Ο πονηρός μήνας Ιούνιος

του Λεωνίδα Κουμάκη

«Όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι» μας λέει μια από τις παροιμίες της πλούσιας Ελληνικής παράδοσης η οποία ταιριάζει απόλυτα στην αιφνίδια παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στα ελληνοτουρκικά, εν όψει των επερχόμενων εκλογών.

Αυτά που βίωσε ο ίδιος στις 27 Ιανουαρίου του 1996, όταν η Τουρκική ΜΙΤ αξιοποίησε για πολλοστή φορά ελληνική εσωτερική αστάθεια (η σοβαρή αρρώστια του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου οδήγησε την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ στην εσπευσμένη αντικατάσταση του από τον Κώστα Σημίτη στις 18 Ιανουαρίου 1996), και ο αδικαιολόγητος αιφνιδιασμός του από την Τουρκική επιχείρηση, τον οδηγούν στην διατύπωση της προειδοποίησης πως, εν όψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, ίσως η Τουρκία να επιχειρήσει τα ίδια.

Η Τουρκία από την επικράτηση των νεότουρκων και την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, εδώ και ένα περίπου αιώνα, ακολουθεί σχολαστικά τις ίδιες ακριβώς τακτικές, τις ίδιες ακριβώς μεθοδεύσεις χωρίς ίχνος φαντασίας ή διαφοροποίησης.

Όπως ο καρχαρίας παραμονεύει το θύμα του ώστε την κατάλληλη στιγμή να το κατασπαράξει, έτσι και η Τουρκία εδώ και εκατό χρόνια, πάντα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία ώστε να προωθήσει τις επεκτατικές φαντασιώσεις των νεότουρκων εναντίον όλων σχεδόν των σημερινών γειτόνων της.

Απέναντι στην Ελλάδα μόνο εντελώς ανιστόρητοι πρωθυπουργοί θα μπορούσαν να αιφνιδιαστούν, εάν δηλαδή αγνοούν στοιχειώδη γεγονότα που συνέβησαν σε «κατάλληλες στιγμές» ελληνικής αδυναμίας:

Όσο απληροφόρητος και εάν είναι ένας Έλληνας πρωθυπουργός, θα έπρεπε να γνωρίζει την πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν η Ελλάδα έχυνε το αίμα των παιδιών της για τα ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας η Τουρκία, από την ασφάλεια της «επιτήδειας ουδέτερης», ξερίζωνε τον Ελληνισμό από τις εστίες του με την επιλεκτική επιστράτευση 20 ηλικιών χριστιανών (1941) και το απάνθρωπο «βαρλίκι» με το οποίο άρπαξε αμύθητες περιουσίες του Ελληνισμού της Τουρκίας (1942).

Ή το 1955 όταν οργανώθηκε το φονικό πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης. Πάλι άρρωστος ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος (πέθανε 4 εβδομάδες μετά τα γεγονότα) και επί πλέον πάρα πολύ «γερές πλάτες» για την πραγματοποίηση της καταστροφικής επιδρομής.

Στις απελάσεις του 1964, η εσωτερική ελληνική αστάθεια ήταν και πάλι στην κορύφωση της: Ο θάνατος του τότε βασιλέα Παύλου και η στέψη του Κωνσταντίνου υπό την  ασφυκτική εποπτεία της Φρειδερίκης, το Κυπριακό με την ύπουλη και αφανή συνεργασία Βρετανίας – Τουρκίας, οι διαδηλώσεις και οι πολιτικοί ανταγωνισμοί, δημιούργησαν την «κατάλληλη ευκαιρία» που φυσικά αξιοποίησε η Τουρκία.

Στην Τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο, με τις πλάτες των «φίλων και συμμάχων μας», είναι γνωστές οι συνθήκες κατάρρευσης της δικτατορίας και του τεράστιου κενού εξουσίας που αξιοποίησε θαυμάσια η καραδοκούσα Τουρκία, βάζοντας πόδι στην μαρτυρική Κύπρο.

Συνεπώς ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος Κώστας Σημίτης, όπως και κάθε μελλοντικός πρωθυπουργός, οφείλουν να έχουν πάντα κατά νου πως η Τουρκία καραδοκεί να αξιοποιήσει οποιαδήποτε ελληνική «εσωτερική αστάθεια».  Και φυσικά να φροντίζουν να λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα ακόμα και αν είναι απόλυτα αναγκαία η συνήθως αποκρουστική για τους Έλληνες πολιτικούς «πολυκομματική συναίνεση». 

Ο Κώστας Σημίτης το 1996 αιφνιδιάστηκε πλήρως. Δεν διέθετε την οφειλόμενη γνώση, δεν αξιολόγησε καθόλου την πιθανή απειλή και δεν φρόντισε να γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες αποτροπής.

Στην γειτονική Τουρκία όλοι όσοι ανέρχονται σε κρατικά αξιώματα, ανεξαρτήτως προσώπων ή κομμάτων, υπηρετούν υποχρεωτικά τους σχεδιασμούς των νεότουρκων ακόμα και αν πιστεύουν πως στην εποχή μας έχουν ξεπεραστεί. Οι εκάστοτε μηχανισμοί εξουσίας δεν διανοούνται να μην εφαρμόσουν την διαχρονική πολιτική που ακολουθεί η Τουρκία – μπορεί να διαφωνούν για τους τρόπους, δεν μπορούν όμως να διαφωνούν για τους στόχους.

Αντίθετα στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένας θεσμοθετημένος υπερκομματικός (έστω συμβουλευτικός) θεσμός για κρίσιμα εθνικά θέματα που δημιουργούνται από τον κάθε ένα που «μυρίζεται» Ελληνική αδράνεια (Ελληνοτουρκικά, Σκοπιανό, Αλβανικός μεγαλοιδεατισμός). Το αποτέλεσμα είναι κάθε πρωθυπουργός και κάθε υπουργός εξωτερικών, να κάνουν ό,τι πιστεύουν οι ίδιοι, ακόμα και αγνοώντας τα διαχρονικά, ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Είδαμε τι έγινε με τα Σκόπια, όπου μοιράσαμε σαν σύγχρονος Αι-Βασίλης, ανύπαρκτη μακεδονική γλώσσα και ανύπαρκτη μακεδονική εθνότητα σε ένα συνονθύλευμα Σλάβων, Αλβανών, Ρομά και Τούρκων! Αυτά που διακήρυξαν γίγαντες της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας (Κωνσταντίνος Καραμανλής 1992, Ανδρέας Παπανδρέου 1993) αγνοήθηκαν από τους σημερινούς πολιτικούς, που πίστεψαν πως κατέχουν το αλάθητο του Πάπα αλλά πιθανότατα θα μείνουν στην ιστορία σαν νεότεροι εφιάλτες.  

Δίπλα μας, ο σημερινός δικτάτορας της Τουρκίας έχει φιμώσει κάθε «αντίθετη» φωνή μέσα στην Τουρκική επικράτεια, σε στρατό (μεταξύ άλλων, το 70% των ΝΑΤΟΙΚΩΝ αξιωματικών καρατομήθηκε), δικαιοσύνη (έχει αλυσοδεθεί πλήρως, με ασφυκτικό έλεγχο και «εξαφάνιση» όλων όσων δεν είναι απόλυτα πιστοί στο καθεστώς), Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (δεν υπάρχει αντιπολιτευόμενο μέσο που να μην εξαγοράστηκε, να μην φιμώθηκε ή να μην λογοκρίνεται σχολαστικά) καθώς και κάθε έκφανση της δημόσιας διοίκησης - ειδικά στο διπλωματικό σώμα εξαπολύθηκαν πρωτοφανείς διώξεις προκειμένου να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τις πολιτικές του καθεστώτος.

Στην σημερινή Τουρκία, φυλακίζονται αυθαίρετα χιλιάδες αθώοι άνθρωποι με την απλή υπόνοια πως δεν προσκυνούν άνευ όρων τον μεγάλο «σουλτάνο» και με την τυποποιημένη κατηγορία της «τρομοκρατίας».

Στις 23 Ιουνίου 2019 υπάρχει μια νέα εκλογική αναμέτρηση την οποία επέβαλε ο ίδιος ο δικτάτορας, πιστεύοντας πως με την βέβαιη νοθεία του αποτελέσματος θα εμποδίσει τον Εκρέμ Ιμάμογλου να καταλάβει την δημαρχία της Κωνσταντινούπολης.  Η κυριότερη μάλιστα «κατηγορία» που του απευθύνει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και στις συνεντεύξεις του, αποτελεί ο ισχυρισμός ότι ο Ιμάμογλου «είναι Έλληνας!». Η επανάληψη των εκλογών σχολιάστηκε επικριτικά από τους πρώην στενούς συνεργάτες του Ερντογάν (Αμπτουλάχ Γκιούλ και Αχμέτ Νταβούτογλου), ενώ η αντιπολίτευση ζήτησε, αφού επαναλαμβάνονται οι δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη, να επαναληφθούν και οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία, με το ίδιο ακριβώς επιχείρημα! Φυσικά, το αίτημα αποτελεί φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Η αιμορραγία του τουρκικού στρατού και των υποστηριζόμενων από την Τουρκία τζιχαντιστών στην βορειοδυτική Συρία, παίρνει μεγάλες διαστάσεις και οδηγεί σε ευθεία σύγκρουση συμφερόντων με την Ρωσία. Η προέλαση των Συριακών δυνάμεων σε Χάµα και Ιντλίµπ με επώδυνες τουρκικές απώλειες, υποχρέωσε την Άγκυρα να ζητήσει από τη Ρωσία να διακόψει τις αεροπορικές επιδροµές, κάτι που φυσικά απορρίφτηκε.

Στο μέτωπο του Ιράκ οι τουρκικές επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων κοστίζουν ακριβά σε απώλειες, αλλά συνεχίζονται σε μια ακόμα ανοικτή πληγή της Τουρκίας.

Οι Τουρκικοί λεονταρισμοί σε Κυπριακή ΑΟΖ και στο Ελληνικό Αιγαίο, έχει ξεσηκώσει παγκόσμιο κύμα διαμαρτυριών εναντίον της Τουρκικής επιθετικότητας και των αμφιλεγόμενων πρακτικών που εφαρμόζει. Οι απειλές και οι φωνασκίες δεν έχουν εξασφαλίζει -με την εξαίρεση της κλυδωνιζόμενης Βρετανίας- καμιά απολύτως διεθνή υποστήριξη στις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας. Και όπως διδάσκει το παρελθόν, καμιά Τουρκική πρωτοβουλία χωρίς πολύ «γερές πλάτες» δεν έχει εκδηλωθεί από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας στις 29 Οκτωβρίου 1923, μέχρι σήμερα.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Η σημερινή Τουρκία αποτελεί ένα ξεδοντιασμένο γίγαντα με γυάλινα πόδια. Δεν μπορεί να επιχειρήσει, κατά την γνώμη του υπογράφοντος, με κάποιες έστω λογικές πιθανότητες επιτυχίας, οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια εναντίον της Ελλάδος.

Ασφαλώς και επιβάλλεται ύψιστη επαγρύπνηση, επιφυλακτικότητα και κυρίως πλήρης ετοιμότητα για την απίθανη περίπτωση κάποιας τουρκικής «πρωτοβουλίας».

Ενδεχόμενη όμως, απεγνωσμένη επιθετική πρωτοβουλία της Τουρκίας κινδυνεύει να μετατραπεί σε αυτοκαταστροφή, με σύσσωμη την «φαμίλια Ερντογάν» να οδηγείται στην κρεμάλα για διαφθορά και τεράστια ζημιά στα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας. Η βεβαιότητα ακριβώς αυτή, είναι εκείνη που εμποδίζει τουρκικές «πρωτοβουλίες», ακόμα και απεγνωσμένες.

Οι Έλληνες πολιτικοί -πρωθυπουργοί ή υπουργοί εξωτερικών- πρέπει επί τέλους να μελετούν σε βάθος όλα τα εθνικά θέματα, να συμβουλεύονται σχολαστικά το πολύπειρο Ελληνικό διπλωματικό σώμα χωρίς καμιά κομματική παρωπίδα, πριν αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία στην κατεύθυνση της «επίλυσης» τους.

Το πάθημα των Σκοπίων δεν πρέπει απλά να μας γίνει μάθημα, αλλά πρέπει και να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με επείγουσες ενέργειες, όσον αφορά τις ολέθριες συνέπειες του…

πηγή