Πρεσπαδόροι και σαπιοκρατία : Το εντιτοριαλ του "Δρόνου της Αριστεράς"

Οι δύο αυτοί νεολογισμοί γράφτηκαν ή ακούστηκαν αυτές τις μέρες. Τις μέρες που ήρθε η Συμφωνία στον «ναό της δημοκρατίας», ο οποίος τάχα κινδύνεψε μέχρι και από «οργανωμένο σχέδιο κατάληψής»…
Πρεσπαδόροι δεν είναι μόνο οι 145 του ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι αποστάτησαν από άλλα κόμματα για να περάσει η Συμφωνία. Είναι και όσοι άλλοι εξέχοντες πέρασαν από τις πρεσβείες (ΗΠΑ και Γερμανίας) για να ευθυγραμμιστούν. Είναι και η μιντιοκρατία, αλλά κι όσοι άνθρωποι «της τέχνης και του πολιτισμού» λειτούργησαν σαν μαϊντανοί στο μαγείρεμα των ημερών.
Σαπιοκρατία επικρατεί σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Ο πολιτικαντισμός οδηγεί σε βαθύτατη σήψη και ευτελισμό άνευ προηγουμένου. Σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν δημοσίως, με εξαγορές, μεταγραφές και δανεικούς. Με αποσαθρώσεις κομμάτων και αλληλοκαρφώματα. Για να προωθηθεί μια εθνική μειοδοσία και να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.
Πρεσπαδόροι και σαπιοκρατία, απέφυγαν να μιλήσουν για την ταμπακιέρα: Την ευθυγράμμιση στις απαιτήσεις των ΗΠΑ, της Γερμανίας, του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, όλοι στο πολιτικό στερέωμα επέλεξαν μια ουσιώδη θέση: Να περάσει η συμφωνία, ώστε να μη στεναχωρηθούν οι «μεγάλοι», και εκείνοι να παίξουν τον Μουντζούρη. Να υπερψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με όσους χρειάζεται, να το χρεωθεί εκείνος και να μετρήσει μετά ο καθένας τα ψηφαλάκια του…
Καμιά πολιτική δύναμη για έναν χρόνο, οπότε και ξεκίνησε η όλη διαδικασία, δεν έκανε τίποτα ουσιαστικό, μέσα ή έξω από τη Βουλή, για να μην περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών. Όλοι αποδέχθηκαν τον ρόλο τους. Αυτό θα φανεί και στη συνέχεια, όταν το «153» πιθανά θα εκτιναχθεί κατά την ψήφιση για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Μια κυβέρνηση μειοψηφική –μέσα και κυρίως έξω από τη Βουλή– δεν θα μπορούσε καθόλου να σταθεί αν υπήρχε απέναντι της μια πραγματική αντιπολίτευση. Αλλά όλες οι δυνάμεις που αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, νοιάζονται κι αυτές μόνο για τις εκλογές. Και βεβαίως, να μην περάσουν τα όρια που θέτουν οι επικυρίαρχοι.
Μέσα σε αυτό το άθλιο περιβάλλον, ο λαός μονάχος, «ακέφαλος» κι «ορφανός», μίλησε και δραστηριοποιήθηκε με πολλούς τρόπους ενάντια στη Συμφωνία. Γιατί αισθάνθηκε τους κινδύνους που αυτή κουβαλά. Συκοφαντήθηκε και χλευάστηκε, κυρίως από την Κεντροαριστερά και τη χορτάτη οργανική διανόηση του συστήματος. «Ακραίος», «φασίστας», «εθνολαϊκιστής», «ετερόκλητος όχλος», «σκοταδιστικός παράγοντας» που «πηγαίνει τη χώρα 100 χρόνια πίσω».
Αυτός ο λαός ζήτησε να μην γίνει το μεγάλο ξεπούλημα. Ζήτησε να μην παραχωρηθεί το όνομα «Μακεδονία» και αντιτάχθηκε στο ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» (μακεδονικό έθνος, γλώσσα, ιστορία). Και βεβαίως, ζήτησε Δημοκρατία.
Αυτά τα προσπερνούν ευκόλως όλοι. Ακούστηκε καμιά επίσημη φωνή κόμματος για Δημοψήφισμα; Έγινε κάτι για να ακουστεί η φωνή του λαού; Έγινε τίποτα για να μπλοκαριστεί η κύρωση της Συμφωνίας; Ξεσηκώθηκε μήπως η αντιπολίτευση απέναντι στα διαρκή μεταμοντέρνα πραξικοπήματα; Η σαπιοκρατία έχει το ενιαίο και φαύλο πολιτικό σύστημα που την υπηρετεί.
Όσοι σκέφτονται και δρουν έξω από το πλαίσιο που θέτουν οι «ισχυροί», οφείλουν να πάρουν τις δικές τους ευθύνες απέναντι στον λαό. Αλλιώς, μπορούν να περιμένουν να περάσει η μπόρα, ή να εξακολουθήσουν την ενασχόληση με πιο βατά θέματα της «ταξικής πάλης»… Η σιωπή είναι πράγματι συνενοχή.