Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας…
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας…
Μία από τις μάστιγες που απειλούν να
εξαρθρώσουν τον, ας πούμε, αντικατοχικό χώρο στην Κύπρο, είναι η μάστιγα των
μνημοσύνων. Όχι, δεν εννοούμε ότι πρέπει να
ξεχάσουμε τους πάντες και τα πάντα, γυρίζοντας πλάτη στις επετείους που μας
γεμίζουν με ελπίδες. Το ζήτημα που τίθεται είναι άλλο: Μπορεί ένα
εθνικοαπελευθερωτικό, αντικατοχικό κίνημα στην Κύπρο να προχωρήσει πέραν των Κυριακών,
της 15ης Νοεμβρίου, της 20ής Ιουλίου και να απαντήσει επιτέλους στα προβλήματα
του λαού και του τόπου με ίσιες προτάσεις κι όχι με συνθήματα; Κι αν μπορεί,
θέλει;
Γράφτηκαν ξανά στην εφημερίδα απόψεις για
το ζήτημα του αντικατοχικού χώρου. Όμως, εν όψει της συμπλήρωσης 40 χρόνων από
την τουρκική εισβολή, οφείλουμε να το ξανασυζητήσουμε. Και ίσως ήρθε η ώρα να
παραδεχτούμε ότι ο αντικατοχικός χώρος δεν αποτελείται πλέον μόνο από τις
αυτόνομες παρατάξεις μας. Χωρίς να υπονοούμε το ΕΛΑΜ, αφού δεν αποτελεί λύση
μία Χρυσή Αυγή στην Κύπρο (τελεία και παύλα), υπάρχει κόσμος και σε άλλες
παρατάξεις που θα μπορούσε να αρθρώσει έναν αντιπολιτευτικό, αντικατοχικό λόγο
στη δημόσια ζωή του νησιού. Αν το παραδεχτούμε εγκαίρως, ίσως μπορέσουμε να
προχωρήσουμε ουσιαστικά σε νέους αγώνες.
Ειδικά σήμερα, που η ιστορία
επαναλαμβάνεται (ίσως ως φάρσα, που θα έλεγε ο Μαρξ), με μία νέα «πατριωτική»
διακυβέρνηση του ΔΗΣΥ και μπροστά σε ένα νέο σχέδιο Ανάν, δεν έχουμε την ευχέρεια να
διατηρούμε την ίδια «επετειακή» λογική. Φτάνει
πια να απαντάμε συνθηματολογώντας με μόνο όπλο τους προγόνους μας.
Είναι
όντως πολύ σημαντική η επικράτηση της μνήμης στον αγώνα με τη λήθη, όμως αν
συνεχίσουμε την ίδια επιχειρηματολογία, θα καταντήσουμε κακέκτυπα των ίδιων μας
των εαυτών.
Οι καιροί δεν είναι δύσκολοι απλώς. Είναι
και δύσβατοι. Δεν θα προχωρήσουμε ούτε μέτρο με τη λογική «όπως μας δίδαξαν οι
πρόγονοί μας». Οι παππούδες μας κατόρθωσαν να κάνουν τον αγώνα της ΕΟΚΑ, όχι
σαν άλλοι Λεωνίδες, όπως διαβάζουμε κάθε 1η Απριλίου, αλλά πατώντας γερά στο
έδαφος και αντιλαμβανόμενοι επαρκώς το πρόσωπο της αποικιοκρατίας.
Ένα ρωμαλέο αντικατοχικό,
εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα θα πρέπει επιτέλους να απαντήσει ευθέως στην
εθνική, πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και ηθική κρίση που βιώνει ο τόπος.
«Όχι άλλα δάκρυα, κλείσαν οι τάφοι», έγραφε ο Παναγούλης. Ας
είναι η 20ή Ιουλίου 2014 μέρα συλλογισμού κι όχι νταλαρικών δακρύβρεχτων
ασμάτων και
μαυροφορεμένων κατσουφιασμένων ή… αγριεμένων φοιτητών σε ανοιχτά οδοφράγματα.
Μπροστά στην Ιστορία, είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε μια βαθιά τομή, να
ξεχωρίσουμε τη μνήμη από την πολιτική των μνημοσύνων, για να μην έχουν δίκαιο
αυτοί που μιλούν για μια ευνουχισμένη νεολαία που θεωρεί ότι πολιτικοποιείται
σε πεντέξι μνημόσυνα και δυο τρεις εκδηλώσεις κάθε χρόνο…
