του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
9 Ιουνίου 2018
Μια πολύ σημαντική απόφαση για τη δημοσιογραφία αλλά και για τους πολιτικούς εκδόθηκε πριν λίγες μέρες από το Ανώτατο Δικαστήριο σε μια υπόθεση που εκκρεμεί από το 2007. Αφορά αγωγή του Μιχάλη Παπαπέτρου εναντίον του Λάζαρου Μαύρου για ένα άρθρο του υπό τον τίτλο «Δεν σας θέλει ο λαός». Αναφερόταν σε διαδήλωση υπέρ του ανοίγματος του οδοφράγματος της Λήδρας και κατέγραφε ως επικεφαλής της ομάδας «που διαδήλωσαν εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας», τους Μιχάλη Παπαπέτρου, Κώστα Θεμιστοκλέους, Τάκη Χατζηδημητρίου και Καίτη Κληρίδου. Μεταξύ άλλων, έγραφε ότι οι τέσσερις «βρίσκονται ενάντια στην απελευθερωτική υπόθεση του κυπριακού ελληνισμού» επειδή «συντάσσονται με την ανελεύθερη, αντιδημοκρατική και κατοχική πολιτική του ψευδοκράτους του Αττίλα». Στο Πρωτόδικο δικαστήριο ο Λάζαρος καταδικάστηκε σε πρόστιμο €20.000. Είκοσι χιλιάδες! Προφανώς οι δικαστές νομίζουν ότι οι δημοσιογράφοι είναι εκατομμυριούχοι. Κι αυτό πρέπει να απασχολήσει πολλούς, διότι πλέον τα πρόστιμα που επιβάλλουν οι δικαστές σε τέτοιες υποθέσεις είναι πραγματικός απαγχονισμός. Ευτυχώς, όμως, στην έφεση που εκδόθηκε 29 Μαΐου 2018 (το άρθρο γράφτηκε το 2007, για φαντάσου ταχύτητα!) το Ανώτατο Δικαστήριο δικαίωσε τον Λάζαρο και τα μηνύματα του είναι κατηγορηματικά και σαφέστατα προς δικαστές και πολιτικούς. Αγγίζουν, μάλιστα και το Κυπριακό.
Επισημαίνοντας τα λάθη του δικαστή που καταδίκασε τον Λάζαρο, το Ανώτατο υποδεικνύει ότι «ένα δημόσιο πρόσωπο θα πρέπει να είναι πιο ανεκτικό σε παραδεκτή κριτική, τα όρια της οποίας είναι ευρύτερα όταν αντικείμενο της είναι ένα πολιτικό πρόσωπο, παρά ένας απλός πολίτης». Σημειώνει, μάλιστα, ότι με τις φράσεις που ανέφερα πιο πάνω και που είναι οι φράσεις που έπαιξαν τον πιο σημαντικό ρόλο στην πρωτόδικη καταδίκη, το Ανώτατο θεωρεί ότι λανθασμένα το πρωτόδικο δικαστήριο εκλαμβάνει ότι αυτά απευθύνονται προσωπικά στον Μιχάλη Παπαπέτρου και όχι στο «πολιτικό πρόσωπο». Και εξηγώντας, σημειώνει ότι το επίδικο δημοσίευμα ξεχωριστά, αλλά και ως σύνολο, δεν είναι δυσφημιστικό. «Το δημοσίευμα απευθύνεται στην πολιτική που εκπροσωπούσε ο Εφεσίβλητος κατά τον ουσιώδη χρόνο και είναι αυτή που σχολιάζεται και όχι ο ίδιος προσωπικά». «Αναμφίβολα αν και μη αρεστό στον εφεσίβλητο, εντούτοις δεν είναι δυσφημιστικό γι΄ αυτόν, καθότι δεν αναφερόταν στην προσωπική του ζωή ή την προσωπική τιμή του.»
Τι καταλαβαίνουμε εμείς από αυτές τις αναφορές. Ότι με απόφαση του Ανωτάτου, όταν κρίνοντας τις πολιτικές θέσεις κάποιου πολιτικού υποστηρίζεις ότι βρίσκεται ενάντια στην απελευθερωτική υπόθεση του κυπριακού ελληνισμού και συντάσσεται με την ανελεύθερη, αντιδημοκρατική και κατοχική πολιτική του ψευδοκράτους του Αττίλα, είναι απολύτως θεμιτό, νόμιμο και επιβεβαιωμένα αποτελεί παραδεκτή κριτική. Δεν είναι δυσφήμηση και δεν μπορεί να κλαίγεται ο πολιτικός ότι τον λες προδότη. Έχουμε πάρα πολλούς σαν τον Μιχάλη Παπαπέτρου που οι πολιτικές τους είναι αυτές. Μπορούμε πια να τους το λέμε κουκιά καθαρισμένα και με την ισχυρή κάλυψη του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Πρέπει να πω εδώ ότι στην δίκη του Λάζαρου πήγα κι εγώ ως μάρτυρας υπεράσπισης του και υποστήριξα αυτό ακριβώς που «αθωώνει» το Ανώτατο Δικαστήριο. Ότι δηλαδή οι πολιτικές που εκπροσωπεί συντάσσονται με τις πολιτικές του κατοχικού καθεστώτος. Με αντεξέτασε ο δικηγόρος του Παπαπέτρου, ο διάσημος Βελάρης, ο οποίος ήταν τόσο προσβλητικός και αλαζονικός, που νόμιζε ότι κρατούσε τον πάπα από τα… φρύδια κι ο δικαστής τον ανεχόταν (το είχα μέσα μου από τότε γι΄ αυτό το λέω) και προφανώς έδινε βάση στις ατάκες του παρά στον μάρτυρα, που φιλοξενούσε στην αίθουσα του. Να, όμως, που έχασε κι ο Βελάρης, έχασε και ο δικαστής με την απόφαση του Ανωτάτου.
Τα πρωτόδικα δικαστήρια πρέπει να μάθουν πια να δικάζουν στο πλαίσιο που τους υποδεικνύει το Ανώτατο. Για να γλυτώνουμε και χρόνο και χρήματα. Ότι δηλαδή, στη στάθμιση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης από τη μια και του δικαιώματος προάσπισης της φήμης, από την άλλη, «υπερέχει το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης». Προπάντων όταν κρίνονται πολιτικά πρόσωπα. ( Ο Λάζαρος είχε δικηγόρο τον Ανδρέα Αγγελίδη και ο Παπαπέτρου τον Κώστα Βελάρη).
Υ.Γ. Το Ανώτατο έκανε αναφορά σε πολλές αποφάσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό για να στηρίξει την απόφαση του. Χαρακτηριστική είναι μια απόφαση του ΕΔΑΔ υπέρ Πορτογάλλου δημοσιογράφου, που είχε καταδικαστεί στη χώρα του για άρθρο στο οποίο χαρακτήριζε έναν πολιτικό ως παλιάτσο και γελοίο. Εμείς ακόμα δεν είπαμε κανένα παλιάτσο και γελοίο, αλλά μας κάνουν αγωγές ακόμα κι όταν γράφουμε ότι η γνώμη μας είναι ότι οι πολιτικές τους εξυπηρετούν τα τουρκικά συμφέροντα. Ας διαβάσουν όλοι την απόφαση του Ανωτάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου