Κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος *

Του Άντη Ροδίτη

Πρόκειται για μια κωμωδία, που έχει καρδιά την τραγωδία: το λεγόμενον «κυπριακό πρόβλημα», το Κυπριακό.

Κωμωδία είναι η ζώσα κατάληξη, που όσο κι αν έχει άμεση και απαραίτητη σχέση με την τραγική καρδιά της, όσο κι αν η κωμωδία ταυτίζεται σε στιγμές κρίσης απόλυτα με την καρδιά της, θα εξακολουθήσει πάντα να είναι μια κωμωδία, μέχρι που οι επιστήμονές της και οι καλλιτέχνες της μπορέσουν να δουν ξεκάθαρα αυτό που συμβαίνει. Η κωμωδία διαιωνίζεται όσο η επιστήμη και η τέχνη αρνούνται την πραγματικότητα.

Η επιστήμη, χωρίς την τέχνη, είναι απελπιστική, γιατί προάγει την εξαπάτηση κι η τέχνη, όσες προσπάθειες κι αν κάμει (τουλάχιστο στην ποίηση και την πεζογραφία) βρίσκεται συνεχώς πισώπλατα μαχαιρωμένη από την επιστήμη, η οποία από τον καιρό που υποτάχθηκε στη δυτική έχασε την επαφή με τον τόπο της.

Η περίοδος 1964 – 1967 απουσιάζει ουσιαστικά από όλα τα βιβλία Ιστορίας, κοινωνιολογικών ή ακόμα και φιλολογικών μελετών.

Εξορίζεται για ν’ αποφευχθεί η πρόσωπο με πρόσωπο «συνομιλία» της κωμωδίας με την τραγική καρδιά της, που δεν αντέχει ν’ αντικρίσει τον κωμικό εαυτό της, την αλήθεια.

Ίσως καμιά άλλη χώρα στον κόσμο δεν νιώθει να κινδυνεύει τόσο πολύ από την αλήθεια, όσο η Κύπρος.

Αναφέρουμε τέσσερις μόνο, επιλεγμένες μέσα από το πλήθος των βιβλίων περιπτώσεις, επιλεγμένες για τη σοβαρότητα των συγγραφέων τους, που ευθέως κι ανυπόκριτα αποφεύγουν την αλήθεια. Η κωμωδία, που κυριαρχεί, τις αποδέχεται, μαζί με όλες τις άλλες, αφού συμβάλλουν στην απόκρυψή της από αυτό που είναι.

Στο βιβλίο Η Νομιμοποίηση του Κυπριακού Κράτους, Κυπροέπεια 2004, του Δρ Παναγιώτη Περσιάνη, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου, αναφέρεται ευθέως ότι στην περίοδο από το 1959 ως το 2004, που εξετάζει το βιβλίο, δεν περιλαμβάνεται η περίοδος 1964 – 1967, επειδή «το κράτος υπονομεύθηκε με δηλώσεις υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους υπουργούς του» και άλλους (σ. 18).

Στο βιβλίο του διακεκριμένου νομικού Πόλυ Πολυβίου Μακάριος: τα τρία λάθη, Καστανιώτης 2009, η ίδια περίοδος χαρακτηρίζεται ως «τα αβέβαια χρόνια» (σ. 30) και  παρακάμπτεται.

Στο βιβλίο τού επίσης διακεκριμένου καθηγητή (και βουλευτή σήμερα) του Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής, Άγγελου Συρίγου, Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Πατάκης 2015, από τις 900 τόσες σελίδες του αφιερώνονται μόνο… 21 στην περίοδο 1964 – 1967! Σημειωτέον ότι μεταξύ Ιουλίου-Αυγούστου 1964 συζητήθηκε για πρώτη φορά με πρωτοβουλία των Αμερικανών η κατάργηση των Συμφωνιών της Ζυρίχης και η πραγματοποίηση της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδος. Οι συνομιλίες κατέληξαν με ευκαιρία για την Ελλάδα να πραγματοποιήσει την Ένωση χωρίς παραχωρήσεις στους Τούρκους. Την ευκαιρία τορπίλισε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.

Η κορύφωση της απόπειρας απόκρυψης της κυπριακής κωμωδίας επιτυγχάνεται με την έκδοση του βιβλίου Τα «σχέδια» για το Κυπριακό από το 1956 ως το 1984, Πατάκης 2016. Το βιβλίο συνίσταται από άρθρα του Τάσσου Παπαδόπουλου επί του θέματος. Το μικρότερο σε μέγεθος άρθρο είναι εκείνο για τις συνομιλίες της Γενεύης του 1964. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι ο επιμελητής της εκδόσεως, ιστορικός Δρ Πέτρος Παπαπολυβίου, παραθέτει γι’ αυτό το θέμα τη μεγαλύτερη δυνατή βιβλιογραφία, αποκλείοντας το μόνο βιβλίο που ασχολήθηκε ποτέ με τις συνομιλίες της Γενεύης του 1964, παραθέτοντας 182 αμερικανικά έγγραφα εκ των οποίων μερικά που δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Το βιβλίο που απέκλεισε ο Παπαπολυβίου ανατρέπει με επίσημα ντοκουμέντα την επικρατούσα άποψη για τι σχέδιο Άτσεσον. Ο Παπολυβίου, ένας από τους πρωταγωνιστές της τραγικής μας κωμωδίας, περιλαμβάνει όμως στη βιβλιογραφία του βιβλίο της Τουρκάλας καθηγήτριας στο πανεπιστήμιο της Άγκυρας Melek Firat! Το βιβλίο της Firat προλογίζει ο Αλέξης Ηρακλείδης, καθηγητής του Παντείου, «επιλυτής συγκρούσεων», του ΣΥΡΙΖΑ και ένθερμος οπαδός του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2004!

Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει αυτή την απίστευτη κωμωδία;

* Γούντυ Άλεν :  Κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος