H διεθνοποίηση του ΟΧΙ

Πριν κάμποσο  καιρό, οι φιλικές φωνές και οι ευρωπαϊκές αντιστάσεις στο ελληνικό δράμα  δεν έλειπαν, αλλά υπολείπονταν σε μέγεθος. Τώρα τελευταία  όμως  η αντιπαράθεση στις πολιτικές λιτότητας έχει δημιουργήσει μια ευρωπαϊκών διαστάσεων «παράταξη», που εκδηλώνεται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα και αποτελεί  ουσιαστικό παράγοντα στην πολιτική σκηνή.  Το Σιν Φέϊν στην Β.Ιρλανδία με τον Τζέρυ Άνταμς, ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι Ποδέμος στην Ισπανία, οι διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί στον ευρωπαϊκό νότο, τα γερμανικά συνδικάτα, δεν είναι αμελητέα ποσότητα και δεν παύουν να δημιουργούν ένα σημαντικό ρεύμα επανεξέτασης της ελληνικής περίπτωσης. Κοντά σε όλα αυτά , τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης δημιουργούν μια δύναμη ανάσχεσης και προς το παρόν επιβραδύνουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα-παρία.

Η Ελλάδα δεν είναι μόνη σε μια εχθρική ήπειρο. Φυσικά, η δυναμική του διεθνούς συστήματος με  κύριο χαρακτηριστικό  τη  στρεψοδικία και τελικά  την θυματοποίηση διαφόρων λαών – όπως στην περίπτωση  του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης, της Συρίας-  δεν μπορεί να αναχαιτισθεί με μισές μερίδες διαδηλώσεων και συλλογών υπογραφών στο διαδίκτυο :  Τουλάχιστον όμως  μπορεί να περιορισθεί, ενώ παράλληλα είναι δυνατό να διεγείρει   αντιθέσεις και ¨μειοδοσίες" στα πλαίσια του συστήματος.  Παράδειγμα οι αντιθέσεις με βάση τους τρεις πόλους – ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσσική Ομοσπονδία -  μέσα από τις οποίες μπορεί να «παίξει» μια μικρή χώρα….

Υπενθυμίζω την περίπτωση της Μάλτας επί πρωθυπουργίας Μίντωφ, στη δεκαετία του 60 : Η Μάλτα ζήτησε τότε από τις ΗΠΑ αύξηση των τελών αγκυροβολίου για τον 6^ο Στόλο, όταν δε οι ΗΠΑ αρνήθηκαν, προσέφερε αντί μεγαλύτερης αμοιβής το ίδιο αγκυροβόλιο στον Σοβιετικό Στόλο !

*Εν όψει, ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, καλός φίλος και συμπαραστάτης της Ελλάδας...