Η “ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ” ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΩΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ “ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ”

της Νάντιας Βαλαβάνη           Δημοσιεύτηκε την Κυριακή 16.02.2020 στο ειδικό ένθετο της εφημερίδας                     “Πελοπόννησος” με θέμα την “Επιστροφή στην κανονικότητα”           Τον Οκτώβρη 2019 εμφανίστηκε ένα σύνθημα στους τοίχους μιας Χιλής μήνες τώρα στους δρόμους ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες: “Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, γιατί η κανονικότητα είναι το πρόβλημα.” Έχουν δίκιο.                     Μήπως όμως αυτό δεν ισχύει για μας; Αυτός που έχασε το σπίτι του δεν είναι φυσικό να ονειρεύεται “επιστροφή σε μια κανονικότητα  με σπίτι”; Οι γονείς που “μαθαίνουν” να ζουν με τα παιδιά τους στο εξωτερικό δεν “δικαιούνται” μια “κανονικότα με τα παιδιά στην Ελλάδα”; Σε τι είδους “κανονικότητα” “επιστρέφουμε” - ή αναζητούμε;           Στην αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, η πρώτη μιλάει για “επιστροφή σην κανονικότητα” με  ταυτόχρονη “έναρξη της νέας μεταπολίτευσης”, δηλ. “επιστροφή” όχι στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον – πανομοιότυπα με Σαμαρά το 2014. Και “οι τράπεζες θα επιστρέψουν στην κανονικότητα το 2020” (“Βήμα”, 1.1.2020). Μήπως ωστόσο πρόκειται για “επιστροφή στην κανονικότητα του παλαιοκομματισμού” (Μανόλης Δρεττάκης, ΕφΣυν 03.09.2019); Ή ένα κοινωνικό  μέτωπο “μεγάλων αφεντικών”, “τζαμπατζήδων καναλαρχών”, “κομματικών στρατιών του παλιού  δικομματισμού” και κάθε είδους “τρωκτικών” “θέλει να ξεφορτωθεί το ΣΥΡΙΖΑ και να επανέλθει η τόσο προσοδοφόρα κανονικότητα... που χαλάσαμε” (Αλ.Τσίπρας, ΕφΣυν, 25.01.2020);           Η πολιτική εργαλειοποίηση της κανονικότητας επιχειρεί να συγκαλύψει τη φτώχεια της πολιτικής αντιπαράθεσης για τη σημερινή Ελλάδα και τον δρόμο που ακολουθείται. Για διαφορετικούς λόγους κάθε μέρος, “ο νέος δικομματισμός” συμπίπτει στην επιχείρηση συγκάλυψης ενός γεγονότος: Η ΝΔ βαδίζει σήμερα στο δρόμο που πρωτοχάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι το καλοκαίρι του 2015 (εκείνος, μετά την α-συνέχεια της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κυλούσε στις ίδιες ράγες με τις  κυβερνήσεις του Πρώτου και Δευτέρου Μνημονίου), αλλά τον Αύγουστο του 2018: Μιας διαρκούς  κατάστασης έκτακτης ανάγκης ενισχυμένης επιτήρησης, με το πλήρες νομικό οπλοστάσιο του ΕΚ 372/2013 για τις χώρες που βγήκαν από μνημόνια να εφαρμόζεται αποκλειστικά στην περίπτωση της Ελλάδας. Συμβατικά μέχρι το 2060, στην πραγματικότητα για άγνωστη περίοδο, καθώς η νομική πρόβλεψη του Kανονισμού είναι μία: Μέχρι την αποπληρωμή του 75% του χρέους. Με μεσοσταθμικά πλεονάσματα για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους ύψους 2,2% επί 40 χρόνια: Δεν έχουν υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου.  Ενώ η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα  τέλος 2018 που το ΑΕΠ της βρισκόταν στο -22% συγκριτικά με την έναρξη της κρίσης (2009), με τη φτώχεια να έχει διπλασιαστεί, από το 20% στο 40% του πληθυσμού της (Eurostat). Η καταναγκαστική εφαρμογή των μνημονίων συνδέθηκε από την αρχή με την έκκληση να γίνει η Ελλάδα “μια κανονική χώρα”, “ένα κανονικό κράτος”. Η “κανονικότητα“ των δανειστών”, δηλ. η αποφυγή στάσης πληρωμών και η συνέχιση της εξυπηρέτησης του χρέους με νέα δανεικά από μια χρεωκοπημένη χώρα, ενδύθηκε το στόχο της “κανονικότητας” για έναν υπερχρεωμένο λαό. Η “θυσία” στο βωμό του χρέους και στην τήρηση των μνημονιακών – και σήμερα των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων - αναδείχθηκε στον υπέρτατο κανόνα. Η ύφεση, η ανεργία, η μετανάστευση και η φτωχοποίηση του λαού θεωρήθηκαν δευτερεύοντα. Όπως μου απάντησε και ο Στουρνάρας ως Υπουργός Οικονομικών στη Βουλή στο ερώτημα μου “ποια είναι τελικά η τιμή της δόσης” (που ανέβαινε σε κάθε αξιολόγηση): “Η τιμή της δόσης είναι άπειρη...”  Η αποχώρηση από την “κανονικότητα” σημειώθηκε το 2012-2015, όταν ένας λαός με τη νεολαία μπροστά επιχείρησε να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Γι'  αυτό και οι εξεγερμένοι Χιλιάνοι έχουν τελικά απόλυτο δίκιο.