Ο Moυσταφά Ακιντζί και η απολογητική της τουρκικής κατοχής της Βόρειας Κύπρου

Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι.

Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι.

ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ

Εκδοτικό σημείωμα του περιοδικού "ΕΝΩΣΙΣ"

Σε οποιανδήποτε λογική κοινωνία, η τελευταία δήλωση του «ημέτερου»Μουσταφά Ακιντζί (κατά την περίπτωση που τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο «δεν χρησιμοποιηθούν με λογικό τρόπο, μπορεί να αποτελέσουν στοιχείο απειλής και επιπλέον να γίνουν αιτία πολέμου, ενώ εάν χρησιμοποιηθούν συνετά, μπορεί να δημιουργηθεί μια επωφελής κατάσταση για όλους») θα προκαλούσε εντύπωση, που θα οδηγούσε σε μια συλλογική και εύλογη αντίδραση.

Τα πράγματα όμως στην ονειρική Κύπρο δεν είναι τόσο λογικά. Οι φωνές που δικαιολογημένα αντέδρασαν στην προκλητική (και καθόλου παρεξηγημένη)απειλή του Λεμεσιανού Ακιντζί σίγησαν εκκωφαντικά μετά την απάντηση της ίδιας της κυβέρνησης: «Κάθε δήλωση που κάνει κακό στις συνομιλίες πρέπει να αποφεύγεται». Αυτό είχε να δηλώσει ολόκληρος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ουδέν σχόλιο.

Σαν να μην έφτανε αυτό, εμφανίστηκαν ξανά οι απολογητές της κατοχής, οι επικοινωνιολόγοι του Μουσταφά Ακιντζί, οι διδάκτορες, για να πουν την αλήθεια στον λαό που πίστεψε τα «ψέματα» και την «προπαγάνδα» των απορριπτικών Ελληνοκυπρίων: «Δεν εμφανίστηκε σε κανένα σημείο της τοποθέτησής του επιθετικός ή υπονομευτικός», θα σημείωνε σε παρέμβασή του ο Σώτος Κτωρής, διδάκτωρ Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών, για να συντρίψει για άλλη μια φορά όση λογική έμεινε σε τούτο το νησί. Μάλιστα, στο κείμενό του επαναλαμβάνει τη δήλωση του κ. Ακιντζί περί casus belli και φυσικού αερίου, χωρίς να εξηγεί στους αναγνώστες τον λόγο για τον οποίον αποφάσισε να απολογηθεί εκ μέρους του ηγέτη του ψευδοκράτους. Ουδέν σχόλιο επίσης.

Έχει παραγίνει πλέον με τον Ακιντζί. Ούτε οι πιο πιστοί αυλικοί άλλων εποχών δεν θα «χτυπιούνταν» έτσι για τον ηγέτη τους. Κατάντησαν κάποιοι, ανάμεσά τους ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ και 2-3 ΜΚΟ (;), να θυμίζουν τυφλά πειθαρχημένους στρατιώτες, έτοιμους να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα για χάρη του ηγέτη τους.

Η σοβαροφάνεια, πάντως, που επιδεικνύουν όταν μιλούν για τον Ακιντζί εξαφανίζεται όταν αναφέρονται στην κατοχή και στα υπαρκτά ζητήματα.

Όπως ένας άλλος απολογητής της κατοχής που έγραφε, με λίγα λόγια, πως το διακύβευμα είναι να αποτραπεί η αποδόμηση του προσώπου του Μουσταφά Ακιντζί. Αν είναι δυνατόν. Είναι ο ίδιος, εν τω μεταξύ, που πριν λίγο καιρό προσπαθούσε να «διδάξει» τους αναγνώστες του ότι οι Κύπριοι δεν μπορούν να λέγονται πρόσφυγες γιατί κατοικούν στην πατρίδα τους και έχουν το προνόμιο να την επανενώσουν. Τόση σοβαρότητα.

Τέλος πάντων. Αυτό που προσπαθούμε να πούμε είναι ότι η επένδυση των «αρνητών της κατοχής» (για να μιλάμε πιο ξεκάθαρα) στο «λαμπρό» και «ελπιδοφόρο» πρόσωπο του Κύπριου ψευδοηγέτη καταρρέει με γοργούς ρυθμούς, εξαιτίας, βέβαια, τοποθετήσεων του ιδίου, ο οποίος, εδώ και πέντε μήνες, κατόρθωσε να μας πείσει πως αφ’ ενός είναι καλή παρέα στα καφενεία και στα θέατρα, ενώ αφ’ ετέρου η «λύση» που επιδιώκει είναι η «λύση» που θέλει η Τουρκία. Με εκ περιτροπής προεδρία, με έποικους, με «χρήστες», με ζώνες, με εγγυήσεις, με ποσοστά, με φυλετικούς διαχωρισμούς.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την τελευταία απειλή του, θα έπρεπε να μας προβληματίζουν κι όχι να μας ναρκώνουν και να μας μεθούν περισσότερο. Αλλά όλοι αυτοί που προστατεύουν την εικόνα του Ακιντζί καλύτερα απ’ ό,τι τη δική τους, αφού λένε «τα πιο ηλίθια» και «τα πιο χοντρά ψέματα» (κατά τη χιτλερική διδαχή) για να κερδίσουν την εύνοια των μαζών, είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν θέλουν λύση, ούτε καν στα πρότυπα που με τόσο πάθος αξιώνουν. Προτιμούν να ζήσει αιώνες ο Ακιντζί για να απολογούνται εκ μέρους του, να προστατεύουν την εικόνα του, χωρίς να έχουν κιόλας σκοπό που να αγιάζει τα μέσα. Εκεί φτάνει η μιζέρια τους.

Της Σύνταξης