Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο
έργο του «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» αναφέρεται σε έναν «γευσιγνώστη » του 18ου αιώνα, που μπορούσε να ξεχωρίζει 50 (!) ποιότητες νερού,
αν δηλαδή ήταν γλυκό, όξινο, αλμυρό κλπ.
Το νερό εκείνων των εποχών, που στην αθηναϊκή
περίπτωση κράτησαν μέχρι την ολοκλήρωση του φράγματος Μαραθώνα, ήταν
εξαιρετικά διαφοροποιημένο από περιοχή
σε περιοχή, προσδίδοντας άλλοτε πλεονεκτήματα και άλλοτε μειονεκτήματα στις
«παραμέτρους» ποιότητας ζωής των κατοίκων…
Τρομάξαμε να φτάσουμε
στο σχετικά ομογενοποιημένο,
επιστημονικώς ελεγχόμενο νερό, με την χλωρίωση και τις διάφορες ς μεθόδους
καθαρισμού, μερικές από τις οποίες συναντούσαν αντιρρήσεις. Η ελληνική κοινωνία
ξεπέρασε τις «γραφικότητες» της κοινόχρηστης βρύσης, του Μπάρμπα Γιάννη του
κανατά, των νερουλάδων με τις υδροφόρες. Η «εσωτερική» σύνδεση οικημάτων και δικτύων διανομής
νερού αποτέλεσε μια μεγάλη επανάσταση της βιομηχανικής κοινωνίας, που
παρά τα ιδεολογήματα των αναπτυξιολόγων της άρχουσας τάξης δεν επεκτάθηκε αυτόματα στον πλανήτη . Σήμερα
υπάρχουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι σε ολόκληρο τον
κόσμο, χωρίς βρύση και άλλες “υγειονομικές
διευκολύνσεις” στο σπίτι τους – σύμφωνα
με τις εκτιμήσεις του Ινστιτούτου Worldwatsch …
Στην Ελλάδα η ΕΥΔΑΠ διαθέτει
4 σύγχρονα διυλιστήρια και προσφέρει νερό εξαιρετικής ποιότητας. Όμως ο διάβολος όταν δεν έχει δουλειά να
κάνει, εκτός από την «επιμόρφωση» των τέκνων του αναλαμβάνει και τη
«βελτίωση» διαφόρων υποδομών .. Έτσι πρόσφατα ο πρόεδρος του ΔΣ
της ΕΥΔΑΠ εκδήλωσε ενδιαφέρον για την αλλαγή των μεθόδων απολύμανσης των υδάτων
που φτάνουν στον καταναλωτή….
Το καλύτερο προφανώς υπερέχει
του καλού, και η επαγγελία του πρώτου
αποτελεί συνηθισμένο ιδεολόγημα της αγοράς. Η αγορά εμφανίζεται ως διάδοχο
σχήμα του χάους, όταν δεν θυμίζει δυο εργολάβους κηδειών ενός διηγήματος φρίκης
του Έντγκαρ Άλλαν Πόου : Οι οποίοι ανέβαζαν τον κύκλο εργασιών τους με το να
σκοτώνουν «προκαταβολικά» τους πελάτες
τους…
Βεβαίως η κριτική της στρατηγικής και τακτικής των ιδιωτικοποιήσεων δεν πρέπει να
κατευθύνεται σε μια στείρα υπεράσπιση του παρόντος ή σε μια σκιαγράφηση
των κινδύνων που εγκυμονεί η διείσδυση του ιδιωτικού συμφέροντος. Ο εξορθολογισμός της διαχείρισης του νερού, όπως εκφωνήθηκε
εδώ και τρεις δεκαετίες από οικολόγους και άλλες «προοδευτικές» δυνάμεις,
πρέπει να αποτελέσει καθοδηγητικό στοιχείο – πολύ πιο φιλόδοξο από την αποτροπή
της ιδιωτικοποίησης…
Να συνεχίσουμε επομένως να
μιλάμε για την σπατάλη στον αγροτικό τομέα, π.χ με την τεχνητή βροχή
το καταμεσήμερο…Να συνεχίσουμε να μιλάμε για την ανάκτηση μέρους των υγρών της
Ψυττάλειας – όπως είχε εξαγγελθεί για τελευταία φορά επί υπουργίας Μπιρμπίλη…Να
συνεχίσουμε τη διεκδίκηση πιο κοινωνικής
τιμολογιακής πολιτικής, που δεν θα εξισώνει το λαϊκό καταναλωτή με αυτόν που
ποτίζει το γκαζόν του…
Εν όψει, πίνακας του Μιρό
