Από το Δημοψήφισμα στο Πραξικόπημα και τις Εκλογές

του Γιάννη Μαύρου* 

Τα καταιγιστικά γεγονότα που ακολούθησαν το Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και η επικοινωνιακή τους διαχείριση εκ μέρους της Κυβέρνησης, των κομμάτων και των ΜΜΕ συγκάλυψαν το γεγονός ότι έχει συντελεσθεί πραξικόπημα, παραβίαση του Συντάγματος και της λαϊκής κυριαρχίας και μάλιστα από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της  Δημοκρατίας την ίδια τη στιγμή που ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος! Το πραξικόπημα δημοσιοποιήθηκε την επομένη στη ‘σύσκεψη των αρχηγών’ υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μετατρέποντας απροκάλυπτα το ΟΧΙ του λαού στο ΝΑΙ των ‘εκπροσώπων’ του.

Τα όσα επακολούθησαν στις Βρυξέλλες ως υποτιθέμενη ‘διαπραγμάτευση’ δεν ήταν παρά η απεγνωσμένη προσπάθεια του πρώην Πρωθυπουργού να εξασφαλίσει κάποια ανταλλάγματα για την κατά κράτος παράδοσή του, την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι αρχηγοί, θέτοντας το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον υπεράνω του εθνικού συμφέροντος, τον καλούσαν δημόσια ‘να τελειώνει’, φοβούμενοι τυχόν ‘επιτυχίες’ του στα σημεία. Με δεδομένη την εκ των προτέρων άνευ όρων παράδοσή του βέβαια, οι εκπρόσωποι των δανειστών ‘θεσμικοί εταίροι’ δεν είχαν κανένα κίνητρο να του παράσχουν έστω φύλλο συκής, πόσω μάλλον που ήσαν ήδη σφόδρα ενοχλημένοι με το δημοψήφισμα και την όλη διαδικασία ‘διαπραγμάτευσης’, ανήκαν στις ίδιες πολιτικές ‘οικογένειες’ με τους ντόπιους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ και, επιπλέον, δεν θα μπορούσαν ποτέ να σεβαστούν  αυτόν που δεν σεβάστηκε την εντολή του ίδιου του λαού του.

Το πραξικόπημα συνεχίστηκε με τις απανωτές ψηφοφορίες στη Βουλή που νομοθέτησε, με τις γνωστές διαδικασίες, ενάντια στην ρητά εκφρασμένη λαϊκή βούληση και επιχειρείται τώρα να ‘νομιμοποιηθεί’ εμμέσως δια των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου, με νέο πραξικόπημα δηλαδή, αυτή τη φορά εσωκομματικό. Φοβούμενοι τις εσωκομματικές αντιδράσεις και την αμφίβολη έκβαση του Εκτάκτου Συνεδρίου, που είχε ήδη αποφασίσει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πρόεδρος και η ηγετική ομάδα αποφάσισαν εν ψυχρώ να διασπάσουν το κόμμα προκηρύσσοντας εκλογές πριν το Συνέδριο προκειμένου να εξωθήσουν τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους στη δημιουργία νέου φορέα ώστε να συμμετάσχουν στις εκλογές, δεδομένου ότι, βάσει του εκλογικού νόμου, σε περίπτωση εκλογών σε λιγότερο από ένα χρόνο από τις προηγούμενες, η εκλογή γίνεται με λίστα αντί σταυρού προτίμησης, πράγμα που θα οδηγούσε σίγουρα στην εκκαθάριση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος από τους αντιμνημονιακούς βουλευτές.

Τα παραπάνω εντέχνως συγκαλύπτονται από τον Ελληνικό Λαό από τους πραξικοπηματίες πολιτικούς και τους συνεργούς τους στα ΜΜΕ και καλλιεργείται έντεχνα η απατηλή εντύπωση ότι στις εκλογές κρίνεται βασικά ποιά κυβέρνηση θα  διαχειριστεί το 3^ο Μνημόνιο, την συνέχιση δηλαδή της πολιτικής της τελευταίας πενταετίας που, στο όνομα της πάση θυσία παραμονής της Χώρας στο Ευρώ, οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Η απάντηση σ’αυτό το ερώτημα όμως είναι δευτερεύουσας σημασίας, δεδομένου ότι η γενικότερη γραμμή πλεύσης δεν αμφισβητείται από κανένα από τα μνημονιακά κόμματα. Το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών είναι το αν, πώς και κατά πόσο θα εκφραστεί ξανά θεσμικά η αντίσταση του Ελληνικού Λαού στη νέα ‘μνημονιακή’ κατοχή, η αντίσταση εκείνη που τον οδήγησε, μέσα στις γνωστές συνθήκες εκτάκτου ανάγκης και ψυχολογικού πολέμου, να βροντοφωνάξει ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Κρίνεται αν και κατά πόσο θα επικρατήσει το πραξικόπημα και θα οδηγηθούμε σε έναν νέο φαύλο κύκλο ‘τέλους της μεταπολίτευσης’, με δικτατορία υπό διάτρητο κοινοβουλευτικό μανδύα, η οποία θα παρατείνει και θα παροξύνει την καταστροφή, ή αν θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, αν οι εκλογές θα αποτελέσουν την αφετηρία μιας νέας, πραγματικής Μεταπολίτευσης, που θα υπερασπιστεί το ΟΧΙ του λαού, θα αποδόσει ευθύνες, ποινικές και πολιτικές, στους επίορκους πολιτικούς που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, στα μνημόνια και στη μεταμοντέρνα δικτατορία, αν δηλαδή και κατά πόσο θα αποκτήσουμε αντιπολίτευση ικανή όχι μόνο να διατυπώσει αξιόπιστη κριτική στην ακολουθούμενη πολιτική αλλά και να προβάλλει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση και πρόγραμμα διεξόδου και σωτηρίας της Χώρας και του λαού.

Είναι γεγονός ότι ο χώρος της (αντιμνημονιακής) αντιπολίτευσης είναι κομματικά κατακερματισμένος και οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγονται οι επικείμενες εκλογές (αιφνιδιασμός, ελάχιστη προεκλογική περίοδος, συστημική συνωμοσία σιωπής και παραπληροφόρησης, εκλογικός νόμος)  δεν ευνοούν τις συνεργασίες. Γι’ αυτό αναμένεται μεγάλο ποσοστό αποχής, άκυρου και λευκού που θα καταγράψει, μαζί με την ψήφο στα αντιμνημονιακά και αντισυστημικά κόμματα, την έκταση της δυσπιστίας, της δυσαρέσκειας, της απαξίωσης ή και της απόρριψης του πολιτικού συστήματος γενικότερα καθώς και την ανάγκη η άρνηση αυτή να βρεί θετική έκφραση στο άμεσο μέλλον μέσα από τη δημιουργία, με όρους κινήματος, ενός παλλαϊκού απελευθερωτικού μετώπου με στρατηγικούς στόχους αμετάθετους την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η διέξοδος από τη μνημονιακή καταστροφή και η οικονομική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της Χώρας δεν είναι παρά τα μέσα  για την επίτευξη των στόχων αυτών.

Οι αντικειμενικές συνθήκες για τη δημιουργία του παλλαϊκού απελευθερωτικού μετώπου έχουν πλέον ωριμάσει. Εκτός από τα αδιέξοδα της πολιτικής των μνημονίων και την ανυποληψία των εκφραστών τους αποκαλύφθηκε και η ανεπάρκεια -στην καλλίτερη περίπτωση- της Αριστεράς και ιδιαίτερα της ‘κυβερνώσας Αριστεράς’ του ‘αριστερού ευρωπαϊσμού’, της συστημικής Αριστεράς που δεν αμφισβητεί το δόγμα του ‘ανήκομεν στη Δύση’, που δεν διανοείται τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και τη νέα τάξη, δηλαδή με το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ και γι’ αυτό αντιστρατεύεται στην πράξη τη δημιουργία επαναστατικού λαϊκού κινήματος. Μετά το Δημοψήφισμα μάλιστα αυτή η ‘Αριστερά’ αποδεικνύεται πλέον όχι μόνο αντεπαναστατική αλλά και αντιδημοκρατική, όπως αντιδημοκρατική αποκαλύπτεται πλέον σε κάθε καλόπιστο πολίτη και η Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα η Ευρωζώνη.

Είναι όμως στρατηγικό λάθος να προβάλλεται μονοσήμαντα ως στρατηγική η έξοδος από το Ευρώ και τούτο όχι μόνο για λόγους επικοινωνίας αλλά, κυρίως, για λόγους ουσίας.  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει σωτηρία εντός του Ευρώ αλλά δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε την περίπτωση ένα πραγματικά επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα, με σοβαρή υποστήριξη στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια κοινή γνώμη, να καταφέρει ριζικές μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ και στο Ευρώ. Για να έχει όμως έστω και την ελάχιστη πιθανότητα ευόδωσης ένα τέτοιο ενδεχόμενο, απαιτείται επιτακτικά η σοβαρή προετοιμασία, όχι στα χαρτιά και εν κρυπτώ αλλά με δημόσιες προπαρασκευαστικές πράξεις, του λαού, για την (πιθανότερη) περίπτωση αναγκαστικής ή συμφωνημένης εξόδου από το Ευρώ ως μέτρου συνολικής εναλλακτικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους ως παράνομου και επονείδιστου και την αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης, τις διμερείς εμπορικές και ενεργειακές συμφωνίες με τρίτες χώρες, την ανακήρυξη της ΑΟΖ κλπ. 

Πρίν απ’ όλα όμως πρέπει ο Ελληνικός Λαός να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, εμπιστοσύνη που κλονίστηκε σοβαρά από τις ενέργειες της προηγούμενης κυβέρνησης, και αυτό προϋποθέτει πάνω απ’ όλα την ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματός του σε δύο κατευθύνσεις: πρώτον την απόδοση ευθυνών στους υπαιτίους, ντόπιους και ξένους, της μνημονιακής υποδούλωσης της Χώρας και, δεύτερον, την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης και την ανυποχώρητη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα για τα εγκλήματα και τις καταστροφές που επέφεραν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή καθώς και του αναγκαστικού κατοχικού ‘δανείου’, διεκδίκηση τόσο με ρηματική διακοίνωση στο Βερολίνο, όσο και με προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη και στο Συμβούλιο της Ευρώπης καθώς και τη σύγκληση Διεθνούς Διάσκεψης,  συνέχεια και ολοκλήρωση των διασκέψεων των Παρισίων του 1945-46, του Λονδίνου του 1953 και της Μόσχας του 1990. 

*ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ

μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα