Βούρκος:
Με το ξεκίνημα του 2019, όλοι εκτός από τους βαμμένους συριζαίους, έχουν κατανοήσει ότι μπαίνουμε σε ένα λασπώδες και δύσοσμο πεδίο συναλλαγών και παρακοινοβουλευτικών πρακτικών που ευτελίζουν κάθε έννοια πολιτικού βίου.
Δεν είναι απλώς ότι η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια, ότι ορισμένες συναλλαγές, π.χ. Τσίπρα-Καμμένου, γίνονται περίπου δημόσια, ότι εκτοξεύονται εκβιασμοί διά των ΜΜΕ και μέσα από στημένες συνεντεύξεις. Είναι η διαπίστωση ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα υπάρχει για δύο λόγους: α) για τον εαυτό του, και β) για να εξυπηρετεί τους επικυρίαρχους της χώρας, δηλαδή κυρίως τις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Η ρεμούλα όμως αποκτά κι άλλες, πρωτοφανείς διαστάσεις: Πρόκειται για τα «μικρά» μεταμοντέρνα πραξικοπήματα που ακυρώνουν κάθε έννοια και πρόσχημα δημοκρατίας. «Κυβέρνηση ανοχής» (Τζανακόπουλος), «πρόωρες εκλογές εν ευθέτω χρόνω» (Τσίπρας), «ειδικές πλειοψηφίες» για Πρέσπες και άλλες για ψήφο εμπιστοσύνης…
Ο συνεταιρισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τελειωμένη υπόθεση. Ζούμε τους σπασμούς του χωρισμού και τον κυνισμό που επιδεικνύει η ισχυρότερη πλευρά. Ο Καμμένος, σε αδύναμη θέση, απειλεί να «απασφαλίσει». Οι Πρέσπες, ως κορυφή του παγόβουνου των εθνικών ζητημάτων, αποτελούν ενεργητικό παράγοντα και καταλύτη των εξελίξεων. Ταρακουνούν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και δημιουργούν ζητήματα ανοιχτής πολιτικής κρίσης (μια ακόμα ομοιότητα με το κυπριακό ζήτημα). Γιατί όμως;
Ο λόγος είναι πως, πέρα από την πολυπλοκότητα αντιθέσεων και πολυπαραγοντικών όρων, ο λαϊκός παράγοντας στέκεται αντίθετος και εχθρικός προς τη Συμφωνία των Πρεσπών και την παραχώρηση-πούλημα της Μακεδονίας για χατίρι των επικυρίαρχων. Αυτό είναι το ιδιαίτερο σημείο που τροφοδοτεί συνεχώς τη ρευστότητα και αστάθεια.
Ο πολιτικός μας κόσμος, σούμπιτος, παρά τις πιρουέτες και τις κόνξες που κάνει, ξέρει πως η «παραγγελιά» πρέπει να εκτελεστεί. Γιατί, ακόμα και ο Καμμένος μπορούσε να κάνει άλλα πράγματα από καιρό, και η Ν.Δ. να μπλοκάρει τη Συμφωνία. Αλλά η γραμμή της είναι «ψήφισέ την εσύ Τσίπρα, και την εφαρμόζω εγώ μετά»…
Όταν φτάνεις σε τέτοιο βαθμό ευτελισμού και γίνεσαι ένα με τον βούρκο, τότε αναδεικνύονται και σουρεαλιστικές εικόνες στον πολιτικό στίβο. Η αριθμητική για τις ψηφοφορίες, οι ανταλλαγές και συναλλαγές, το «πάρε-δώσε», οδηγούν σε εικόνες απείρου κάλλους και ελάχιστης αξίας σε επίπεδο ηθικό και αξιών. Με αυτή την ποιότητα θα πορευτούμε τους επόμενους μήνες.
Διέξοδος δεν μπορεί να βρεθεί μέσα από αυτό το πολιτικό σύστημα και τις παραφυάδες του. Δεν χρειαζόμαστε μια δύναμη καταγγελίας εντός των πλαισίων του, αλλά ένα πολιτικό εγχείρημα ποιοτικό, ανορθωτικό, που να οδηγεί σε νέα επινόηση και δραστηριοποίηση μιας ενεργού Ελλάδας.
Γενικό μεν, αναγκαίο δε. Γι αυτό, όλες οι προσπάθειες προς τα εκεί! Αλλιώς, σαπρόφυτα στον βούρκο, η χώρα να λιγοστεύει, η κοινωνία να βουλιάζει, οι επικυρίαρχοι να ξεσκίζουν την λεία τους…
Με το ξεκίνημα του 2019, όλοι εκτός από τους βαμμένους συριζαίους, έχουν κατανοήσει ότι μπαίνουμε σε ένα λασπώδες και δύσοσμο πεδίο συναλλαγών και παρακοινοβουλευτικών πρακτικών που ευτελίζουν κάθε έννοια πολιτικού βίου.
Δεν είναι απλώς ότι η κυβέρνηση πνέει τα λοίσθια, ότι ορισμένες συναλλαγές, π.χ. Τσίπρα-Καμμένου, γίνονται περίπου δημόσια, ότι εκτοξεύονται εκβιασμοί διά των ΜΜΕ και μέσα από στημένες συνεντεύξεις. Είναι η διαπίστωση ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα υπάρχει για δύο λόγους: α) για τον εαυτό του, και β) για να εξυπηρετεί τους επικυρίαρχους της χώρας, δηλαδή κυρίως τις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Η ρεμούλα όμως αποκτά κι άλλες, πρωτοφανείς διαστάσεις: Πρόκειται για τα «μικρά» μεταμοντέρνα πραξικοπήματα που ακυρώνουν κάθε έννοια και πρόσχημα δημοκρατίας. «Κυβέρνηση ανοχής» (Τζανακόπουλος), «πρόωρες εκλογές εν ευθέτω χρόνω» (Τσίπρας), «ειδικές πλειοψηφίες» για Πρέσπες και άλλες για ψήφο εμπιστοσύνης…
Ο συνεταιρισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τελειωμένη υπόθεση. Ζούμε τους σπασμούς του χωρισμού και τον κυνισμό που επιδεικνύει η ισχυρότερη πλευρά. Ο Καμμένος, σε αδύναμη θέση, απειλεί να «απασφαλίσει». Οι Πρέσπες, ως κορυφή του παγόβουνου των εθνικών ζητημάτων, αποτελούν ενεργητικό παράγοντα και καταλύτη των εξελίξεων. Ταρακουνούν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και δημιουργούν ζητήματα ανοιχτής πολιτικής κρίσης (μια ακόμα ομοιότητα με το κυπριακό ζήτημα). Γιατί όμως;
Ο λόγος είναι πως, πέρα από την πολυπλοκότητα αντιθέσεων και πολυπαραγοντικών όρων, ο λαϊκός παράγοντας στέκεται αντίθετος και εχθρικός προς τη Συμφωνία των Πρεσπών και την παραχώρηση-πούλημα της Μακεδονίας για χατίρι των επικυρίαρχων. Αυτό είναι το ιδιαίτερο σημείο που τροφοδοτεί συνεχώς τη ρευστότητα και αστάθεια.
Ο πολιτικός μας κόσμος, σούμπιτος, παρά τις πιρουέτες και τις κόνξες που κάνει, ξέρει πως η «παραγγελιά» πρέπει να εκτελεστεί. Γιατί, ακόμα και ο Καμμένος μπορούσε να κάνει άλλα πράγματα από καιρό, και η Ν.Δ. να μπλοκάρει τη Συμφωνία. Αλλά η γραμμή της είναι «ψήφισέ την εσύ Τσίπρα, και την εφαρμόζω εγώ μετά»…
Όταν φτάνεις σε τέτοιο βαθμό ευτελισμού και γίνεσαι ένα με τον βούρκο, τότε αναδεικνύονται και σουρεαλιστικές εικόνες στον πολιτικό στίβο. Η αριθμητική για τις ψηφοφορίες, οι ανταλλαγές και συναλλαγές, το «πάρε-δώσε», οδηγούν σε εικόνες απείρου κάλλους και ελάχιστης αξίας σε επίπεδο ηθικό και αξιών. Με αυτή την ποιότητα θα πορευτούμε τους επόμενους μήνες.
Διέξοδος δεν μπορεί να βρεθεί μέσα από αυτό το πολιτικό σύστημα και τις παραφυάδες του. Δεν χρειαζόμαστε μια δύναμη καταγγελίας εντός των πλαισίων του, αλλά ένα πολιτικό εγχείρημα ποιοτικό, ανορθωτικό, που να οδηγεί σε νέα επινόηση και δραστηριοποίηση μιας ενεργού Ελλάδας.
Γενικό μεν, αναγκαίο δε. Γι αυτό, όλες οι προσπάθειες προς τα εκεί! Αλλιώς, σαπρόφυτα στον βούρκο, η χώρα να λιγοστεύει, η κοινωνία να βουλιάζει, οι επικυρίαρχοι να ξεσκίζουν την λεία τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου