Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα είναι σήμερα προπονητής ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Κάποτε
επιχειρήθηκε η λαθραία εισαγωγή του στη χώρα μας από τον
Παναθηναϊκό, με το όνομα «Πουμπλής». Τελικά εισήχθη με το κανονικό του όνομα
δια της κανονικής οδού, ως ποδοσφαιριστής. Θυμάμαι μια στιγμή στη καριέρα του, όταν αποβλήθηκε από έναν
διαιτητή τελείως άδικα : Τότε ο Ρότσα έκανε τον σταυρό του(!) και βγήκε εκτός
γηπέδου, χωρίς διαμαρτυρίες…Η σκηνή καρφώθηκε στη μνήμη μου, ως δηλωτική ενός
ανθρώπου με χαρακτήρα : Γιατί το να κάνει κάποιος μια τέτοια χειρονομία μέσα σε ένα περιβάλλον με ασυστόλως γαμοσταυρίζοντες
«κάφρους», έδειχνε εμμονή σε κάποιες πεποιθήσεις…Στο παρακάτω
κείμενο ο Ρότσα μιλάει για την εκτονωτική εχθρότητα των Ελλήνων, που αμβλύνει
την εξεγερσιακή τους διάθεση…
Παρατηρώ ανθρώπους
που εκτονώνονται βρίζοντας για ασήμαντη αφορμή τον γείτονα, ή τον διπλανό οδηγό
στα φανάρια. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δελτία ειδήσεων, που ισχυρίζονται διαρκώς
πως «δεν γίνεται αλλιώς». Ξέρω όμως ότι κάθε κοινωνία που βιώνει τέτοια
περιπέτεια χρειάζεται ελπίδα κι αυτή δεν τη βρίσκεις στη μοιρολατρία. Ούτε στην
έχθρα προς το διπλανό.
Άκουσα το
τελευταίο διάστημα, στην Ελλάδα, αναφορές στη μεγάλη κρίση που βασάνισε την
Αργεντινή, πριν από μια δεκαετία. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και
διαφορές.
Ο κόσμος στην
Αργεντινή ακόμη αποφεύγει να προφέρει το όνομα του Μένεμ, που κυβέρνησε στη
δεκαετία του ΄90. Ο Μένεμ υποσχέθηκε ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικών
στρωμάτων. Η πολιτική του έκανε το αντίθετο, διαλύοντας και τη μεσαία τάξη,
όπως και την οικονομία. Καταστροφικές αποδείχθηκαν οι συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις
κι οι «συνταγές» του ΔΝΤ, τις οποίες εφήρμοζε πιστά ο Μένεμ. Καταστροφική
αποδείχθηκε και η ισοτιμία «ένα προς ένα» του νομίσματος, του πέσο, με το
δολάριο (1991).
Όλα αυτά οδήγησαν
στη χρεοκοπία του κράτους, αλλά η κοινωνία είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα. Ο κόσμος
εξεγέρθηκε το Δεκέμβριο του 2001 κι ανέτρεψε τέσσερις προέδρους σε 13 ημέρες!
Μάλιστα ο ένας, ο Ντε Λα Ρούα, αυτός που έφυγε με ελικόπτερο από την ταράτσα
του προεδρικού μεγάρου, δικάζεται το Νοέμβριο. Αυτό είναι μια δικαίωση για τον
κόσμο.
Η μεγαλύτερη
δικαίωση, όμως, ήταν τα αποτελέσματα της εξέγερσης, χάρη στην οποία η Αργενινή
– με πρόεδρο, πλέον τον Κίρσνερ- μπήκε σε ένα διαφορετικό δρόμο και συνήλθε,
οικονομικά και κοινωνικά. Είπε «ως εδώ» στο ΔΝΤ και τους δανειστές. Και σώθηκε.
Οι ιδιοσυγκρασίες Ελλήνων και Αργεντινών μοιάζουν. Η
μεγάλη διαφορά είναι ότι οι Έλληνες ακόμη δεν αντιδρούν, αν και τα μέτρα που επιβάλλονται
εδώ είναι ακόμη σκληρότερα! Βλέπω,
επίσης, μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα. Παρατηρώ κάτι ακόμη: Εδώ δεν γίνεται
ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες της κρίσης. Ούτε για το πως θα έλθει
ανάπτυξη, σε μια «ξεζουμισμένη» χώρα.
Χθες η Αργεντινή. Σήμερα η Ελλάδα. Αύριο ίσως κι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Αν δεις σημεία στο χάρτη, είναι απομακρυσμένα μεταξύ τους. Αν ζήσεις όμως την αγωνία εκείνου που μπορεί να χάσει τα πάντα, σε ένα βράδυ, εξ αιτίας μιας κυβερνητικής απόφασης, καταλαβαίνεις πόσο κοντά είμαστε όλοι!
Πηγή: «Εργασία -Τώρα», 6 Οκτωβρίου 2012
