Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, για να ενισχυθεί η Ύπαρξή μας

§  Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Στην μεγάλη βόμβα, που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Χώρας, ήτοι:

-τον τουρκικό επεκτατισμό-Αναθεωρητισμό, τις καθημερινές και εντεινόμενες επιβουλές κατά της ελληνικής κυριαρχίας (και της Κυπριακής Δημοκρατίας), σε συνδυασμό με τον «υβριδικό πόλεμο» από την μεριά του Ερντογάν που εκμεταλλεύεται και ενορχηστρώνει εν πολλοίς τις μεταναστευτικές ροές …

Ήλθε να προστεθεί η εξελισσόμενη πανδημία του κορωνοϊού.

Τα δύο μαζί πλέον, σε πακέτο, αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητάς μας, που πρέπει να την διαχειριστούμε με γνώση και περίσκεψη, νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα.

Επιτρέψτε εδώ, χωρίς να υποτιμώ κάποιο από τα δύο, να αναφερθώ στην ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ η Χώρα μας να ενισχύσει τις Σχέσεις με Χώρες που ενώ είναι φιλικές προς εμάς, είναι «παραμελημένες» από την πολιτική ηγεσία και την Διπλωματία, οι οποίες παραμένουν μονομερώς προσκολλημένες σε δόγματα και «συνήθειες» που είναι δεδομένο τι μπορούν να αποδώσουν:αναφέρομαι στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ. Καλώς υπάρχουν, αλλά δεν αρκούν. Προφανώς, αυτονόητα, χρειαζόμαστε μια πιο πολυμελή και ποικιλόμορφη πολιτική και με άλλες χώρες: της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, των Βαλκανίων, της Ρωσίας.

Σε πολλές από αυτές, υπάρχει έτσι ή αλλιώς, διαμορφωμένο ιστορικά, φιλελληνικό κλίμα. Ας το αναδείξουμε, ας το «αξιοποιήσουμε», ας διευρύνουμε τις σχέσεις μας.

Φέρνω δύο παραδείγματα:

1.    Στην κοντινή, Βαλκανική Σερβία, έγινε προ ημερών διαδήλωση ΥΠΕΡ της Ελλάδας και της φύλαξης των συνόρων του Έβρου, κατά του Ερντογάν. Πλάι στις Σέρβικες σημαίες κυμάτιζαν και οι Ελληνικές! Προφανώς, πολλοί Σέρβοι δεν ξεχνούν ότι το 1999, όταν η Δύση αποφάσισε να διαλύσει την (πρώην) Γιουγκοσλαβία, οι μόνοι ευρωπαίοι αλληλέγγυοι προς τους Σέρβους ήμασταν εμείς…

2.    Στον Αραβικό κόσμο γύρω από την Μεσόγειο, όπου είναι υπαρκτό το φιλελληνικό στοιχείο, ενισχυμένο από το γεγονός ότι ενώ είχαμε πάντα σχέσεις, η Ελλάδα δεν υπήρξε αποικιακή-ιμπεριαλιστική δύναμη. Ευτυχώς, κάτι έγινε στη Λιβύη με την περίπτωση «στήριξης» του στρατάρχη Χαφτάρ.

Όμως, παραμένει ένα κενό δυσανεξήγητο στα Ελληνο-Συριακά:
Την περασμένη εβδομάδα η Συριακή κυβέρνηση υποδέχθηκε στην Δαμασκό το άνοιγμα Πρεσβείας από την κυβέρνηση της Ανατολικής Λιβύης που είναι υπό τον έλεγχο του στρατάρχη Χαφτάρ, ασκώντας από την πλευρά της ουσιαστική Διπλωματική πολιτική. Με την ευκαιρία ερωτώ: πότε σκοπεύει η Ελλάδα να (ξανα)νοίξει την Συριακή Πρεσβεία στην Αθήνα, την Ελληνική στην Δαμασκό, να “αποκαταστήσει” τις σχέσεις μας με τον φίλο Συριακό Λαό; Υπενθυμίζω: η Ελληνική Πρεσβεία στην Δαμασκό ανέστειλε την λειτουργία της, τον Ιούλιο 2012, “για λόγους ασφαλείας”. Η Πρεσβεία της Συρίας στην Αθήνα ανέστειλε την λειτουργία της τον Δεκέμβριο 2012 . Έως πότε;

Κατανοώ ότι τα μέτωπα είναι πολλά, αλλά πρέπει να κινηθούμε πολλαπλώς. Είναι θέμα επιβίωσης..