του Γιάννη Μαύρου *
Το μεγάλο ΟΧΙ του λαού μας στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και το πραξικόπημα που ακολούθησε με τη σύσκεψη των αρχηγών, τη συμφωνία των Βρυξελλών και τις ψηφοφορίες της Βουλής, μπορούν και πρέπει κατά τη γνώμη μου να αποτελέσουν την αφετηρία για τη συνολική αναθεώρηση του δόγματος ‘ανήκομεν στη Δύση’ και ιδιαίτερα της μεταπολιτευτικής επιλογής ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ.
Αν κάτι κατέδειξε η αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. να ξεφύγει από τα μνημόνια και να εφαρμόσει πολιτική εναλλακτική στην καταστροφική της λιτότητας που έχει επιβληθεί στη χώρα την τελευταία πενταετία, αυτό είναι ότι δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς ρήξη με τους δανειστές, δηλαδή με το μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τους ‘θεσμούς’ εκπροσώπησής του.
Η ριζική αναθεώρηση του δόγματος ‘ανήκομεν στη Δύση’ επιβάλλεται ως ανάγκη επιβίωσης της χώρας και του λαού μας και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τη ρήξη και την επιτυχή της έκβαση.
Το ποιά μορφή και ποιό περιεχόμενο θα πρέπει να πάρει η ρήξη και αν θα έχει ως αναπόφευκτη συνέπεια την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ή και την ΕΕ και με ποιούς όρους, καθώς και οι σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τη Ρωσία, την Κίνα κλπ είναι θέματα που οφείλουν να μας απασχολήσουν σοβαρά και να αποτελέσουν αντικείμενο ευρύτερου πολιτικού και επιστημονικού διαλόγου που πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει. Θεωρώ όμως λάθος τον περιορισμό του διαλόγου με όρους διαχείρισης της κρίσης -πόσω μάλλον την επικέντρωσή του στο χρέος και στο νόμισμα- και προτείνω να εξετάσουμε, από μηδενική βάση, τους άξονες μιας νέας εθνικής στρατηγικής σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας και του λαού μας και να θέσουμε τα επί μέρους ζητήματα, όπως το χρέος και το νόμισμα και την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ κλπ μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο.
Αυτονόητα, η νέα εθνική στρατηγική οφείλει να υπηρετεί τους μείζονες διαχρονικούς μας στόχους, τη δημοκρατία, την ασφάλεια, την δικαιοσύνη, την ευημερία και τον πολιτισμό ενώ, αντίθετα, σήμερα στρατηγικές επιλογές και αμαρτίες του παρελθόντος και υποχρεωτικές ρυθμίσεις του παρόντος υπονομεύουν την δημοκρατία και την ασφάλεια, αντιστρατεύονται τη δικαιοσύνη και την ευημερία και καταρρακώνουν τον πολιτισμό και την προοπτική της χώρας και του λαού.
Είναι ιστορική η στιγμή. Το 62% του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα κατέδειξε πάνω απ’ όλα ότι ο λαός δεν φοβάται τη ρήξη. Ψήφισε ΟΧΙ παρ’ όλο που τον απειλούσαν θεοί και δαίμονες ότι έτσι διακινδυνεύει να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης. Επιπλέον, κατέδειξε ότι η ηγεσία του, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση, όχι μόνο δεν μπορεί να εκφράσει και να διαχειριστεί αυτό το αποτέλεσμα αλλά ότι είναι τέτοιος ο φόβος τους που προτιμούν να έρθουν σε ρήξη με τη λαϊκή βούληση και το Σύνταγμα της χώρας παρά με τους δανειστές και τους θεσμούς που τους εκπροσωπούν.
Έχουμε σήμερα μπροστά μας δύο επιλογές: ή να υποκύψουμε, στο όνομα της υποτιθέμενης υπέρτερης δύναμης του αντιπάλου και ενός ψευδεπίγραφου κομματικού ή ‘αριστερού’ πατριωτισμού και να αποδεχθούμε τα τετελεσμένα του πραξικοπήματος και του κυοφορούμενου 3ου Μνημονίου, ή να αντισταθούμε, προτάσσοντας τον σεβασμό στη βούληση του Ελληνικού Λαού και στο Σύνταγμα (άρθρο 120) καθώς και τη συνέπεια προς τις αρχές μας και τις δεσμεύσεις μας.
Ο πρώτος δρόμος οδηγεί στο αδιέξοδο ενός νέου δικομματισμού, αφήνοντας στο ΚΚΕ και στη Χρυσή Αυγή το ρόλο της ‘αντισυστημικής’ αντιπολίτευσης, ενώ ο δεύτερος διανοίγει την προοπτική ενός ευρύτατου ΕΑΜικού μετώπου ικανού να ανατρέψει όχι μόνο το πολιτικό σκηνικό αλλά και το καθεστώς της υποτέλειας και της διαφθοράς που το στηρίζει.
Συγκεκριμένες επιλογές, πράξεις και παραλείψεις, όλων μας, κατά την τελευταία πενταετία, οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Το επικείμενο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επανεξετάσει κριτικά και αυτοκριτικά τη μέχρι τώρα πορεία από την ίδρυσή του, την μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα και την ραγδαία ενσωμάτωσή του στο σύστημα ως κυβέρνηση. Οφείλει, αποδίδοντας συγκεκριμένες ευθύνες και προβαίνοντας σε συγκεκριμένες διορθωτικές ενέργειες, να αποδείξει στον Ελληνικό Λαό ότι μπορεί να ξαναβρεί τον χαμένο ριζοσπαστισμό του -αυτόν που τον ανέδειξε ως κυβέρνηση- και να ευθυγραμμιστεί με την εκφρασμένη την 5η Ιουλίου βούληση του λαού που ήταν σαφέστατη: ΟΧΙ πάση θυσία στο Ευρώ. Αυτή εξ’ άλλου ήταν και η δεσμευτική θέση του ιδρυτικού Συνεδρίου.
Υπό αυτές τις συνθήκες το Συνέδριο θα ήταν ενωτικό και θα αποτελούσε ανάχωμα στούς εκβιασμούς που υφίσταται η Κυβέρνηση και στους οποίους δυστυχώς ενδίδει, σε μεγάλο βαθμό ελλείψει επαρκών αντιστάσεων στο κόμμα και το λαϊκό κίνημα. Διαφορετικά, αν ο Πρωθυπουργός και όσοι τον στηρίζουν επιχειρήσουν καθώς φαίνεται να ελέγξουν πάση θυσία και να υποτάξουν το κόμμα για να επιβάλλουν την καταστρατήγηση της λαϊκής εντολής και την ολοκληρωτική του μετάλλαξη, θα φέρουν ακέραια ιστορική ευθύνη για την διάσπαση που αναπόφευκτα θα προκαλέσουν.
Τους καλώ έστω και τώρα να αναλογιστούν σοβαρά και να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι του κόμματος και της Χώρας, να πάψουν να εμπαίζουν εαυτούς και αλλήλους και να να επιδείξουν την όποια τόλμη διαθέτουν προς τη σωστή κατεύθυνση: έναντι των εχθρών της Πατρίδας και όχι έναντι των συντρόφων τους και του Ελληνικού Λαού.
*ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΑΥΓΗ της 11.8.15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου