Τη λύση για την οικονομία την εξέφρασε ήδη ο ελληνικός λαός από το 2011!

του Δημήτρη Καζάκη

Δεν θα υπήρχε κατοχή αν δεν συναινούσαν με τον τρόπο τους όλα τα κόμματα της βουλής.

Με ποιο κριτήριο θα ψηφίσετε στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές; Για να τιμωρήσετε τον Τσίπρα; Ή για να μην ξανάρθει η δεξιά στην κυβέρνηση; Όποιο κι αν είναι το κριτήριό σας για να ψηφίσετε ένα από τα υφιστάμενα κόμματα του κοινοβουλίου, πρέπει να ξέρετε ότι πρόκειται για μια από τα ίδια.

Απέδειξαν ότι όλοι συμμετέχουν στην «κανονικότητα» του καθεστώτος κατοχής της πατρίδας μας, το οποίο βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Κι επομένως χρειάζεται για τη νομιμοποίησή του, όχι μόνο εκείνες τις δυνάμεις που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση προκειμένου να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις έναντι των δανειστών, αλλά και την αντιπολίτευση για να εκτονώνει την κοινωνική οργή και να δημιουργεί την εντύπωση πώς όλα είναι νόμιμα.
Πώς τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει εκτός από την πλειοψηφία που υπερψηφίζει, αλλά και μια αντιπολίτευση που καταψηφίζει καταγγέλλοντας γενικά και αφηρημένα τον καπιταλισμό και τα «μονοπώλια» (ΚΚΕ) ή τους «προδότες» (ΧΑ).

Όλα λοιπόν είναι απολύτως νόμιμα. Δεν υπάρχει κανενός είδους ουσιαστική κατάλυση του Συντάγματος. Δεν υπάρχει καθεστώς εκβιασμών και επιβολής από ξένα κέντρα των πολιτικών εκποίησης της χώρας. Δεν τίθεται καν ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού.

Δεν υπάρχει ζήτημα κατοχής, διότι – όπως μας εξηγούν οι ειδήμονες του κοινοβουλευτικού κρετινισμού – δεν έχουμε τανκς στους δρόμους. Λες και στην εποχή των τραστ, των καρτέλ, των «μονοπώλιων», όπως αρέσκονται να παπαγαλίζουν οι εκ Περισσού, δεν έχουμε δει, ούτε βλέπουμε κατάκτηση μιας χώρας με μη στρατιωτικά μέσα.

Βέβαια, οι πιο χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι του παγκόσμιου επεκτατισμού των αγορών έχουν εξηγήσει αναλυτικά από τις αρχές του 20ου αιώνα ότι η μετατροπή της εξαγωγής κεφαλαίου σε παγκόσμια δύναμη οδήγησε σε μια διαφορετική μέθοδο κατάκτησης των αδύναμων χωρών. «Οι ημέρες της εδαφικής επέκτασης μέσω της ανακάλυψης και της αποικιοποίησης, ή της κατάκτησης με τη δύναμη των όπλων έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο επιτήδεια μέθοδο επικυριαρχίας με το γάντι στα αδύναμα και απρονόητα έθνη διαμέσου των ύπουλων επιχειρήσεων της πολιτικής χρηματοδότησης.»(1)

Αυτά γράφονταν το 1915 εν μέσω του πρώτου παγκοσμίου πολέμου για τις μεθόδους κατάκτησης που εφάρμοσαν κατά κόρο οι μεγάλες δυνάμεις στην Κίνα και τα Βαλκάνια. Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε από τους οπαδούς της ως «κατάκτηση μέσω του σιδηροδρόμου και της τράπεζας»: «Ο μηχανισμός κατάκτησης μέσω του σιδηροδρόμου και της τράπεζας μπορεί να περιγραφεί εν συντομία ως εξής: Επιλέξτε τη χώρα σας. Σχηματίστε μια τράπεζα καλά υπό τον έλεγχό σας. Ονομάστε την από κοινού με την επιλεγμένη χώρα σας. Ορίστε τους αξιωματούχους της τράπεζας σας όπως σας συμφέρει, και διαθέστε μια αφθονία των χρημάτων έτοιμων προς ζήτηση. Αποκτήστε για την τράπεζά σας όσο το δυνατόν περισσότερες παραχωρήσεις από τον εταίρο σας. Εξασφαλίστε την παραχώρηση της σιδηροδρομικής γραμμής που πρόκειται να κατασκευαστεί από την τράπεζα… Κατοχυρώστε το δικαίωμα φύλαξης της σιδηροδρομικής γραμμής με σαφήνεια σε κάποια αφανή ρήτρα και επίσης να φροντίστε να σας χορηγηθούν τα μεταλλευτικά δικαιώματα.»(2)

Από τότε, δηλαδή το 1903, η μέθοδος αυτής της κατάκτησης των χωρών χωρίς τη δύναμη των όπλων έχει τελειοποιηθεί. Δεν χρειάζεται πια να ιδρύονται τράπεζες εξεπιτούτου. Αρκεί η εξαγορά των υπαρχόντων «συστημικών τραπεζών» και διαμέσου αυτών η εξαγορά του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Από κει και πέρα όλα τ’ άλλα είναι εύκολα.

Μόνο που σήμερα η κατάκτηση μιας χώρας δεν γίνεται μέσω του σιδηροδρόμου, όπως στα τέλη του 19ου, αρχές του 20ου αιώνα, αλλά μέσω του έλεγχο των στρατηγικών υποδομών μιας χώρας, που αφορούν πρωταρχικά στο διαμετακομιστικό εμπόριο, την κίνηση του κεφαλαίου, τις επικοινωνίες και την ενέργεια.

Ταυτόχρονα με τον έλεγχο αυτό η ασφάλεια και η φύλαξη των υποδομών και δικτύων περνά σε ξένα χέρια, σε υπερεθνικούς στρατούς και δυνάμεις ασφαλείας. Μόνο και μόνο για να εξασφαλιστεί ότι θα μετατραπούν σε οργανικό τμήμα ενός ενιαίου παγκόσμιου κυκλώματος διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίου και ενέργειας με τις πιο αδύναμες χώρες όχι μόνο να μην μπορούν να ασκήσουν κανένα έλεγχο, αλλά να τίθενται υπό καθεστώς κατοχής για την εξασφάλιση των ξένων επενδυτών και επενδύσεων.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και μην τολμήσει κανείς να την διαπιστώσει παρατηρώντας με κοινό νου τα δεδομένα, γιατί αλίμονό του. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να την διαπιστώσει για την Ελλάδα, όπου η μέθοδος αυτή της κατάκτησης χωρίς τη δύναμη των όπλων – προς το παρών – έχει πάρει διαστάσεις πρωτοφανείς ακόμη και για τη σημερινή παγκόσμια νέα τάξη του κεφαλαίου.

Μην τυχόν λοιπόν και μιλήσετε για κατάκτηση και κατοχή της Ελλάδας, διότι το καθεστώς θα ξαποστείλει τα αριστερά του εξαπτέρυγα εκ Περισσού, μαζί με τους ποικίλους Μηλιούς & Σία, αλλά και την ριζοσπαστική αριστερά του Σόρος και των ΜΚΟ για να σας τιμωρήσουν επαναλαμβάνοντας παπαγαλία επί τετρακόσιες χιλιάδες πεντακόσιες τριάκοντα οκτώ φορές το δεκάλεπτο την βασική αντίθεση, κεφάλαιο-εργασία! Κι αν η πλύση εγκεφάλου δεν πιάσει, τότε ουαί κι αλίμονό σας. Θα αναλάβει η αφρόκρεμα της ανθρώπινης ευφυίας και γνώσης, οι κ. Καραθανασόπουλος, Κούλογλου και ο υπόλοιπος συρφετός της Αριστεράς και της Προόδου, με ύφος και παράστημα ανάλογο των Ιπποτών του Τάγματος του Λουτρού – που, όπως μας αναφέρει ο Ροΐδης, θεσπίστηκε με διάταγμα του Στέμματος, όταν η αγαπημένη παλλακίδα ενός βασιλιά της Αγγλίας στον ύστερο μεσαίωνα γλίστρησε στο λουτρό της – προκειμένου να σας καταδικάσουν σε αιώνια κάτεργα ως ένοχο εθνικισμού και συνωμοσιολογίας!

Κι έτσι το γεγονός ότι τίποτε δεν μπορεί να αποφασίσει η κυβέρνηση από μόνη της, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των ξένων δανειστών. Κανένα σχέδιο νόμου δεν μπορεί να κατατεθεί στο κοινοβούλιο χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των «θεσμών» της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Είναι για όλους αυτούς κάτι απολύτως φυσιολογικό.

«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!» Ναι, όντως μόνο οι ηλίθιοι μπορούν να υποβιβάσουν το όλο ζήτημα σε μια νομοτελειακή εσωτερική λειτουργία του καπιταλισμού γενικά.

Κι όπως είναι φυσικό, δεν υπάρχει τίποτε το εξωφρενικό στο γεγονός ότι μια ιδιωτική εταιρεία ειδικού σκοπού, όπως η ΑΑΔΕ, έχει αναλάβει την αποκλειστική, μονοπωλιακή διαχείριση του συνόλου των κρατικών εσόδων. Ούτε βέβαια στο γεγονός ότι το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, υλικής και άυλης, εντός και εκτός συναλλαγής, οφείλει να περάσει σε μια άλλη ιδιωτική εταιρεία ειδικού σκοπού, ένα ακόμη απόλυτο ιδιωτικό μονοπώλιο, το Υπερταμείο, δηλαδή την Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ.

«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!» Κι επειδή τέτοια ιδιωτικά μονοπώλια έχουμε να δούμε στον καπιταλισμό από την εποχή του μερκαντιλισμού με τις Εταιρείες Ανατολικών Ινδιών και Λεβάντε, θα πρέπει να είναι κανείς πολύ ηλίθιος, νοσηρά ηλίθιος, για να πιστέψει ότι η επιβολή τους στην Ελλάδα και πουθενά αλλού στον κόσμο δεν σημαίνει κάτι εξαιρετικό και ιδιαίτερο για αυτή τη χώρα και το λαό της. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή, υπό καθεστώς κατάκτησης από ξένες δυνάμεις. Έστω κι αν δεν έχει – ακόμη – χρησιμοποιηθεί η δύναμις των όπλων.

Να γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα ισχύει ατόφιο το 1ο άρθρο της Διακήρυξης σχετικά με τη χορήγηση της ανεξαρτησίας στις αποικιακές χώρες και τους λαούς, η οποία εγκρίθηκε με το ψήφισμα 1514 (XV) της Γενικής Συνέλευσης της 14ης Δεκεμβρίου 1960: «Η υπαγωγή των λαών σε καθεστώς ξένης [alien] υποδούλωσης, κατάκτησης και εκμετάλλευσης αποτελεί άρνηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντίκειται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και αποτελεί εμπόδιο στην προαγωγή της παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας.»

Κι αυτό γιατί όπως αναφέρει ρητά το 2ο άρθρο της Διακήρυξης «όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Χάρις στο δικαίωμα αυτό καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό τους καθεστώς και επιδιώκουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ανάπτυξη.» Κι επομένως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει, ή να υποδείξει σ’ έναν λαό πώς θα πρέπει να πορευτεί στη χώρα του.

Πρόκειται για το πατρογονικό δικαίωμα κάθε λαού, το οποίο ούτε μεταβιβάζεται, ούτε απαλλοτριώνεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ούτε αδρανοποιείται, ούτε καταλύεται για λόγους ανωτέρας βίας, άνωθεν και έξωθεν σκοπιμοτήτων. Αυτό το πατρογονικό δικαίωμα συνιστά το θεμέλιο λίθο του μεταπολεμικού διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συνιστά μια κατάκτηση που χωρίς αυτήν οδηγούμαστε πίσω στις χειρότερες εποχής του ιμπεριαλισμού των μεγάλων δυνάμεων και των αυτοκρατοριών.

Αυτός είναι ο λόγος που στις 16 Δεκεμβρίου 1991 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ – και από τότε σχεδόν σε κάθε ετήσια συνέλευση των κρατών μελών – «καλεί όλα τα κράτη να εφαρμόσουν πλήρως και πιστά όλα τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας από τους λαούς υπό αποικιακή και ξένη κυριαρχία.» Κι ως εκ τούτου «επαναβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από την αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή, σε όλες τις μορφές της και με όλα τα διαθέσιμα μέσα.»

Άκου πράγματα. Και που είναι αλήθεια ο κ. Κουτσούμπας, συνοδεία του μέγα μαρξιστή Μηλιού και των υπολοίπων λαγωνικών της ριζοσπαστικής αριστεράς να πάνε να τους εξηγήσουν ότι αυτές οι διακηρύξεις δεν έχουν κανένα νόημα διότι είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιοι! Γιατί δεν επιτελούν το βαρύ διεθνιστικό τους καθήκον για να ανοίξουν τα σύνορα. Κι όπως γνωρίζουν πολύ καλά κι από πρώτο χέρι οι αμοιβές από τα αρπαχτικά των αγορών για τέτοιου είδους διεθνιστικές εξυπηρετήσεις δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες.

Τι σταματά λοιπόν τον ελληνικό λαό από το να επικαλεστεί τις επιταγές των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου προκειμένου να απαλλαγεί από το καθεστώς κατοχής που του έχουν επιβάλλει οι ξένοι δανειστές και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί; Τι τον σταματά από το να επικαλεστεί τη νομιμότητα του αγώνα του για εθνική αυτοδιάθεση εναντίον της ξένης κατοχής στο όνομα του χρέους και μάλιστα να την διεκδικήσει με όλα τα διαθέσιμα μέσα;
Η απάντηση είναι ολοφάνερη. Το μοναδικό του εμπόδιο είναι η εξάρτησή του από τα κόμματα και τις ιδεολογικές παρατάξεις του σημερινού κοινοβουλίου που αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν το οφθαλμοφανές, αλλά και να υπερασπιστούν το πατρογονικό δικαίωμα του ελληνικού λαού στην εθνική αυτοδιάθεση.

Δεν υπάρχουν τανκς – τουλάχιστον ακόμη – για να επιβάλλουν την υποταγή στους ξένους δανειστές και να κατοχυρώσουν το καθεστώς κατοχής. Δεν τα χρειάζονται, γιατί η κατάκτηση της Ελλάδας προχώρησε χάρις στο πολιτικό προσωπικό του κοινοβουλίου. Χάρις στο γεγονός δηλαδή ότι δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει στο κοινοβούλιο μέχρι σήμερα καμιά πολιτική δύναμη που να αναδεικνύει ως πρώτιστο καθήκον της, τον αγώνα για την εθνική αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία και ελευθερία του ελληνικού λαού.

Κι όσο δεν ξεμπερδεύουμε μαζί τους ως λαός είναι μαθηματικά βέβαιο όχι μόνο ότι θα μας οδηγήσουν στα χειρότερα, τα πολύ χειρότερα, είτε ως συμπολίτευση, είτε ως αντιπολίτευση, αλλά θα βάλουν πλάτη ακόμη και στην στρατιωτική κατοχή της Ελλάδας. Ιδίως από τη στιγμή που έχει ήδη μπει σε κίνηση και το «γεωπολιτικό μνημόνιο», δηλαδή ο εθνικός και εδαφικός ακρωτηριασμός της πατρίδας μας προς όφελος των παγκόσμιων αγορών, αλλά και των υπερεθνικών συγκεντρώσεων κεφαλαίου και εξουσίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1). George Bronson Rea, The Relation of China to the War in Europe, The Far Eastern Review: Engineering, Finance, Commerce, volume 11, 1915, σ. 277.

(2). Alfred Stead, Conquest by Bank and Railways, The Wall Street Journal, 27/6/1903, σ. 6.