Η Ζωή έχει ανατροπές...

Άκουσα ανθρώπους να παρακαλούν το Γιαραμπή να βγει πρώτος  ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μόνο έτσι θα επωμισθεί τις ευθύνες του νέου μνημονιακού ψεκάσματος και θα  φανεί το ρεκόρ Γκίνες ψευδολογίας που κατέχει...Τώρα ακούω κάποιον να δηλώνει ευχαριστημένος από την αποτυχία της ΛΑΕ να μπει στη Βουλή, γιατί αυτή η αποτυχία θα  δώσει χρόνο στο σημερινό άθροισμα προσωπικοτήτων να γίνει κανονικός πολιτικός σχηματισμός....Και οι δυο αυτοί "ντετερμινισμοί" (- ο κόσμος να πάρει χαμπάρι τον ΣΥΡΙΖΑ  και οι προσωπικότητες της ΛΑΕ να ενορχηστρωθούν σε ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο -) μου φαίνονται παρακινδυνευμένοι. Όμως  βλέπω σαν απολύτως βέβαιο το  ότι η ΛΑΕ "χρωστάει"  στον μεγάλο αντιμνημονιακό μαραθώνιο   ένα καινούριο ύφος :  Η ΛΑΕ  πρέπει να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας ανοιχτής και πολύχρωμης -πολυτασικής  κομπανίας, που σκορπάει αλήθειες και έμπνευση  γύρω της. Η μάχη κατά της κοινοτοπίας και της πλήξης πρέπει να γίνει οργανικό στοιχείο της πολιτικής της.  Γ.ΣΧ 

ΜΗΝΑΣ  ΓΡΗΓΟΡΑΤΟΣ :

Είναι άγρια η χαρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των ΜΜΕ των ολιγαρχών, του Βερολίνου και των Βρυξελλών, από το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Αν όλοι αυτοί χαίρονται για το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν μπήκε στη Βουλή, οι πολίτες μάλλον δεν θα πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερα.

Κι όμως, καλύτερα που δεν μπήκε στην Βουλή η Λαϊκή Ενότητα. Αν είχε μπει στην Βουλή, θα έχανε πολύτιμο χρόνο από τις προετοιμασίες που πρέπει να κάνει για να γίνει ένα κανονικό κόμμα, και όχι ένα άθροισμα προσωπικοτήτων· ο ένας μήνας δεν ήταν αρκετός για να συμβεί αυτό.

Επίσης, η Λαϊκή Ενότητα θα έχει τον χρόνο να δει τα λάθη που έκανε, να αντιληφθεί πως χρειάζεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα -και όχι να επαναλαμβάνει τις ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ που κατέρρευσαν- και να σκεφτεί ξανά την εκλογική συνεργασία σε ένα κοινό μέτωπο με άλλα κόμματα.

Είναι πολύ θετικό που η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Είναι πολύ σημαντικό αυτή η Βουλή να μην έχει καθόλου ελπίδα μέσα. Να είναι μια Βουλή της απελπισίας. Γιατί αυτό είναι αυτή η Βουλή: μια Βουλή ήττας και απελπισίας. Και προδοσίας.  Πρέπει οι πολίτες να μην παίρνουν αέρα από πουθενά. Να είναι όλα μαύρα στη Βουλή. Αυτό θα γιγαντώσει τις αντιδράσεις των πολιτών και θα φουντώσει το κίνημα. Χωρίς μισόλογα πια.

Παρατηρώ τη λύσσα κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου -και μετά τις εκλογές- και βλέπω για μια ακόμα φορά το μίσος αυτού που προσκύνησε για αυτόν που δεν προσκύνησε.

Επίσης, η λύσσα κατά της Ζωής -που δεν είναι πια στην Βουλή- δείχνει και κάτι άλλο: το φόβο για τη Ζωή. Γιατί όλοι ξέρουμε πως η Ζωή θα επιστρέψει.

Η παρουσία της θα γίνεται όλο και πιο αισθητή διά της απουσίας της από την Βουλή. Ο νέος πρόεδρος της Βουλής θα συγκριθεί αμέσως με την Ζωή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να γίνει πρόεδρος της Βουλής. Ο Δραγασάκης -που είναι παλιά πουτάνα- ήδη αρνήθηκε. Βέβαια, κάποιος θα δεχτεί -μπορεί και ο Δραγασάκης που από κάπου θα τον κρατάνε κι αυτόν- να γίνει πρόεδρος της Βουλής, και αυτός έχει καεί ήδη.

Οι επιτροπές της Βουλής και οι φάκελοι που ήταν στα χέρια της Ζωής θα θαφτούν ξανά, όπως γινόταν επί δεκαετίες, πριν τη Ζωή. Μαζί με τις επιτροπές και τους φακέλους, θα καεί και ο νέος πρόεδρος της Βουλής. Όσο λείπει η Ζωή, τόσο πιο παρούσα θα είναι.

Όλοι μοιάζουν να ξεχνούν κάτι: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου γνωρίζει πια τα πάντα για τις υποθέσεις και τους φακέλους που βρίσκονται στη Βουλή.

Κακά τα ψέματα, ο Αλέξης Τσίπρας έπαιρνε λάμψη, αίγλη και δύναμη από τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τώρα ξέμεινε με τον Δραγασάκη, τον Βούτση και τον Φίλη. Θλιβερή ομάδα για πολιτική. Καλή για ταβέρνα, ωστόσο. Το σημαντικότερο για έναν πρωθυπουργό δεν είναι ο ίδιος, αλλά η ομάδα των ανθρώπων που θα επιλέξει να έχει γύρω του. Αυτή την ομάδα την επιλέγει ο ίδιος. Κι εκεί φαίνεται το μυαλό του. Ο Τσίπρας ήθελε Φλαμπουράρηδες. Ο Τσίπρας έχει καεί ήδη.

Ελπίζω η Ζωή να έχει μάθει από τα λάθη του Τσίπρα. Επίσης, ελπίζω να μην εμπιστεύεται και να μην αγαπάει τόσο πολύ πια ανθρώπους σαν τον Τσίπρα.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έρχεται. Τι είπατε;