ΟΧΙ

ΟΧΙ
ΟΧΙ και από τους Γερμανούς ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Ρέντσι, ο Τσίπρας και μια γραβάτα


Του Μιχάλη Μιχελή
Θα ήθελα να γράψω  ένα εκτενές post για το κοινωνικό και πολιτικό «φαινόμενο Ρέντσι» (Ιταλός Πρωθυπουργός).
Όμως μέσα σε τέτοια πολιτική υπνοβασία που κυριαρχεί, μάλλον καλύτερα είναι να περιορίζεσαι σε περιορισμένο σχόλιο, που η αντίδραση έχει τις αποχρώσεις του γκρί, ως προσομοίωση έκστασης, στους κομματικά γαργαλισμένους σε πάθη και λάθη.
Λοιπόν, ο Ρέντσι έδωσε στον Τσίπρα μια γραβάτα. Κάποτε κι εσύ θα την φορέσεις του είπε, «αστειευόμενος». Φυσικά η κακομοίρα η γραβάτα δεν φταίει σε τίποτε, που την απεχθάνεται ενδυματολογικά ο Τσίπρας και η παρέα του. Απλώς εκφράζει κακομοίρικα (στα γούστα μερικών), την απελευθέρωση από τις ενδυματολογικές τυπικότητες, που επιβάλλει ενίοτε το πρωτόκολλο.
Ο Ρέντσι λοιπόν έχει μια γραβάτα στην τσέπη του, αλλά συνήθως δεν την φορά, γιατί την έχει ως «γούρι» ή μάλλον καλύτερα ως πολιτικό φετίχ για το κόμμα του, μια που τους την φόρεσε κανονικά. Δηλαδή σαν το μαστίγιο και τις χειροπέδες στο κρεβάτι του κυρ-Γκρί, που κάνει τους ψηφοφόρους του ν’ αφιονίζονται από τους πόνους, που φέρνουν τους οργασμούς.
Ο Ρέντσι πήρε ένα κόμμα και το μετάλλαξε πλήρως. Πήρε τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές, τους οικολόγους, τους δεξιούς του Μπερλουσκόνι και τους έβαλε ανάμεσα στα σκέλια του, έχοντας ως βασικό σημείο αναφοράς, ότι για να κάνεις κάποιο(α) δικό σου κτήμα, πρέπει να του μιλάς τρυφερά, να του τάζεις «ουρί», να του θυμίζεις τις καταπιεσμένες δυνάμεις που έχει μέσα του, το πόσο αξίζει ν’ ανατρέπει την μιζέρια.


Έτσι ο Ρέντσι έφτιαξε ένα εκσυγχρονιστικό διακορευτικό Μπερλουσκονισμό, που στη θέση του κλασικού δεξιού νταβατζή, ο κυρ-Γκρί, κάνει την ίδια δουλειά, αλλά με την μαεστρία ενός Γκουσγκουνισμού. Υποφέρω αλλά μ’ αρέσει….
Αποτέλεσμα, στην Ιταλία αντιπολίτευση κάνει μόνο ένας «τρελός» κωμικός, η δεξιά διασπάστηκε, η αριστερά εξαφανίστηκε και οι γκόμενες του Μπερλουσκόνι, πήραν πλέον την πατίνα του μοντέλου Ρέντσι, που λέει παρόλες, παρόλες στον αέρα και οι Ιταλοί εναλλακτικοί ψάχνουν να βρουν διεξόδους oνειρευόμενοι επαναστάσεις μέσα από μια «λίστα Τσίπρα» και τους «Podemos». T
Tελικά είναι τόσο μάγκας ο Ρέντσι ή η σημερινή κοινωνία των αδιεξόδων, θέλει να κυβερνιέται από ένα κύριο, που θα σε βάζει στο κρεβάτι,
να κλείνεις τα μάτια και να ταξιδεύεις πρώτη φορά αριστερά, παρέα με τον ακτύπητο Σπ(φ)αλιάρα…

ΥΓ. Ο Ρέτσι και ο Τσίπρας (λένε οι κακές γλώσσες), ότι καθοδηγούνται από τις γυναίκες τους, που παρεμπιπτόντως είναι δασκάλες. Τελικά αυτές ξέρουν, ότι τα βίτσια αλλιώς φαίνονται στους άνδρες (αφέντες) και αλλιώς λειτουργούν στις γυναίκες (αφέντρες). Διότι όπως έλεγε και ο Λακάν, η φωνή του οργασμού, είναι η ισχυρότερη πολεμική κραυγή. Όποιος λοιπόν φωνάζει ότι η «Ελπίδα έρχεται», παρακαλώ δεν είναι ανάγκη να μας αναστατώνει με τις ονειρώξεις του, την ώρα που κοιμόμαστε στον ύπνο του διακαίου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου