«Σεσημασμένος»
χρήστης οξύτατων χαρακτηρισμών, ο Θεόδωρος Πάγκαλος απέχει από κάθε
θεωρητικολογία περί «αξιοκρατίας». Αντίθετα πάει στο ψητό κατευθείαν : Αυτοί οι
ανάξιοι απέκλεισαν εμένα, τον άξιο….
Δηλαδή τον
απέκλεισαν από την «Ελιά», και γι αυτό
χωρίς πολύ blabla τους αναγορεύει σε «ηλίθιους».
Λέει ο
Πάγκαλος στο MEGA:
«… Δεν με κάλεσαν στην Ελιά, με απέκλεισαν για
κάποιο λόγο, τον οποίο δεν γνωρίζω από το περιβάλλον μου, δεκάδες άνθρωποι
έχουν κληθεί. Θέλω να σας αποδείξω, πόσο ηλίθιοι είναι αυτοί που δεν με κάλεσαν…..
Αν με καλούσαν και δεν πήγαινα, θα έπρεπε να δικαιολογηθώ γιατί δεν πήγα….Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να
αγαπάς αυτούς που σε μισούν. Θεωρώ ότι απεκλείσθην από την ηγεσία του
ΠΑΣΟΚ και είμαι εκτός Ελιάς. Το ΠΑΣΟΚ που αποκλείει δεν είναι το ΠΑΣΟΚ που
μπορεί να συνενώσει. Είναι ένας πολύ μικρός πυρήνας ατόμων γύρω από έναν
αρχηγό, ο οποίος κάνει ό,τι θέλει»…..
Αυτό το «πρέπει να αγαπάς αυτούς που σε
μισούν» είναι πολύ συγκινητικό, αλλά δε θα μας κάνει να αισθανθούμε συμπάθεια
για τον κ. Πάγκαλο : Ο πικρός καφές που του σερβίρεται τώρα στα
γεράματα, καλό του κάνει – καθώς τον ξεμεθά από τη μεγαλοσχημοσύνη των παλιών
χρόνων….
Πάντως ο κ.
Πάγκαλος εκδηλώνει μεγαλύτερη παρρησία
από τον πανεπιστημιακό μέσο όρο, καθώς χαρακτηρίζει τον λόγο του Σταύρου
Θεοδωράκη
«αφελή και
λαϊκίστικο». Αντίθετα ένας πανεπιστημιακός υποστηρίζει τον τελευταίο με θεωρητικά επιχειρήματα,
που μάλλον υπενθυμίζουν σχολική έκθεση ιδεών…
Είναι ο κ. Σταύρος Τσακυράκης, που
με είχε τόσο πολύ εντυπωσιάσει το 2005 με το πόνημά του «Θρησκεία εναντίον
τέχνης» (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) . Που όμως τώρα καταφεύγει σε αοριστολογίες για να
τεκμηριώσει τη πολιτική επιλογή του…
Λέει μεταξύ
άλλων :
- Αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση δεν γίνεται - ούτε δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία
- Η ομοσπονδιακή Ευρώπη είναι σαφής πρόταση και θέση.
Λέω κι εγώ : Πως μπορούν να γίνονται
αντικειμενικές αξιολογήσεις σε ένα πολιτικό
και κοινωνικό περιβάλλον διαχωρισμών,
ανισοτήτων, εγγενούς ευνοιοκρατίας, συναλλαγών και αγοραίας/πελατειακής
λογικής;
Δυστυχώς, το «είδος» που επιχειρεί ο κ. καθηγητής να αποδείξει
ως βιώσιμο μέσα σε ένα τέτοιο «περιβάλλον»,
είναι ή εξαφανισμένο ή απειλούμενο με
εξαφάνιση- και αυτό μπορεί να αναχαιτισθεί και αναστραφεί μόνο αν το «περιβάλλον»
κατανοηθεί, καταγγελθεί και αλλάξει….
Όσον αφορά την Ομοσπονδιακή Ευρώπη, προφανώς αποτελεί μια
συμπαθητική και αβλαβή ουτοπία , που αφήνει άθικτη τη σημερινή Ευρώπη. Αλλά αυτή η δεύτερη είναι
στο δρόμο της πρώτης, όχι ως προϋπόθεση αλλά ως εμπόδιο….
