Οι κλέφτες που συνωστίζονταν στα βουνά επί τουρκοκρατίας εύχονταν σε εαυτούς και αλλήλους «καλό βόλι», δεδομένου ότι ο «εφάπαξ» θάνατος ήταν προτιμότερος από τις άλλες μορφές αποχώρησης από τη ζωή ……Και τώρα, δυο και βάλε αιώνες από την κολοκοτρονεϊκη βιοσοφία και ενάμισι αιώνα μετά το συμβάν που έγινε απαρχή της μαζικής περίθαλψης και του Ερυθρού Σταυρού (Μάχη του Σολφερίνο, 1863), η ιδέα μιας τέτοιας «αποχώρησης» γυροφέρνει στη σκέψη όσων παρακολουθούν τα υγειονομικά δρώμενα …
«Η Ελλάδα το Μπάγκλαντες της Ευρώπης»,υποστηρίζει μια ανακοίνωση του «Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου» του Βύρωνα : «Προσέρχονται στη λεωφόρο Αλεξάνδρας από το πρωί στις 6 και 7 και παραμένουν εκεί μέχρι και αργά μεσημέρι, άνθρωποι γέροι και βασανισμένοι……επί ώρες περιμένουν δεκάδες ή και εκατοντάδες άποροι και ανάπηροι άνθρωποι , για να πάρουν ή να δώσουν τα βιβλιάρια πρόνοιας …. Η πληροφορία έχει αναχθεί σε είδος πολυτελείας….. Στήσανε αυτή την υπηρεσία…. χωρίς καμιά υποδομή, χωρίς σχέδιο, χωρίς υπαλλήλους, χωρίς πόρους! »
Μας έχουνε πρήξει στις πληροφορικές εφαρμογές και μηχανογραφήσεις , κι όμως δεν περισσεύει οργανωτική διάθεση για την «πληροφόρηση» της κοινωνίας - μέσω της οποίας μπορεί να εξοικονομηθεί χρόνος, ψυχική ισορροπία, ενέργεια ή καύσιμα για τα σούρτα-φέρτα … Δεν ξέρω αν φτάσαμε το Μπάγκλαντες σε αυτό το παρανοϊκό κυνηγητό των πίσω θέσεων της διακρατικής τσάμπιονς λιγκ :Έχω υπόψη μου πάντως την περίπτωση του υγειονομικού συστήματος των Ινδιών, στο οποίο αναφέρθηκα σε ένα άρθρο μου στην ΑΥΓΗ ( «Ελπίζω να πεθάνω υγιής»). Σύμφωνα με ντοκυμανταίρ που προβλήθηκε στο φεστιβάλ ταινιών υγείας στην Κω , οι Ινδοί διήνυαν χιλιόμετρα για να φτάσουν αποβραδίς (!)στο χώρο , όπου ξεκίναγε ουρά διαστάσεων (επίσης !) χιλιομέτρων για να καταλήξει όχι στον ιατρό, αλλά στη λήψη αριθμού για την ποθητή εξέταση (!)….
Εντάξει, ουραγοί αυτού του είδους δεν καταντήσαμε . Καταντήσαμε όμως να παραγκωνίσουμε μια εναλλακτική «μεταϊατρική» βασισμένη στην πρόληψη, στη χρησιμοποίηση ήπιων θεραπευτικών μεθόδων μακράς πνοής, στη ποιοτική σχέση θεράποντος και ασθενούς χωρίς πελατειακά σύνδρομα, στην εξατομίκευση της θεραπευτικής αγωγής. Mπορούν όλα αυτά να συζητιώνται ενώ η χώρα υφίσταται την υποβάθμιση στοιχειωδών υπηρεσιών υγείας;
Ό,τι και να πει κανείς , θα θυμίζει την ιστορία ενός προπονητή και ενός πυγμάχου, που αφηγήθηκα κάποτε στην oikoniki … O πυγμάχος τρώει το ξύλο της ζωής του και καθώς σωριάζεται στα σχοινιά κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, ο προπονητής σκύβει στο αυτί του και του λέει : «Να τρως δημητριακά ολικής άλεσης, πολλά φρούτα, ελάχιστη ζάχαρη , λίγο κόκκινο κρέας , καθόλου αλκοόλ». Ο πυγμάχος τον κοιτάζει σαστισμένος και απαντά : «Τώρα τι γίνεται;»
