Παλιά ήταν «ο
γύρος του θανάτου» σε ένα τεράστιο βαρέλι,
που το επάνω μέρος του είχε
διασκευασθεί σε θεωρείο για να βλέπει ο
κόσμος την επιταχυνόμενη κυκλική κίνηση ενός μοτοσυκλετιστή , που έφτανε στο σημείο να περιστρέφεται παράλληλα με το έδαφος αψηφώντας το νόμο της
βαρύτητας . Προ ετών ένας
αλεξιπτωτιστής πήδηξε από 40 χιλιόμετρα και έφτασε επιτυχώς στο έδαφος. Σε μια
αμερικανική πόλη κάποιος ακροβάτης
πέρασε πατώντας σε ένα σχοινί από ουρανοξύστη σε ουρανοξύστη, χωρίς δίκτυ ασφαλείας. Πέρυσι ένας
Ούγγρος πιλότος διέσχισε με το
αεροπλάνο του τον ισθμό της Κορίνθου,
πετυχαίνοντας ένα αξεπέραστο ρεκόρ εγγύτητας με το θάνατο : Η παραμικρή επαφή
των πτερύγων του αεροσκάφους με τα τοιχώματα του ισθμού σήμαινε συντριβή.
Το παιχνίδι με τον
κίνδυνο έχει μεγάλη ιστορία, με γνωστούς
πρωταθλητές. Το μόνο που αγνοούμε συνήθως είναι οι χαμένοι , που
φωτίζονται τόσο λίγο όσο και οι ηττημένοι
των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων . Αλλά και αυτός ο κανόνας δεν ισχύει
πάντα : Πρόσφατα ένα 13χρονο παιδί συγκλόνισε με το θάνατό του τη Θεσσαλονίκη , ενώ έκανε –λέει - «παρκούρ» πηδώντας από τη μια πολυκατοικία στην
άλλη…
Καταρχήν δεν
αισθάνομαι αθλητικά ανενημέρωτος που
έμαθα μόλις πρόσφατα το όνομα αυτής της
δολοφονικής μ@λ@κί@ς : Του- κατά -πως
–λέγεται- αθλήματος που διαθέτει μια «Athens Parkour Academy», της οποίας ο επικεφαλής υποστηρίζει ότι το
πραγματικό παρκούρ είναι άσχετο με εκείνο
που επέφερε το θάνατο του παιδιού…...
Κατά δεύτερο λόγο
δεν αισθάνομαι υποστηρικτής μιας κοινωνίας της βεβαιότητας, όπου όλες οι
ενέργειες των ατόμων έχουν προβλέψιμη και αιτιοκρατική κατάληξη. Η
διακινδύνευση είναι ενσωματωμένη στη ζωή και πρέπει να αναλαμβάνεται από
κοινωνίες και άτομα, όμως αυτός ο
κανόνας έχει τα όριά του.
Το πρόβλημα είναι
ότι η λογική του συστήματος και τα
παρεπόμενά της – πρωταθλητισμός,
σνομπισμός, «σουρεαλιστική» παράκαμψη
της πραγματικότητας και μεταφυσική εμμονή στην αρχή «το κακό συμβαίνει στους
άλλους» - δημιουργούν μαύρες τρύπες που απορροφούν τις πιο νηφάλιες σκέψεις.
Ειδικά στον παιδόκοσμο, το πέρασμα από την αρχική παραμυθογνωσία στον ημιρεαλιστικό κόσμο άλλων παραμυθοειδών
αφηγήσεων, συνοδεύεται από επικίνδυνη
στρέβλωση της πραγματικότητας. Θυμάμαι ένα παλιό παιδικό έργο που έβλεπα με την
κόρη μου – το «Μόνος στο σπίτι» - όπου ο «κακός» έτρωγε γλάστρες στο κεφάλι και τούμπες από εκείνες που σε
στέλνουν 1000% στο Νοσοκομείο, προκαλώντας απλώς το γέλιο των παιδιών και όχι
την απορία τους για την αληθινότητα της σκηνής….
Φταίνε οι γονείς,
φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, φταίει το επιπόλαιο «κατορθωματικό» πνεύμα που χαρακτηρίζει
διάφορες συλλογικότητες. Φταίει η
ανώριμη σκέψη που διακατέχει τόσους πολλούς και ενίοτε έχει τόσο τραγικές
συνέπειες….
