Κάποιοι ενδεχομένως
να κουνήσουν το κεφάλι τους και να πουν
: «Άλλο ένα γεροντικό bullshit – ήγουν «(ευμεγέθη)σκατά ταύρου»…Οι αναγνώστες
του ιστότοπου αυτού, που κοντεύει να συμπληρώσει 6 χρόνια λειτουργίας, πιθανόν να
διαγνώσουν ένα νέο prixarchidium ως εκ της επαναληπτικής αναφοράς στο 1940 και στο Νίκο Ζαχαριάδη.
Δυστυχώς όμως, δεν έχω να επικαλεστώ κανένα καλύτερο επεισόδιο,
από την ιστορία του νεοελληνικού
κράτους.
Γι αυτό και θα επαναλάβω τα σχετικά με την «αποκοτιά» του Μεταξά
και του Ελληνικού Λαού το 1940, που εν μέσω του πλέον εχθρικού
περιβάλλοντος από όσα μπορούσε να διανοηθεί κανείς, με την Ευρώπη κατειλημμένη ή εξουδετερωμένη
πλήρως από το φασισμό, τόλμησε να ξεκινήσει πόλεμο.
Και θα ξαναμιλήσω για
τον Νίκο Ζαχαριάδη, ηγέτη του ΚΚΕ, που όντας φυλακισμένος είχε το θάρρος να συμπαραταχθεί άμεσα και άνευ
όρων με τον δεσμοφύλακά του, για την υπεράσπιση της Πατρίδας.
Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι το σημερινό ζητούμενο από τον Τσίπρα είναι – ανεξάρτητα από
την έκβαση της μάχης της 11ης Φλεβάρη και των πρώτων μαχών – να κάνει πόλεμο στεκόμενος στη γραμμή του ΟΧΙ, σε ένα πολιτικό περιβάλλον
που δεν είναι τόσο σκληρό και ανθρωποκτόνο όσο αυτό του 1940. Κι ακόμη ιστορική
ειρωνεία είναι ότι οι αντιφρονούντες στην κυβέρνηση – που δεν είναι δα και «μπουζουριασμένοι»
στις φυλακές ! – καλούνται να δείξουν την πολιτική γενναιοδωρία και διορατικότητα
του ΚΚΕ εκείνης της εποχής.
