Κύπρος : Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν

του  Αλέκου Μιχαηλίδη 

Με τι καρδιά με τι πνοή
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Στη γιαγιά, που χάραξε τον Καραβά
στον νου και στην καρδιά μας

Ομολογουμένως, τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά. Έχουν ζαλιστεί όλοι με το μομέντουμ της λύσης μετά την εκλογή Ακιντζί κι αυτή η 41η επέτειος της τουρκικής εισβολής μοιάζει απλώς ένας βατήρας για την επόμενη μέρα. Είναι κι αυτός ο Ερντογάν που έκλεψε την παράσταση στους πανηγυρισμούς στα κατεχόμενα (ποιά κατεχόμενα;), δεν μας αφήνουν ούτε να θρηνήσουμε.

Ας είναι. Δεν θα θρηνήσουμε λοιπόν. Στέρεψαν τα δάκρυα. Κι ίσως το μήνυμα που πήραμε το πρωί να μας γέμισε τα μάτια, αλλά δεν θα θρηνήσουμε, θα πλυθούμε και θα προχωρήσουμε. Είναι άγριοι οι καιροί, δεν κάνει να δακρύζουμε ούτε να γονατούμε, την ώρα που οι άλλοι μας περιπαίζουν στα θέατρα, στα καφενεία, στα Σπίτια της Συνεργασίας.

Περίεργη αυτή η επέτειος. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που λέει κι ο Παπάζογλου. Ο πρόεδρος της Τουρκίας θα παρακολουθήσει την παρέλαση με τον κατοχικό ηγέτη. Όπως έχει ξαναγίνει. Κάτι πλανάται όμως. Είναι η ατμόσφαιρα που προωθούν κάποιοι καριερίστες που αντί να βλέπουν μισοφέγγαρο, βλέπουν πανσέληνο. Κάτι τύποι που θα ακούν τα αεροπλάνα του Ερντογάν και θα λένε μεταξύ τους πως θα βρέξει. Κάτι τύποι που θα ακούν τις σειρήνες και θα λένε στα παιδιά τους πως περνά η πυροσβεστική.

Εν πάση περιπτώσει, τα πράγματα όντως δεν πάνε πολύ καλά. Ποτέ δεν πηγαίναν. Από πιτσιρικάδες θυμόμαστε τους γονείς μας: Αν λυθεί πού θα πάμε, διερωτούνταν μεταξύ σοβαρού κι... αστείου. Μακριά, απαντούσαμε εμείς. Δικαιούμαστε όμως; Η γιαγιά; Που 'ναι θαμμένη στη μισή Λευκωσία, που δεν πρόλαβε να θαφτεί δίπλα απ' τη μάνα της στον Καραβά; Που δεν πρόλαβε να δει τον δικό της παράδεισο, να περπατήσει στο χωράφι της, να κάτσει στο μπαλκόνι της; Που έφυγε τον Δεκέμβρη κι απέναντι την καρτερούσε ο Καραβάς της; Θα την αφήσουμε εδώ; Μόνη;

Όχι, δεν θα λυθεί το Κυπριακό όπως θέλουν αυτοί, προλαβαίνουμε την παρεξήγηση. Διαφυγή δεν υπάρχει, ξέρουμε πως θα παλεύουμε μέρα νύχτα για να αποφύγουμε την παράδοση. Ξέρουμε, πως ακόμα και λεύτεροι θα προσπαθούμε να ζήσουμε ή να επιβιώσουμε με τις ουτοπίες αυτού του τόπου. Δεν θα το λύσουν, δεν μπορούν, δεν συνέλαβαν ποτέ την ιστορία του νησιού. Νομίζουν πως όλα είναι πολιτική και λεφτά. Δεν είναι.

Πήραμε όντως τη ζωή μας λάθος, παππού Σεφέρη. Μας έμαθε η γιαγιά τον Καραβά κι ένα ευχαριστώ δεν της είπαμε. Άνοιξαν τα οδοφράγματα κι αρρώστησε, μαράζωσε. Το καντήλι της άλλης γιαγιάς, που δεν γνωρίσαμε, θα το ανάψουμε όμως. Θα χτίσουμε ξανά τον σταυρό που διέλυσαν οι εισβολείς. Δεν αντέχει ο τόπος άλλες επετείους, δεν αντέχει ο τόπος τους άθλιους, που θα θελαν να στέκονται δίπλα στον Ερντογάν και να θαυμάζουν τον κατοχικό στρατό να παρελαύνει, τη 41η επέτειο της εισβολής. Δεν αντέχει άλλο η γιαγιά να βλέπει από κει πάνω τα παιδιά της να λένε ιστορίες για το χωριό και να αναστενάζουν όποτε τελειώνει μια πρόταση. Φτάνει...

20 Ιουλίου 2015

Υ.Γ. Και να ξέρεις (εσύ ξέρεις), την ώρα που ανάβεις το τσιγάρο στο μπαλκόνι σου, βρίζοντας μεγαλόφωνα που βλέπεις τη σημαία στον Πενταδάκτυλό σου, τρέμουν τα πόδια και τα χέρια τους. Δεν σου πήραν τη ψυχή, δεν θα φύγεις έτσι εύκολα από τον τόπο σου. Κράτα καλά, θα τα καταφέρουμε, είπαμε...