Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 6.9.14
Κάποιοι προεξοφλούν για το 2014 έναν αριθμό- ρεκόρ 21 εκατομμυρίων τουριστών,
παραγνωρίζοντας όμως ότι αυτό που
μετράει είναι το γινόμενο των τουριστών
επί την κατά κεφαλήν δαπάνη. Παραγνωρίζοντας ακόμη ότι από τη σκοπιά της
ελληνικής οικονομίας, σημασία έχει η
καθαρή εισροή συναλλάγματος – δηλαδή το συνάλλαγμα που εισρέει μείον την εκροή
εκείνου προς την αλλοδαπή, για την αγορά
καταναλωτικών και κεφαλαιουχικών αγαθών καθώς και υπηρεσιών κάθε είδους…
Ο τουρισμός το 2014 όντως κάνει τζίρο, όμως
τα κέρδη του είναι συζητήσιμα. Συζητήσιμη ακόμη είναι η εξέλιξη του τουριστικού προϊόντος, των
συνθηκών παραγωγής καθώς επίσης της συμπεριφοράς των πολιτικών
και κοινωνικών «παραγόντων» απέναντι στο όλο ζήτημα της επαφής επισκεπτών
και «εγχώριου» στοιχείου..…
Θα
ξεκινήσουμε από αυτή τη συμπεριφορά, με αφορμή
πρόσφατη συνάντηση αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα και
του Προεδρείου του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων(ΣΕΤΕ) : Το ανακοινωθέν της συνάντησης, όπως
τουλάχιστον δημοσιοποιήθηκε στην ΑΥΓΗ , δεν ήταν
«πολεμικό», όμως ήταν δηλωτικό
της έντασης μεταξύ των δυο πλευρών. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε όχι μόνο συνδικαλιστικές αντιρρήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά
και σχετικά με την «αποστασιοποίηση» των τουριστικών
επιχειρήσεων από τα εγχώρια προϊόντα και με το μοντέλο των all inclusive θυλάκων. Οι
αντιρρήσεις αυτές ήταν εύλογες , όμως
ακόμη είχαν μια δόση
υπέρβασης του πολιτικού
κομφορμισμού στις επαφές με τις
«παραγωγικές τάξεις». Να υποθέσουμε ότι
κατανοείται πλέον πως ο ριζοσπάστης
πολιτικός, ο μη αναχωρητής διανοούμενος και ο
στοχαστικός ακτιβιστής, πρέπει να
βρίσκονται (χωρίς αγωνιστικούς και
ιδεολογικούς θεατρινισμούς) σε κριτική ένταση με τις αγοραίες αδράνειες; Μακάρι.
Στην
Ελλάδα οι λεγόμενες Περιοχές Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (ΠΟΤΑ)όπως
και ανάλογες δομές σε άλλες χώρες, έχουν
θεσμοποιήσει μια οιονεί αποικιοποίηση
του χώρου, η οποία εντάσσεται στα
γενικότερα φαινόμενα της
νεοαποικοκρατίας . Οι δομές των all inclusive σχεδόν απολαμβάνουν των χωρικών προνομίων ξένης πρεσβείας, υποκαθιστούν την πολιτιστική και χωρική διάχυση του τουριστικού ρεύματος με μια
συγκεντρωτική παροχή διευκολύνσεων,
διολισθαίνουν στην παραγωγή άσχετων
θεαμάτων και ξεχειλωτικής
κατανάλωσης . Εδώ ανεπαισθήτως
αναπτύσσεται ένα μοντέλο αποθέωσης των
ν-αστέρων και υπερπροβολής μιας αντικοινωνικής διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου, κατά τις
επιλογές της άρχουσας σνομπαρίας ….
Το
θέμα είναι : Μπορεί η Ελλάδα να
ανακτήσει τα δικαιώματά της στον εθνικό χώρο, παρεμβαίνοντας δημοσιονομικά και
όχι μόνο προς όφελος της εγχώριας
ανάπτυξης και ακυρώνοντας αντίθετες
επιταγές της Νέας τουριστικής Τάξης; Μπορεί να υπερασπισθεί και να
επανασυνδέσει την ποιότητα του περιβάλλοντός της με τη προοπτική μιας βιομηχανίας που την ανεβοκατέβαζαν σε «βαριά
βιομηχανία της χώρας»; Μπορεί ο τουρισμός να σημάνει φως, μέσα στο τούνελ των
μνημονιακών δεσμεύσεων ;
