Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 7.3.15
Αυτή η χώρα δεν έχασε τη σχέση της με τον πολιτισμό ακόμη και σε περιόδους υπαρξιακής κρίσης,
όπως λόγου χάρη επί γερμανικής κατοχής. Κι αυτό επιτρέπει σε κάποιους σήμερα, σε μια εποχή
θριαμβεύουσας λογιστικής και οικονομισμού, να ορθώνουν χωρίς αναστολές την άποψή τους για την ποιότητα ζωής και τη διαχείριση του
χώρου.
Στον ιστότοπο «Δασαμάρι» διαβάζω ένα
ρεπορτάζ για την εισβολή στο δασικό χώρο της Πεντέλης τζιπάκηδων, εντουράδων
και γενικώς «mountainάδων» - κατά ένα διασκεδαστικό νεολογισμό , υβρίδιο
αγγλικού και ελληνικού λόγου. … Σύμφωνα
με το ρεπορτάζ, οι λεγάμενοι μετατρέπουν το δάσος σε πίστα αγώνων εκπέμποντας
καυσαέρια και θορύβους, καταπατώντας μονοπάτια και χλωρίδα, δημιουργώντας ένα
κλίμα ηλιθιοκρατίας με υστερικά μαρσαρίσματα . Όμως το χειρότερο όλων είναι ότι συμβαίνει να έχουν εν μέρει
και τη συναίνεση των δημοτικών αρχών :
Πέρυσι μάλιστα για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια , επέστρεψε σε περιοχή
της Πεντέλης το πρωτάθλημα endurο της Αθλητικής Μοτοσυκλετιστικής Ομοσπονδίας,
επηρεάζοντας ένα μέγεθος περίπου 60
χιλιομέτρων δασικών δρόμων και προσελκύοντας 115 αθλητές .
Δεν ξέρω πόσα από τα δασόβια τζιπ
έλκουν την καταγωγή τους στην «εκσυγχρονιστική» εποχή του Πρωθυπουργού Σημίτη, με την οποία κατάργησε
το τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης των
«Τζυπάνθρωπων» (κι αυτό διαδικτυακός νεολογισμός….) Αυτό που ξέρω είναι ότι η υπόθεση αποτελεί καραμπινάτη ιδιοποίηση δημόσιου χώρου και
εκτροπή από τις κανονικές χρήσεις του. Είναι μια ιστορία Μιθριδατισμού, όπου η επιβολή του δικαίου του
τσαμπουκαλεστέρου εθίζει την κοινωνία σε
μεγαλύτερους και περισσότερους
χωροταξικούς αχταρμάδες , με την εμφάνιση εμβόλιμων χρήσεων στο
οπουδήποτε της ελληνικής επικράτειας : Με ένα
φερειπείν φαναρτζίδικο μεταξύ
Πνύκας και Ακρόπολης ή ένα
σουβλατζίδικο παραπλεύρως του Άγνωστου Στρατιώτη ! Με την
ανοχή της συμβίωσης του
οτιδήποτε με το οτιδήποτε, με ένα ντε
φάκτο τέλος της χωροταξίας….
Οι αγώνες εναντίον της προβληματικής
«συγκατοίκησης» μοτοσυκλέτας και
δάσους είναι παλιοί, εκτυλίχθηκαν σε
πεδία όπως ο Υμηττός της δεκαετίας του 80 και η Πάρνηθα – με την ιδιαίτερη
συμμετοχή του αείμνηστου δασάρχη Γιώργου Ντούρου. Στον Όλυμπο άλλη ομάδα
αγωνιστών ασχολήθηκε συστηματικά
και επίμονα και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο, μεταξύ 2009 και 2010, με την
έξωση διαφόρων εποχούμενων σε εντούρο ή σε
τετράτροχες «γουρούνες» από τα υψίπεδα του ιστορικού βουνού.
Το ηχοτοπίο ενός χώρου δεν είναι άσχετο με το οπτικό τοπίο. Ο
«θόρυβος» μέσα στο δάσος – σε αντίθεση
με τους φυσικούς ήχους που συνδέονται με τις λειτουργίες του - επηρεάζει
τη ζώσα φύση και τον επισκέπτη-παρατηρητή. Κάποιοι πρέπει να ξεπεράσουν το σύμπλεγμα του
αντικομφορμιστή τζόβενο και να προβληματισθούν
για την έννοια των βάρβαρων σπορ ….
Η φωτογραφία είναι του Κώστα Φωτεινάκη
*Ο συντάκτης του παρόντος άρθρου είναι εν ενεργεία μηχανόβιος
