Του Γιώργου Τσιρίδη
«……Το δίλημμα που τίθεται μπροστά μας φαίνεται να είναι: Με το ευρώ
και μόνιμη λιτότητα αλλά διαχειρίσιμη στα πλαίσια της Ευρώπης και των θεσμών
της; ... ή Με εθνικό νόμισμα (αρχικά διπλό και κατόπιν ... απλά
δικό μας) στα πλαίσια ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού στον οποίο οι
συσχετισμοί αλλάζουν;…..»
Δεν ξέρω από που προκύπτουν τα ψηλά
ποσοστά αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής στα γκάλοπ που δημοσιεύονται, αλλά
δεν τα βρίσκω να αντιστοιχούν με το πραγματικό κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία.
Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό όλων
από την αγέρωχη και επιτέλους αξιοπρεπή στάση της κυβέρνησης απέναντι στους
Ευρωπαίους (καλύτερα να λέμε απέναντι στους Γερμανούς νεοφιλιλελεύθερους),
άρχισε να επικρατεί ένας σκεπτικισμός. Αν δεν μπορεί μια κυβέρνηση με τόσο
καθαρή στάση αντίστασης και χωρίς εξαρτήσεις από κανένα φαύλο και βαρύ παρελθόν
να κάνει κάτι, τότε είμαστε πραγματικά χαμένοι. Αυτός είναι ο φόβος που
κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων, αριστερών και δεξιών, εκείνων που τα έλεγαν
και εκείνων που δεν τα έλεγαν. Γιατί σημασία δεν έχει ποιος θα δικαιωθεί στα
λόγια αλλά τι πραγματικά μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα.
Εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια
είναι φανερό ότι με το ευρώ βουλιάζουμε και θα συνεχίσουμε την καταβύθιση
μέχρις εσχάτων. Δεν είμαστε ούτε Πορτογαλία ούτε Ιρλανδία ώστε να έχουμε
μια διατηρήσιμη εικονική ανάκαμψη. Ας δούμε γιατί:
Η Πορτογαλία έχει χαμηλότερους
μισθούς ακόμα και από εμάς (διαχρονικά συμβαίνει αυτό, από τη δεκαετία του '60
βρίσκεται πίσω από την Ελλάδα σε ΑΕΠ κατά κεφαλή). Η έκθεσή της στις αγορές
γίνεται προστατευμένα και απλά λύνει το πρόβλημα του εξωτερικού δανεισμού
σφίγγοντας ακόμα περισσότερο τη μέγκενη της λιτότητας και της υπανάπτυξης. Το
ΔΝΤ φεύγει με αντάλλαγμα την ες αεί παραμονή των πολιτικών του ΔΝΤ στη χώρα.
Η Ιρλανδία έχει διαφορετική δομή
οικονομίας από εμάς, αγγλοσαξωνικού τύπου, κάτι σαν τις ΗΠΑ και την Βρετανία,
και η έκθεσή της ήταν τραπεζικού και μόνον τύπου. Έχει εργατικό δυναμικό
αγγλόφωνο με δεσμούς με τις ΗΠΑ που εξασφαλίζουν μετανάστευση και επενδύσεις.
Τα δυο αυτά πλεονεκτήματά της είναι αρκετά για να κρύψουν το πρόβλημά της κάτω
από το χαλί και να μπορεί να δανείζεται χαμηλότοκα. Το ΔΝΤ φεύγει αλλά οι
πολιτικές του πλέον είναι σύμφυτες με την οικονομία της Ιρλανδίας.
Η Ελλάδα, με το τεράστιο χρέος που
της φόρτωσαν (180%) δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να βγει αυτόνομα στις αγορές για
χαμηλότοκο δανεισμό αν δεν αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημά της. Χωρίς κούρεμα ή
αναδιάρθρωση όλες οι πολιτικές που ακολουθούμε είναι προκαταρκτικές, είναι το
χαλί που στρώνουμε για την τελική αναμέτρηση με το χρέος. Ο ευρωπαϊκός δρόμος
αποδεικνύεται άγονος. Ο Σύριζα έθεσε πρώτα το πρόβλημα (του κουρέματος) που δεν
έβαζε η ΝΔ και η απάντηση που πήρε είναι "όχι". Έθεσε εναλλακτικά το
πρόβλημα της αποφυγής του πυρήνα των πολιτικών του ΔΝΤ (που επίσης δεν έβαζε η
ΝΔ) και εισπράττει ένα δεύτερο ηχηρό "όχι". Αναγκαστικά η τρίτη
προσπάθεια θα γίνει με το δίλημμα ευρώ ή εθνικό νόμισμα, κάτι που ήδη ακούγεται
από παντού.
Η Κομισιόν, ο Βαρουφάκης, οι
διεθνείς αναλυτές, θα προσπαθήσουν να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ με μια
πολιτική που θα αναστέλλει τα αιτήματα για κούρεμα και σταμάτημα της λιτότητας
με αντάλλαγμα μέτρα για την ανάπτυξη. Ο Σόιμπλε και το Ευρωγκρούπ θα
προσπαθήσουν να πατήσουν την Ελλάδα αρνούμενοι το παραμικρό "δώρο".
Τον Μάιο θα ξέρουμε ποιος τα κατάφερε.
Ένα βαρύ σύννεφο πλανιέται πάνω από
την Ελλάδα.
Η προσπάθεια της ΝΔ (και του ΠαΣοΚ)
να μείνουμε στο ευρώ με υποταγή απέτυχε οικτρά. Δεν βύθισε απλά τη χώρα στην
υπανάπτυξη, την ύφεση και τη λιτότητα, τον στασιμοπληθωρισμό μόνο, αλλά
υπονόμευσε κάθε μας ελπίδα για το μέλλον.
Το ιστορικό λάθος του ελληνικού
λαού έγινε το 2012, τότε που επιτράπηκε στην ΝΔ να επικυρώσει τα πεπραγμένα της
διετίας 2010-12 και να τα συνεχίσει ως και το 2014. Η Ελλάδα συνέχισε να είναι
διεφθαρμένο κράτος διοικούμενο από διεφθαρμένους πολιτικούς που κύρια πολιτική
τους ήταν το ψέμα και ο αυταρχισμός προκειμένου να περνούν ξένες πολιτικές
εξασφαλίζοντας την δική τους προσωπική επιβίωση.
Η προσπάθεια του Σύριζα να μείνουμε
στο ευρώ δείχνει τα στενά όρια και περιθώρια που έχει μια ανεξάρτητη πολιτική
εντός ευρωζώνης. Δυστυχώς απέχουμε πολύ από τον κόσμο στον οποίο εμείς, η
μεταπολεμική γενιά, νομίζαμε πως ζούσαμε. Ο ψυχρός πόλεμος έκρυβε την
αντιδημοκρατικότητα των δυτικών ελίτ και η αποικιοκρατία έκρυβε την ανισομέρεια
στην κατανομή του πλούτου στον πλανήτη. Τώρα προσγειωνόμαστε απότομα. Η
παγκόσμια κρίση του 2008 σήμανε το τέλος της δυτικής φούσκας των
χρηματοπιστωτικών προϊόντων που επέτρεπαν την αέναη "ανάπτυξη" με
βάση το χρέος.Παράλληλα οι ελίτ έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Τα πάντα
για τις τράπεζες, τα πάντα για την τάξη των ολιγαρχών, δυτικών και ανατολικών
αυτού του πλανήτη.
Το δίλημμα που τίθεται μπροστά μας
φαίνεται να είναι:
Με το ευρώ και μόνιμη λιτότητα αλλά
διαχειρίσιμη στα πλαίσια της Ευρώπης και των θεσμών της; ... ή
Με εθνικό νόμισμα (αρχικά
διπλό και κατόπιν ... απλά δικό μας) στα πλαίσια ενός παγκόσμιου
ανταγωνισμού στον οποίο οι συσχετισμοί αλλάζουν;
Δεν είναι απλό το θέμα. Έχει να
κάνει με την Ελλάδα του μέλλοντος. και, δυστυχώς για μας, πρέπει να
αποφασίσουμε με το βλέμμα από την μια στο μίζερο σήμερα και από την άλλη στο
άγνωστο και πολύ πιο ενδιαφέρον αύριο. Ένα δίλημμα το οποίο η γενιά αυτή δεν
ήταν καθόλου προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει.
Ίσως η βαρύτητα των διλημμάτων που
τίθενται μπροστά μας να είναι πολύ σημαντική για να μπορούν να μετριούνται με
δημοσκοπήσεις και έρευνες της κοινής γνώμης. Γι αυτό και δεν μπορώ να
εμπιστευτώ τα ευρήματά τους.
