ΟΧΙ

ΟΧΙ
ΟΧΙ και από τους Γερμανούς ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Ο Π.Ψωμιάδης ζητά 300.000 ευρώ από τον Τρεμόπουλο….




Εδώ και χρόνια, σε σωρεία περιπτώσεων, Βγενόπουλου εναντίον Τσίπρα, Σαμαρά εναντίον Καζάκη, Μητσοτάκη εναντίον Λαλιώτη και αντιστρόφως, υποδιοικητή της ΕΥΠ εναντίον Λιβάνη κλπ.
http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2009/11/blog-post_22.html

  υπερασπίζω την άποψη ότι οι αγωγές που διεκδικούν εξω-πραγματικές και εξω-φρενικές αποζημιώσεις για λόγους που σχετίζονται πρωτίστως με τη προσβολή της τιμής διαφόρων προσώπων, συνιστούν απαράδεκτο πισωγύρισμα του υπάρχοντος Νομικού Πολιτισμού. Συνιστούν κάτι ακόμη χειρότερο και από την επαναφορά της θανατικής ποινής ή την εισαγωγή του ακρωτηριασμού για την κύρωση των εγκλημάτων κατά της ιδιοκτησίας : Ουσιαστικά επαναφέρουν στο προσκήνιο την αρχαϊκή κύρωση των δουλοκτητικών κοινωνιών περί δήμευσης της περιουσίας, ενώ επίσης ακυρώνουν και απαξιώνουν τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα περί απλής ή συκοφαντικής δυσφήμισης. Κι ακόμη αποδίδουν υπέρμετρη εξουσία σε μια εκ των «συντεταγμένων εξουσιών»,την δικαστική, ανοίγοντας το δρόμο για καταστάσεις ακόμη περισσότερο αντιδημοκρατικές.

Η ανοχή αυτών των «αμερικανικού τύπου» θεσμίσεων με τις εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις, αποτελεί ντροπή όλων των ανθρώπων με στοιχειώδη δημοκρατική συνείδηση – πολλώ δε μάλλον εκείνων που λόγω νομικής παιδείας γνωρίζουν την διαχρονική εξέλιξη των αξιών και  των δικαιϊκών θεσμών.

Με αυτό το σκεπτικό φρίττω μπροστά στο ίδιο το αίτημα του Π.Ψωμιάδη εναντίον του π.ευρωβουλευτή Τρεμόπουλου, σχετικά με την καταβολή αποζημίωσης 300.000 ευρώ για κάποια «συκοφαντική δυσφήμιση» που υπέστη από τον εναγόμενο…Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια ή η ακρίβεια των ισχυρισμών του ενάγοντος, δεν με ενδιαφέρει η σύγκριση των πεπραγμένων του μεν και του δε: Με ενδιαφέρει η αιτούμενη κύρωση, που ως μέγεθος συνιστά κακοήθη απειλή και κατατρομοκράτηση του αντίπαλου μέρους.

Δεν είναι δυνατόν να γίνεται σήμερα συζήτηση για τον εξανθρωπισμό του σωφρονιστικού συστήματος και την απάλειψη ή τον μετριασμό των εξοντωτικών ποινών, και να συνεδριάζουν δικαστήρια για μια «ποινή» που εφόσον επιβληθεί, καταδικάζει τον εναγόμενο σε ένα οικονομικό Γκουαντανάμο και τους απογόνους του στην εσαεί πενία…