Φλυαρίες Οικολόγων Πρασίνων, εκεί που η σιγή είναι προτιμότερη

Πρώτον , η ποινικοποίηση της  όποιας άποψης περί ιστορίας, είτε αυτή αναφέρεται στο ολοκαύτωμα των Εβραίων είτε σε εθνοκαθάρσεις είτε σε ο,τιδήποτε άλλο, είναι πολιτικά και πολιτιστικά απαράδεκτη :  Ο καθένας μπορεί να εκτιμά τα ιστορικά γεγονότα κατά πως θεωρεί ορθότερο, χωρίς την απειλή κυρώσεων !   Δεύτερον αλλά εξίσου σημαντικό,  η ελευθερία της κριτικής δεν σημαίνει  ανοχή της κουταμάρας , του «προοδευτικού» κομφορμισμού- που – πάει- να-το-παίξει-  ελευθεριακός,  ή της παραποίησης του παρελθόντος για κάποια ευτελή συμφέροντα του παρόντος.

 Οι Οικολόγοι Πράσινοι, νυν παραστεκάμενοι και πάροχοι χειλικών υπηρεσιών στον  ΣΥΡΙΖΑ (αφού για μια ολόκληρη περίοδο τον έφτυναν…), επιθυμούν διακαώς να πούνε κάτι της προκοπής.  Κατά δήλωσίν τους, τους ενοχλεί «η κυρίαρχη εθνική αφήγηση» και «ο κυρίαρχος εθνικιστικός λόγος», όμως αυτές οι αοριστίες και γενικολογίες επεξηγούν ελάχιστα πράγματα και κυρίως αποκρύπτουν την πενία των επιχειρημάτων τους σε κρίσιμα διακρατικά θέματα. Με αυτό το πνεύμα των  χαμαιλεοντικών  γενικοτήτων μιλάνε περί διάχυτων ευθυνών και εθνοκαθάρσεων από όλες τις βαλκανικές χώρες – όπως περίπου κάποιοι Ναζήδες οχυρώνονταν πίσω από τον συμμαχικό βομβαρδισμό της Δρέσδης για να μιλήσουν περί εκατέρωθεν εγκλημάτων και να αποφανθούν ότι στον πόλεμο, όλοι τα ίδια σκατά είναι……Εξ άλλου, ως γνήσιοι κομφορμιστές και ακόλουθοι του εκάστοτε ρεύματος, αρπάζονται από ένα ορισμό πανεπιστημιακής προέλευσης και τον εμφανίζουν όπως ο Νίκος ο Φίλης – τόσο αντικειμενικό όσο το F=mγ της Φυσικής.

Η ουσία όμως είναι αλλού :  Ποιοι  «Εθνικοί μας  αφηγητές» αναβάθμισαν σε γενοκτονία   τις διώξεις  του ελληνικού στοιχείου  της Κωνσταντινούπολης το 1942, το 1955 ή  το 1964-65; Ή τα όσα επακολούθησαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974;

Αντίθετα, οι σφαγές των Ποντίων και των Αρμενίων είχαν αναντίρρητα ένα άλλο μέγεθος –  σε σχέση και με το γενικό πληθυσμό των μεν και των δε  – και γι αυτό αναγνωρίσθηκαν  όχι ως απλά αλλά ως ειδεχθή εγκλήματα, θα λέγαμε με το πνεύμα του  Ποινικού Δικαίου. Ήταν γενοκτονίες, ήταν δολοφονικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας, ήταν οργανωμένες  και όχι αυθόρμητες δράσεις. Ο Τουρκικός Εθνικισμός προσπάθησε να ρετουσάρει  αυτή την ιστορία όσο ο Στάλιν ρετουσάριζε τις παλιές φωτογραφίες του με πρώην συνεργάτες, όμως δεν τα κατάφερε. Και τώρα κάποιοι, αντί να  προσεγγίζουν το τουρκικό δημοκρατικό κίνημα, επεξεργάζονται φιλοφρονήσεις προς το τουρκικό κράτος  εν όψει της επίσκεψης Τσίπρα στην  γειτονική χώρα…..

Η ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ  

  

H επίθεση στον υπουργό Παιδείας για την «αιρετική» άποψη που τόλμησε να εκφράσει, έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά παρόμοιων επιθέσεων ενάντια σε όποιον/α διατυπώνει δημόσια θέσεις οι οποίες παρεκκλίνουν από την κυρίαρχη εθνική αφήγηση. Η ανθρωποφαγία εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη για κρίσιμα ιστορικά γεγονότα, όπου έχει υφανθεί γύρω τους ολόκληρη μυθολογία από τον κυρίαρχο εθνικιστικό λόγο όλον τον προηγούμενο αιώνα, είναι συνήθης και αναμενόμενη πρακτική.

Όμως η ακριβής αποτύπωση των ιστορικών γεγονότων είναι ακόμη θέμα ανοιχτό για όλες τις βαλκανικές χώρες, που η κάθε μια επιδιώκει να μεγεθύνει τις ευθύνες των άλλων και να αποσιωπά τις δικές της. Κάθε βαλκανική χώρα έχει να περιγράψει τις δικές της γενοκτονίες ή εθνοκαθάρσεις.

Και οι δύο λέξεις είναι μεταπολεμικές. Γενοκτονία είναι «η βάσει σχεδίου συστηματική και ολοκληρωτική εξόντωση φυλής ή έθνους» και εθνοκάθαρση είναι «ο μαζικός αφανισμός ή εκδίωξη των μελών μιας εθνότητας από μια περιοχή για γεωπολιτικούς σκοπούς». Ένα ζήτημα είναι ότι η εθνοκάθαρση δεν έχει ακόμη ρητή νομική αναγνώριση.

Σε κάθε περίπτωση, οι σημερινοί Έλληνες έχουν κάθε δικαίωμα να τιμούν τη μνήμη των θυμάτων προγόνων τους αλλά και να κατανοούν τα ιστορικά πλαίσια μέσα στα οποία έγιναν ακόμη και αποκρουστικά γεγονότα. Και σίγουρα, με αίσθημα ευθύνης και υπευθυνότητας θα πρέπει να οικοδομούν ένα καλύτερο μέλλον.