Η άλλη όψη του (Μουντιαλικού) φεγγαριού...

τoυ  Κώστα Μαρούντα

 Το Μουντιάλ είναι μία μεγάλη πηγή παραστάσεων, με πρωταγωνιστικούς και δευτερεύοντες ρόλους, αλλά και αρκετούς κομπάρσους. Πέρα από την ψυχαγωγική διάσταση του, είναι και μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να μελετηθούν διάφορες παράμετροι που είτε σχετίζονται με το άθλημα του ποδοσφαίρου, είτε με την ίδια την ανθρώπινη ψυχολογία.

Η Lady Hope λίγο πριν το μεγάλο φινάλε του τελικού της Κυριακής προσπαθεί να κινηθεί λίγο παράλληλα και να αφουγκραστεί το κλίμα γύρω από τις ομάδες που αποκλείονται στα πιο προχωρημένα στάδια της διοργάνωσης, δηλαδή από τη φάση των 8 κι ύστερα. Αυτές, δηλαδή, που συγκέντρωσαν πολλά βλέμματα, αλλά κανένα από αυτά δεν εστίασε στη χαρά τους, για τον απλό λόγο πως αυτή δεν συνόδευσε τους τελευταίους βηματισμούς τους.

Εκείνες που φτάνουν κοντά στην υπέρβαση, που κάνουν όνειρα, που ξεγελιούνται από τις περιστάσεις, που νικιούνται από τις αδυναμίες τους, που καταλαβαίνουν στο πετσί τους την έννοια της λεπτομέρειας. Εκείνες που αισθάνονται πως τραβήχτηκε το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Εκείνες που κατάλαβαν έμπρακτα πως δεν γινόταν κάτι διαφορετικό. Eκείνες που είδαν καθοριστικές μονάδες τους να υστερούν ή τους προπονητές τους να πιάνονται «σαν τον ποντικό στη φάκα». Εκείνες που ψάχνουν τα αίτια, δικαιολογίες και παρηγοριά. Εκείνες που βλέπουν το μέλλον ως κάτι πολύ μακρινό, που στο σήμερα δεν τους νοιάζει καθόλου...

Κι αν αυτό το μέλλον περνάει από το νου τους ως αφορμή για εκδίκηση, αυτό είναι κάτι το ισχνό μπροστά στην πίκρα του παρόντος. Εκείνες που πήγαν να απαλύνουν τον πόνο του παρελθόντος και τον έκαναν μεγαλύτερο. Εκείνες που πίστεψαν στον εαυτό τους, αλλά δεν «μέτρησαν» σωστά τους αντιπάλους τους.
 
Υπάρχουν εκείνες που πήγαν πιο μακριά από ότι περίμεναν και οι ίδιοι οι άνθρωποι τους, εκείνες που σκόνταψαν νωρίτερα από τις δυνατότητές τους, και εκείνες που απλά συμβάδισαν με τα κυβικά τους. Εκείνες που άφησαν κάτι σε όσους τις είδαν, εκείνες που απλά έκαναν τη δουλειά τους, εκείνες που δεν θα απασχολήσουν ξανά τη μνήμη των πολλών παρά μονάχα για στατιστικούς και ρετρό λόγους. Εκείνες, λοιπόν, που είδαν το τρόπαιο (από μακριά), αλλά δεν το πλησίασαν ποτέ σε απόσταση αναπνοής...

Οι ομάδες που αποκλείονται στους προημιτελικούς και στους ημιτελικούς ενός Μουντιάλ συμμετέχουν ενεργά, και έχοντας μεγάλο μερίδιο μάλιστα, στην ουσία των πραγμάτων. Έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στη συγγραφή των νέων κεφαλαίων, είναι εκείνες που μας γέμισαν σκέψεις, που δίδαξαν με την αποτυχία τους τους ενδεχόμενους τρόπους μελλοντικής αποφυγής παρόμοιων συνθηκών. Άλλες κέρδισαν τη συμπάθειά μας, άλλες μας έκαναν να χαρούμε με την αποτυχία τους, άλλες μας υποχρεώνουν να σταθούμε παραπάνω σε αυτές, και άλλες να τις προσπεράσουμε σαν να μην τρέχει κάτι... Μακάρι να άφησαν μεγαλύτερο στίγμα από όσο αναλογεί κάθε φορά σε παρόμοιες περιστάσεις...

Σε κάθε περίπτωση έδωσαν τη μάχη τους και συνέβαλαν στην ολοκλήρωση αναμετρήσεων που εμπλούτισαν το ποδόσφαιρο, είτε με θετικές, είτε ακόμα και με αρνητικές προεκτάσεις. Η Lady Hope τις ευχαριστεί και αυτές, και δεν τις ξεχνάει. Γιατί ξέρει πολύ καλά πως σε λίγες μέρες θα αρχίσουν οι υμνολογίες για την τελική θριαμβεύτρια ομάδα που θα σηκώσει το τρόπαιο ψηλά στο ρωσικό ουρανό. Άρα θα επικρατήσει η μονομέρεια των τελικών εντυπώσεων.

Πάμε, «τώρα που γυρίζει», να αποχαιρετίσουμε ομάδες όπως η Ουρουγουάη, η Βραζιλία, η Σουηδία, η Ρωσία, το Βέλγιο και η Αγγλία...
ΠΗΓΗ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ