Ο Τούρκος πρόεδρος κατά της Δύσης...

Σύμφωνα με το άρθρο του βρετανικού περιοδικού The Economist: , ο Τούρκος πρόεδρος έχει από καιρό ταχθεί κατά της Δύσης με στόχο τη στήριξη των Τούρκων «πατριωτών». Τώρα, όμως, απευθύνεται στο παγκόσμιο κοινό. Έχοντας αποτύχει να αναμορφώσει τη Μέση Ανατολή μετά την Αραβική Άνοιξη, ο Ταγίπ Ερντογάν επιδιώκει «μεγαλεία» αλλού, σχολιάζει το περιοδικό. Προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τη φωνή των Μουσουλμάνων ανά τον κόσμο αλλά και ως τη φωνή των φτωχών. Οι μέχρι τώρα προσπάθειές του είχαν εστιάσει την Ευρώπη. Η Τουρκία θεωρεί παραδοσιακά τον εαυτό της ως «προστάτη» των τουρκικής καταγωγής Ευρωπαίων πολιτών σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο και η Γερμανία. Πλέον, όμως, «η Τουρκία προσπαθεί να παρουσιαστεί ως ο κύριος προστάτης όλων των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη», σημειώνει η ερευνήτρια Sinem Adar (German Institute for International and Security Affairs). Αυτή η πολιτική έχει ήδη λειτουργήσει καλά στα Βαλκάνια, όπου η Τουρκία έχει ανταγωνιστεί με τις χώρες του Κόλπου για τη συμπάθεια των Βοσνίων, των Αλβανών και των Κοσοβάρων. Η νέα πολιτική της Τουρκίας αφορά, σε μεγάλο βαθμό, και την αντιμετώπιση της ισλαμοφοβίας, σημειώνεται. Η κυβέρνηση Ερντογάν έχει κινητοποιήσει τις ξένες αποστολές της, ομάδες lobby και «φιλικούς ακαδημαϊκούς». Τα τουρκικά προξενεία έχουν εντολή να ενθαρρύνουν τους Μουσουλμάνους να καταγγέλλουν οποιοδήποτε περιστατικό προκατάληψης ή κατάχρησης. Η Τουρκία δίνει λιγότερη σημασία, ωστόσο, στην καταπάτηση δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων Ουϊγούρων στην Κίνα, σχολιάζει το άρθρο. Αν και η προκατάληψη κατά των Μουσουλμάνων αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα στην Ευρώπη, οι αναλυτές υποψιάζονται ότι η εκστρατεία Ερντογάν στοχεύει περισσότερο στο να προκαλέσει «απέχθεια» για τις δυτικές κυβερνήσεις και να νομιμοποιήσει τους στόχους της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Άλλοι φοβούνται ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί την ισλαμοφοβία ως ασπίδα προκειμένου να απαγορεύσει και να αποφύγει κάθε κριτική για το Ισλάμ από τους ακαδημαϊκούς και από τα μέσα ενημέρωσης. Η Τουρκία έχει επίσης πλησιάσει τους Μουσουλμάνους και τους μαύρους της Αμερικής, κάνοντας αναμενόμενες αλλά και απροσδόκητες κινήσεις. Έχει ιδρύσει ένα Ισλαμικό κέντρο κοντά στην Ουάσιγκτον. Μία από τις κόρες του συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο του εν λόγω ιδρύματος, το οποίο αγόρασε το κτίριο Μοχάμεντ Άλι στο Σικάγο για 3 εκ, δολάρια με στόχο να το μετατρέψει σε θερινό σχολείο για τους Μουσουλμάνους. Προ διετίας, ο Ερντογάν είχε συναντηθεί με τις κόρες του «μαύρου μουσουλμάνου ήρωα» Malcolm X. Μια από τις κόρες του Malcolm X δήλωσε ότι ο Τούρκος πρόεδρος ενσαρκώνει την κληρονομιά του πατέρα της. Λίγο αργότερα, η Τουρκία μετονόμασε ένα δρόμο κοντά στην αμερικανική πρεσβεία στην Άγκυρα σε «Λεωφόρο Malcolm X». Δεν έχουν πάει όλα, ωστόσο, βάσει σχεδίου. Δεν πήγε στην κηδεία του Μοχάμεντ Άλι το 2016, αφού έμαθε ότι δεν θα του επιτραπεί να μιλήσει. Και όταν καταδίκασε τη δολοφονία του George Floyd, μια ομάδα μαύρων σοσιαλιστών του είπε (με ακατάλληλη φρασεολογία) να «κοιτάζει τη δουλειά του». Οι αναλυτές θεωρούν ότι το μήνυμά του θα είχε ανταπόκριση αν η κυβέρνησή του δεν συλλάμβανε χιλιάδες ανθρώπους ως τρομοκράτες ή δεν φυλάκιζε Κούρδους ηγέτες. Κανένα από αυτά τα περιστατικά δεν έχει πτοήσει, ωστόσο, τον Ερντογάν και τις «παγκόσμιες φιλοδοξίες» του. Ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίζεται να θεωρεί πραγματικά τον εαυτό του ως τη φωνή όχι μόνο όλων των Μουσουλμάνων αλλά και του Νότου. Σύμφωνα με δηλώσεις του, η επανεκλογή του το 2018 αποτέλεσε μια νίκη για «όλους τους θλιμμένους ανθρώπους στην περιοχή μας, για όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου». Αν και μπορεί να του πιστωθεί η αύξηση των ανθρωπιστικών δαπανών, η επένδυση τεράστιων ποσών στη Σομαλία, η αντίθεσή του στην πολιορκία του Κασμίρ από την Ινδία και η φιλοξενία τεσσάρων σχεδόν εκατομμυρίων προσφύγων από τη γειτονική Συρία, η αντιιμπεριαλισιτκή του σταυροφορία τον έχει οδηγήσει σε «παράξενες» κινήσεις όπως τη στήριξη του καταπιεστικού καθεστώτος Μαδούρο στη Βενεζουέλα- μια σχέση που έχει καλλιεργηθεί από το εμπόριο χρυσού- και της γενοκτονίας του Omar al-Bashir στο Σουδάν. Μόλις τον περασμένο μήνα, συνεχάρη το Λευκορώσο δικτάτορα Alexander Lukashenko για τη νίκη του. Η πολιτική του έχει σημειώσει, ωστόσο, και επιτυχία. Είναι δημοφιλής σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής και της Ασίας. Το 75% των Παλαιστινίων αλλά και των Ιορδανών εγκρίνουν την πολιτική του, σύμφωνα με περσινή δημοσκόπηση. Στο Πακιστάν, είναι εξίσου δημοφιλής με τον πρωθυπουργό της χώρας Imran Khan, ο οποίος έχει αστειευτεί ότι ο Ερντογάν μπορεί άνετα να κερδίσει τις επικείμενες εκλογές στη χώρα του. Ο Τούρκος ηγέτης και οι οπαδοί του μοιάζουν πεπεισμένοι ότι η παλαιά παγκόσμια τάξη καταρρέει και διεκδικούν ρόλο στη νέα παγκόσμια τάξη. Η «αγκαλιά» που έχει ανοίξει για την παγκόσμια περιφέρεια συνοδεύεται όμως από υποκριτικές αντιφάσεις και έχει να κάνει περισσότερο με την εικόνα παρά με την ουσία. Αλλά «έχει έρθει για να μείνει», καταλήγει το άρθρο.

 Economist HellasJournal