Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 22.3.14
Το να «ξανασκεφθούμε την
Αθήνα» εν μέσω προεκλογικής περιόδου είναι
εύλογο για τους συνδυασμούς που
δεν διακατέχονται από ψηφοσυλλεκτικό
άγχος και δεν θεωρούν ασήμαντη τη διαπαιδαγώγηση της ευρύτερης κοινωνίας .
Συχνά η πολεοδομία εκτρέφει εκείνο τον σοφολογιοτατισμό, που ακόμη και
όταν ρητορεύει υπέρ της
«συμμετοχικότητας» , βγάζει προς
τα έξω τον «κύριο Χάϋδν» της από
καθέδρας υπερέχουσας γνώμης. Π.χ κάποιοι
προοδευτικοί που στην προ δεκαετίας συζήτηση για την κακοδιαχείριση της Ομόνοιας, αντιμετώπιζαν την κοινωνική κατακραυγή ως εισοδισμό
στην επιστημονική συζήτηση…….
Όταν από τον άξονα της οδού
Πατησίων προσβλέπει κάποιος στην
Ακρόπολη, είναι αδύνατο να μην
αισθανθεί αισθητική ανάταση. Η
ανοικτότητα και το βάθος του αστικού τοπίου είναι σημαντική ανάγκη , ιδιαίτερα όταν απουσιάζουν οι μεγάλοι ελεύθεροι χώροι . Η πιθανή
πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου θα
στερήσει την Αθήνα από μια «ανοιχτωσιά», που δεν υπηρετεί μόνο παρελάσεις και μεγάλες πολιτικές εκδηλώσεις, αλλά και την
ψυχική χαλάρωση του πολίτη από τα
στριμώγματα του «συνήθη» αστικού χώρου.
Εδώ και τρεις δεκαετίες, ο
υποφαινόμενος και άλλοι οικολογίζοντες – κυρίως μέσα από τα περιοδικά «Νέα
Οικολογία» και «Οικοτοπία» - υπηρετήσαμε
τη λογική της διαλεκτικής ανασύνθεσης του αστικού χώρου. Προσοχή : Όχι
την εκφορά ασυνάρτητων προτάσεων
πρασινίσματος, κατεδαφίσεων, πεζοδρομήσεων, ηπιοποίησης χρήσεων, αλλά τη λογική
της επανασυγκόλλησης χώρων με στόχο την υπέρβαση της αρχικής
λειτουργικότητας των προσθεταίων. Γιατί στην πολεοδομία το 1+1 κάνει
περισσότερα από το δύο : Πράγμα που
βιώνουν οι περίοικοι της συγκόλλησης πεδίου του Άρεως και πρώην Σχολής
Ευελπίδων. Ή που θα μπορούσαν να βιώσουν
οι Αθηναίοι, εάν ενοποιούντο (κατά την πρότασή μας)οι χώροι του Δημοτικού Νοσοκομείου, των Προπυλαίων,
της Κοραή, της Πλατείας Κλαυθμώνος. Ή
του Εθνικού Κήπου με τους στύλους του
Ολυμπίου Διός και του Παναθηναϊκού Σταδίου. Με το ίδιο πνεύμα 5
επιστήμονες (Ασλανίδης, Βερδελής, Βούλγαρης,Γαβριελάτος και Τζανετάτος) πρότειναν πρόσφατα μια εναλλακτική σειρά
πεζοδρομήσεων, αντί της Πανεπιστημίου :
Που θα κατέληγε στην ανασύνθεση του
Λυκαβηττού, του Λόφου Στρέφη και του Πεδίου του Άρεως.
Τηρουμένων των optimum αναλογιών,
η ανασύνθεση/μεγέθυνση των ελεύθερων χώρων, συν η ενίσχυση της
προσπελασιμότητας, κάνουν τον αστικό χώρο καλό αγωγό του παιχνιδιού, της άθλησης, του οτιδήποτε
οικείου και ελκυστικού για την ανθρώπινη ζωή. Στις αρχές
της δεκαετίας του 80 η πιλοτική ενοποίηση των ακάλυπτων χώρων κάποιων
πολυκατοικιών υπηρέτησε τον εξανθρωπισμό του αστικού τσιμεντοτοπίου. Σε «μάξι» κλίμακα, αξιομνημόνευτη ήταν η ιδέα
Τρίτση για τη σύνθεση πεζοπορικού
άξονα από τους αθηναϊκούς αρχαιολογικούς χώρους ως τα Μεσόγεια !
Η συζήτηση για την πόλη δεν
μπορεί να υπηρετεί νοητικές
αδράνειες. Επομένως να ερευνούμε τις
πεζοδρομήσεις, αντί του «πεζοδρόμησε και
μη ερεύνα»…
