα πως έχει πιάσει σκουριά στο θόλο της πίσω δεξιάς ρόδας μου.Γι' αυτό λοιπόν θέλω τη συμβουλή σου: Να το πάω σε φαναρτζή ή να πάρω τίποτα από το praktiker και να το φτιάξω μόνος μου;

Δημοσιεύεται στο τευχος του «ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ » Νο 2 που κυκλοφορεί. Πηγή : Διαδίκτυο.Αποστολέας ο μέγας φαρσέρ Μάκης Πέτρου , τον οποίο και υποψιαζόμεθα ως συγγραφέα...

Τουρίστες, στα κρεβάτια σας !

Ο κύριος στην παραπλεύρως εικόνα επιδίδεται στον λεγόμενο "εικονικό τουρισμό" , ελλείψει χρημάτων και εν μέσω οικονομικής κρίσης. Λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι η διαμεσολάβηση της τουριστικής βιομηχανίας και η "σκηνοθεσία" των περιοχών αναψυχής τείνει να μετατρέψει τον πλειοψηφικό τουρισμό σε "εικονικό". Σύμφωνα με ένα γνωμικό του Εντγκάρ Μορέν : Ο τουρίστας είναι ένας υπνοβάτης που δεν βλέπει τη πραγματικότητα των χωρών και περιοχών, στις οποίες ταξιδεύει.Η "πραγματική πραγματικότητα" - που θάλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης - του διαφεύγει....

H oρθογραφία δεν είναι μαζοχισμός

ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ-

ΕΝΑ EMAIL -

ΕΝΑ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ.......

Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ :

Η γλωσσική "βιά" (δηλαδή βιασύνη , σύντροφε Αλαβάνο) είναι μια μορφή ΒΙΑΣ. "Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει", αλλά παράλληλα μπορεί να υπηρετεί τον ερωτισμό,όπως σημειώνει ο ΑΡΚΑΣ(από την Αρκαδία δηλαδή) τσιταριζόμενος από έναν Κυψελιώτη - όπως ο υποφαινόμενος. Η ορθογραφία είναι διάσταση, στοιχείο της ταυτότητας της γλώσσας. Εξ ου και η παρακάτω αντίδραση

ΕΝΑ EMAIL

5.4.2009

Απάντηση σε e-mail του δικτύου Ecopol

"Δεν σκοπεύω να αντιπαρατεθώ στον "νεωτερισμό" σας ("Κομουνισμός" με ένα"μ") γράφοντας (έτσι, για να σας τη σπάσω...) "Κο μ μ μ ουνισμός" (με τρία"μ")... Απλά σημειώνω ότι ο πολιτιστικός βολονταρισμός σας θάπρεπε να λαμβάνει υπόψη ότι η λεγόμενη "ορθογραφία" (="ορθή γραφή" )συντηρεί την ιστορική πληροφορία και κάνει ευχερέστερες τις λεξιπλασίες του μέλλοντος....Κοντολογίς η ορθογραφία δεν είναι μαζοχισμός αλλά μια από τιs βάσεις του γλωσσικού μας πολιτισμού..

ΕΝΑ ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
Η γλώσσα είναι μια ζωντανή και εξελίσσιμη πραγματικότητα, που δεν προσφέρεται για ταριχεύσεις. Σίγουρα. Όμως η αλλαγή της προς οποιαδήποτε κατεύθυνση δεν γίνεται με διοικητικά παραγγέλματα ή με εντολές κομισαρίων. Η γλώσσα θέλει συναίνεση, όχι βία ή "προοδευτική βιά "

«ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ»

Μέσα από ένα υβριδικό αφήγημα , αυτοβιογραφικού αλλά και δοκιμιακού χαρακτήρα, ο συγγραφέας σχολιάζει τη μεγάλη αεροπορική επανάσταση του αιώνα που πέρασε , χωρίς να παραλείπει τη «χορήγηση» ενός ορισμένου , οικολογικού και υπαρξιακού στοχασμού. Ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας απειλούμενος ....με συνταξιοδότηση(!), ο Σχίζας εκθέτει στοιχεία για την εξέλιξη των συστημάτων ελέγχου καθώς επίσης και κάποιες ιστορικές στιγμές μιας μικρομέγαλης πορείας : Από την πτήση των αδελφών Wright του 1903, το Περλ Χάρμπορ του 1941, τη κομπιουτεροποίηση των εναέριων και επίγειων συστημάτων εξυπηρέτησης των πτήσεων, τα προβλήματα της αναδυόμενης εποχής του διαστήματος.

Στο αφήγημά του έχει θέση η εκστατική περιγραφή της απογείωσης, η σκιαγράφηση επικίνδυνων συμβάντων (traffic), η υπόμνηση συνδικαλιστικών αγώνων .

« Η κοινή γνώμη έτρεφε την ουτοπία της απόλυτης ασφάλειας. Φαντασίωνε άτρωτα κυκλοφοριακά συστήματα, επίγεια ή εναέρια, ή έστω «συμβιβαζόταν» με την ιδέα ότι τα ατυχήματα συμβαίνουν «αλλού» και αφορούν «άλλους»...Αυτή ακριβώς η πεποίθηση υπέθαλπε μια σκληρή απαίτηση προς όλους τους επαγγελματίες της κυκλοφορίας . Και εν τέλει μετέδιδε σε αυτούς τους τελευταίους ένα φοβικό σύνδρομο, που διαπότιζε ιδιαίτερα τους ανθρώπους στη πρώτη γραμμή του εναέριου ελέγχου.

Άλλοτε βλέποντας συνολικά προβλήματα και άλλοτε «ζουμάροντας» σε προσωπικές καταστάσεις, ο συγγραφέας δηλώνει γοητευμένος αλλά και όχι και ανεπιφύλακτα υποστηρικτής της ανθρώπινης κινητικότητας :

«Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εναέριας όπως και κάθε άλλης κυκλοφορίας είναι σοβαρές. Στρατηγική επιδίωξη όλων των πολιτικών θα έπρεπε να είναι ο περιορισμός της κινητικότητας, η διεκπεραίωση των λειτουργιών της ζωής με τις λιγότερες δυνατές κυκλοφοριακές ενέργειες – στον αέρα, στη στεριά, στη θάλασσα. Η λιγότερη κυκλοφορία θα έπρεπε να γίνει ήπια κυκλοφορία και η ήπια κυκλοφορία να επανασυνδεθεί με την απόλαυση του κυκλοφορούντος. .»

Το βιβλίο προλογίζουν οι Β.Π. Καραγιάννης(λογοτέχνης) και Ε.Παπαδημητρίου(πανεπιστημιακός)

Ελληνικό τοπίο γειάσου

Η Ελλάδα «τζιράρει» με το ελληνικό τοπίο, διαφημίζει τη μοναδικότητά του, προσπαθεί να προσελκύσει τουρίστες ή να κρατήσει τους εγχώριους εντός των τειχών... Η Ελλάδα επιδίδεται σε εγχειρήματα καλωπισμού και αισθητικών αναπλάσεων σε όλες τις κλίμακες , στην ατομική, στην τοπική και συνοικιακή, σε περιοχές εξοχικών κατοικιών , χωριών και πόλεων, ξοδεύοντας σεβαστά ποσοστά του ΑΕΠ. Ταυτόχρονα όμως διατηρεί μια στενά χρησιμοθηρική έως «οπισθοδρομική» αντίληψη για την αισθητική του μείζονος χώρου, παραμένοντας δέσμια παλαιομοδίτικων και «λειτουργιστικών» ιδεών : Ο χώρος της είναι ενδιαφέρων διότι μπορεί να είναι πεδίο οδοποιίας, διότι μπορεί να σωρεύσει μπάζα, λατομικά και μεταλλευτικά προϊόντα, διότι μπορεί να φιλοξενήσει ανεμογεννήτριες, ηλεκτρικά δίκτυα, αποθήκες και βιομηχανίες. Γενικώς η Ελλάδα θεωρεί το «φαίνεσθαι» του χώρου σαν δευτεροκλασάτο ζήτημα, της αρμοδιότητας λογίων ή τουριστοκυνηγών...

Σε μια πρώϊμη εξέγερση εναντίον της «λειτουργιστικής» αντίληψης στη δεκαετία του 1950, αρχιτέκτονες και διανοούμενοι όπως ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Γαβριήλ Βαγιανός και ο Αριστομένης Προβελέγγιος, προκάλεσαν το «Πρώτο ψήφισμα Προστασίας του Ελληνικού Τοπίου» και δημιούργησαν μια «Επιτροπή Προστασίας του Εθνικού Τοπίου». Αυτή η ενδιαφέρουσα κίνηση δεν είχε διάρκεια, μέσα σε συνθήκες πυρετικής ανοικοδόμησης και χωροταξικής ασυδοσίας, όμως οι «βολές» εναντίον της κατασκευαστικής μπαναλιτέ και της απαρτίωσης των φυσικών σκηνικών ουδέποτε έπαψαν. Μία από αυτές τις «βολές», κανονικό «τρίποντο» από τη μακρινή απόσταση μιας οικολογικής διανόησης παραπεταμένης στο κοινωνικοπολιτικό περιθώριο , ήταν εκείνη που εκτόξευσε ο αείμνηστος Γιώργος Ντούρος (1948-2008). Ο Ντούρος παρουσίασε την άποψή του εναντίον της δημιουργίας χιονοδρομικού κέντρου στο Φαλακρό Όρος της Δράμας με μια εξαιρετική φωτογραφία, με λεζάντα τη προσφώνηση του εκκλησιαστικού ποιητή των «Χαιρετισμών» προς τη Θεοτόκο : «ΧΑΙΡΕ ΟΡΟC ΑΛΑΤΟΜΗΤΟΝ»! Όταν ακόμη και μια τέτοια προσφώνηση προς την «πρώτη κυρία» του Χριστιανισμού , αναγνώριζε ως αξία την αρτιότητα του βουνού, το διακριτικό μήνυμα του διαπρεπούς δασολόγου πήγαινε κατευθείαν στους αισθητικά ευαίσθητους : Η διατήρηση της μορφής του χώρου έχει αξία. Η διατήρηση της μορφής του χώρου συνεπάγεται περιφρούρηση των «οικολογικών λειτουργιών» του. Η λειτουργία συνδέεται με τη μορφή .

Το τοπίο είναι μια γενικότερη έννοια, μέσα από την οποία δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το «ηχοτοπίο» και την «κακοδιαχείρισή» του από τους λεβεντοτσόγλανους που κάνουν μότοκρος στην Πάρνηθα . Το τοπίο δεν είναι είδος ταριχεύσιμο, δεν είναι ένα – Μη-μου-άπτου Μουσείο, αλλά είναι οπωσδήποτε εξελίξιμο, συνδιαχειρίσιμο και συνεκτιμητέο με άλλες ζωτικές ανάγκες. Το τοπίο είναι ποιότητα ζωής, ομορφιά όχι υποδεέστερη αυτής που εισπράττουν οι άνθρωποι στις προσωπικές τους σχέσεις ....

Απόσπασμα από δημοσίευμα στην ΑΥΓΗ στις 13.11.2008

Η φωτογραφία είναι της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας

Πέσατε θύματα εχθροί του κιτς - σ΄άνιση πάλη κι αγώνα

ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ (1935-2009)

Στη δεκαετία του 80, όταν ακόμη κυριαρχούσε η χρησιμοθηρική λογική και η προχειρότητα στη δόμηση , όταν οικιστικοί και πάσης φύσεως αχταρμάδες ορθώνονταν στον δημόσιο χώρο κάνοντας τον Γιάννη Τσαρούχη να υποστηρίζει ότι «η ασχήμια της Αττικής είναι λαϊκό αίτημα», το ΑΝΤΙ του Χρήστου Παπουτσάκη πρωτοστατούσε στην εισαγωγή της λέξης ΚΙΤΣ στον ελληνικό λόγο. Και με αυτή την εισαγωγή μας επέτρεπε να δηλώνουμε λιτά μια ασυνάρτητη και ατσούμπαλη πραγματικότητα, που πρόσβαλε τα αισθητικά μας αιτήματα. .

Το ΚΙΤΣ και η ενασχόληση του ΑΝΤΙ με αυτό ήταν μια αναμφίβολη πρωτιά του «χώρου» , που εμψύχωνε η δράση του Παπουτσάκη. Βεβαίως δεν οδήγησε στην τελική «εκκαθάριση» , πλην όμως άνοιξε σε κάποιους από μας τους ορίζοντες για να δούμε τις άλλες παραλλαγές της έννοιας : Πλουτοκρατικό κιτς, ρεμπετοκιτς, κιτς μεταμοντέρνο ή Κολωνακίου, τελευταίον δε και ουδόλως αμελητέο το techno-κιτς, με χαρακτηριστική περίπτωση την χωροθέτηση τερατωδών ανεμογεννητριών πάνω σε δασωμένες βουνοκορφές.

Η μαραθώνια πορεία του Χρήστου Παπουτσάκη και των συντρόφων του είχε πολλές πρωτιές. Εδώ ας σημειωθεί αυτή που συνδέθηκε με την ανάπλαση του Ελαιώνα – θυμάμαι καλά μια καλοκαιρινή εκδήλωση του 1988 με αφόρητη ζέστη σε ένα πασπαλισμένο από σκόνη χώρο , και μάλιστα με την παρουσία του τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Βαγγέλη Κουλουμπή. Το ΑΝΤΙ και ο εμψυχωτής του δεν είχαν αυτό που περισσεύει σήμερα, δηλαδή ένα πνεύμα ημετεροκρατικό και φοβισμένο μπροστά στον αντίλογο.

Ασπρα ούρα - μαύρα ούρα - ά μωρή παλιοχαμούρα...

Οι άνθρωποι δεν σκαμπάζαν από ορθογραφία - αλλά το απαρέμφατο απαρέμφατο ! Πλήττεται λοιπόν ο τουρισμός, επισημαίνει ο λήπτης της φωτογραφίας, Σ.Σταμέλλος. Αλλά και η γραμματική πλήττεται, λέμε εμείς ! Γι αυτό προτείνουμε να γίνει ό,τι σε ένα παλιό φιλμ των Μόντυ Πάϊθονς : Οι ένοχοι να βρεθούν και να υποχρεωθούν να ξαναγράψουν σωστά την επιγραφή 100 φορές, σε όλη τη διαδρομή Μπράλου- Λαμίας . Για το ΟΥΡΕΙΝ ρε γαμώτο !...

Η ανάμνηση είναι ανατρεπτική- Μάρραιη Μπούχτσιν

Περίχωρα της Αθήνας, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα της δεκαετίας του 50. Οι δρόμοι είναι άδειοι, μόλις ένα αυτοκίνητο, το τοπίο ορθάνοικτο στο βλέμμα , στο βάθος κάτι από τον "λαμπρό Υμηττό με τα ματωμένα πλευρά" - όπως τον είδε ο Γιώργος Θεοτοκάς στην "Αργώ" του. Και φυσικά η οσμή του θυμαριού που πλανάται στο χώρο του αοράτου - προφανώς διαφεύγοντας τη φωτογράφηση.Να ένα σύνθημα , νοσταλγικό και φουτουριστικό ταυτόχρονα, για το κίνημα της πόλης : "Πάλι με χρόνους με καιρούς - πάλι δικά μας θα'ναι"...

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, deep για deep.....

Τον Ιανουάριο του 2009 ο Άρνυ Νες, Νορβηγός οικοφιλόσοφος, ακτιβιστής , ορειβάτης και φυσιολάτρης, ιδρυτής της "βαθειάς οικολογίας" (DEEP ECOLOGY),με μεγάλη πανεπιστημιακή και συγγραφική καριέρα στα πλαίσια ενός εύρους ζωής 96 χρόνων - αποχώρησε από ένα κόσμο που θεωρούσε ως μάλλον «ανθρωποσωβινιστικό».Ο Νες στάθηκε στην αντίπερα όχθη από τους «οικολόγους του γραφείου» ή τους «οικολόγους του Μάλμπορο» - θα λέγαμε σύμφωνα με έναν όρο που εισήγαγε κάποιος παραλίγο βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών του 1990, θέλοντας με αυτό το τρόπο να δηλώσει απέχθεια για κάποιους καπνιστές οικολογούντες ! Ο Νορβηγός στοχαστής «κράτησε τη ζωή του» σε μια ισόρροπη σχέση μεταξύ θεωρητικής παραγωγής, ορειβασίας και πολιτικού έργου, έζησε λιτά και διακρίθηκε στις «περιβαλλοντικές μάχες» της πατρίδας του .

Ο Νες συνδέθηκε με την οικολογία επηρεαζόμενος σε μεγάλο βαθμό από το έργο της Ρέϊτσελ Κάρσον «Σιωπηλή Άνοιξη» (1962) – που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των αναπτυξιακών βεβαιοτήτων και επέτρεψε την ανάδυση των οικολογικών ιδεών στους τότε φυσιολατρικούς κύκλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα χρόνο αργότερα ο Άλφρεντ Χίτσκοκ σκηνοθετούσε «Τα πουλιά», όπου και απομακρυνόταν τελείως από το «ανθρωποκεντρικό σασπένς» δηλώνοντας μια σύγκρουση ανάμεσα στον άνθρωπο και στην εξεγερμένη πτερωτή φύση....

Ο Νες έγινε γνωστός από την πολεμική που επεφύλαξε στη «ρηχή οικολογία», ενώ η δική του «βαθειά οικολογία» χαρακτηριζόταν από την πίστη στην «αυταξία» των μη ανθρώπινων υπάρξεων. Αυτή η βεβαιότητα στη διασύνδεση «ύπαρξης» και «αξίας» είχε κάτι από τις θεωρήσεις του πρωτόγονου ανιμισμού - όμως ανεξάρτητα από το κατά πόσο μπορούσε να εκληφθεί ως «νότα» μυστικιστικού χαρακτήρα, νομιμοποιούσε μια ιδιαίτερη συμπεριφορά για την προστασία της φύσης στην ολότητά της, χωρίς εξαίρεση των θεωρούμενων ως «άχρηστων» ή «βλαβερών» ειδών. Για να αντιμετωπίσει τις κυρίαρχες ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις και τη στενά χρησιμοθηρική αντιμετώπιση των άλλων «ενοίκων του πλανήτη», ο Νες τάχθηκε υπέρ ενός τρίπτυχου με επικεφαλής τη μείωση του πληθυσμού, τις ήπιες τεχνολογίες και τη μη παρέμβαση στις διαδικασίες της φύσης.

Περιοδικό ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ 21, Απρίλιος 2009

In Memoriam

To πυροφυλάκιο της Σκίπιζας στην Πάρνηθα (Αττική) χρησιμοποιήθηκε από τους εθελοντές δασοπροστασίας(ΕΔΑΣΑ). Πολλοί από αυτούς ήταν κοντά στα νοήματα του Νες. Όπως εκείνος έτσι κι αυτοί πίστεψαν στη φύση και την υπερασπίστηκαν

Υπέρ της ποδηλασίας ή υπέρ της ευρυχωρίας;

Τα κινητά προηγούνται και αυτών των ποιητών

Η φωτογραφία είναι από την Αγορά της Κυψέλης, ύστερα από την παρουσίαση μυθιστορήματος της Μαρώς Τριανταφύλλου (1ης και τελευταίας ξανθής εκ δεξιών). Σε πρώτο πλάνο διακρίνεται η ποιήτρια Ηρώ Νικοπούλου , και έμπροσθεν αυτής το τελευταίας τεχνολογίας κινητό της...

Διαδηλώσεις μικρών περιβαλλοντικών επιπτώσεων

Αυτή η ιστορία των αγωνιστικών εκδηλώσεων στο χώρο του αθηναϊκού κέντρου, είναι αναμφίβολα από τις πιο πονεμένες και παρεξηγημένες. Πρόκειται για μια υπόθεση τελείως άσχετη με τη δράση των νεοβάνδαλων , που εφαρμόζουν την πολιτική των «υλικών αντιποίνων» (το ίδιο ή και περισσότερο φασιστική από την πολιτική των σωματικών αντιποίνων...) γεμίζοντας θλίψη όσους ορθώθηκαν ενάντια στη χωροταξική, κυκλοφοριακή ή δομημένη βαρβαρότητα ..... Πρόκειται επίσης για μια υπόθεση μονίμως αντίπαλη με τη γνωστή παρασίτευση που ασκούν οι «άγνωστοι» των Εξαρχείων, όταν αξιοποιούν διάφορες συναθροίσεις για να σπάσουν βιτρίνες και να προκαλέσουν συγκρούσεις με την Αστυνομία.

Ο δημόσιος χώρος της πόλης είναι δημόσιος, δεν ανήκει σε κανένα ξεχωριστά και δεν μπορεί να μονοπωλείται από καμιά κοινωνική ομάδα. Ο δημόσιος χώρος του αθηναϊκού κέντρου δεν ανήκει μόνο στους εμπόρους αλλά και στους διαδηλωτές, δεν ανήκει μόνο στους μαγαζάτορες και στα τραπεζοκαθίσματά τους αλλά και στους περιπατητές, δεν ανήκει μόνο στις πολιτικές συγκεντρώσεις ή στις παρελάσεις, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να ασκήσουν το ανθρώπινο δικαίωμα της κυκλοφορίας...Η διανομή του δημόσιου χώρου είναι ένα περίπλοκο ζήτημα που δεν μπορεί να γίνει απολύτως εμπειρικά και κατά περίπτωση, που απαιτεί ένα «σώμα» αρχών και κατευθύνσεων, όμως το σίγουρο είναι ότι όλες οι εκδηλώσεις και τα δρώμενα σε αυτό το χώρο πρέπει να πειθαρχούν στην «αρχή της οικονομίας»: Πρέπει δηλαδή να καταλαμβάνουν την μικρότερη δυνατή έκταση και να παρενοχλούν κατά το δυνατό λιγότερο τις άλλες αστικές δραστηριότητες .

Υποθέτω ότι αυτές οι γραμμές θίγουν τον πολιτικό βολονταρισμό κάποιων, που θεωρούν τον αγώνα τους γενικώς «θαμένο» και ενδιαφέρονται να υπογραμμίσουν όσο γίνεται περισσότερο την αγωνιστική τους παρουσία. Που είναι διατεθειμένοι άλλοτε να ταλαιπωρήσουν σκόπιμα τους άλλους , για να αναδείξουν τα αιτήματά τους, ή άλλοτε απλώς να θυσιάσουν στο βωμό των δικών τους αναγκών τα αιτήματα των «άλλων» για λειτουργικότητα, ευρυθμία και ποιότητα ζωής στον αστικό χώρο. Που είναι έτοιμοι να αγνοήσουν και κάποιους δημοσιογράφους «υπεράνω υποψίας για συντηρητισμό», όταν αυτοί καλούν το φοιτητικό και το αριστερό κίνημα να σέβεται το κόσμο της δουλειάς «που χειμάζεται σε μια πόλη – κόλαση» (. Γ. Τριάντης, 27.2.2007, «Ο τύπος των ήλων») Απευθύνομαι λοιπόν σ΄αυτούς τους βολονταριστές κυρίως και προπάντων, και τους καλώ να διαβάσουν ένα και μόνο κομμάτι από μια ανθολογία αφηγημάτων, με τίτλο “Chercher …la France” (Εκδόσεις ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ, Αθήνα 2007). Όπου 23 Έλληνες γράφουν για τη ζωή και την εμπειρία τους στο Παρίσι, στη Γαλλία, σαν φοιτητές ή και με κάθε άλλη ιδιότητα. Σ’ αυτό το βιβλίο σημειώνει ο Κώστας Κάππας:

«Βγαίνοντας ένα πρωϊ από τη Fondation Hellenique και μπαίνοντας στο σταθμό Poret d’ Orleans του μετρό με σταμάτησε ευγενικά ένας τύπος με στολή και πηλίκιο, με χαιρέτησε σχεδόν στρατιωτικά, μου ζήτησε δύο φορές συγγνώμη για την ενόχληση και μου συστήθηκε ως υπάλληλος του μετρό. Με ενημέρωσε ότι σε 15 ημέρες θα έκαναν οι υπάλληλοι και οι οδηγοί του μετρό απεργία και μια σειρά από τα κυριότερα αιτήματά τους αφορούσαν στη δική μου άνεση και ασφάλεια ως επιβάτη. Μου έδωσε και ένα φυλλάδιο.

Αυτό επαναλαμβανόταν καθημερινά σε κάθε σταθμό σχεδόν του μετρό. Δεν με θεωρούσαν όμηρό τους αλλά σύμμαχο. Αποτέλεσμα ; Αγχώθηκα, έκανα την απεργία δική μου υπόθεση, φορτωνόμουν φυλλάδια, τα μοίραζα στο Institut Curie και την ημέρα της απεργίας δεν πήρα το μετρό και παρότρυνα πολλούς άλλους να μην το πάρουν, για να στηρίξουν τον αγώνα τους....»

Υποθέτω ότι η ιστορία είναι σαφής και ανεπίδεκτη παρερμηνείας. Είναι μια ιστορία διεκδίκησης , η οποία αποβλέπει να διαμορφώσει ένα φιλικό κοινωνικό περίγυρο, ένα ρεύμα συμπάθειας και αλληλεγγύης. Είναι μια διεκδίκηση που σε μένα τουλάχιστον φαίνεται ότι δεν αποβλέπει μόνο στο θεαθήναι και ακουσθήναι, ότι δεν ερωτοτροπεί με την αρνητική δημοσιότητα και δεν εκτρέφει καμιά ηροστράτεια διάθεση – τουτέστιν δεν μπαχαλοποιεί το χώρο για να γίνει αξιοπρόσεκτη.Που δεν εκπηγάζει από «καλούς τρόπους» ή από τη γνώση του εγχειριδίου της Βαρώνης Σταφ , αλλά από την ανάγκη των συσπειρώσεων και κοινών δράσεων με άλλες κοινωνικές δυνάμεις.

Ένα λοιπόν το κρατούμενο : οι κινήσεις διαμαρτυρίας ή ο,τι δήποτε άλλο, πρέπει να βρίσκουν το μερτικό τους, πρέπει να φιλιώνουν με το χώρο και τους χρήστες της πόλης. Όμως υπάρχει και ένα ευρύτερο θέμα επικοινωνίας των κινηματικών διεκδικήσεων , όχι απλά με τον «χωρικό» αλλά με τον κοινωνικό τους περίγυρο. Θυμάμαι λοιπόν κάποτε, μια συγκυρία, στην οποία ο Νίκος ο Φίλης έγραφε για ένα φαινόμενο αντιπαλότητας «όλων με τις απεργίες των άλλων»... Αναρωτιόμουν λοιπόν : Θα μπορούσαν ποτέ οι χρόνιοι χρήστες της πόλης να σταθούν φιλικά απέναντι στους σκουπιδιάρηδες που εν καιρώ απεργίας αφήνουν τα σκουπίδια στους δρόμους, ή οι γονείς να συμπαραταχθούν με τους δάσκαλους που απεργούν και αφήνουν τα παιδιά στο σπίτι, ή οι ταξιδιώτες να αισθανθούν ανοχή απέναντι σε μια απεργία αεροδυνοδών παρά τη ματαίωση του ταξιδιού τους; Η θετική απάντηση είναι οπωσδήποτε δύσκολη. Όμως αυτό δεν είναι λόγος για να μην υπάρχει η αντίστοιχη επιδίωξη!

Να το επιδιώξουμε λοιπόν. Να βάλουμε σαν διάσταση του εργατικού, λαϊκού, κοινωνικού, περιβαλλοντικού , πολεοδομικού, καλλιτεχνικού ή οποιουδήποτε άλλου κινήματος, τον αγώνα για ένα φιλικό κοινωνικό περιβάλλον.....

Η φωτοσύνθεση που συνοδεύει το κείμενο έχει τίτλο "Διαφανής Δημοκρατία" και είναι του Δημήτρη Τσουμπλέκα. Έχει δε το προσόν να μας ωθεί στο να γίνουμε κι εμείς "Διαφανείς πολίτες", δηλαδή όχι να αγανακτούμε για κάποιες συμπεριφορές στο αθηναϊκό κέντρο και να το κρύβουμε....