Οι άθλιοι των αρχών του 19ου αιώνα έγιναν περιβόητοι χάρις στο
ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρα Ουγκώ, του οποίου τα 150 χρόνια από την έκδοση
γιορτάσαμε το 2012. Σε αντίθεση με τη γραμμική αντίληψη της Ιστορίας και με τις
προσδοκίες που δημιούργησε μετέπειτα το «Κράτος- Πρόνοια», οι άθλιοι όχι απλώς
δεν εξαλείφθηκαν αλλά αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν έτσι ώστε σήμερα να εφάπτονται
σε «ευπρεπείς» αστικές περιοχές – ή ακόμη και να διεισδύουν σ’ αυτές .
Ο σκηνοθέτης Χρήστος Καρακέπελης σε συνεργασία με τη Νατάσα Σέγγου διάλεξαν
μια ειδική κατηγορία «Αθλίων» όχι για να συμβάλουν στη συμμόρφωσή μας με τας
οικολογικάς υποδείξεις της επαναξιοποίησης των απορριμμάτων ( κατά τις επιταγές
μιας συμβατικής οικολογικής ορθότητας…)
αλλά για να φωτίσουν μια ειδική κατηγορία ανθρώπων.
Στη φυσική η παρατήρηση των μικροσωματιδίων διαταράσσει τη κατάσταση των
παρατηρουμένων αντικειμένων, έτσι ώστε να κατακρίνεται από διάφορους ως
υποκειμενική…Ως εξ επαφής παρατηρητές της μικροκοινωνίας των συλλεκτών υλικών
«σκραπ», οι Καρακέπελης και Σέγγου απέφυγαν αυτή τη διαταραχή και βίωσαν μιαν
αυθεντική και «αφτιασίδωτη» κατάσταση, με το να επενδύσουν χρόνο, με το να
κάνουν γνωριμίες και φιλίες με τους ανθρώπους που στάθηκαν στον φακό τους,
κυρίως δε και προπάντων : Με το να μη καλλιεργήσουν ανάμεσά τους προσδοκίες και
να μη διανείμουν υποσχέσεις ή αμοιβές.
Σαν αποτέλεσμα αυτής της
επικοινωνιακής προεργασίας αλλά και της αφαιρετικής επιδεξιότητας του
σκηνοθέτη, το κινηματογραφικό προϊόν («ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ») δεν ήταν απλή απεικόνιση της πραγματικότητας,
αλλά «σύλληψη» των πιο εκφραστικών στιγμών της.
Οι άνθρωποι ή «ηθοποιοί» του Καρακέπελη
είναι «πρώτοι» κι από την πρώτη ύλη της
ανακύκλωσης, που σήμερα πλέον,
πισωγυρίζει σε πιο απλά υλικά από τα πεταμένα ψυγεία, τα παλιά
αυτοκίνητα, τα σιδερικά οικοδομών – και τα άλλα «παλιά καλά» υλικά της εποχής
του καταναλωτισμού. Σε αυτό τον κόσμο των φτωχοδιάβολων, όπου κάποιοι Ινδοί εργάτες
εξαντλούν το 24ωρό τους με 15 ώρες δουλειά + φαγητό+ ύπνος, ορθώνεται
μια δριμεία καταγγελία της σύγχρονης μαύρης εργασίας , που αποδεικνύεται πιο θανατερή για τα εργασιακά δικαιώματα του
21ου αιώνα, κι από τον ίδιο τον μαρξικό «εφεδρικό στρατό εργασίας» του 19ου
αιώνα…
Οι τριτοκοσμικοί διακινητές ανθρώπων, ως εξωραϊστές της Δύσης και πωλητές
ονείρων , έστησαν μια θανάσιμη παγίδα στους εποίκους του ασυνάρτητου αθηναϊκού μαχαλά(!) όπου
έγιναν τα γυρίσματα του Καρακέπελη – σε απευθείας οπτική σύνδεση με την
Ακρόπολη..… Όμως τα καταναλωτικά όνειρα δεν πεθαίνουν εύκολα, έστω κι αν συζουν με τόσες και τόσες απομαγεύσεις : Απόδειξη
ένα παιδί του μαχαλά, που ονειρεύεται να αποκτήσει μια φεράρι ….
