Ερωτάται από την «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης , υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας:
Θα κερδίσετε τον δήμο; Πολλοί αμφιβάλλουν γι’ αυτό λόγω της ηλικίας σας και της «χαμηλής αναγνωρισιμότητάς» σας…
Και απαντά :
Ναι, θα τον κερδίσουμε τον δήμο. Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι κάποιος είναι νέος ως μειονέκτημα. Δεν αποτελεί απαραιτήτως και πλεονέκτημα, αλλά η αντίληψη ότι στην πολιτική πρέπει να διεκδικούν θέσεις μόνον οι ηλικιακά μεγαλύτεροι είναι επικίνδυνη. Η χαμηλή αναγνωρισιμότητα δεν με αγχώνει. Δεν ανήκω στο «σταρ σύστεμ», ούτε ποτέ θα ανήκω σε αυτό.
«Ένθερμη λίαν η δήλωσίς» του, για το σταρ σύστεμ του μέλλοντος που δεν θα τον περιλαμβάνει….. Αλλά ποιος είπε ότι στη πολιτική πρέπει να διεκδικούν θέσεις μόνο οι ηλικιακά μεγαλύτεροι, ώστε να χρειάζεται να το διαψεύδει; Αντίθετα είναι βέβαιο ότι στην κατεστημένη πολιτική κυριαρχεί το «φαίνεσθαι» και η φωτογένεια, οπότε το να παρουσιάζει κανείς και τα προσωπικά του πεπραγμένα (ad hoc κείμενα, συμμετοχές σε αγώνες κλπ) θεωρείται μάλλον φλυαρία, όσο κι αν αυτά τα τελευταία πιστοποιούν την ικανότητά του να χειριστεί προβλήματα και καταστάσεις.
Εν αναμονή αυτών των πεπραγμένων ή έστω των προγραμματικών διαθέσεων του υποψηφίου Δημάρχου, μπορούμε να καταχωρήσουμε τη γκρίνια του Γιώργου Σταματόπουλου, με την ελπίδα ότι θα αποβεί εποικοδομητική….
ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ :
Μόνο πίκρα αποκόμισε όποιος διάβασε τη συνέντευξη του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων του ΣΥΡΙΖΑ Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην «Εφ.Συν.» (5/2/2014). Ο νεαρός δεν απάντησε σε καμία ερώτηση που του έθεσε ο συνάδελφος. «Τι σημαίνει για σας η Αθήνα;», ερωτάται και απαντά άλλα αντ’ άλλων. «Είναι μια ζωντανή πόλη, ανήσυχη», μπλα, μπλα. Τι σημαίνει, αγαπητέ, πες κάτι. «Τι θα αλλάζατε από την πρώτη μέρα δημαρχίας σας στην πόλη;». Περιμένεις να πει κάτι. Για δέντρα, για πεζοδρόμια, μέριμνα για τους άστεγους, για τους εξαρτημένους, για τον πολιτισμό, κάτι.
Α, μπα. «Νομίζω πως άμεσα μπορούμε να κινητοποιήσουμε όλες τις ενεργές δυνάμεις…», μπλα, μπλα. «Μπορεί να ασκηθεί αντιμνημονιακή πολιτική με τόσες μνημονιακές περικοπές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;», ερωτά ο συνάδελφος, αλλά απάντηση γιοκ. «Είναι θέμα χρόνου ο λαός να απαντήσει…», μπλα, μπλα. Ανθρωπε του Θεού, μπορεί να ασκηθεί αντιμνημονιακή πολιτική, ναι ή όχι; Θα άλλαζες κάτι την πρώτη μέρα της δημαρχίας σου, ναι ή όχι; Τι σημαίνει, αγαπητέ, για σένα αυτή η πόλη; Απαντήσεις γενικόλογες, πασπαλισμένες με την ασημαντότητα της θεωρίας, ανούσιες κοινοτοπίες. Προφανώς εντάσσονται στο νέο πνεύμα της ανανέωσης, του νέου ρεύματος και αίματος, της ουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης. Μάλιστα. Ο νεαρός αυτός εμφανίζεται βέβαιος για την κατάκτηση του δήμου. Γιατί όχι; Θα του επιβληθεί μήπως πρόστιμο; Θα λογοδοτήσει στη σοβαρότητα; Α, μπα, έχει χαθεί αυτή από το προεκλογικό παραλήρημα. «Τι ψάχνεις, βρε μπαμπά», μου λένε οι κόρες μου, «δεν τους νοιάζει ο λόγος παρά μόνο η εικόνα, ο τρόπος που θα πλασαριστεί αυτή η εικόνα στα μέσα επικοινωνίας, π.χ. στην εφημερίδα σας». Ε, έχουν δίκιο, τι να πω; Αλλά να σωπάσουμε εντελώς; Ρωτάς, π.χ., πόσο κάνει 7×9 και παίρνεις μια τέτοια απάντηση: «Οι αριθμοί αυτοί είναι περιττοί· με έναν πολιτικό συνδυασμό θα μπορούσαν να φέρουν πολλαπλά αποτελέσματα στο πλαίσιο της ιστορικής πορείας…». Κλείνεις τ’ αυτιά σου, θες να ουρλιάξεις, να δαγκωθείς, να αυτομαστιγωθείς. Ναι.
Εάν έτσι συμπεριφέρεται η Αριστερά, τότε σκολιό δρόμο βαδίζουμε (ρητορική είναι η υπόθεση, βεβαίως!). Σιγά το συμπέρασμα, θα πουν κάποιοι, που, προφανώς, βλέπουν πιο καθαρά από αυτούς που έχουν πειστεί -κατά δήλωσή τους- ότι είναι αριστεροί. Αλλού σπαρταρά η ζωή και όποιος δεν καταλαβαίνει κακό της κεφαλής του, στο είναι μεγαλουργεί και όχι στο δέον (οντικά, πολιτικά και λοιπά).
Το δίλημμα (ακρο)δεξιά ή αριστερά ουδέν προς ημάς, διότι είναι ο θάνατος της πολιτικής. Εντάξει, πιάσε λύκο και καβάλα, αλλά τι να κάνουμε; Να πεθάνουμε δεν μπορούμε επειδή έτσι πάνε τα (πολιτικά μας) πράγματα. Οχι, παρακαλώ.
