Δεν έκρυβαν εκπλήξεις οι βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Εκτός ίσως από μία. Η αποχή, μολονότι επρόκειτο για βουλευτικές εκλογές και όχι για ευρωεκλογές, μολονότι δημιουργήθηκε κλίμα δικομματικής πόλωσης (που φαίνεται καθαρά στα αποτελέσματα των εκλογών), μολονότι τα πυρά εναντίον της ήταν πολύ πιο πυκνά και συντονισμένα (απ' όλο το πολιτικό φάσμα), όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά αντίθετα αυξήθηκε. Από 41,24% στις ευρωεκλογές, έφτασε το 42,08%, που αποτελεί το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στα χρόνια μετά από την πτώση της χούντας (το ρεκόρ σημειώθηκε τον Σεπτέμβρη του 2015, όταν η αποχή έφτασε το 43,84%).
Η μικρή αύξηση της αποχής σε σχέση με τις πολύ πρόσφατες ευρωεκλογές ίσως να οφείλεται στην «ενσωμάτωση» τμήματος των άκυρων και λευκών. Δηλαδή, κάποιοι που στις ευρωεκλογές έριξαν άκυρο ή λευκό, τώρα μπορεί να επέλεξαν την αποχή. Αυτές όμως είναι υποθέσεις που δεν μπορούν να αποδειχτούν. Ούτε τον πραγματικό απόλυτο αριθμό όσων έκαναν αποχή μπορούμε να γνωρίζουμε ούτε τα ακριβή κίνητρά τους. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως από τον Σεπτέμβρη του 2015, σε τρεις διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, η αποχή ξεπερνά το 40%, όταν τον Γενάρη του 2015 ήταν 36%.
Κανένας δεν μπορεί να αποδώσει αυτή την αύξηση σε πολιτική αδιαφορία. Είναι μια μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας πολιτών που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ψήφος τους δεν έχει καμιά αξία. Μάλιστα, όπως παραδέχονται οι πάντες, η αύξηση της αποχής προέρχεται κυρίως από ανθρώπους που είχαν πιστέψει στις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει, όπως λέμε, αριστερό άρωμα. Θα επαναλάβουμε, λοιπόν, ότι η αποχή δεν μπορεί ν' αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Μήπως όμως μπορεί να την αλλάξει η συμμετοχή; Η αποχή δεν νομιμοποιεί, ενώ η συμμετοχή νομιμοποιεί, όσα «κριτικά» στολίδια κι αν φοράει.
Ποια κανονικότητα;
Οπως γράφαμε μετά τις ευρωεκλογές, δεν είναι δύσκολο να «διαβάσει» κανείς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, όταν δε βάζει μπροστά σκοπιμότητες δικαιολόγησης του ενός ή του άλλου φαινομένου. Η αριθμητική είναι το πρώτο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει, για να διαπιστώσει ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Στη συνέχεια, πρέπει -βάσει αυτής της αριθμητικής- να επιχειρήσει να διεισδύσει στην ουσία των πραγμάτων και να βγάλει συμπεράσματα.
Για τους αστούς, οι εκλογές είναι «η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας». Για μας είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η αστική εξουσία νομιμοποιεί τους διαχειριστές της. Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από κόμμα σε κόμμα μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης. Οχι όμως με βάση απλώς τις προσθαφαιρέσεις των αριθμών, αλλά σε συνδυασμό με την κοινωνική πραγματικότητα.
Πριν προχωρήσουμε, ας συγκρίνουμε δυο εικόνες.
- Τη βραδιά των ευρωεκλογών, ένας Τσίπρας σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, κατηγορούσε τον ελληνικό λαό ότι δεν επέλεξε «το δρόμο της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, με τους πολλούς στο προσκήνιο, με τους πολλούς και για τους πολλούς», αλλά «το δρόμο της επιστροφής στο σκοτάδι της λιτότητας, στο σκοτάδι της κρίσης, των ολιγαρχών και του ΔΝΤ»! Την άλλη μέρα, ο κυβερνητικός προπαγανδιστής Βαξεβάνης έγραφε ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από ψυχιατρικό σύνδρομο: «Ο Αλέξης Τσίπρας, ο νεαρός που έβγαλε τη γλώσσα στη σάπια ολιγαρχία καταχειροκροτούμενος από τα πλήθη, μόλις πριν από λίγες ώρες, είδε τα πλήθη να ακολουθούν τον γιο του Μητσοτάκη και φίλο του Μαρινάκη, σε μια πολιτική εκδοχή του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Το θύμα έχει εδώ και καιρό αναπτύξει σχέσεις αλληλεξάρτησης με τον θύτη». Κι ο Φλαμπουράρης έλεγε ότι ο κόσμος δεν κατάλαβε τι ψήφισε!
- Τη βραδιά των εθνικών εκλογών, ένας ήρεμος Τσίπρας, αφού δήλωσε ότι «η λαϊκή ετυμηγορία είναι για εμάς απόλυτα σεβαστή» και ενημέρωσε ότι επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Μητσοτάκη για να τον συγχαρεί για την εκλογική του νίκη, σημείωσε με νόημα: «Στην δημοκρατία η εναλλαγή στη διακυβέρνηση, δεν είναι ούτε παράδοξη ούτε αφύσικη εξέλιξη. Αποτελεί, θα έλεγα, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας»! Και ανακοίνωσε: «Κι έτσι εγώ θα σεβαστώ στην πράξη τη λαϊκή βούληση, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να επαναλάβω όσα έκανε ο προκάτοχός μου. Αύριο θα υποδεχτώ τον κ. Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου για να παραδώσω το πρωθυπουργικό γραφείο, όπως αρμόζει σε μια Δημοκρατία με πολιτικό πολιτισμό».
«Επιστρέψαμε στην κανονικότητα», πανηγύριζε την επομένη ο Τύπος και των δύο κομμάτων. Ολοι εξήραν την άψογη παράδοση που έκανε ο Τσίπρας στον Μητσοτάκη και τις ακόμα πιο άψογες τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων.
Για ποια κανονικότητα γίνεται λόγος; Στο πολιτικό επίπεδο, οι συριζαίοι είναι ικανοποιημένοι επειδή αύξησαν το ποσοστό των ευρωεκλογών κατά περίπου οχτώ μονάδες και έκλεισαν κατά μία μονάδα την ψαλίδα από τη ΝΔ. Σήμερα είναι αυτοί, αύριο θα είμαστε πάλι εμείς, είναι σε ελεύθερη απόδοση το μήνυμα του Τσίπρα. Οι συριζαίοι αποδέχτηκαν ήρεμα την αναμενόμενη ήττα τους, γνωρίζοντας ότι υπό τις δεδομένες συνθήκες (δεν υπάρχει τρίτο κόμμα εξουσίας στο παιχνίδι), η σημερινή ήττα περιέχει το σπέρμα της αυριανής νίκης.
Οι συνήθεις αριστεροί αναλυτές της δεκάρας έσπευσαν πάλι να μιλήσουν και να γράψουν για «συντηρητικοποίηση» και τα παρόμοια. Δηλαδή, αν υπήρχε μια οριακή άνοδος των πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιοριζόμενων ως «αριστερών» (από Περισσό και πέρα), θα μιλούσαν για «αριστερή στροφή»; Είναι δυνατόν να υπάρξει «αριστερή στροφή» στις κάλπες, όταν ένας λαός είναι ταξικά ακινητοποιημένος, απογοητευμένος, με την ηττοπάθεια να παραλύει τις συνειδήσεις; Αυτοί που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή, σε συνθήκες κοινωνικής άπνοιας, χωρίς ούτε στοιχειώδεις διεκδικητικούς αγώνες, θα μπορούσε να εκφραστεί αριστερή στροφή στις κάλπες, είναι αισχροί οπορτουνιστές, ψηφοθήρες, οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που τους ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή της δικής τους πολιτικής μιζέριας, μέσω της μικρής έστω ενίσχυσης του γλοίσχρου εκλογικού τους ποσοστού.
Αυτό που συνέβη στις ευρωεκλογές δεν είναι παρά η αναπαραγωγή ενός φαινομένου που συμβαίνει δεκαετίες τώρα στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μια αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στους διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Μεγάλες μάζες ψηφοφόρων μετακινήθηκαν από την υποστήριξη του ενός κόμματος προς την υποστήριξη του άλλου. Και μάλιστα, χωρίς αυτή τη φορά να κυριαρχεί κάποιο κρίσιμο ψευτοδίλημμα, όπως το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που κυριαρχούσε την περίοδο 2010-2015. 'Η μάλλον ακριβώς γι' αυτό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εξαφανίσει αυτό το ψευτοδίλημμα, όχι βγάζοντας τη χώρα από τα Μνημόνια, όπως αρέσκεται να λέει (χωρίς να πείθει κανένα), αλλά υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο και προσθέτοντάς το στα δύο προηγούμενα.
Απ' αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε ότι η επάνοδος της ΝΔ, μολονότι είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο των πολιτικών κύκλων του αστικού κοινοβουλευτισμού, είναι «έργο ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό δεν πρόκειται, φυσικά να το παραδεχτούν ποτέ οι συριζαίοι (το μέγιστο στο οποίο φτάνουν είναι η «κόπωση» του λαού και «κάποια» δικά τους λάθη). Από τη στιγμή που κατοχυρώθηκαν ως δεύτερος πόλος του αστικού δικομματισμού, χωρίς να κινδυνεύουν από κάποιον τρίτο πόλο, έπαψαν να παραπονιούνται και να βρίζουν το λαό ως… αγνώμονα και μιλούν για «φυσική εξέλιξη» και για «κανονικότητα». Κανονικότητα των Μνημονίων, της κινεζοποίησης και των ανύπαρκτων ταξικών αντιστάσεων.
Καθαρή νίκη
Για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Πέτυχαν μια πεντακάθαρη νίκη. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μείωσε κατά μία μονάδα τη διαφορά των ευρωεκλογών δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Η ΝΔ αύξησε και τις ψήφους της (κατά 280.000 περίπου) και το ποσοστό της (κατά 7 μονάδες περίπου). Το κυριότερο: πήρε μια άνετη αυτοδυναμία 158 εδρών, ενώ διαθέτει και μια δεξαμενή άντλησης εφεδρειών από το συνονθύλευμα του Βελόπουλου (για να μη μιλήσουμε και για το ΚΙΝΑΛ). Ετσι, η επάνοδός της στην κυβερνητική εξουσία ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Τα υπόλοιπα θα κριθούν όχι στο επίπεδο της οικονομίας και των μεταρρυθμίσεων, όπως λένε εν χορώ οι επαγγελματίες προπαγανδιστές του Μητσοτάκη, του Μαρινάκη και του Αλαφούζου, αλλά στο πεδίο της ταξικής πάλης. Τα της οικονομίας είναι δεδομένα. Η παπαρολογία για ανάπτυξη 4%, για θυελλώδεις μειώσεις φόρων, για καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, που συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, είναι για λαϊκή κατανάλωση. Τίποτα απολύτως δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Ο ελληνικός καπιταλισμός θα συνεχίσει να «σέρνεται», η κινεζοποίηση της εργατικής τάξης θα εξακολουθήσει ν' αποτελεί τον όρο αυτής της αναιμικής ανάπτυξης (για όσο αυτή κρατήσει) και η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα θα εξακολουθήσει ν' αποτελεί τον όρο για την επίτευξη των ματωμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων» (προτού καν αναλάβουν ο Κούλης και οι υπουργοί του, έφτασαν τα μηνύματα από το Eurogroup και από τη Μέρκελ). Η οικονομική και κοινωνική πολιτική κινούνται με αυτόματο πιλότο, στην τροχιά που χαράχτηκε με τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους.
Το ερώτημα είναι πώς θα συμπεριφερθεί το κοινωνικό κίνημα, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, η νεολαία. Αν υπάρξει «έξοδος» από την κατάσταση της ηττοπάθειας και της αδράνειας, τότε η θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπορεί να λήξει πολύ γρηγορότερα απ' όσο προδιαγράφεται βάσει των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Αλλιώς, οι Τσιπραίοι θα ποντάρουν στην τακτική του «ώριμου φρούτου», όπως ακριβώς ποντάριζε και ο Μητσοτάκης. Θα ξεκινήσουν με αντιπολιτευτική ρητορική, κάποια στιγμή θ' αρχίσουν να ζητούν εκλογές και όταν θα γίνουν εκλογές, θα περιμένουν να εισπράξουν στις κάλπες τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.
Εσωσαν την παρτίδα
Αν απομονώσεις το εκλογικό αποτέλεσμα, με περίπου 8,5 μονάδες διαφορά, όλοι θα μιλούσαν για συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως μιλούσαν για συντριπτική ήττα της ΝΔ τον Γενάρη και τον Σεπτέμβρη του 2015, με ίδια πάνω-κάτω διαφορά. Αυτές οι κρίσεις, όμως, πάντοτε σχετικοποιούνται. Η διαφορά στις ευρωεκλογές ήταν 9,5 μονάδες, ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε και τις ψήφους του (κατά περίπου 450.000) και το ποσοστό του (κατά 8 περίπου μονάδες), άνοιξε πολύ την ψαλίδα από το ΚΙΝΑΛ, οπότε οι συριζαίοι το έριξαν στα πανηγύρια επειδή έσωσαν την παρτίδα. Πώς το έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν σ' ένα παλιό σκετσάκι; «Νικήσαν όλοι αυτοί και χάσαν όλοι οι άλλοι»…
Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, είναι να γίνει κανονικό ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Τον διακήρυξε ο Τσίπρας από τη βραδιά των εκλογών κιόλας. Πρώτα έκανε… αυτοκριτική («δεν μπορέσαμε ταυτόχρονα να αλλάξουμε και να μεγαλώσουμε το κόμμα μας. Να κάνουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, από συνοδοιπόρους, συμμέτοχους στην προσπάθειά μας. Και ίσως αυτό να είναι μια από τις βασικές αιτίες του σημερινού εκλογικού αποτελέσματος») και μετά έριξε τη γραμμή: «Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι δάνειο, αλλά εντολή μετασχηματισμού μας με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα, με βαθιές ρίζες και ισχυρούς δεσμούς στον εργαζόμενο λαό και την κοινωνία». Και προσπάθησε να κόψει τη φόρα στους εκπροσώπους του «ΣΥΡΙΖΑ του 4%», δηλώνοντας: «Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Συμμαχία να μετασχηματιστούν σε μια μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη».
Στην πρώτη συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας έθεσε αυτό το ζήτημα και μετά μοίρασε non paper σύμφωνα με το οποίο, η πρότασή του λέει, μέχρι το συνέδριο που προγραμματίζουν μέχρι τα τέλη του χρόνου, θα πρέπει να γράψουν στις οργανώσεις το 10% της εκλογικής τους δύναμης, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει τα 170.000 με 180.000 μέλη (από 30.000 που έχει σήμερα). Επειδή αυτό το έχουν ξαναπεί, μένει να δούμε πόσους πασόκους θα καταφέρουν να βάλουν στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν βάλουν πολλούς, τότε οι παραδοσιακοί συριζαίοι θα χάσουν τον έλεγχο από τα χέρια τους.
Φώφη όπως Ζίγδης
«Δε θα γίνουμε ΚΚΕ του Κέντρου» φώναζε κάποιος πασόκος σε μια συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΚΙΝΑΛ πριν από τις εκλογές. Το δυστύχημα γι' αυτούς είναι ότι -και να θέλουν- δύσκολα θα καταφέρουν να γίνουν «ΚΚΕ του Κέντρου». Διότι ο Περισσός έχει τους ψηφοφόρους του, έχει το μηχανισμό του, κι είναι ευχαριστημένος μ' αυτά, καθώς δε διεκδικεί μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας. Αντίθετα, οι πασόκοι διεκδικούν μερίδιο στην εξουσία, το οποίο δεν μπορεί να τους το προσφέρει η μετονομασία του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ. Βλέπει ο πασόκος τον Ραγκούση, τη Μαριλίζα, τον Μωραΐτη, τον Σπίρτζη να εξασφαλίζουν βουλευτικές έδρες και να είναι υποψήφιοι για υπουργεία, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξανασχηματίσει κυβέρνηση, και τον πιάνει απελπισία.
Γι' αυτό και το ΚΙΝΑΛ κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς ψηφοφόρους και χωρίς μηχανισμό (πλην της Φώφης κι εκείνων των φλώρων που σέρνει μαζί της για να τη λιβανίζουν). Θυμίζει έντονα την Ενωση Κέντρου του 1977, από την οποία απέμεινε μόνο ο μακαρίτης Γιάννης Ζίγδης που κατέληξε να είναι μια γραφικότητα της αστικής πολιτικής. Σε κανέναν «χοντροπασόκο» δεν πιάνει το παραμύθι του 8,1% που είναι μεγαλύτερο από το 7,7 των ευρωεκλογών. Οταν τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ στα κάτω του και το Ποτάμι να έχει εξαερωθεί, η ψαλίδα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ γράφει 23,5 μονάδες, πόσο θα γράψει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβρεθεί σε τροχιά εξουσίας;
Ο Μαλέλης είναι ο πρώτος που άνοιξε την πόρτα της εξόδου, ανοίγοντας εν τοις πράγμασι τη σχετική συζήτηση για το μέλλον του ΚΙΝΑΛ.
Το τέλος της συμμορίας
Η εφημερίδα μας, μελετώντας τις τάσεις που καταγράφηκαν στις ευρωεκλογές και στις περιφερειακές εκλογές, αλλά και τα όσα έλεγαν οι χρυσαυγίτες τους προηγούμενους μήνες, ιδιαίτερα ο φίρερ που είχε πάθει υστερία, είχε «δει» ότι το πιθανότερο είναι να μην μπουν στη Βουλή. Μολονότι όλα τα γκάλοπ τους έδιναν «μέσα» (ήταν κι αυτό ένα κόλπο για να τραβηχτεί περισσότερος κόσμος στη ΝΔ, στο όνομα της αυτοδυναμίας), δεν μπήκαν. Οριακά μεν, αλλά με καθαρό έλλειμμα 3.771 ψήφων, που δεν καλύπτεται όσες επανακαταμετρήσεις κι αν ζητήσουν.
Δεν νομίζουμε ότι η εγκληματική νεοναζιστική συμμορία θα μας ξαναπασχολήσει σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Μένει να δούμε αν θα ξαναδοκιμάσει να επιστρέψει στη νυχτερινή εγκληματική δράση και αν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους θα της ξανακάνουν πλάτες, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, μέχρι τη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Πάρα πολλά θα εξαρτηθούν και από την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που δικάζει μερικά από τα εγκλήματά τους. Αν -όπως αναμένεται, βάσει των όσων αποκαλύφθηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία- στείλει τον ηγετικό πυρήνα για καμιά οχταετία τουλάχιστον στη φυλακή, θα βαρέσουν διάλυση και τα τάγματα εφόδου.
Ο Βελόπουλος, παρά την τεράστια πίεση που του άσκησε η ΝΔ (ακόμα και δεσποτάδες ανέλαβαν δράση) άντεξε. Δεν έχει προοπτικές, όμως. Το μόρφωμά του είναι καθαρά προσωποπαγές, ενώ δε διαθέτει ούτε την ιδεολογική (εθνικοσοσιαλιστική) ούτε την οργανωτική συγκρότηση των νεοναζιστών. Το επεισόδιο με τον Νασίκα (γράφουμε στη σελίδα 12) είναι χαρακτηριστικό για τη φύση αυτού του μορφώματος. Ο Βελόπουλος θα πρέπει να τρέχει πίσω από κάθε βουλευτή του για να χαλάσει το «φλερτ» που θα του ασκούν οι άνθρωποι της ΝΔ. Πώς έγινε με τον Λεβέντη και το Ποτάμι;
Ο Μπαρουφάκης είναι άλλη περίπτωση. Κατάφερε να εκμεταλλευτεί την πτωτική τροχιά του ΣΥΡΙΖΑ, με μεγάλη βοήθεια και από το μιντιακό σύστημα μετά από τις ευρωεκλογές. Η πορεία του είναι ένα ερωτηματικό, γιατί κι αυτό το μόρφωμα είναι προσωποπαγές (με μερικές τσόντες), χωρίς ούτε ιδεολογική, ούτε πολιτική ενότητα, ούτε μηχανισμό. Ενα Ποτάμι με μια εσάνς ΛΑΕ.
Δικομματισμός
Τώρα ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για νέο δικομματισμό. Με το άθροισμα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πάνω από 71%, με το ΚΙΝΑΛ στο 8% και με προοπτική αποσύνθεσης, με τον Περισσό στο 5,3% (να χάνει ψήφους ακόμα και σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε βουτιά προς τα κάτω), με τους ενδιάμεσους της μνημονιακής περιόδου (Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, Λεβέντης) να έχουν εξαφανιστεί, μπορεί να πει κανείς ότι ο νέος δικομματισμός μπορεί να σταθεροποιηθεί.
Δε θα συμφωνήσουμε με το τελευταίο. Θεωρούμε ότι ο δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητος σήμερα, είναι ένας ασταθής δικομματισμός. Γιατί δεν έχουν εξαφανιστεί οι γενεσιουργές αιτίες που για μια δεκαετή περίπου περίοδο διέλυσαν τον προηγούμενο δικομματισμό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Απλώς το σημειώνουμε, γιατί από κοινωνική άποψη δεν έχει καμιά σημασία. Με ή χωρίς δικομματισμό, η αστική εξουσία απέδειξε ότι μπορεί να βρίσκει λύσεις κυβερνητικής διαχείρισης (άκρως διδακτική απ' αυτή την άποψη είναι η περίοδος 2009-2019, με τα τόσα «μοντέλα» κυβερνητικής διαχείρισης που εμφάνισε). Η ταξική πάλη του προλεταριάτου και των συμμάχων του μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί έξω από τα παιχνίδια και τις εξελίξεις της αστικής πολιτικής.
ΥΓ. Εκείνοι που αυτοπροσδιορίζονται ως ριζοσπάστες ή επαναστάτες αριστεροί είδαν για μια ακόμα φορά τις λίγες ψήφους που πήραν στις ευρωεκλογές να λεηλατούνται από ΣΥΡΙΖΑ και Μπαρουφάκη. Κάποιοι είχαν σπεύσει και να πανηγυρίσουν στις ευρωεκλογές (τρομάρα τους). Παρά ταύτα, δεν ανησυχούμε γι' αυτούς. Και στις επόμενες εκλογές θα είναι παρόντες. Είναι… γενναίοι!
Η μικρή αύξηση της αποχής σε σχέση με τις πολύ πρόσφατες ευρωεκλογές ίσως να οφείλεται στην «ενσωμάτωση» τμήματος των άκυρων και λευκών. Δηλαδή, κάποιοι που στις ευρωεκλογές έριξαν άκυρο ή λευκό, τώρα μπορεί να επέλεξαν την αποχή. Αυτές όμως είναι υποθέσεις που δεν μπορούν να αποδειχτούν. Ούτε τον πραγματικό απόλυτο αριθμό όσων έκαναν αποχή μπορούμε να γνωρίζουμε ούτε τα ακριβή κίνητρά τους. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως από τον Σεπτέμβρη του 2015, σε τρεις διαφορετικές εκλογικές αναμετρήσεις, η αποχή ξεπερνά το 40%, όταν τον Γενάρη του 2015 ήταν 36%.
Κανένας δεν μπορεί να αποδώσει αυτή την αύξηση σε πολιτική αδιαφορία. Είναι μια μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας πολιτών που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ψήφος τους δεν έχει καμιά αξία. Μάλιστα, όπως παραδέχονται οι πάντες, η αύξηση της αποχής προέρχεται κυρίως από ανθρώπους που είχαν πιστέψει στις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει, όπως λέμε, αριστερό άρωμα. Θα επαναλάβουμε, λοιπόν, ότι η αποχή δεν μπορεί ν' αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Μήπως όμως μπορεί να την αλλάξει η συμμετοχή; Η αποχή δεν νομιμοποιεί, ενώ η συμμετοχή νομιμοποιεί, όσα «κριτικά» στολίδια κι αν φοράει.
Ποια κανονικότητα;
Οπως γράφαμε μετά τις ευρωεκλογές, δεν είναι δύσκολο να «διαβάσει» κανείς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, όταν δε βάζει μπροστά σκοπιμότητες δικαιολόγησης του ενός ή του άλλου φαινομένου. Η αριθμητική είναι το πρώτο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει, για να διαπιστώσει ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Στη συνέχεια, πρέπει -βάσει αυτής της αριθμητικής- να επιχειρήσει να διεισδύσει στην ουσία των πραγμάτων και να βγάλει συμπεράσματα.
Για τους αστούς, οι εκλογές είναι «η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας». Για μας είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η αστική εξουσία νομιμοποιεί τους διαχειριστές της. Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από κόμμα σε κόμμα μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης. Οχι όμως με βάση απλώς τις προσθαφαιρέσεις των αριθμών, αλλά σε συνδυασμό με την κοινωνική πραγματικότητα.
Πριν προχωρήσουμε, ας συγκρίνουμε δυο εικόνες.
- Τη βραδιά των ευρωεκλογών, ένας Τσίπρας σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, κατηγορούσε τον ελληνικό λαό ότι δεν επέλεξε «το δρόμο της οριστικής εξόδου από τα μνημόνια, με τους πολλούς στο προσκήνιο, με τους πολλούς και για τους πολλούς», αλλά «το δρόμο της επιστροφής στο σκοτάδι της λιτότητας, στο σκοτάδι της κρίσης, των ολιγαρχών και του ΔΝΤ»! Την άλλη μέρα, ο κυβερνητικός προπαγανδιστής Βαξεβάνης έγραφε ότι ο ελληνικός λαός πάσχει από ψυχιατρικό σύνδρομο: «Ο Αλέξης Τσίπρας, ο νεαρός που έβγαλε τη γλώσσα στη σάπια ολιγαρχία καταχειροκροτούμενος από τα πλήθη, μόλις πριν από λίγες ώρες, είδε τα πλήθη να ακολουθούν τον γιο του Μητσοτάκη και φίλο του Μαρινάκη, σε μια πολιτική εκδοχή του συνδρόμου της Στοκχόλμης. Το θύμα έχει εδώ και καιρό αναπτύξει σχέσεις αλληλεξάρτησης με τον θύτη». Κι ο Φλαμπουράρης έλεγε ότι ο κόσμος δεν κατάλαβε τι ψήφισε!
- Τη βραδιά των εθνικών εκλογών, ένας ήρεμος Τσίπρας, αφού δήλωσε ότι «η λαϊκή ετυμηγορία είναι για εμάς απόλυτα σεβαστή» και ενημέρωσε ότι επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Μητσοτάκη για να τον συγχαρεί για την εκλογική του νίκη, σημείωσε με νόημα: «Στην δημοκρατία η εναλλαγή στη διακυβέρνηση, δεν είναι ούτε παράδοξη ούτε αφύσικη εξέλιξη. Αποτελεί, θα έλεγα, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας»! Και ανακοίνωσε: «Κι έτσι εγώ θα σεβαστώ στην πράξη τη λαϊκή βούληση, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να επαναλάβω όσα έκανε ο προκάτοχός μου. Αύριο θα υποδεχτώ τον κ. Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου για να παραδώσω το πρωθυπουργικό γραφείο, όπως αρμόζει σε μια Δημοκρατία με πολιτικό πολιτισμό».
«Επιστρέψαμε στην κανονικότητα», πανηγύριζε την επομένη ο Τύπος και των δύο κομμάτων. Ολοι εξήραν την άψογη παράδοση που έκανε ο Τσίπρας στον Μητσοτάκη και τις ακόμα πιο άψογες τελετές παράδοσης-παραλαβής των υπουργείων.
Για ποια κανονικότητα γίνεται λόγος; Στο πολιτικό επίπεδο, οι συριζαίοι είναι ικανοποιημένοι επειδή αύξησαν το ποσοστό των ευρωεκλογών κατά περίπου οχτώ μονάδες και έκλεισαν κατά μία μονάδα την ψαλίδα από τη ΝΔ. Σήμερα είναι αυτοί, αύριο θα είμαστε πάλι εμείς, είναι σε ελεύθερη απόδοση το μήνυμα του Τσίπρα. Οι συριζαίοι αποδέχτηκαν ήρεμα την αναμενόμενη ήττα τους, γνωρίζοντας ότι υπό τις δεδομένες συνθήκες (δεν υπάρχει τρίτο κόμμα εξουσίας στο παιχνίδι), η σημερινή ήττα περιέχει το σπέρμα της αυριανής νίκης.
Οι συνήθεις αριστεροί αναλυτές της δεκάρας έσπευσαν πάλι να μιλήσουν και να γράψουν για «συντηρητικοποίηση» και τα παρόμοια. Δηλαδή, αν υπήρχε μια οριακή άνοδος των πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιοριζόμενων ως «αριστερών» (από Περισσό και πέρα), θα μιλούσαν για «αριστερή στροφή»; Είναι δυνατόν να υπάρξει «αριστερή στροφή» στις κάλπες, όταν ένας λαός είναι ταξικά ακινητοποιημένος, απογοητευμένος, με την ηττοπάθεια να παραλύει τις συνειδήσεις; Αυτοί που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή, σε συνθήκες κοινωνικής άπνοιας, χωρίς ούτε στοιχειώδεις διεκδικητικούς αγώνες, θα μπορούσε να εκφραστεί αριστερή στροφή στις κάλπες, είναι αισχροί οπορτουνιστές, ψηφοθήρες, οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που τους ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή της δικής τους πολιτικής μιζέριας, μέσω της μικρής έστω ενίσχυσης του γλοίσχρου εκλογικού τους ποσοστού.
Αυτό που συνέβη στις ευρωεκλογές δεν είναι παρά η αναπαραγωγή ενός φαινομένου που συμβαίνει δεκαετίες τώρα στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μια αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στους διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Μεγάλες μάζες ψηφοφόρων μετακινήθηκαν από την υποστήριξη του ενός κόμματος προς την υποστήριξη του άλλου. Και μάλιστα, χωρίς αυτή τη φορά να κυριαρχεί κάποιο κρίσιμο ψευτοδίλημμα, όπως το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που κυριαρχούσε την περίοδο 2010-2015. 'Η μάλλον ακριβώς γι' αυτό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εξαφανίσει αυτό το ψευτοδίλημμα, όχι βγάζοντας τη χώρα από τα Μνημόνια, όπως αρέσκεται να λέει (χωρίς να πείθει κανένα), αλλά υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο και προσθέτοντάς το στα δύο προηγούμενα.
Απ' αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε ότι η επάνοδος της ΝΔ, μολονότι είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο των πολιτικών κύκλων του αστικού κοινοβουλευτισμού, είναι «έργο ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό δεν πρόκειται, φυσικά να το παραδεχτούν ποτέ οι συριζαίοι (το μέγιστο στο οποίο φτάνουν είναι η «κόπωση» του λαού και «κάποια» δικά τους λάθη). Από τη στιγμή που κατοχυρώθηκαν ως δεύτερος πόλος του αστικού δικομματισμού, χωρίς να κινδυνεύουν από κάποιον τρίτο πόλο, έπαψαν να παραπονιούνται και να βρίζουν το λαό ως… αγνώμονα και μιλούν για «φυσική εξέλιξη» και για «κανονικότητα». Κανονικότητα των Μνημονίων, της κινεζοποίησης και των ανύπαρκτων ταξικών αντιστάσεων.
Καθαρή νίκη
Για τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Πέτυχαν μια πεντακάθαρη νίκη. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μείωσε κατά μία μονάδα τη διαφορά των ευρωεκλογών δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Η ΝΔ αύξησε και τις ψήφους της (κατά 280.000 περίπου) και το ποσοστό της (κατά 7 μονάδες περίπου). Το κυριότερο: πήρε μια άνετη αυτοδυναμία 158 εδρών, ενώ διαθέτει και μια δεξαμενή άντλησης εφεδρειών από το συνονθύλευμα του Βελόπουλου (για να μη μιλήσουμε και για το ΚΙΝΑΛ). Ετσι, η επάνοδός της στην κυβερνητική εξουσία ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Τα υπόλοιπα θα κριθούν όχι στο επίπεδο της οικονομίας και των μεταρρυθμίσεων, όπως λένε εν χορώ οι επαγγελματίες προπαγανδιστές του Μητσοτάκη, του Μαρινάκη και του Αλαφούζου, αλλά στο πεδίο της ταξικής πάλης. Τα της οικονομίας είναι δεδομένα. Η παπαρολογία για ανάπτυξη 4%, για θυελλώδεις μειώσεις φόρων, για καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, που συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, είναι για λαϊκή κατανάλωση. Τίποτα απολύτως δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Ο ελληνικός καπιταλισμός θα συνεχίσει να «σέρνεται», η κινεζοποίηση της εργατικής τάξης θα εξακολουθήσει ν' αποτελεί τον όρο αυτής της αναιμικής ανάπτυξης (για όσο αυτή κρατήσει) και η σκληρή δημοσιονομική λιτότητα θα εξακολουθήσει ν' αποτελεί τον όρο για την επίτευξη των ματωμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων» (προτού καν αναλάβουν ο Κούλης και οι υπουργοί του, έφτασαν τα μηνύματα από το Eurogroup και από τη Μέρκελ). Η οικονομική και κοινωνική πολιτική κινούνται με αυτόματο πιλότο, στην τροχιά που χαράχτηκε με τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους.
Το ερώτημα είναι πώς θα συμπεριφερθεί το κοινωνικό κίνημα, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, η νεολαία. Αν υπάρξει «έξοδος» από την κατάσταση της ηττοπάθειας και της αδράνειας, τότε η θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπορεί να λήξει πολύ γρηγορότερα απ' όσο προδιαγράφεται βάσει των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Αλλιώς, οι Τσιπραίοι θα ποντάρουν στην τακτική του «ώριμου φρούτου», όπως ακριβώς ποντάριζε και ο Μητσοτάκης. Θα ξεκινήσουν με αντιπολιτευτική ρητορική, κάποια στιγμή θ' αρχίσουν να ζητούν εκλογές και όταν θα γίνουν εκλογές, θα περιμένουν να εισπράξουν στις κάλπες τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια.
Εσωσαν την παρτίδα
Αν απομονώσεις το εκλογικό αποτέλεσμα, με περίπου 8,5 μονάδες διαφορά, όλοι θα μιλούσαν για συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως μιλούσαν για συντριπτική ήττα της ΝΔ τον Γενάρη και τον Σεπτέμβρη του 2015, με ίδια πάνω-κάτω διαφορά. Αυτές οι κρίσεις, όμως, πάντοτε σχετικοποιούνται. Η διαφορά στις ευρωεκλογές ήταν 9,5 μονάδες, ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε και τις ψήφους του (κατά περίπου 450.000) και το ποσοστό του (κατά 8 περίπου μονάδες), άνοιξε πολύ την ψαλίδα από το ΚΙΝΑΛ, οπότε οι συριζαίοι το έριξαν στα πανηγύρια επειδή έσωσαν την παρτίδα. Πώς το έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν σ' ένα παλιό σκετσάκι; «Νικήσαν όλοι αυτοί και χάσαν όλοι οι άλλοι»…
Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, είναι να γίνει κανονικό ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Τον διακήρυξε ο Τσίπρας από τη βραδιά των εκλογών κιόλας. Πρώτα έκανε… αυτοκριτική («δεν μπορέσαμε ταυτόχρονα να αλλάξουμε και να μεγαλώσουμε το κόμμα μας. Να κάνουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, από συνοδοιπόρους, συμμέτοχους στην προσπάθειά μας. Και ίσως αυτό να είναι μια από τις βασικές αιτίες του σημερινού εκλογικού αποτελέσματος») και μετά έριξε τη γραμμή: «Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι δάνειο, αλλά εντολή μετασχηματισμού μας με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων, σε μια μεγάλη παράταξη, σε ένα σύγχρονο και μαζικό, αριστερό, προοδευτικό κίνημα, με βαθιές ρίζες και ισχυρούς δεσμούς στον εργαζόμενο λαό και την κοινωνία». Και προσπάθησε να κόψει τη φόρα στους εκπροσώπους του «ΣΥΡΙΖΑ του 4%», δηλώνοντας: «Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Συμμαχία να μετασχηματιστούν σε μια μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη».
Στην πρώτη συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας έθεσε αυτό το ζήτημα και μετά μοίρασε non paper σύμφωνα με το οποίο, η πρότασή του λέει, μέχρι το συνέδριο που προγραμματίζουν μέχρι τα τέλη του χρόνου, θα πρέπει να γράψουν στις οργανώσεις το 10% της εκλογικής τους δύναμης, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει τα 170.000 με 180.000 μέλη (από 30.000 που έχει σήμερα). Επειδή αυτό το έχουν ξαναπεί, μένει να δούμε πόσους πασόκους θα καταφέρουν να βάλουν στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν βάλουν πολλούς, τότε οι παραδοσιακοί συριζαίοι θα χάσουν τον έλεγχο από τα χέρια τους.
Φώφη όπως Ζίγδης
«Δε θα γίνουμε ΚΚΕ του Κέντρου» φώναζε κάποιος πασόκος σε μια συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής του ΚΙΝΑΛ πριν από τις εκλογές. Το δυστύχημα γι' αυτούς είναι ότι -και να θέλουν- δύσκολα θα καταφέρουν να γίνουν «ΚΚΕ του Κέντρου». Διότι ο Περισσός έχει τους ψηφοφόρους του, έχει το μηχανισμό του, κι είναι ευχαριστημένος μ' αυτά, καθώς δε διεκδικεί μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας. Αντίθετα, οι πασόκοι διεκδικούν μερίδιο στην εξουσία, το οποίο δεν μπορεί να τους το προσφέρει η μετονομασία του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ. Βλέπει ο πασόκος τον Ραγκούση, τη Μαριλίζα, τον Μωραΐτη, τον Σπίρτζη να εξασφαλίζουν βουλευτικές έδρες και να είναι υποψήφιοι για υπουργεία, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξανασχηματίσει κυβέρνηση, και τον πιάνει απελπισία.
Γι' αυτό και το ΚΙΝΑΛ κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς ψηφοφόρους και χωρίς μηχανισμό (πλην της Φώφης κι εκείνων των φλώρων που σέρνει μαζί της για να τη λιβανίζουν). Θυμίζει έντονα την Ενωση Κέντρου του 1977, από την οποία απέμεινε μόνο ο μακαρίτης Γιάννης Ζίγδης που κατέληξε να είναι μια γραφικότητα της αστικής πολιτικής. Σε κανέναν «χοντροπασόκο» δεν πιάνει το παραμύθι του 8,1% που είναι μεγαλύτερο από το 7,7 των ευρωεκλογών. Οταν τώρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ στα κάτω του και το Ποτάμι να έχει εξαερωθεί, η ψαλίδα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ γράφει 23,5 μονάδες, πόσο θα γράψει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβρεθεί σε τροχιά εξουσίας;
Ο Μαλέλης είναι ο πρώτος που άνοιξε την πόρτα της εξόδου, ανοίγοντας εν τοις πράγμασι τη σχετική συζήτηση για το μέλλον του ΚΙΝΑΛ.
Το τέλος της συμμορίας
Η εφημερίδα μας, μελετώντας τις τάσεις που καταγράφηκαν στις ευρωεκλογές και στις περιφερειακές εκλογές, αλλά και τα όσα έλεγαν οι χρυσαυγίτες τους προηγούμενους μήνες, ιδιαίτερα ο φίρερ που είχε πάθει υστερία, είχε «δει» ότι το πιθανότερο είναι να μην μπουν στη Βουλή. Μολονότι όλα τα γκάλοπ τους έδιναν «μέσα» (ήταν κι αυτό ένα κόλπο για να τραβηχτεί περισσότερος κόσμος στη ΝΔ, στο όνομα της αυτοδυναμίας), δεν μπήκαν. Οριακά μεν, αλλά με καθαρό έλλειμμα 3.771 ψήφων, που δεν καλύπτεται όσες επανακαταμετρήσεις κι αν ζητήσουν.
Δεν νομίζουμε ότι η εγκληματική νεοναζιστική συμμορία θα μας ξαναπασχολήσει σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Μένει να δούμε αν θα ξαναδοκιμάσει να επιστρέψει στη νυχτερινή εγκληματική δράση και αν οι μηχανισμοί του αστικού κράτους θα της ξανακάνουν πλάτες, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, μέχρι τη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Πάρα πολλά θα εξαρτηθούν και από την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων που δικάζει μερικά από τα εγκλήματά τους. Αν -όπως αναμένεται, βάσει των όσων αποκαλύφθηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία- στείλει τον ηγετικό πυρήνα για καμιά οχταετία τουλάχιστον στη φυλακή, θα βαρέσουν διάλυση και τα τάγματα εφόδου.
Ο Βελόπουλος, παρά την τεράστια πίεση που του άσκησε η ΝΔ (ακόμα και δεσποτάδες ανέλαβαν δράση) άντεξε. Δεν έχει προοπτικές, όμως. Το μόρφωμά του είναι καθαρά προσωποπαγές, ενώ δε διαθέτει ούτε την ιδεολογική (εθνικοσοσιαλιστική) ούτε την οργανωτική συγκρότηση των νεοναζιστών. Το επεισόδιο με τον Νασίκα (γράφουμε στη σελίδα 12) είναι χαρακτηριστικό για τη φύση αυτού του μορφώματος. Ο Βελόπουλος θα πρέπει να τρέχει πίσω από κάθε βουλευτή του για να χαλάσει το «φλερτ» που θα του ασκούν οι άνθρωποι της ΝΔ. Πώς έγινε με τον Λεβέντη και το Ποτάμι;
Ο Μπαρουφάκης είναι άλλη περίπτωση. Κατάφερε να εκμεταλλευτεί την πτωτική τροχιά του ΣΥΡΙΖΑ, με μεγάλη βοήθεια και από το μιντιακό σύστημα μετά από τις ευρωεκλογές. Η πορεία του είναι ένα ερωτηματικό, γιατί κι αυτό το μόρφωμα είναι προσωποπαγές (με μερικές τσόντες), χωρίς ούτε ιδεολογική, ούτε πολιτική ενότητα, ούτε μηχανισμό. Ενα Ποτάμι με μια εσάνς ΛΑΕ.
Δικομματισμός
Τώρα ναι, μπορούμε να μιλήσουμε για νέο δικομματισμό. Με το άθροισμα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πάνω από 71%, με το ΚΙΝΑΛ στο 8% και με προοπτική αποσύνθεσης, με τον Περισσό στο 5,3% (να χάνει ψήφους ακόμα και σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε βουτιά προς τα κάτω), με τους ενδιάμεσους της μνημονιακής περιόδου (Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, Λεβέντης) να έχουν εξαφανιστεί, μπορεί να πει κανείς ότι ο νέος δικομματισμός μπορεί να σταθεροποιηθεί.
Δε θα συμφωνήσουμε με το τελευταίο. Θεωρούμε ότι ο δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητος σήμερα, είναι ένας ασταθής δικομματισμός. Γιατί δεν έχουν εξαφανιστεί οι γενεσιουργές αιτίες που για μια δεκαετή περίπου περίοδο διέλυσαν τον προηγούμενο δικομματισμό (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Απλώς το σημειώνουμε, γιατί από κοινωνική άποψη δεν έχει καμιά σημασία. Με ή χωρίς δικομματισμό, η αστική εξουσία απέδειξε ότι μπορεί να βρίσκει λύσεις κυβερνητικής διαχείρισης (άκρως διδακτική απ' αυτή την άποψη είναι η περίοδος 2009-2019, με τα τόσα «μοντέλα» κυβερνητικής διαχείρισης που εμφάνισε). Η ταξική πάλη του προλεταριάτου και των συμμάχων του μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί έξω από τα παιχνίδια και τις εξελίξεις της αστικής πολιτικής.
ΥΓ. Εκείνοι που αυτοπροσδιορίζονται ως ριζοσπάστες ή επαναστάτες αριστεροί είδαν για μια ακόμα φορά τις λίγες ψήφους που πήραν στις ευρωεκλογές να λεηλατούνται από ΣΥΡΙΖΑ και Μπαρουφάκη. Κάποιοι είχαν σπεύσει και να πανηγυρίσουν στις ευρωεκλογές (τρομάρα τους). Παρά ταύτα, δεν ανησυχούμε γι' αυτούς. Και στις επόμενες εκλογές θα είναι παρόντες. Είναι… γενναίοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου