Η Τρίτη Αξιολόγηση

                                 του Σπύρου Κότσια 

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η δεύτερη «αξιολόγηση»  και άρχισε ήδη η τρίτη, με τα τεχνικά κλιμάκια της τρόικας  να έχουν για μια ακόμη φορά καταλάβει εξ εφόδου τα Υπουργεία και όποια άλλη κρατική υπηρεσία έχει σχέση με τα άμεσα ενδιαφέροντα τους  και τους επικεφαλείς να επισκέπτονται την Πρωτεύουσα της ειδικής οικονομικής ζώνης για να ανακρίνουν τους υπουργούς και να δώσουν τις κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθήσει η Κυβέρνηση από δω και πέρα.

Ήδη με την ψήφιση του Προϋπολογισμού από τη Βουλή, (ευτυχώς στην αποικία υπάρχει ακόμη Κοινοβούλιο) αρχίζει η εφαρμογή των μέτρων που η Κυβέρνηση είχε συμφωνήσει με τους τοκογλύφους κατά τη διάρκεια της δεύτερης «αξιολόγησης». Τα μέτρα αυτά είναι πολλά και ιδιαιτέρως επώδυνα, όπως η κατάργηση της έκπτωσης φόρου προερχόμενη από ιατρικές δαπάνες, η αύξηση του ΦΠΑ σε 24%  στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου, η για μία ακόμη φορά μείωση μισθών και συντάξεων, πέραν αυτής που θα γίνει το 2019, κατά 1,5% με 2 %, οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί οι οποίοι θα περιλαμβάνουν και την πρώτη κατοικία εφόσον το οίκημα στοιχίζει πάνω από 300,000 ευρώ, δυστυχώς παρά τα αντιθέτως λεγόμενα από την Κυβέρνηση, οι πρώτες κατοικίες που εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία είναι πολλές.

Οι δανειστές θέτουν σαν προϋπόθεση για να προχωρήσει η τρίτη αξιολόγηση την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, όσων οργανισμών έχουν απομείνει στο Κράτος καθώς και των φιλέτων της περιουσίας του. Στα πλαίσια αυτά προχωρεί με ταχείς ρυθμούς οι ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού η οποία θα αλλοιώσει τη φυσιογνωμία της περιοχής, προωθώντας μια ανάπτυξη που δεν σέβεται το περιβάλλον. Για του λόγου το αληθές δείτε τη μακέτα της ανάδοχης εταιρείας. Ακόμη εντός του 2018 παραδίδεται στους ιδιώτες η Εγνατία, ένα μεγάλο μέρος της ΔΕΗ, η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία ( ΕΑΒ), ενώ προετοιμάζουν με ιδιαίτερη «επιμέλεια» την παραχώρηση στο ιδιωτικό κεφάλαιο της εταιρειών ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Ταυτόχρονα και με το πρόσχημα του εξορθολογισμού, περικόπτουν κάθε μορφή επιδόματος, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειακών και των επιδομάτων αναπηρίας,   εξωθώντας ακόμη περισσότερο τα λαϊκά στρώματα αλλά και μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αναφορικά με το Δημόσιο ερωτηματικά προκαλεί το τι θα γίνει με τις αλλαγές στα βαριά και ανθυγιεινά επιδόματα τα οποία , παρότι ο Υπουργός εσωτερικών καθησυχάζει τους συνδικαλιστές, περιέχονται στα προαπαιτούμενα αλλά και στο πολυνομοσχέδιο με τα μέτρα και τα αντίμετρα που ψηφίστηκε το Μάιο στη Βουλή

Η Κυβέρνηση επείγεται να κλείσει την τρίτη «αξιολόγηση», προκειμένου να μπορέσει να τρέξει το αφήγημα της διευθέτησης του χρέους και της εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία. Για το λόγο αυτό ενέδωσε στην απαίτηση του ΔΝΤ για την  περικοπή των ήδη καταβαλλομένων συντάξεων κατά 18% από 1^ης Γενάρη 2019,  καθώς και για την περεταίρω μείωση του αφορολογήτου εισοδήματος, η οποία θα αρχίσει να ισχύει από 1^ης Γενάρη 2020, ενώ εγκατέλειψε   την «αδιαπραγμάτευτη», σύμφωνα με την ίδια, θέση της  για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων  και την αποδοχή παρεμβάσεων στη συνδικαλιστική νομοθεσία που θα δυσκολέψουν τη δράση του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Και για μεν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις έχει αποδεχτεί να ρυθμιστούν με βάση τις «βέλτιστές» πρακτικές που ισχύουν στην ΕΕ, για δε τη συνδικαλιστική νομοθεσία ήδη έχει αποφασιστεί η απλοποίησή της πίσω από την οποία υποκρύπτεται η φαλκίδευση του απεργιακού δικαιώματος, αφού για την κήρυξη απεργίας θα απαιτείται η ψήφος τουλάχιστον του 50% των μελών του σωματείου.

  

Έχει παρατηρηθεί πριν από την επιβολή νέων μέτρων και κατά τη διάρκεια της «διαπραγμάτευσης» να βγαίνουν κάποιοι μεγαλόσχημοι του ΔΝΤ και του Ευρωπαϊκού ιερατείου να κάνουν δηλώσεις και να παραδέχονται εκ του ασφαλούς, ότι τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν για τη «σωτηρία» της χώρας έπασχαν στο μεγαλύτερο μέρος τους και είναι υπεύθυνα για την καταστροφή, όχι μόνο της οικονομίας αλλά και της Ελληνικής Κοινωνίας.

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του «σοσιαλδημοκράτη» και Προέδρου του Euro group κ Ντάϊσελμπλουμ, ο οποίος αποχωρεί από το αξίωμά του, να δηλώσει, ότι «οι τράπεζες  παντού σώθηκαν σε βάρος του φορολογούμενου. Χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά τη γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος, λέγοντας ότι όλα έγιναν για τις τράπεζες έχει κάποιο δίκιο».

Βέβαια παρά τις εκ των υστέρων  δηλώσεις παραδοχής του λάθους, συνεχίζεται απρόσκοπτα η επιβολή των νέων μέτρων, τα οποία έχουν επιλεγεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν το στρατηγικό στόχο των νεοφιλελεύθερων κύκλων για τη μετατροπή της χώρας σε ειδική οικονομική ζώνη.

Οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδεχτεί το στρατηγικό στόχο του νεοφιλελευθερισμού, και σε απόλυτη συνεργασία  με τους ντόπιους οικονομικούς παράγοντες διευκολύνουν την επίτευξή του. Ταυτόχρονα διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα διαχειριστεί  καλλίτερα την κατάσταση επωφελεία των δανειστών. Μπορεί αυτό να θεωρείται υπερβολικό είναι όμως δυστυχώς η ωμή πραγματικότητα.

Ο Ελληνικός Λαός και ιδιαίτερα τα στρώματα που έχουν πληγεί περισσότερο  από την εξουθενωτική λιτότητα, τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, την απομείωση των όποιων περιουσιακών στοιχείων είχαν στη διάθεσή τους, την ανεργία, που είδαν τα παιδιά τους να φεύγουν μετανάστες για να μην πεινάσουν και τη ζωή τους να υποβαθμίζεται, πρέπει να καταλάβουν, ότι τη λύση στο δράμα  που περνάμε δεν μπορεί  να την περιμένουν από τους αμοραλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο από τους ακροδεξιούς νεοφιλελεύθερους του κ Μητσοτάκη και τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και των δορυφόρων του που αγωνίζονται να σώσουν τους εαυτούς τους από την πλήρη πολιτική εξαφάνιση.

Τη λύση θα τη δώσει ο ίδιος ο Λαός με τη δημιουργία  ενός Παλλαϊκού Μετώπου,  βγαλμένου μέσα από τα σπλάχνα του, το οποίο θα αποτελέσει τον καταλύτη στις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις και θα αντισταθεί  για να ανακόψει την πορεία της χώρας προς την πλήρη απαξίωση και τη μετατροπή της σε ειδική οικονομική ζώνη,  καταργώντας την επιτροπεία και τα μνημόνια και αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα να εφαρμόσει ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο το οποίο θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αυτοδύναμης ανάπτυξης της οικονομίας.