Η αφανής κατοχή της Ελλάδας

 

Του Νίκου Ιγγλέση
 https://greekattack.wordpress.com

Η νέα χρονιά βρίσκει την Ελλάδα χωρίς μνημονιακό πρόγραμμα, ενώ παράλληλα συμπληρώνονται 17 χρόνια από τότε που εκχώρησε τη νομισματική ανεξαρτησία της  αποδεχόμενη να χρησιμοποιεί ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ. Τα τρία Μνημόνια μπορεί να ολοκληρώθηκαν, μετά οκτώ χρόνια, αφήνοντας πίσω τους οικονομικά και κοινωνικά ράκη, αλλά η ξένη κατοχή συνεχίζεται και εδραιώνεται.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η ξενοκρατία βασίζεται στο νόμισμα και το συναλλαγματικό δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε από το ευρώ-μάρκο. Η κατοχή είναι αφανής για τους περισσότερους πολίτες. Δεν κυκλοφορούν γερμανοί στρατιώτες στους δρόμους, ούτε κυματίζει η σβάστικα στην Ακρόπολη, όπως την περίοδο 1941-44. Όσο όμως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ορατός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί.

Η λιτότητα, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η ανεργία και η υποαπασχόληση, η υπερφορολόγηση, οι χρεοκοπίες νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι πλειστηριασμοί, η μετανάστευση των Ελλήνων, η δημογραφική αλλοίωση, οι εθνικές υποχωρήσεις και πολλά άλλα αποδίδονται στην εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ είναι αποφάσεις αυτών που κατέχουν τη χώρα, δηλαδή, αυτών που κατέχουν το χρέος της, των δανειστών.

Τα Μνημόνια επιβλήθηκαν για να συνεχιστεί η εξυπηρέτηση (όχι η αποπληρωμή) του δημόσιου χρέους και να διαφυλαχτεί η σταθερότητα και η αξιοπιστία της Ευρωζώνης από τον κίνδυνο στάσης πληρωμών μιας χώρας μέλους της. Όλες οι μειώσεις δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων γίνονται για να επιτυγχάνεται κάθε χρόνο ένα πρωτογενές αποτέλεσμα (πλεόνασμα το λένε, για να νομίζουν οι πολίτες ότι κάτι περισσεύει) με το οποίο πληρώνονται οι τόκοι και μόνο αυτοί του δημόσιου χρέους. Το κεφάλαιο του χρέους δεν αποπληρώνεται, αλλά ανακυκλώνεται με νέο δανεισμό για την πληρωμή του παλαιότερου. Πρόκειται για φαύλο κύκλο μόνιμης εξάρτησης και δουλείας. Οι τόκοι του χρέους είναι ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουν οι Έλληνες και με τον οποίο οι δανειστές απορροφούν κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας μας.

Το σημερινό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα του ευρώ. Από το 2002 μέχρι το 2018 το χρέος υπερδιπλασιάστηκε, αυξήθηκε κατά 128% (από 155,8 σε 356 δις) μέσα σε μόνο 17 χρόνια. Από τα 356 δις του σημερινού χρέους τα 200 δις ή το 56% συσσωρεύτηκαν στα χρόνια του ευρώ, παρά το κούρεμα των ομολόγων (PSI) το 2012 και παρά την άγρια λιτότητα των μνημονιακών χρόνων. Αυτό έγινε επειδή το κράτος έχασε τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα, όπως κάνουν όλες οι χώρες που διαθέτουν νομισματικής ανεξαρτησία. Στο τέλος του 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Μέσα σε μια νύχτα το σύνολο του χρέους σε δραχμές έγινε χρέος σε ευρώ, δηλαδή, σε συνάλλαγμα, το οποίο για να εξυπηρετείται πρέπει ή να αυξάνεται ο δανεισμός ή να αυξάνονται οι φόροι ή και τα δύο.

Μια χώρα δε χρεοκοπεί ποτέ όταν χρωστάει, όσα και να χρωστάει, στο εθνικό νόμισμά της, εκδίδει χρήμα και πληρώνει. Μια χώρα χρεοκοπεί όταν χρωστάει σε ξένο νόμισμα και δεν έχει το συνάλλαγμα για να πληρώσει. Αυτή είναι η περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας το 2010. Το ευρώ διόγκωσε το συναλλαγματικό χρέος και αυτό στη συνέχεια υποδούλωσε την πατρίδα μας.

Καμιά ανεξάρτητη πολιτική ούτε οικονομική, ούτε δημοσιονομική, ούτε φορολογική, ούτε αναπτυξιακή, ούτε κοινωνική, ούτε αμυντική, ούτε γενικότερα εθνική, δεν μπορεί να υπάρξει όταν ένα εξωχώριο κέντρο, με έδρα τη Φρανκφούρτη, ελέγχει τη ροή του χρήματος. Η Ελλάδα έχει χάσει τον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας της, δηλαδή, την ικανότητά της να επιβιώνει χωρίς να εξαρτάται από τις διαθέσεις ξένων δυνάμεων. Αυτοί που ελέγχουν το χρήμα μπορούν να εκβιάζουν, ανά πάσα στιγμή τη χώρα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γεωστρατηγικά.

Το «Ελληνικό Ζήτημα» είναι βασικά θέμα εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή, της δυνατότητας της όποιας κυβέρνησης να μπορεί να εφαρμόζει τις πολιτικές για τις οποίες την ψήφισε ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό ο αγώνας να είναι πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης το εθνικό και το ταξικό συμφέρον είναι αλληλένδετα. Ο αγώνας μόνο για το ένα ή μόνο για το άλλο είναι απλά ο θόρυβος και η αναταραχή πριν την ολοκληρωτική ήττα.

Επί οκτώ χρόνια αναζητούμε λύσεις αλλά δε βρίσκουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί μέσα σ’ ένα βάλτο από ιδεολογήματα και επί μέρους πολιτικές θεωρίες. Μέσα στο νέο χρόνο πρέπει επί τέλους, οι πιο συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι πολίτες, να συσπειρωθούν  πίσω από ένα Στρατηγικό Σχέδιο Σωτηρίας της χώρας το οποίο να είναι ρεαλιστικό και αξιόπιστο για να το αγκαλιάσει η πλειοψηφία των Ελλήνων και να το υλοποιήσει. Πριν είναι πολύ αργά. Πριν σαπίσουμε ως κοινωνία. Πριν διαλυθούμε ως έθνος.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στις 4-1-19
στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς»,
στο πλαίσιο αφιερώματος με τίτλο «Τι φέρνει το 2019»