Από τη μια πλευρά είναι μια δεξιόστροφη μεταφυσική, που θέλει την ιστορία του Ελληνισμού αψεγάδιαστη, μη επιδεκτική αμφισβήτησης, μη επιδεικτική ανα-γραφής και αναψηλάφισης. . Από την άλλη πλευρά είναι η αριστερόστροφη ευελιξία, που τάχα μου εμφορείται από πνεύμα αντιλογίας και θέτει υπό συζήτηση όλα τα περί ελληνικότητας, κάποτε-κάποτε εγείροντας την υποψία ότι παρατάει την πραγματική ιστόρηση για να γουργουρήσει ανέμελα στην αγκαλιά κάποιων ελίτ. Έτσι συχνά ακούγονται διάφορα – ενίοτε από το Κόκκινο 105,5 FM : Π.χ., το ότι οι Οθωμανοί δεν έβαζαν προσκόμματα στην μόρφωση των υπόδουλων λαών, ότι το κρυφό σχολειό ήταν μύθος, όταν ήταν γνωστός ο σερβομηχανισμός που διείπε την οθωμανική εξουσία : Με αποστολή την επίτευξη ισορροπίας ανάμεσα σε δυο αντιφατικούς στόχους, αφενός τη διατήρηση της ιδιαιτερότητας των υπόδουλων(γιατί μόνο ως άτομα με διακριτή ταυτότητα ήταν εκμεταλλεύσιμοι !) και αφετέρου τη διαρκή καθήλωσή τους στη κατάσταση των υποζυγίων.
Αλλά αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στην αμφισβήτηση της ίδιας της ελληνικότητας . Εμένα προσωπικά, η ιδέα ότι ένας ανθρώπινος πληθυσμός εγκατεστημένος στον ελλαδικό χώρο αυτοπαραμυθιάζεται και αυτοανακηρύσσεται σε κάποια φάση σε συνέχεια των παλαιοελλήνων, δεν με εμποδίζει καθόλου να πίνω τον καφέ μου και να καταγγέλλω την ενεστώσα κατάσταση του «φόρου- υποτελή- λαού». Αλλά, πώς να το κάνουμε, η βλακεία είναι βλακεία, η βλακεία είναι αντιαισθητική !
Και η βλακεία αυτή – που θεωρεί τον ελληνισμό του 19ου αιώνα επινόηση των λογίων και όχι συνεχιστή ενός διεσπαρμένου Έθνους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα – έχει ως κύρια συνέπεια την έξωση της πραγματικής συζήτησης για το πραγματικό πρόβλημα. Το οποίο πραγματικό πρόβλημα είναι η υποτέλεια΄.
Είναι το ότι με την επανάσταση του 1821 η χώρα δεν απελευθερώνεται πλήρως. Οι Οθωμανοί αποδιώχνονται μετά τη στρατιωτική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων, στο Ναυαρίνο και αλλού. Η χώρα φέρνει ξένο Βασιλέα, για να έχει «γλύψιμο» στις αυλές των ισχυρών . Τα κόμματά της είναι το Γαλλικό, το Αγγλικό , το Ρωσικό. Το 1864 φέρνει άλλο ξένο βασιλέα και παίρνει σαν μπουρμπουάρ τα Επτάνησα- χωρίς ντουφεκιά. Το 1881 παίρνει ολόκληρη τη Θεσσαλία – επίσης χωρίς ντουφεκιά.Το 1897 σε μια έξαρση εθνικού αυνανισμού επιχειρεί πόλεμο και σώζεται από τον όλεθρο πάλι με την παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. Θα νικήσει μόνο το 1912-13, όμως το 1922 η παράταξη του ΟΙΚΑΔΕ και της «μικράς αλλά εντίμου Ελλάδος» θα κλιμακώσει τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και θα προκαλέσει την καταστροφή.
Έπεται η αγγλική εξάρτηση, η αμερικανική, με τη σοβιετική α λα καρτ. Και τελικά έρχεται η φάση του «Εκσυγχρονισμού» : Τότε που η επίκληση της οιασδήποτε ευρωκολοπετινίτσας στη δημόσια συζήτηση θεωρείται ατράνταχτο αποδεικτικό επιχείρημα.
Η χώρα καλείται να αντιγράψει, να συμμορφωθεί, να προσαρμοσθεί στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ανεξαρτήτως αν αυτή η αντιγραφή, συμμόρφωση, προσαρμογή, ταιριάζουν στις ανάγκες και την ιδιοσυστασία της.
Και τώρα τι γίνεται ; Τώρα αυτό που μπορεί να γίνει είναι η επανοικείωση παλαιών προταγμάτων και αγώνων. Όχι αναζήτηση μιας Ροβινσονιάδας, αλλά ανάδυση του συνθήματος για Εθνική Ανεξαρτησία. Τόσο πρωτόγονα, τόσο παραδοσιακά, τόσο απλά. Όσο ο Σεφέρης έλεγε : «Δεν θέλω τίποτε άλλο- παρά να μιλήσω απλά- να μου δοθεί αυτή η χάρη…»
