Εξοχική Κατοικία και παραγωγική ανασυγκρότηση

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 9.5.15

«Γ. Τριποταμιανός : ...στην αγορά εξοχικής κατοικίας υπάρχει ένα αδιάθετο απόθεμα που  ξεπερνά τα 50.000 σπίτια….. » ΑΥΓΗ 3.5.15

Εχθροί και φίλοι υποδεικνύουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον ελλειμματικό του λόγο περί παραγωγικής ανασυγκρότησης…Το υποδεικνύει  μέχρι και η Μιράντα Ξαφά με  μια ομιλία της στο London School of Economics,  με τις καταθέσεις της  επιδεικτικά   τοποθετημένες εκτός Ελλάδος….

Η παραγωγική ανασυγκρότηση μιας χώρας -  ιδιαίτερα  εξωστρεφούς λόγω της εξυπηρέτησης του χρέους και των χρόνιων υστερήσεων σε πολλούς τομείς  -  ουδόλως σχετίζεται με ορισμένες  θεωρήσεις περί οικονομικής ισορροπίας,  που έκανε τον Κέϋνς να βλέπει ως προτιμότερη της ανεργίας  τη  διάνοιξη  και εν συνεχεία κάλυψη λάκκων από ανέργους  … Η Ελλάδα έχει ανάγκη από παραγωγικές δομές που δε θα συμβάλλουν απλώς στην εργασιοθεραπεία  ανέργων αλλά θα συναρθρώνονται με την ποιότητα  και   μείωση του κόστους ζωής -   συμπεριλαμβανομένου του κόστους των τουριστικών υπηρεσιών.

Πέρυσι  ο Ισπανός Διευθυντής της WWF,  με αφορμή το Νομοσχέδιο περί αιγιαλού , εξηγούσε    ότι η  ασυνάρτητη επέκταση της κατοικίας αναψυχής στην Ισπανία απαξίωσε  τον υπαίθριο χώρο , εκχυδάϊσε   το τουριστικό προϊόν και  κατέληξε σε  χιλιάδες απούλητα οικιστικά κουφάρια…. Η  «απλοϊκή»   μεγέθυνση του δομημένου χώρου  μπορεί   να προσφέρει  απασχόληση σε ανέργους και σε αναπασχόλητους πόρους, όμως άμεσα και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα  προκαλεί   απώλειες στο τουριστικό προϊόν και στην ποιότητα ζωής.

Στον αστικό χώρο η άκριτη ανάπτυξη του ΙΧδισμού οδήγησε στην αποδιοργάνωση και κακοήθη μεγέθυνση των πόλεων, ενώ αντίθετα η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς αναχαίτισε σε μεγάλο βαθμό τις συγκεκριμένες τάσεις. Στον υπαίθριο χώρο η άκριτη διασπορά της εξοχικής κατοικίας ανάλωσε πολλές γραφικότητες και προκάλεσε   πολλά μνημόσυνα. Τι θα μπορούσε να νοηθεί ως αντίδοτο αυτής της διασποράς ; Μα φυσικά, αντίδοτο  θα ήταν  η συνετή και περιβαλλοντικά φιλική ανάπτυξη  ξενοδοχειακών υποδομών, με  προσφορά φθηνών υπηρεσιών σε «συγκεντρωποιημένους» , αλλά καθόλου αγελαίους χρήστες.

Στη δεκαετία του 80 ο Μανώλης Γλέζος χλεύαζε τους νεοέλληνες κυνηγούς των 4 εξοχικών – στο βουνό, στη θάλασσα κλπ – ενώ ο Τρίτσης πρότεινε την αξιοποίηση του ελληνικού χωριού ως πυρήνα εξοχικών κατοικιών . Κάπως ανάλογα, στα περιοδικά ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΕΙΝ η εναλλακτική αντίληψη για μια συλλογική  και συνεκτική νομή του υπαίθριου χώρου αναψυχής  μέσα από την ξενοδοχειακή ανάπτυξη,  τέθηκε με διάφορα δημοσιεύματα .

Η χώρα δεν πρέπει να επανακάμψει στη φαύλη και ανεγκέφαλη  χωροταξική διαχείριση  της προ μνημονίων εποχής – κι αυτό ουδόλως σημαίνει αχρήστευση των  σημερινών παραγωγικών της δυνάμεων : Αντίθετα ο σύμπας κατασκευαστικός τομέας μπορεί να επαν-ενεργοποιηθεί σε μια παραγωγή νέων  ποιοτικών δομών, αναπλάσεων, αντικαταστάσεων πεπαλαιωμένου οικιστικού κεφαλαίου, επέκτασης ποιοτικών και καλαίσθητων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, δημοσίων υποδομών.