Του Αλέκου Μιχαηλίδη, Κύπρος |
«Δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται λίγο υπερβολικό, αλλά η Κύπρος μπορεί να
γίνει για την Τουρκία ότι και το Χονγκ Κονγκ για την Κίνα. Η Κύπρος είναι ήδη
ένα επιχειρηματικό κέντρο και έχει έντονα ανεπτυγμένες σχέσεις με πολλές
χώρες».
Το
πιο πάνω δεν αποτελεί ούτε προϊόν
παροξυσμού Τούρκου εθνικιστή, ούτε χαριτολόγημα προέδρου κράτους,
ούτε καν ατάκα μέτριας
σατυρικής εκπομπής. Το πιο πάνω λέχθηκε από τον Ελληνοκύπριο
(!) Πρόεδρο της
Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ΟΕΒ) κατά τη διάρκεια
εκδήλωσης στα κατεχόμενα
για το ρόλο της επιχειρηματικής κοινότητας στην εξεύρεση λύσης του Κυπριακού.
Δεν είπε όμως μόνο αυτό ο Χρίστος Μιχαηλίδης.
Σαν
να μην έφτανε το πιο πάνω, ο κ. Μιχαηλίδης, συνεπαρμένος από το μομέντουμ,
δήλωσε ότι «όταν υπάρχουν
σοβαροί επιχειρηματίες, τότε και οι πολιτικοί γίνονται πιο σοβαροί», επεξηγώντας
ότι οι πολιτικές, περιφερειακές και οικονομικές παράμετροι, δημιουργούν μια συνέργια η οποία μας
φέρνει πιο κοντά στη λύση. Άλλος που αντιμετωπίζει
την Κύπρο σαν μια μεγάλη
Ίμπιζα και το Κυπριακό
σαν ευκαιρία
επιχειρηματικού
και οικονομικού
μπιγκ μπαγκ
στην ανατολική Μεσόγειο. Δηλαδή, τι πρέπει να συμβεί σε αυτόν τον τόπο για να
αντιμετωπίσουν σοβαρά οι φορείς το πραγματικό πρόβλημα; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να «πουλούν
τρέλα», πατώντας επί πτωμάτων και επί προσφύγων;
Πραγματικά
όμως, αυτό το να γίνει η Κύπρος για την Τουρκία ότι είναι το Χονγκ Κονγκ για
την Κίνα ξεπέρασε τα όρια
και των άλλων επιχειρηματιών (του ΚΕΒΕ) και του Προέδρου που μιλά για διπλάσιο
ΑΕΠ είκοσι χρόνια μετά τη λύση και όσων μιλούν για οικονομική ανάκαμψη ή θέσεις
εργασίας στην Αμμόχωστο και αλλού. Τι αξιώνει δηλαδή ο κ. Μιχαηλίδης; Να γίνει
(επιτέλους) η Κύπρος προτεκτοράτο
της Τουρκίας για να καλύψει τις ζημιές του (αν έχει), να καταντήσει το νησί
έρμαιο των βιομηχάνων
(κυρίως Τούρκων επιχειρηματιών) ή και τα δύο;
Αυτό είναι το πρόβλημα της
Κύπρου; Το αν οι επιχειρηματίες θα μπορέσουν να δουλέψουν μετά τη λύση κι ας
γίνει ο τόπος μια κακή απομίμηση του Χονγκ Κονγκ;
Εν
τέλει, δεν καταλαβαίνουμε πού στοχεύουν αυτές οι τοποθετήσεις. Θέλουν να
αλλάξουν εξ ολοκλήρου τη
φύση του Κυπριακού προβλήματος ή ακόμα και τη φύση της ίδιας της Κύπρου
(βλ. Ηνωμένες Πολιτείες); Θέλουν να τελειώνουν με το πρόβλημα (ούτε που ξέρουμε
αν το θεωρούν πρόβλημα πια) για να αναπτύξουν
ελεύθεροι τις επιχειρήσεις τους; Νιώθουν, φαίνεται, σκλαβωμένοι
όταν έχουν να κάνουν με Ελληνοκύπριους. Αυτό δεν εννοούσε ο Πρόεδρος της ΟΕΒ,
λέγοντας στην ίδια εκδήλωση κι αναφερόμενος στο σχέδιο Ανάν, ότι σήμερα και οι
δύο πλευρές επιθυμούν λύση; Λες και το
ΟΧΙ του 2004 ήταν ΟΧΙ στη λύση και είναι κακοί οι Ελληνοκύπριοι
που ανησυχούν για το μέλλον μιας Κύπρου-Χονγκ Κονγκ.
Λίγη
ντροπή δεν βλάφτει, ας το μεταφέρει κάποιος στον Πρόεδρο της ΟΕΒ, αν έχει
επιστρέψει από τα κατεχόμενα. Δεν είναι καιρός να πιάνει όποιος θέλει στο στόμα
του την Κύπρο και να επενδύει στη διάλυσή της. Δεν είναι καιρός να φαντασιώνονται καζίνο στην Καρπασία
και μπουρδέλα στην
Αμμόχωστο οι βιομήχανοι κι οι επιχειρηματίες του τόπου. Κι αντί
να προσπαθούν να δωροδοκούν τον λαό, με πλαστές ελπίδες για ευημερία μετά τη
διχοτομική λύση και την πλήρη παράδοση στην Τουρκία, καλύτερο θα ήταν να ζητήσουν δυο-τρεις συγγνώμες,
που έχτισαν
ολόκληρες ζωές
πάνω στο Κυπριακό,
πάνω στην προσφυγιά
και στον εκτοπισμό,
πάνω στην εισβολή
και στην κατοχή,
πάνω στις πληγές αυτού του
λαού κι ας λένε ότι το
όλο πράγμα γίνεται κουραστικό. Ποιό όλο πράγμα; Ο φόβος μήπως και
κάνουν όντως την Κύπρο Χονγκ
Κονγκ της Τουρκίας; Πάνω από το πτώμα μας, σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε
βρώμικο ψωμί κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή...
4
Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου