Είμαι "κάποιας ηλικίας", και δεν μπορώ να ξεχάσω κάποιους Έλληνες μετανάστες που "παλινοστούσαν" από την Αμερική και γύριζαν στα χωριά τους, τότε που εγώ ήμουν νέος. Οι άνθρωποι ήταν κυρίως λαντζέρηδες, είχαν πλύνει μερικά δισεκατομμύρια πιάτα, είχαν περάσει τα 60, ήξεραν κάτι ελάχιστα αγγλικά (yes, allright, thank you), ήταν ανύπαντροι (πού χρόνος για οικογένεια!) και ψιλοσυνταξιούχοι. Ήταν η τέλεια ενσάρκωση της φουκαρωσύνης- μιας ζωής σχεδόν ολότελα χαμένης χάριν κάποιας γης της επαγγελίας , που τελικά μπορούσαν να κατακτήσουν ελάχιστοι, κι αυτοί ύστερα από τρομακτικές στερήσεις και θυσίες...
Το έργο του Λεωνίδα Βαρδάρου (" Oι Πόλεμοι του Άνθρακα") αναφέρεται σε αυτό το θέμα και στις ένοπλες
ταξικές αναμετρήσεις στα ορυχεία της Αμερικής στην περίοδο 1890-1930. Αιτία
τους ήταν οι άθλιες συνθήκες ζωής και εργασίας των ανθρακωρύχων. Οι
Έλληνες ανθρακωρύχοι, ξεριζωμένοι από τον τόπο τους από την σκληρή
πραγματικότητα μιας χρεωκοπημένης Ελλάδας και με τις ψεύτικες υποσχέσεις
των δουλεμπόρων της εποχής, είχαν καταλήξει στο μακρινό Κολοράντο
να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και του
συναφιού του. Μετα την προβολη θα ακολουθησει συζητηση με τον σκηνοθετη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου