Κλαίει για τους «Οικολόγους Πράσινους» που φυλλοροούν ο συγγραφέας Χριστόφορος Κάσδαγλης, αν και
δηλώνει ότι δεν ανήκει σε αυτό τον χώρο : Στον οποίο κατά τα άλλα αναγνωρίζει ποιότητα και συμβολή στην
«προστασία του
περιβάλλοντος και την αλλαγή των παραγωγικών και των καταναλωτικών προτύπων,
που τόσο έχει ανάγκη η χώρα στην προσπάθειά της να βγει από την κρίση».
Αφήνω στην άκρη αυτό το «ποιότητα»
που μου προκαλεί ακατάσχετο ξερόβηχα, κι ακόμη αφήνω στην άκρη την προστασία
του περιβάλλοντος και τα συμπαρομαρτούντα. Και αναρωτιέμαι για τον ίδιο τον
συγγραφέα του άρθρου, που δηλώνει Αριστερός : Τι τον εμποδίζει να μεταφέρει στο
δικό του χώρο δράσης την οικολογική
προβληματική ; Ή αντίθετα, αν θεωρεί το χώρο του «γενετικώς ανεπαρκή» στο να προσλάβει νέα νοήματα και στρατηγικές
κατευθύνσεις, τι τον εμποδίζει να ανασκουμπωθεί και να παλέψει στο χώρο των
οικολογιζόντων για μια νέα πολιτική πρακτική;
Eγώ πάντως νομίζω ότι σήμερα οι «Πολιτικοικολόγοι»
δεν έχουν ανάγκη από τα κλάματα των άλλων. Αυτό που έχουν ανάγκη είναι η αποφασιστική απεξάρτηση από τις δυνάμεις
της νεοαποικοκρατίας και της γερμανικής τάξης πραγμάτων, κοντολογίς από τον δουλοπρεπή «ευρωπαϊσμό». Έχουν ανάγκη από
την κριτική αντιπαράθεση με τον
οικονομισμό, από την από-περιθωριοποίηση των αιτημάτων ποιότητας ζωής και την επανεισδοχή τους στην πολιτική ατζέντα,
κυρίως δε και προπάντων από τη βιωματική σύνδεσή τους με το λαό , που δοκιμάζεται από τις εγκληματικές
πολιτικές των μνημονίων.
ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΑΣΔΑΓΛΗ
Κλαίω για τους Οικολόγους/του Χριστόφορου Κάσδαγλη*
Παρακολουθώ τις εξελίξεις στο κόμμα των Οικολόγων Πράσινων και θέλω να
κλάψω. Αν και δεν ανήκω σ’ αυτό το χώρο, πιστεύω ότι η ενδυνάμωσή του θα είχε
ιδιαίτερη σημασία τόσο για την αναβάθμιση της κεντρικής πολιτικής σκηνής όσο
και για την ενδυνάμωση κινημάτων που αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος
και την αλλαγή των παραγωγικών και των καταναλωτικών προτύπων, που τόσο έχει
ανάγκη η χώρα στην προσπάθειά της να βγει από την κρίση.
Αντ’ αυτού, βλέπουμε το μικρό αλλά ποιοτικό αυτό κόμμα να φυλλοροεί, καθώς η παραδοσιακή ηγεσία του παραιτείται σταδιακά από την ευρωλίστα αφήνοντας υπονοούμενα για άλωση του χώρου και για παραχάραξη της φυσιογνωμίας του.
Ως αριστερός, χρωστάω πολλά στον χώρο της πολιτικής οικολογίας. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, μας προϊδέασε και μας προετοίμασε να αντιληφθούμε τους τεράστιους κινδύνους από την οικονομική μεγέθυνση σε όλο τον πλανήτη, τις συνέπειες από την υπερθέρμανση, την τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τις εκπομπές υδρογονανθράκων, την πυρηνική ενέργεια -ακόμα και όταν χρησιμοποιείται για ειρηνικούς σκοπούς-, τη μόλυνση των θαλασσών και του υδροφόρου ορίζοντα, τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, τους κινδύνους από τα φυτοφάρμακα και τα μεταλλαγμένα, την αλλοίωση της τροφικής αλυσίδας, την εντατική καλλιέργεια της γης και τη μονοκαλλιέργεια, ενώ αντίθετα μας υποψίασε για ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης που δίνει το βάρος στην ηπιότητα, την ισορροπία και την ποιότητα.
Έτσι, η Αριστερά, πολιτικό κίνημα που παραδοσιακά θεοποιούσε την ανάπτυξη θεωρώντας ότι μαζί με την κοινωνική δημοκρατία ήταν βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των λαών από την ανέχεια και τις ανισότητες, άρχισε σιγά σιγά να ενσωματώνει στην οπτική της την αειφορία και τη σωτηρία του πλανήτη, αλλάζοντας τελικά ολόκληρη τη στρατηγική της για πάντα και συγκλίνοντας με μια μεγάλη γκάμα νέων κοινωνικών κινημάτων.
Η ισχυροποίηση της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει έναν εν δυνάμει πολύτιμο σύμμαχο στην Αριστερά. Ωστόσο, σε μια χώρα όπου η οικονομική και η πολιτική ελίτ έχουν καταστρέψει με συστηματικό τρόπο το περιβάλλον, όπου οι οικολογικοί κίνδυνοι συνειδητοποιούνται με μεγάλη καθυστέρηση και όπου η κρίση έχει επιτρέψει να αναπτυχθούν απόψεις ότι για χάρη της ανάπτυξης οι οικολογικές προτεραιότητες πρέπει να υποχωρούν, η ύπαρξη ισχυρού οικολογικού κόμματος έχει και αυτοτελή σημασία.
Είναι πολύ πιθανό η κρίση που γνωρίζει σήμερα το κίνημα των Οικολόγων Πράσινων να ωφελήσει βραχυπρόθεσμα την Αριστερά, στο δρόμο προς τις εκλογές. Μεσοπρόθεσμα όμως όχι, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο φτωχαίνει και στενεύει το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια πορεία παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας, γιατί χάνονται πολιτικές ποιότητες και αποχρώσεις αναγκαίες για το αυριανό πολιτικό οικοσύστημα.
*από τον ιστότοπο © ThePressProject 10.2.2014 και το Μετά την κρίση
Αντ’ αυτού, βλέπουμε το μικρό αλλά ποιοτικό αυτό κόμμα να φυλλοροεί, καθώς η παραδοσιακή ηγεσία του παραιτείται σταδιακά από την ευρωλίστα αφήνοντας υπονοούμενα για άλωση του χώρου και για παραχάραξη της φυσιογνωμίας του.
Ως αριστερός, χρωστάω πολλά στον χώρο της πολιτικής οικολογίας. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, μας προϊδέασε και μας προετοίμασε να αντιληφθούμε τους τεράστιους κινδύνους από την οικονομική μεγέθυνση σε όλο τον πλανήτη, τις συνέπειες από την υπερθέρμανση, την τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τις εκπομπές υδρογονανθράκων, την πυρηνική ενέργεια -ακόμα και όταν χρησιμοποιείται για ειρηνικούς σκοπούς-, τη μόλυνση των θαλασσών και του υδροφόρου ορίζοντα, τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, τους κινδύνους από τα φυτοφάρμακα και τα μεταλλαγμένα, την αλλοίωση της τροφικής αλυσίδας, την εντατική καλλιέργεια της γης και τη μονοκαλλιέργεια, ενώ αντίθετα μας υποψίασε για ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης που δίνει το βάρος στην ηπιότητα, την ισορροπία και την ποιότητα.
Έτσι, η Αριστερά, πολιτικό κίνημα που παραδοσιακά θεοποιούσε την ανάπτυξη θεωρώντας ότι μαζί με την κοινωνική δημοκρατία ήταν βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των λαών από την ανέχεια και τις ανισότητες, άρχισε σιγά σιγά να ενσωματώνει στην οπτική της την αειφορία και τη σωτηρία του πλανήτη, αλλάζοντας τελικά ολόκληρη τη στρατηγική της για πάντα και συγκλίνοντας με μια μεγάλη γκάμα νέων κοινωνικών κινημάτων.
Η ισχυροποίηση της πολιτικής οικολογίας στην Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει έναν εν δυνάμει πολύτιμο σύμμαχο στην Αριστερά. Ωστόσο, σε μια χώρα όπου η οικονομική και η πολιτική ελίτ έχουν καταστρέψει με συστηματικό τρόπο το περιβάλλον, όπου οι οικολογικοί κίνδυνοι συνειδητοποιούνται με μεγάλη καθυστέρηση και όπου η κρίση έχει επιτρέψει να αναπτυχθούν απόψεις ότι για χάρη της ανάπτυξης οι οικολογικές προτεραιότητες πρέπει να υποχωρούν, η ύπαρξη ισχυρού οικολογικού κόμματος έχει και αυτοτελή σημασία.
Είναι πολύ πιθανό η κρίση που γνωρίζει σήμερα το κίνημα των Οικολόγων Πράσινων να ωφελήσει βραχυπρόθεσμα την Αριστερά, στο δρόμο προς τις εκλογές. Μεσοπρόθεσμα όμως όχι, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο φτωχαίνει και στενεύει το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια πορεία παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας, γιατί χάνονται πολιτικές ποιότητες και αποχρώσεις αναγκαίες για το αυριανό πολιτικό οικοσύστημα.
*από τον ιστότοπο © ThePressProject 10.2.2014 και το Μετά την κρίση
