Ιδεολογικές παλιατζούρες

Η θολούρα και η  σουρεαλιστική απροσδιοριστία  ήταν πάντοτε στοιχείο της συμβατικής πολιτικής. Από την μεταπολίτευση και μετά, έχουν εκφωνηθεί κεντρικά συνθήματα επί κεντρικών συνθημάτων, σε κοινότητες, σε δήμους, σε κομματικές αναμετρήσεις, σε περιφέρειες,  που δεν έλεγαν τίποτα. Που συνιστούσαν ένα πίνακα τάχαμου μοντέρνο, με χρώματα και γραμμές ερριμένες ατάκτως στον καμβά, ενώ η κοινωνία χρειαζόταν εικόνες της τρέχουσας κατάστασης. Ενώ η κοινωνία χρειαζόταν τομές, ανατομίες, αποκαλύψεις του βάθους των παθογενειών , και όχι σαχλαμαροειδείς γενικότητες.

Όμως ήταν το κακό το ριζικό μας να ξανασυναντηθούμε με τέτοιες γενικότητες   του τύπου ΞΕΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ – ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ.  Γιατί  «η άνοδος της ασημαντότητας» - που έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης – συνεπιφέρει αλλαγή του ήθους και του ύφους πολλών και διαφόρων. Γιατί η  άνοδος της ασημαντότητας – λέω εγώ -  επικουρείται από αυτούς που δεν ήταν ασήμαντοι αλλά προσχώρησαν  σ’ αυτή, υιοθετώντας ένα νέο, Τσιπρανδρεϊκό στυλ.

Να πούμε τί μετά από όλα αυτά; Να πούμε ότι «το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια» - κατά πως πεσιμιστικά διακήρυσσε  σε ένα μανιφέστο του ο ριζοσπάστης ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος;

Όχι βέβαια ! Καλύτερο είναι να  πετάξουμε τα «σκουπίδια» και να κρατήσουμε το μέλλον !