του Σάκη Μουμτζή
Η προσοχή όλων μας είναι στραμμένη στην επιδημία του κορονοϊού. Έτσι, έφυγε από το προσκήνιο της επικαιρότητας η κρίση στα Ελληνοτουρκικά σύνορα. Ελάχιστα μαθαίνουμε για το τι συμβαίνει στον Έβρο.
Στα νησιά όμως από την 1η Μαρτίου εισήλθαν παράνομα 1750 μετανάστες και υφίστανται τις συνέπειες των νέων μέτρων. Βρίσκονται μέσα στο αρματαγωγό, σε αστυνομικούς σταθμούς και σε κέντρα κράτησης. Τελικός στόχος η επαναπροώθηση τους στην Τουρκία.
Προχθές πληροφορηθήκαμε πως ένα πλοίο που ξεκίνησε από τον Τουρκία μετέφερε 120 μετανάστες με προορισμό την Ιταλία. Είναι το πλοίο που προσάραξε στην Κέα.
Γιατί οι τουρκικές αρχές άλλαξαν την τακτική τους; Θα μπορούσαν αυτούς τους ανθρώπους να τους έστελναν στα ελληνικά νησιά.
Πιθανόν, μετά τα μέτρα της 1ης Μαρτίου που έλαβε η κυβέρνηση, η Ελλάδα να έπαψε να είναι ελκυστικός τόπος για τους μετανάστες. Πιθανόν, όμως ο Ερντογάν να θεωρεί πως το μεταναστευτικό έπαψε να είναι γι΄αυτόν ένα χρήσιμο εργαλείο.
Ας μην επαναπαυόμαστε πως οι Ελληνο-τουρκικές σχέσεις μπαίνουν σε μια περίοδο σταθερής ύφεσης. Ας μην έχουν την εθνική αυταπάτη πως ο Ερντογάν έχει παραιτηθεί από τις πάγιες διεκδικήσεις της Τουρκίας τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ν.Α.Μεσόγειο.
Οι βλέψεις του έχουν στρατηγικό χαρακτήρα. Αποτελούν δομικό στοιχείο του ίδιου του τουρκικού κράτους.
Μετά την αποτυχία της πολιτικής του στον Έβρο, είναι λογικό να κτυπήσει σε κάποιο άλλο μέτωπο, για να μας υπενθυμίσει πως η Τουρκία δεν παραιτείται από τις αξιώσεις της. Ποιο θα είναι αυτό το μέτωπο;
Ισως μια γεώτρηση στην περιοχή που χαρακτηρίστηκε ως ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, ίσως μια ενέργεια αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας σε βραχονησίδα.
Βέβαια, μετά την σθεναρή στάση της ελληνικής κυβερνήσεως στον Εβρο, ο Ερντογάν γνωρίζει πως οποιαδήποτε τυχοδιωκτική του ενέργεια θα έχει πολλαπλό κόστος γι΄αυτόν. Χθες, ο επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ Μ.Κωσταράκος, στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, έγραψε πως η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της πατρίδος μας επεξεργάζεται, τουλάχιστον, δύο σενάρια κλιμάκωσης της κατάστασης από την πλευρά της Τουρκίας.
Εχουσι γνώσιν οι φύλακες.
Πράγματι, για πρώτη φορά μετά την κρίση του Μαρτίου 1987, όταν ο ελληνικός στόλος απέκλεισε τον τουρκικό και δεν του επέτρεψε να βγεί στο Αιγαίο, αισθανθήκαμε μια σιγουριά για τις Ενοπλες Δυνάμεις μας.
Μπορεί, επειδή το είχαμε ανάγκη, να δώσαμε υπερβολική διάσταση στην επιτυχημένη αντιμετώπιση των μεταναστών-εισβολέων στον Έβρο. Θα μπορούσε όμως η όλη κατάσταση να είχε εξελιχθεί σε μια εθνική τραγωδία, αν παραβιάζονταν τα σύνορα μας. Η ΕΕ κινητοποιήθηκε, αφού διαπίστωσε πως οι δυνάμεις καταστολής και ο στρατός μας μπορούν να υπερασπιστούν τα σύνορα της Ευρώπης.
Σήμερα–εν μέσω κορονοϊού και των επερχόμενων οικονομικών συνεπειών του—δεν θα πρέπει να λησμονούμε την υπαρκτή τουρκική απειλή. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως ο πάγιος στόχος της Τουρκίας είναι φινλαδοποίηση της πατρίδος μας. Δηλαδή, η Ελλάδα να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα υπό την προϋπόθεση πως αυτά δεν αντιβαίνουν στα συμφέροντα της Τουρκίας.
Να καταστούμε δηλαδή μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.
Και πάντα να έχουμε κατά νου πως ο γείτονας είναι ένα λαβωμένο θηρίο που επιζητεί μιαν επιτυχία.
Πηγή: Λίμπεραλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου